#малюнак #ТоЯ

Вучым беларускую мову і малюем чарцей😈

#верш
#госць
#Lietucieńnik

Стома

Два гады прайшло
А мы жывем у той жа час
Што ёсьць, што будзе, што было..
Мінуўшчына не адпускае нас

Сядзіш, глядзіш і бачыш боль
Што йдзе з тых дзён былых
На раны сам ты кладзеш соль
Што дабівае сёньня нас саміх

Казаў той мудры стары дзед,
Што лечыць час
Раны былых, мінулых лет
Але хіба то праўда?

09.08.22

#ТоЯ #малюнак

Хто адгадае, што гэта за гародніна/садавіна?

🤔🤓

#верш
#госць
#пава_рамонак

бяроза

бяроза ў акне,
бяроза на вуліцы,
стаіць яна голая,
стаіць як калона,
яна не рызыкуе,
яна не турбуе,
але штосьці мяне вабіць у ёй.
святая праста, і ўсё тут,
яна проста вясковае дрэва,
а гэтыя святыя лаканічасць і пафас
у старажытным узоры яенай кары!
знікаюць аблокі над каронай,
і яна становіцца паненачкай суседняга поля пустога.
"Я мацна, яшчэ як мацна",— кажа ў сваіх таемных думках,
якія быццам фестскі дыск для нас.

зіма наваколле забівае,
яна зганяе ў стойла сну ўсё жыццё,
воля мустанга ёсць бязмежна,
і ён выбягае, руйнуючы ўсё.
а бяроза стаіць,
бяроза спявае,
бярозу не турбуе нашыя страхі,
яна толькі сочыць за коламі цялег,
за ростам дзяцей,
за ростам нашага збожжа,
за разрывам адносін,
і гэта вельмі вабіць мяне...
шмат святла, але столькі цемры,
мёртвая трава не пасуе зусім...

шэрая глеба,
шэрае неба,
снег навокал б'е ў вачыма,
і бяроза проста раствараецца ў начы...
бяроза не плача,
бяроза не кажа,
бяроза проста спіць,
яна ў спакоі шукае натхненне,
каб не бачыць цемру зімы.
дайце фарбы, дайце лісце,
дайце вернуць лета і знайсці выйсце:
столькі зімы не трэба сюды...

дайце водар,
дайце колер,
хай бярозка верне мне спакой.
яна трымае на галінках
біццё майго разнатраўняга сэрца,
якое хоча цешыцца ў сонечных прамянях!
хай ззяе водар р а м о н к а ў,
якія спакойна пад бярозай растуць,
хай расце траўка,
дыхае поле
праз лісты на сцёблах раслінак худых.
прыгожы пейзаж,
прыгожая траўка пад нагамі,
аблокі гуляюць над маім маленькім садам,
свежасць і шчасце гуляюць над бярозай,
а пад ёю слухаю рэлаксуючую "Venice Bitch",
а карэнне чапае мае пяткі,
ды лісце штораз трапляе на шкло другіх вачэй.
хачу чуць дыханне свежага ветру
смакаваць марозіва ў дзень сонечнага шчасця,
шукаць шчасце ў наваколлі таямніц,
гэта файна і пекна для мяне!

бяроза ў акне,
бяроза ля дарогі,
каралева поля,
каралева вёскі, а старыя?
хай зайздросцяць ганарацца той пекнатою!
дзьмухаўцы танцуюць на вятры,
а канюшына лашчыць пальцы,
юнацкая кара не надта халодная,
а лісце такое салодкае,
як і марозіва ў маёй снежнай руцэ.

#музыка #песня
#госць
#пава_рамонак

z čerwienia pa kastryčnik ja byŭ u tworčaj kryzie i ja ličyŭ, što zachras u adnym tworčym nakirunku. uwieś hety čas ja šukaŭ šlachi zrabić štości nowaje, lahodnaje i supakojwajučaje, ale hety nakirunak tolki bolš uciahnuŭ mianie ŭ tworčyja prablemy i ja amal spyniŭ zajmacca tworčaściu. ale adnojčy ŭ mianie atrymałasia štości dla cikawaje, štości toje, što ja chacieŭ pakinuć sabie. heta moj minialbom 'dwa', jaki zaraz u wolnaści

https://youtube.com/playlist?list=PLqK0oTzc47hxqPK0VcNlKxmNRGPbHerr9

#верш
#госць
#Lietucieńnik

Шлях

Ідзеш
Стаіш
Сядзіш
Глядзіш
А мо ты проста даўно сьпіш?
Ніхто ня ведае адказу
Ідзі, сядзі, глядзі далей
Ён прыйдзе, але не адразу
Чакай, бо толькі гэта пазастала
Ў летуценьнях жнівеньскай праказы
Быць

#МайВерасЦалаваў #верш

ісмэна плакала ў палацы
ісмэна плакала ў палаце
ісмэна плакала па сястры

сястра аддана плакала па браце
сьлязьмі ператвараючы пясок у гразь
магчыма так цяжэй было капаць
аднак цяжар — палёгка для хаўтураў
брат таксама плакаў бы па браце
але бязь пераможцы
пераможанага не назваць
і хто па кім бы плакаў

і хто па кім павінен плакаць

так бацька найразумнейшы Эдып
у акце супраціву
(ён ведаў пра пракляцьце)
адмовіўся ад зроку і вачэй
цяпер ужо ён ні па кім ня плакаў
бо бачыў значна больш
чым хтось зь яго дзяцей

тг: https://t.me/mien_harbata

#верш
#Хросная

Я - мясцовая вар'ятка
Падыходзь, паваражу
І сягоння, як на святкі
Я усю праўду раскажу

Вось і дальняя дарога
Вось - каханне і мана
Там - далёкія трывогі
Тут - яскравая вясна

І смяюцца недзе людзі:
"О, дурная вось пайшла!
А другой такой не будзе
Скрозь у нашага сяла!"

І - пярэстая спадніца
Бранзалеты на руках
У вачах то бліскавіцы
То вясёлы дзікі птах.

А ліецца верш як песня
Ой каб ведаць што хачу!
Што спявае вецер весні
Аб тым лепей памаўчу

Я - мясцовая вар'ятка
Падыходзь, паваражу
І сягоння, як на святкі
Я усю праўду раскажу

#верш
#Nichto_Absalutna

Не забывайся, хто тут апошні

Прыйшоўшы на запіс, зайшоўшы з чаргі,
Заглыбісься ў ёлкую немарасьць пожні
І калі раптам знутры ўчуеш крык,
Не забывайся, хто тут апошні.

Сьцены сьмярдзяць прабіўным антысэптыкам,
Маска дадасьць водар буцьвежы.
Дзеці равуць, людзі на нэрвах,
"На трасцу прыпёрся ў верхняй адзежы?"

Па лесьвіцы ўніз, не чапаеш парэнчаў:
Што не зьнішчае, стварае асілкаў.
"Мы не адкажам за вашыя рэчы".
Пахмурны твар, нумарок і бахілы.

У сьвеце, дзе ня ловіць Інтэрнэт
Цыркуляцыя душы па калідорах.
Сынгулярнасьцю здаецца кабінэт,
Завязанаю ў зашмарзе часовай.

"У вас дачка? Другую вышку?
Мне да таго расьці й расьці..."
А сам усё думаеш: дай перадышку,
Ня Госпад хоць, але прабач ды адпусьці.

"Трымай даведку. Хадзі ў сто пяты"
Век доўжыцца разрэджваньне крыві.
"Хто тут апошні? Я па пячатку"
Не забывайся, зноў апошні ты.

#верш
#госць
#Savavožyk

Твае шэрыя дні ў святле зорных начэй,
у святле былой славы са слядамі каптураў.
Усё адно з тых вітрын ня зводзіш вачэй,
з піянерскім дзяцінствам у белым мармуры.

Кожны дзень ты стаіш на туманнай мяжы,
там дзе восень вясну штогод перамагае.
Убралася зямля у карункі іржы.
Сталі ціхімі гукі ад краю да краю.

Бачыш плямы на месцах знятых карцін?
Ад бадзяння квітнее шэрань на скуры.
Знікнем разам сярод музейных вітрын,
непрыстойныя надпісы на белым мармуры.

26\09\22