#Алесь_Гарбулькаўскі
#проза
#госць

https://telegra.ph/Alaladd-01-21

#Шрэбра_Іслачы
#верш
#госць

Х ~ в а л і ≈ д а р а з в а ж а н н я

Уваходзячы ў рэчку,
яна апранаецца на цябе.
Ты не ўладар яе,
але яна — твае адзенне.
Мая частка.
Калі гляджу я
на сабе
ў глыб рачную,
што я бачу,
што я танчу?
Ці не дзіўная рака
≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈
Паветра то~е ?

#птушка
#госць
#верш

мне не стае вітаміну блакітнага неба
Мне бракуе вітаміну святла
Прапанаваць можа ўсё краіна,
Але не знайсці мора там, дзе зямля

Мне даюць таблеткі блакітнага колеру
Мяне прышчапілі святлом,
Але не стае мне паветра вольнага,
Казаць услых— гэта mauvais ton

Замест цягніка на мора— цягнік у метро
Імчым у чарговы каменны
Будынак, дзе ўсім выядаюць нутро:
Табе, мне ды людзям сумленным


Праз пэўную колькасць аднолькавых дзён
Нясорамна лезці на сцену—
Горш будзе рыхтык уласны праклён,
Калі не захочаш ты зменаў

https://t.me/+JjpiQpzC09M1NzJi

#верш
#госць
#Гілеўска

вецер спытае мяне:
"якая твая мова?
родная
непахісная
мова дзяцінства ў вёсцы,
мова першых падручнікаў,
якая яна
і чаму спіць?
ёй зручна?
у яе цёплая коўдра? утульнае месца?
ці чаму яна так доўга спіць?"

я не ведаю, што адказаць
гэты самы вецер раскідаў літары па свеце,
а мне зараз збіраць

словы схаваліся ў норы
і не высоўваць носа

выразы ўтапіліся ў моры
нават маленькая косачка збегла

як скласці мову?

як lego, так проста?

наўрадці

"Калі мова спіць, то можна завесці будзільнік і яна прачнецца!" — падказвае мне сястра

было б усё так проста

"паспрабуй паклікаць пеўня" —
кажа бабуля

А певень ужо і сам спявае на невядомай мове,
не вызначыўся.
якую абраць?
забыў,
на якой спяваў яго певень-бацька

Калі б я змагла,
як на дзіцячым свяце,
гучна паклікаць мову
і яна прыйдзе
Я б крычала голасна
Я б крычала моцна
хай прачнецца мова
і Беларусь агарне.

Беларусі зябка,
патрэбен шалік,
так можна і захварэць.

альбо яна ўжо хварэе?

ці можа краіна хварэць на бязмоўе?
якія абраць лекі?
Яні існуюць?

паспрабаваць варэнне з сумленных людзей,
напаіць гарбатай з нац свядомасцю,
наляпіць на спіну некалькі слоўнікаў,

мабыць яна адыдзе?

хварэць не страшна,
але трэба лякавацца,
пачынаць адразу,
як заўважны першыя сімптомы.

А яны на твары,
твары цэлай краіны
і кожнага з нас увасобку

мова прачнецца
мова складзецца
мова разляціцца на цытаты,
а пакуль
усе мы беларусы — немаўляты

• • •
Telegram
• • •

#верш
#госць
#Alan_Kasper

Паслухайце!
Што калі нехта запальвае зоркі,
А гэта... нікому не трэба?

Яны сьвецяць там, з гэтага неба,
А ніхто галаву не падыме,
Не ўзгляне і не ўскочыць, не скіне
З твару маску апатыі, болю,
І не вырвецца сэрца на волю,
І не будуць у захапленні
Ўглядацца пытлівыя вочы
Ў цемру так, нібы ў твар дзявочы,
У твар каханай...

Зірніце на неба!
Адарвіцеся ад тэлефонаў,
Думак, клопатаў і журботаў.
Паглядзіце на зоркі, так трэба,
Бо яны ж, разумееце, свецяць.
Мабыць і па чыёй-небудзь мэце,
Але што калі знікнуць, загаснуць,
А ніхто і не ўбачыць уласна?..

Паслухайце!
Калі нават ўсё каціцца ў бездань,
І ад слёз і салёна і горка,
Ці калі ахінае вас злосьць,
Паглядзіце ўночы на зоркі,
Каб упэўніцца,
Што яны ёсць

• • •
Telegram
VK
• • •

#верш
#Хросная

Божа
Нашто мне гэтае цела?
Нашто ты даў мне
цела?
Яно такое недарэчнае
Такое слабое
Яно зламалася яшчэ тады
калі не існавала
Навошта ж мне гэтае
праклятае цела
што расце праз
свет
як калоссе праз зямлю
А зямля крычыць
Ты чуеш, божа?
Гэтае цела.
Яно не існавала
А існаваў камень
А камень той быў як шкло
Якое б'ецца
Тое, што б'ецца,
Тое абавязкова
трэсне.
Я трэснула, божа
Яшчэ тады
калі не была гэтым
целам
І чаму я гавару з тым
ува што я не веру?
Неіснуючы божа, ведаеш
Я ЦЯБЕ НЕНАВІДЖУ
Я гляджу ў люстэрка
А гэтае цела
Глядзіць на мяне
Глядзіць на мяне
Глядзіць на мяне
У гэтага цела
розныя вочы
І вушы
на розным
узроўні
Божа
Мусіць, усё ува мне
такое
Таму і я
Чую адным
вухам
Бачу адным
вокам
Гавару паловай
языка
Чаму ж ты
не мог
зрабіць мяне нармальнай?
Чаму ж ты
не мог
зрабіць мяне правільнай?
Без вершаў і надрываў
без дзіркі ў грудзях
Без бою з сабою
без дэманаў
без анёлаў
Без вачэй
без сэрца
без думкі
без крыку
без зубоў
без енку?

Чаму ж?
Навошта я такая?
Навошта ж слёзы мае
як шыпы
Навошта ж смех мой
як слёзы
божа, у якога
я не веру
Бо
"Ён мой"
Кажуць, што бесполы
Але ж
Хто як
не мужчына
Забівае
жанчын?

#верш
#Хросная

Мой грэх у тым, што за сябе
баюся больш, чым за радзіму
То ці ж ўваскрэсне ў барацьбе
Мая любоў, мой боль адзіны?

Мой грэх у тым, што я вада
Вада ж любую форму прыме
Таму мне шлях адзін - нуда
Мне не пакінуць нават імя

Зірні! Наш край гарыць у агні
Сярод руінаў танчыць смецце
Змахлюй, скрадзі ці падмані
Мы ўсе хаваем сэрца у клеці

Не адмалю я страшны грэх
Таму няма мне даравання
Мне застанецца горкі смех:
Чаканне хуткага змяркання.

Мой грэх у тым, што за сябе
баюся больш, чым за радзіму
Ды не ўваскрэсне ў барацьбе
Мая любоў, мой боль адзіны

#верш #скатазаўра

Каханне. Перакананне. Выпрабаванне. Расчараванне.

Каханне.
Дзе каханне?
Дзе тваё каханне?

Пытаюся часам я, блытаючыся ў словах.
Маё жыццё пахне яе парфумай і лісцем.
Я не ведаю, чамусьці кляновым.

Перакананне.
Бессэнсоўнае перакананне.
Што нешта можа палепшыць боль адчування.

Тут - хворае сэрца з незагойнай ранай
Там - ты хаваешся за сцяной так званай.
Тут - клопат і татальная разгубленасць.
Насупраць - толькі абыякавасць і грубасць.

Выпрабаванне.
Няспыннае выпрабаванне.

Колькі словаў любоўных да твайго дакранання?
Колькі крокаў па шклу мне да твайго кахання?

Не будзе адказу ні на адно пытанне.
Далей - толькі расчараванне.

Бясконцае расчараванне.

13.02.2023

#верш
#Максім_Крывіч

Káb nam
narešcie
zabycca
na bol i tryvańnie,
pakuty dušy —
my sa Stracham čakajem spatkańnia.

U vusny jaho całavać,
u abdymkach trymać...
Bo tolki tady
pačynajem
žyćcio
šanavać.

• • • • •

Ка́б нам
нарэшце
забыцца
на боль і трыванне,
пакуты душы —
мы са Страхам чакаем спаткання.

У вусны яго цалаваць,
у абдымках трымаць...
Бо толькі тады
пачынаем
жыццё
шанаваць.
• • •
Telegram
Twitter
• • •

#проза
#госць
#Гілеўска

— Раскажы яму пра таго хлопчыка, аб якім ты расказваў мне. Ён не верыць і кажа, што гэта дзіцячая казка, — яна надула вусны і зрабіла выгляд, што моцна пакрыўджаная.

— О, казка кажаш? — здзівіўся тата і паглядзеў на хлопчыка, які стаў нявольным глядачом усёй гэтай сцэны. — Сядай, калі ласка, і слухай уважліва. Зараз ты даведаешся пра магічнага хлопчыка, які жыве на месяцы...

✨🌙 Працяг ←клік

• • •
Telegram
Instagram
• • •

#пава_рамонак
#музыка
#госць

Вітанкі! На сувязі Пава Рамонак! Мой пяты альбом мае назву "Зялёны" і ён выйдзе 3 сакавіка. Я не веру, што прэзэнтую працу апошніх месяцаў, якая з'яўляецца інтэрлюдыяй у тое, што я адчуваю і адчуваў) Вясна- час адраджэння, і вас ад мяне чакае шмат чаго! Чакайма альбом)

#Гілеўска
#верш
#госць

вецер спытае мяне:
"якая твая мова?
родная
непахісная
мова дзяцінства ў вёсцы,
мова першых падручнікаў,
якая яна
і чаму спіць?
ёй зручна?
у яе цёплая коўдра? утульнае месца?
ці чаму яна так доўга спіць?"

я не ведаю, што адказаць
гэты самы вецер раскідаў літары па свеце,
а мне зараз збіраць

словы схаваліся ў норы
і не высоўваць носа

выразы ўтапіліся ў моры
нават маленькая косачка збегла

як скласці мову?

як lego, так проста?

наўрадці

"Калі мова спіць, то можна завесці будзільнік і яна прачнецца!" — падказвае мне сястра

было б усё так проста

"паспрабуй паклікаць пеўня" —
кажа бабуля

А певень ужо і сам спявае на невядомай мове,
не вызначыўся.
якую абраць?
забыў,
на якой спяваў яго певень-бацька

Калі б я змагла,
як на дзіцячым свяце,
гучна паклікаць мову
і яна прыйдзе
Я б крычала голасна
Я б крычала моцна
хай прачнецца мова
і Беларусь агарне.

Беларусі зябка,
патрэбен шалік,
так можна і захварэць.

альбо яна ўжо хварэе?

ці можа краіна хварэць на бязмоўе?
якія абраць лекі?
Яні існуюць?

паспрабаваць варэнне з сумленных людзей,
напаіць гарбатай з нац свядомасцю,
наляпіць на спіну некалькі слоўнікаў,

мабыць яна адыдзе?

хварэць не страшна,
але трэба лякавацца,
пачынаць адразу,
як заўважны першыя сімптомы.

А яны на твары,
твары цэлай краіны
і кожнага з нас увасобку

мова прачнецца
мова складзецца
мова разляціцца на цытаты,
а пакуль
усе мы беларусы — немаўляты

#ТоЯ #малюнак
З днём усіх закаханых, шаноўныя!
🍷💖✨

#верш
#госць
#Паўлінка

Дзякуй, Вінсэнт...

Зоркі з неба над Ронай
Павольна апускаюцца на раны,
Якія ніяк не хацелі загойвацца,
А цяпер дыхаць стала лягчэй,
Нібы гэта вечная летняя ноч.

У маім жыцці не было белага,
Толькі чорнае,
Толькі чорныя вароны
Дзякуй, што забраў іх
З майго жыцця
У сваю карціну...

Хачу вялікі саламяны капялюш,
Як на тваім аўтапартрэце,
Каб патануць у ім...
Не атрымалася ж у ЯГО абдымках

Я на ганку шчасця,
Вакол сцяжына і столькі руж...
Ты паспеў намаляваць кветкі,
Пакуль іх не патаптаў ЁН.
Яшчэ адна карціна
На магіле кахання.

Калі свет пачне разбурацца,
Людзі будуць шукаць сонейка
У вачах сваіх каханых,
А я — глядзець на твае сланечнікі.

#Тарас_Ташкевіч
#верш

У цнатлівых джунглях загранічча,
На сховішчы жывой зямлі,
Увесь дзень трапляюць прамяні
На суцішнае аблічча
Зялёных кронаў, што ў агні
Ад промняў тых сьляпога сонца,
Нібы смажацца бясконца,
Ад буйных вод удалечыні.

Казыча, лашчыць дрыгатліва,
Павевам сьвежасьці сваёй,
І, нібы, сілаю ня ўсёй,
А толькі трэцьцю, дабрытлівы
Спакойны ветрык, кроны той
Лясіны ціхай, што даткліва,
Чакае свайго лёсу збой.

У лесе гэтым, беражліва,
Захоўваюцца пад травой
Празрыстай, ранішняй расой,
Пустыя кроплі, што імкліва,
Натхняюць сілаю жывой
Усе расьліны, да самой
Гіганта гожай верхавіны.

Стаіць у джунглях ганарліва,
Схаваны ад позірку вачэй,
Да рэшты сваіх дзён бліжэй,
Каменны мур, што беражліва,
Калісьці, нехта тут ствараў.
Сабе ахову будаваў,
Таму імкнуўся асабліва,
Ды не лайдачыў, працаваў.

У чорным колеры, як дзіва,
Стаіць, пакінуты на век,
Як непатрэбны чалавек -
Пакутаў помнік нешчасьлівы,
Бо назаўжды схаваў у сабе,
Як памяць а вусьцішным сьне
Сваю гісторыю стаўленьня.
І як вяліка дасягненьне,
Што й цяпер ён моўчкі, хціва,
Хапаецца за сьвет і мсьціва
Ўсё назірае за карцінай
Цнатлівых джунгляў забыцьця.

І ўсё стаіць, стаіць, дужае,
У праменьнях ціхага сьвятла.
Ды наглядае, як імгла
Павольна лёс увесь ахінае,
Яго як спальвае датла.

13.02.2023

•••
Тэлеграм
•••

#Лаўрэнсій_Урса
#малюнак
#госць

Бульбяная мыш - што бывае, калі прарастаюць вочкі.

#верш
#госць
#Міхась_Корж

Сонца

Зорка,
што асвятляе кожны шлях,
крыніца ясных думак,
сярод туманнасцей нясе агульны сцяг,
і для цемры нібы смутак,

Цуд як агнявая мыска,
што ўсім стварае радасць,
чыя радзіма - зорная калыска,
не ўявіць яе дакучлівую старасць.

Зорка,
што прызвана знішчыць люты мрак,
як компас для заблудных душаў,
у змроку свеціць быццам бы маяк,
час яго не стане смерцю душаў.

Вялічыню цяжка ўявіць,
А ўтварэнне не прадставіць,
Дапамагла вадзе жыццё стварыць
Сярод арбіт чалавека на нагі паставіць.

Зорка,
няўяўнай сілай уладае,
у космасе халодным існуе,
здалёк на адлегласці трымае,
у любы сезон трывала саграе.

І бачыць усё,
што тварылі людзі,
на вышыні сваіх пакут і славы.
Безнадзейна выпаліць ўсё,
што стварылі людзі,
насычаныя, і пажынаючыя лаўры.

І дзякуючы зорнаму стварэнню,
чалавек,
які праз забыццё закінут у імгле,
і ўдзячны першаму праменню,
жыве, і будзе жыць,
пакуль Зорка існуе.

• • •
Instagram
• • •