#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Вечарніца»
Сядзіць пад вокам Вечарніцы,
Нібы пад струменем газніцы,
Нягеглы сталы чалавек.
Нязграбна ахінуўшысь у плед, –
Каб нельга было бачыць, хто там, –
Глядзіць на свой пражыты век
І бачыць там адны суніцы,
Сасмяглыя салёным потам,
Цяжкую працу па-за дротам
І той пякельны мёртвы снег.
Пад ім – нямоглы чалавек.
І паўтарылася вясна,
І восень гэтаксамая.
Жахлівая была зіма:
Палегла ўся сям'я мая...
Ганусіна віна прад кім?
Нашто ахвяраваў сваім
Дзіцёнкам я тады, нашто?!
Ды будзь я біты разаў сто,
Дачку бы не аддаў чужым!
Шапнуў тады я ёй: «Бяжым!» –
І кінуўся з дзіцём наўцёкі...
Хто зорам даў судзіці права?
Не можа, хто не дох ад спёкі
І не хаваў дзіця ў рове,
Забраці на свабоду права!
Я чую моц ў нашым слове.
Захочам – пакарым дарогі,
І чужакоў, і лёс убогі.
Шляхамі птушак знойдзем мы
Пуціну шчасця праз гады.
Марудна гасне Вечарніца,
Стае над лесам ноч-царыца,
А поруч з ёю – беларус.
*🌌⛓️ Telegram
#Сьвятлана_Зьнічка
«Вечарніца»
Сядзіць пад вокам Вечарніцы,
Нібы пад струменем газніцы,
Нягеглы сталы чалавек.
Нязграбна ахінуўшысь у плед, –
Каб нельга было бачыць, хто там, –
Глядзіць на свой пражыты век
І бачыць там адны суніцы,
Сасмяглыя салёным потам,
Цяжкую працу па-за дротам
І той пякельны мёртвы снег.
Пад ім – нямоглы чалавек.
І паўтарылася вясна,
І восень гэтаксамая.
Жахлівая была зіма:
Палегла ўся сям'я мая...
Ганусіна віна прад кім?
Нашто ахвяраваў сваім
Дзіцёнкам я тады, нашто?!
Ды будзь я біты разаў сто,
Дачку бы не аддаў чужым!
Шапнуў тады я ёй: «Бяжым!» –
І кінуўся з дзіцём наўцёкі...
Хто зорам даў судзіці права?
Не можа, хто не дох ад спёкі
І не хаваў дзіця ў рове,
Забраці на свабоду права!
Я чую моц ў нашым слове.
Захочам – пакарым дарогі,
І чужакоў, і лёс убогі.
Шляхамі птушак знойдзем мы
Пуціну шчасця праз гады.
Марудна гасне Вечарніца,
Стае над лесам ноч-царыца,
А поруч з ёю – беларус.
*🌌⛓️ Telegram
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Ой шуміць Падвей»
Ой шуміць Падвей губаты,
Не сціхае ні на міг.
Дзесьці енчыць пёс цыбаты.
Месяц поўны ў хмарах знік.
Хата спіць ці грае дурня,
Што не чуе шэпт глухі,
Як скрабецца ўнутр фігура
І чакае ля сахі.
Беды ходзяць дружным гуртам,
Не даюць заснуць уначы
І не сыдуць з хаты друга –
Колькі хочаш ты крычы.
Раз – і мілая Ганулька
Знойдзена каля вады.
Два – малодшая Настулька
Ёсць нявесткай пры дзяды.
Тры, чатыры – жыта згніла,
Бульбы не спытаеш чэсць.
Пяць і шэсць – дзіцятка скібу
Хлеба леташняга есць.
Покуль Ганначка жыва,
І духмяны хлеб у печы, –
Хай працуе галава,
Не спяшайся ў ложак легчы.
Хата спіць, а пёс цыбаты
Прадракае горкі крык.
Ой шуміць Падвей губаты,
Не сціхае ні на міг.
*🌫️⛓️
#Сьвятлана_Зьнічка
«Ой шуміць Падвей»
Ой шуміць Падвей губаты,
Не сціхае ні на міг.
Дзесьці енчыць пёс цыбаты.
Месяц поўны ў хмарах знік.
Хата спіць ці грае дурня,
Што не чуе шэпт глухі,
Як скрабецца ўнутр фігура
І чакае ля сахі.
Беды ходзяць дружным гуртам,
Не даюць заснуць уначы
І не сыдуць з хаты друга –
Колькі хочаш ты крычы.
Раз – і мілая Ганулька
Знойдзена каля вады.
Два – малодшая Настулька
Ёсць нявесткай пры дзяды.
Тры, чатыры – жыта згніла,
Бульбы не спытаеш чэсць.
Пяць і шэсць – дзіцятка скібу
Хлеба леташняга есць.
Покуль Ганначка жыва,
І духмяны хлеб у печы, –
Хай працуе галава,
Не спяшайся ў ложак легчы.
Хата спіць, а пёс цыбаты
Прадракае горкі крык.
Ой шуміць Падвей губаты,
Не сціхае ні на міг.
*🌫️⛓️