#верш
#вікця_жытнік

мне сорамна нават думаць
ты нібы паветра
патрэбен
прызнацца б табе
адкрыцца
мая мара -
хаця б абдымкі
і твой голас
ласкавы
з усмешкай
мне хочацца цябе чуць
і адчуць
пекнату і вільгаць
на сабе твой погляд
а за ім і рукі
пяшчота
я думаю
ты мой наркотык
мне цябе не хапае
мабыць
гэта каханне
мабыць
любоў жывая
мне цябе не хапае
мне цябе не хапае

#верш
#вікця_жытнік

калісьці я для сябе
адкрыла дзівосны свет
чароўны сваёй невядомасцю
прываблівы і яскравы

света майго кожны гук
я карпатліва збіраю

нібы на пацеркі з журавінавага балота
што нас упрыгожваюць
бо пасуюць
да ўсмешкі і бляску вачэй

нібы гарачыя іскры ў агмень
што асветліць шлях і сагрэе
бо ў сэрцы так ясна гарыць
а таму і ў галовах яснее

нібы кроплі жывільнай вады
што перлінамі ззяе на траве
па якой праходжу басанож

нібы промні сонечныя
што асвятляюць зямлю святую
ласкаюць і песцяць нас

я тыя гукі збіраю
каб прынесці вам
падзяліцца
маёй любоўю
і магіяй кожнага слова

простыя словы ў сабе
збіраюць гісторыю свету
маладзенькія ці сівыя
словы мае жывыя

прылашчыш
прыгрэеш пяшчотна
бо кожнае слова
роднае

слова кожнае
духмяняе і крамянае
агністае і прамяністае
шчырае і лагоднае
трапяткое і шчодрае
самотнае ці набалелае
ліхое суровае гнеўнае
уладнае і трывалае
сардэчнае і адданае
важкае мудрае грознае
слова роднае рознае

пачуеш якое ад блізкага
і ўсміхнешся ветліва
ён усміхнецца ў адказ
бо вашыя думкі
светлыя

словы змяняюць нас
а калі назбіраеш словаў
іх можна сплесці ў сказ
як стужкі ці косы моўныя

---

ды не магу я адна
гэтаму цуду дзівіцца
мова мая - агмень
я мушу ім падзяліцца

каб засталася жывой
каб не пакінулі болей
свет мой - святло людское
беларускае сэрца - у мове