#верш
#Хросная
Здаецца, што рэкі
даўно выйшлі з берагоў
І мы жывем пад вадой
Лыпаем лупатымі вачыма
Выстукваем жабрамі
жабраванне
І тупа
адкрываем рот.
Рыбы не ўмеюць гаварыць.
А можа, не хочуць?
Лічаць, што
іх вялікія
суродзічы
занадта дзіўныя
Незамаскіраваныя ў вадзе
І з вычварэннымі
плаўнікамі?
А можа гэта проста
Разлілося вялікае балота
І людзі НА балоце
Сталі
Людзьмі Ў.
──────≪✷≫──────
#Хросная
Здаецца, што рэкі
даўно выйшлі з берагоў
І мы жывем пад вадой
Лыпаем лупатымі вачыма
Выстукваем жабрамі
жабраванне
І тупа
адкрываем рот.
Рыбы не ўмеюць гаварыць.
А можа, не хочуць?
Лічаць, што
іх вялікія
суродзічы
занадта дзіўныя
Незамаскіраваныя ў вадзе
І з вычварэннымі
плаўнікамі?
А можа гэта проста
Разлілося вялікае балота
І людзі НА балоце
Сталі
Людзьмі Ў.
──────≪✷≫──────
#верш
#Хросная
Глядзець на месяц - дрэнная прыкмета
Так у народзе чулася здаўна
Таму й, напэўна, вершамі адзета
Дзівацтвам цалавана дап'яна
Аслепла я ад промняў месяцовых
І па зямлі, як хісткая, хаджу
Ды пад нагамі цвёрдую аснову
ні ў Бога, ні ў чорта не прашу
Таму й, напэўна, збітымі каленьмі
Так цягнуць камяні мяне назад
Урэшце - словы дзікага малення
Не панясу на вогненны пасад
Таму й, напэўна, лепш пішу начамі -
Рукою водзіць месяцовы свет
Калі ж адчую раніцу вачамі -
То знікну, не пакінуўшы прыкмет
Знікаюць ранкам месячныя промні
Вадою талай - змыюцца сляды
Я пагляджу - і твары не запомню
Ісці адной - на доўгія гады...
І шлях мой ператворыцца ў staccato
Мае кругі - прыцягваюць да дна
Ды ў гэтым я сама і вінавата -
Дзівацтвам цалавана дап'яна
Аслепла я ад промняў месяцовых
І па зямлі - вар'яткаю хаджу
Ды пад нагамі цвёрдую аснову
ні ў Бога, ні ў чорта не прашу
#Хросная
Глядзець на месяц - дрэнная прыкмета
Так у народзе чулася здаўна
Таму й, напэўна, вершамі адзета
Дзівацтвам цалавана дап'яна
Аслепла я ад промняў месяцовых
І па зямлі, як хісткая, хаджу
Ды пад нагамі цвёрдую аснову
ні ў Бога, ні ў чорта не прашу
Таму й, напэўна, збітымі каленьмі
Так цягнуць камяні мяне назад
Урэшце - словы дзікага малення
Не панясу на вогненны пасад
Таму й, напэўна, лепш пішу начамі -
Рукою водзіць месяцовы свет
Калі ж адчую раніцу вачамі -
То знікну, не пакінуўшы прыкмет
Знікаюць ранкам месячныя промні
Вадою талай - змыюцца сляды
Я пагляджу - і твары не запомню
Ісці адной - на доўгія гады...
І шлях мой ператворыцца ў staccato
Мае кругі - прыцягваюць да дна
Ды ў гэтым я сама і вінавата -
Дзівацтвам цалавана дап'яна
Аслепла я ад промняў месяцовых
І па зямлі - вар'яткаю хаджу
Ды пад нагамі цвёрдую аснову
ні ў Бога, ні ў чорта не прашу
#верш
#Хросная
Я адкрываю шуфляды
у шуфлядах зямля
Зямля на падлозе
і ў талерцы
І старонкі кніг
Асыпаюцца
чорнымі гурбамі
Я ем зямлю і зямля
робіцца мною
І я адчуваю яе боль
Адчуваю яе боль
А потым
На наступны дзень
Я ванітую зямлёю
І спрабую забыцца
На яе боль і на яе
праўду.
Таму што ведаць
гэтую праўду - невыносна.
І таму я зашываю
ўласныя вочы
баючыся
зноў убачыць
што ў шуфлядах - зямля
зямля на падлозе
І ў талерцы
І што кнігі мае
таксама зямля.
Баючыся
Адчуць
Яе
Боль.
────≪✷≫────
#Хросная
Я адкрываю шуфляды
у шуфлядах зямля
Зямля на падлозе
і ў талерцы
І старонкі кніг
Асыпаюцца
чорнымі гурбамі
Я ем зямлю і зямля
робіцца мною
І я адчуваю яе боль
Адчуваю яе боль
А потым
На наступны дзень
Я ванітую зямлёю
І спрабую забыцца
На яе боль і на яе
праўду.
Таму што ведаць
гэтую праўду - невыносна.
І таму я зашываю
ўласныя вочы
баючыся
зноў убачыць
што ў шуфлядах - зямля
зямля на падлозе
І ў талерцы
І што кнігі мае
таксама зямля.
Баючыся
Адчуць
Яе
Боль.
────≪✷≫────
#верш
#дзеньроднаймовы
#Хросная
Ураборас
бясконца
з'ядае
сябе.
Так бясконца
што ўжо забыўся
ці быў калі-небудзь чымсці
акрамя фаршу
Скажы,
Ці падлічым мы
аднойчы колькасць
могілак,
якія рассыпаныя
па нашай гаротнай зямлі
так,
што здаецца -
нават цені
нашых слядоў
бясконца
трапляюць
на косткі
?
А нашыя сляды -
уціснутыя ў зямлю,
бо мы ідзем тым шляхам,
якім ішлі мільярды
да нас.
А нашыя сляды -
уціснутыя ў зямлю,
бо наш край
ніколі не
меў
часу спакою.
Ураборас
бясконца
з'ядае
сябе.
#дзеньроднаймовы
#Хросная
Ураборас
бясконца
з'ядае
сябе.
Так бясконца
што ўжо забыўся
ці быў калі-небудзь чымсці
акрамя фаршу
Скажы,
Ці падлічым мы
аднойчы колькасць
могілак,
якія рассыпаныя
па нашай гаротнай зямлі
так,
што здаецца -
нават цені
нашых слядоў
бясконца
трапляюць
на косткі
?
А нашыя сляды -
уціснутыя ў зямлю,
бо мы ідзем тым шляхам,
якім ішлі мільярды
да нас.
А нашыя сляды -
уціснутыя ў зямлю,
бо наш край
ніколі не
меў
часу спакою.
Ураборас
бясконца
з'ядае
сябе.
#верш
#Хросная
І дзякуй богу, што іх не было
Спатканняў, пацалункаў і прызнанняў
Бо ў сэрцы хутка дагараць дазвання
І дзякуй богу, што іх не было.
І дзякуй богу, што яно прайшло
Каханне. быццам страшная хвароба
Што сэрца жрэ і разарве вантробы
І дзякуй богу, што іх не было.
Спатканняў,
пацалункаў
і прызнанняў...
#Хросная
І дзякуй богу, што іх не было
Спатканняў, пацалункаў і прызнанняў
Бо ў сэрцы хутка дагараць дазвання
І дзякуй богу, што іх не было.
І дзякуй богу, што яно прайшло
Каханне. быццам страшная хвароба
Што сэрца жрэ і разарве вантробы
І дзякуй богу, што іх не было.
Спатканняў,
пацалункаў
і прызнанняў...