#верш
#пава_рамонак

***
гэта снег?
так рана,
вярнуўся без настрою,
уключыў святло,
я не магу ўжо трымацца,
бачыўшы іх без дыхання,
я ведаю, што некалі буду як яны,
і я не хачу пра гэта гаварыць,
проста сумная тэма,
якую ўзгадваю кожны раз,
гэта нанесла шрамы,
якія я імкнуся ад усіх схаваць.
на нервах я кінуў у сцену кубак,
які набыў учора,
асколкі ляжаць яшчэ,
я гляджу, што зноў зрабіў боль,
хто сказаў, што я без душы?
мой пакой— мой утульны кут,
я хаваю тут усё, што турбуе мяне,
нават калі гэта нічога не дасць.
я імкнуўся ўключыць святло,
але не патрэбна было яно вам,
я хацеў быць да вас святлей,
я заўсёды зараз у сябе,
вы не разумееце,
я прынёс боль, і гэта не змяніць,
штораз толькі я падаю глыбей,
гэтая яма ўсё цямней і цямней,
я не хачу тут быць,
але гэта маё пакаранне,
я не хачу думаць пра тога,
хто затуманіў галаву,
нават не ведаючы гэтага,
і гэта проста прыгожа.
я гляджу на сцяну,
асколкі на падлозе,
а яна магла б мець больш дзён жыцця,
я рушу ўсё, да чаго датыкаюся,
хаця спрабую быць лепш,
чым насамрэч ёсць,
я хаваюся ў грушах,
спрабую быць не горш за ўсіх,
хаця выходзіць,
што псую ўсё тут толькі я,
я ведаю, гэта мой праклён,
гэта проста мой праклён,
як бы я не сумаваў праз усё,
што маю на душы,
гэта справа не вас а маёй душы,
справа маёй душы,
лепш дайце мне ўключыць святло...
збірая асколкі капае сляза за слязой,
у чарговы раз аблажаўся я,
кажуць, рэчы маюць душу,
спадзяюся душа вернецца,
калі я сабяру ўсё назад,
шрамы прыгажэюць,
гэта проста вопыт
нават калі ён горш за ўсё што раней было,
я ведаю, што змагу перажыць,
але толькі якой цаной?
я пастаўлю кубак на шафу,
калі золатам змацую,
толькі ці вернецца туды тое,
што было раней да мяне?
спусташальнік душ,
так?
нелюблю свае пачуцці,
яны прыносяць анічога,
апрача негатыўных фарбаў,
я бяру белы,
на халсце вяду чорны,
так кожны раз,
кожны раз, што б я не змяняў,
але я расту з гэтым,
я расту з гэтым,
нават калі сумую па тым,
хто не будзе са мной,
яны заўсёды ў сэрцы,
яны цяпер і ў кубку маім,
яны цяпер і ў ім...

• • •
Telegram
Twitter
• • •