#пераклад #кіно
#госць
#vertebra
Сёмая серыя "Ганібала" ўжо даступна ў нашым тэлеграм-канале https://t.me/KVertebra
Прыемнага прагляду!
@masvet_by
#госць
#vertebra
Сёмая серыя "Ганібала" ўжо даступна ў нашым тэлеграм-канале https://t.me/KVertebra
Прыемнага прагляду!
@masvet_by
#верш
#госць
#Бянько_Аліса
П.А
Калючы дрот,
Па шыі б’е.
Крывёй пазногці напаўняе,
Нічога вартае жыццё,
У іх разуменні,
У дым знікае.
Напэўна не лічыў ніхто,
Забітых кубкамі атруты.
Магчымых спадзяваных слоў,
Не хопіць,
Каб згубіць пакуты.
Мо немагчыма ўсё здабыць,
І быць шчаслівым у вечным коле.
Па костках стане час прайсці,
І басанож маўчаць ад болю.
@masvet_by
• • •
Telegram
Instagram
• • •
#госць
#Бянько_Аліса
П.А
Калючы дрот,
Па шыі б’е.
Крывёй пазногці напаўняе,
Нічога вартае жыццё,
У іх разуменні,
У дым знікае.
Напэўна не лічыў ніхто,
Забітых кубкамі атруты.
Магчымых спадзяваных слоў,
Не хопіць,
Каб згубіць пакуты.
Мо немагчыма ўсё здабыць,
І быць шчаслівым у вечным коле.
Па костках стане час прайсці,
І басанож маўчаць ад болю.
@masvet_by
• • •
Telegram
• • •
#верш
#госць
#Станіслаў_Вярба
Мара-Дар’я Каякару
Начны мёд
Nachthonig
Заўсёды перакрыжоўваюцца нашы пчаліныя лініі
І чаму ж гэтыя агеньчыкі
Варушацца
Вунь ідзе малая мядзведзіца
А вунь вялікая
Цераз узгорак
Цераз гару
Драпежныя зоркі падаюць
І зыходзяць на нашы салодкія сны
@masvet_by
• • •
Telegram
• • •
#госць
#Станіслаў_Вярба
Мара-Дар’я Каякару
Начны мёд
Nachthonig
Заўсёды перакрыжоўваюцца нашы пчаліныя лініі
І чаму ж гэтыя агеньчыкі
Варушацца
Вунь ідзе малая мядзведзіца
А вунь вялікая
Цераз узгорак
Цераз гару
Драпежныя зоркі падаюць
І зыходзяць на нашы салодкія сны
@masvet_by
• • •
Telegram
• • •
#верш #łacinka
#Максім_Крывіч
Чым мовіць?
Чым з табою мовіць, браце?
Якой моваю казаці?
Той, якой вучыла маці,
Ці чужую выбіраці?
Думку выкажу не нову:
Чалавек — краіна — мова.
Дзе б я ні быў — зноў і знову
Сустракаю гэту змову!
Так, з ангельцам — па ангельску...
Так, з французам — па-французску...
З карэянцам — па-карэйску...
З беларусамі... Па-руску?
Штосьці ты наблытаў, браце,
Якой моваю казаці...
• • • • •
Čym mović?
Čym z taboju mović, bracie?
Jakoj movaju kazaci?
Toj, jakoj vučyła maci,
Ci čužuju vybiraci?
Dumku vykažu nie novu:
Čałaviek — kraina — mova.
Dzie b ja ni byŭ — znoŭ i znovu
Sustrakaju hetu zmovu!
Tak, z anhielcam — pa anhielsku...
Tak, z francuzam — pa-francuzsku...
Z karejancam — pa-karejsku...
Z biełarusami... Pa-rusku?
Štości ty nabłytaŭ, bracie,
Jakoj movaju kazaci...
• • •
Telegram
Twitter
TikTok
• • •
#Максім_Крывіч
Чым мовіць?
Чым з табою мовіць, браце?
Якой моваю казаці?
Той, якой вучыла маці,
Ці чужую выбіраці?
Думку выкажу не нову:
Чалавек — краіна — мова.
Дзе б я ні быў — зноў і знову
Сустракаю гэту змову!
Так, з ангельцам — па ангельску...
Так, з французам — па-французску...
З карэянцам — па-карэйску...
З беларусамі... Па-руску?
Штосьці ты наблытаў, браце,
Якой моваю казаці...
• • • • •
Čym mović?
Čym z taboju mović, bracie?
Jakoj movaju kazaci?
Toj, jakoj vučyła maci,
Ci čužuju vybiraci?
Dumku vykažu nie novu:
Čałaviek — kraina — mova.
Dzie b ja ni byŭ — znoŭ i znovu
Sustrakaju hetu zmovu!
Tak, z anhielcam — pa anhielsku...
Tak, z francuzam — pa-francuzsku...
Z karejancam — pa-karejsku...
Z biełarusami... Pa-rusku?
Štości ty nabłytaŭ, bracie,
Jakoj movaju kazaci...
• • •
Telegram
TikTok
• • •
#Сьвятлана_Зьнічка
#госць
#верш
Санет
З-пад глыбіні нязведанай пачула
Я крык напаўгнілой душы кіта,
Ягоны вой узрушыў пласт ільда,
Які ўзрос са дна, калі штурхнула
Мяне жыццё ў бездань. Я ж, як куля,
Нястомна крыкі і свістанне ўтварала,
Мо каб дазвацца да спакою – ажно мала
Таго для прагнай нутранай акулы.
Нібыта па загадзе, кліч пачулі
І так няўдала выцягнулі з труны,
Што я дагэтуль боўтаюся ў льду
І слухаю скуголенне кітоў –
Калі мне блізкі працягне руку,
То іхні стогн не разбярэ ніхто.
#госць
#верш
Санет
З-пад глыбіні нязведанай пачула
Я крык напаўгнілой душы кіта,
Ягоны вой узрушыў пласт ільда,
Які ўзрос са дна, калі штурхнула
Мяне жыццё ў бездань. Я ж, як куля,
Нястомна крыкі і свістанне ўтварала,
Мо каб дазвацца да спакою – ажно мала
Таго для прагнай нутранай акулы.
Нібыта па загадзе, кліч пачулі
І так няўдала выцягнулі з труны,
Што я дагэтуль боўтаюся ў льду
І слухаю скуголенне кітоў –
Калі мне блізкі працягне руку,
То іхні стогн не разбярэ ніхто.
#проза
#госць
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)
”Лепш бы людзі, калі разыходзіліся, не гаварылі адзін аднаму непрыемнасцяў і абразаў, а са словамі, як у радках Алеся Камоцкага:
Я стаміўся з табой сябраваць,
Выбачацца, чакаць, дараваць,
Разумець, адкладаць, пераносіць...
Да таго ж пачынаецца восень.
Лепш спакойна знікнуць з жыцця адзін аднаго з простым і спакойным: "Давай разыдземся, бо стаміліся адзін ад аднаго", чым перад гэтым атручваць жыццё здзекамі, пагрозамі і шантажом. Сказаць-та лёгка, а каб навучыцца, патрэбна цэлае жыццё. Ды і не факт, што навучышся...”
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastk%D1%96-drugaya-%D1%96-trehcyaya-08-22
• • •
#госць
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)
”Лепш бы людзі, калі разыходзіліся, не гаварылі адзін аднаму непрыемнасцяў і абразаў, а са словамі, як у радках Алеся Камоцкага:
Я стаміўся з табой сябраваць,
Выбачацца, чакаць, дараваць,
Разумець, адкладаць, пераносіць...
Да таго ж пачынаецца восень.
Лепш спакойна знікнуць з жыцця адзін аднаго з простым і спакойным: "Давай разыдземся, бо стаміліся адзін ад аднаго", чым перад гэтым атручваць жыццё здзекамі, пагрозамі і шантажом. Сказаць-та лёгка, а каб навучыцца, патрэбна цэлае жыццё. Ды і не факт, што навучышся...”
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastk%D1%96-drugaya-%D1%96-trehcyaya-08-22
• • •
Telegraph
Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)
Ямка ад цэглы як разрытая магіла, дзе былі пахаваны чэрвень і ліпень. Бачыла некалькі разоў у сацсетках: "Вы таксама, калі былі малымі, бралі з сабой спаць адразу ўсе цацкі, каб ніхто не пакрыўдзіўся?". Так, бясспрэчна. Я яшчэ ўспомніла, як у гадоў шэсць…
#верш
#Хросная
#домукаторым
#домуякім
#двк
Песня Русалкі (па матывах кнігі "Дом, у якім")
Напісана для Сехмет
О, любы мой, я выйшла з тваіх мараў
О, любы мой, я выйшла з тваіх сноў
Я над табою ўраз рассуну хмары
Ды залюляю калыханкай зноў.
Я - водблеск на вадзе ад навальніцы
Я - якар твой, які прыдумаў ён.
Я тое, што штоночы будзе сніцца
Я знікну, не пакінуўшы імён.
Я - цень, што вечна ходзіць за табою
Я - той ланцуг, якім ён прывязаў
Смяецца Дом над гэтаю гульнёю
Смяецца... Дом нічога не сказаў
О, мілы мой, як страшна быць расою
Як страшна, што мяне не існуе
І кожны дзень па целе йдзе касою
І кожны дзень паветра не стае
Мяне ж стваралі, каб цябе кахала
У гэтай п'есе - мне адной іграць
Сябе саму я разумею мала
Сябе саму патрэбна пакараць.
Хто ж я? Прывід ці цень? Ці мроя?
Вада ці камень, ці лясны туман?
Чужых далоняў ветлівая зброя
Я ціхі шэрадомаўскі падман
#Хросная
#домукаторым
#домуякім
#двк
Песня Русалкі (па матывах кнігі "Дом, у якім")
Напісана для Сехмет
О, любы мой, я выйшла з тваіх мараў
О, любы мой, я выйшла з тваіх сноў
Я над табою ўраз рассуну хмары
Ды залюляю калыханкай зноў.
Я - водблеск на вадзе ад навальніцы
Я - якар твой, які прыдумаў ён.
Я тое, што штоночы будзе сніцца
Я знікну, не пакінуўшы імён.
Я - цень, што вечна ходзіць за табою
Я - той ланцуг, якім ён прывязаў
Смяецца Дом над гэтаю гульнёю
Смяецца... Дом нічога не сказаў
О, мілы мой, як страшна быць расою
Як страшна, што мяне не існуе
І кожны дзень па целе йдзе касою
І кожны дзень паветра не стае
Мяне ж стваралі, каб цябе кахала
У гэтай п'есе - мне адной іграць
Сябе саму я разумею мала
Сябе саму патрэбна пакараць.
Хто ж я? Прывід ці цень? Ці мроя?
Вада ці камень, ці лясны туман?
Чужых далоняў ветлівая зброя
Я ціхі шэрадомаўскі падман
#верш
#Хросная
А я памятаю
Як Адам
скраў у Евы рэбры.
І язык.
А я памятаю,
што людзі
пайшлі
з евінага рабра
з евіных кос
з евіных рук
з евінага смеху
языка і танцаў
з ейнага дыхання
з евіных слёз,
са смаку евіных
салодкіх вуснаў,
з любові
і
нянавісці.
З патаемнага месца
з якога выходзяць каралі,
вар'яты і беднякі, тыраны
воіны і святыя, манашкі
і танцоркі, геніі
і ідыёты,
багі і д'яблы.
са слядоў, якія
прараслі палыном
І чортапалохам
Чорта палохаць
не атрымалася
А я памятаю
Як Ева хадзіла па раі
І заплятала косы Ліліт
Я памятаю, як лістота
цалавала літасціва
ейныя белыя ногі, якія потым
навучыліся хадзіць
па каменні, па шкле
І па полымі.
А я памятаю
што Ева ўплятала
зоркі ў свае косы
І хадзіла
безадзежная
бязсумная, і
бездарожная.
Я памятаю, як яны
ўсё змянілі,
абылгалі
І выдумалі
новыя гісторыі
у якіх Ева выйшла
з рэбраў адамавых,
з каранёў адамавых
з языкоў адамавых
з ног адамавых
І з ягонага чэлеса.
Вы думалі, што яшчэ
імгненне і ніхто не ўспомніць
пра Еву.
Але я памятаю,
як з евіных рэбраў
выходзіў Адам
І пачынаў галасіць
па сабе самому.
А я памятаю
Як Адам
скраў у Евы рэбры.
І язык.
#Хросная
А я памятаю
Як Адам
скраў у Евы рэбры.
І язык.
А я памятаю,
што людзі
пайшлі
з евінага рабра
з евіных кос
з евіных рук
з евінага смеху
языка і танцаў
з ейнага дыхання
з евіных слёз,
са смаку евіных
салодкіх вуснаў,
з любові
і
нянавісці.
З патаемнага месца
з якога выходзяць каралі,
вар'яты і беднякі, тыраны
воіны і святыя, манашкі
і танцоркі, геніі
і ідыёты,
багі і д'яблы.
са слядоў, якія
прараслі палыном
І чортапалохам
Чорта палохаць
не атрымалася
А я памятаю
Як Ева хадзіла па раі
І заплятала косы Ліліт
Я памятаю, як лістота
цалавала літасціва
ейныя белыя ногі, якія потым
навучыліся хадзіць
па каменні, па шкле
І па полымі.
А я памятаю
што Ева ўплятала
зоркі ў свае косы
І хадзіла
безадзежная
бязсумная, і
бездарожная.
Я памятаю, як яны
ўсё змянілі,
абылгалі
І выдумалі
новыя гісторыі
у якіх Ева выйшла
з рэбраў адамавых,
з каранёў адамавых
з языкоў адамавых
з ног адамавых
І з ягонага чэлеса.
Вы думалі, што яшчэ
імгненне і ніхто не ўспомніць
пра Еву.
Але я памятаю,
як з евіных рэбраў
выходзіў Адам
І пачынаў галасіць
па сабе самому.
А я памятаю
Як Адам
скраў у Евы рэбры.
І язык.
#верш
#łacinka
#Максім_Крывіч
Ты разумееш
Белыя плямы на чорнай, як смоль, прасціне.
Ты адчуваеш іх позірк на голай спіне.
Смутак а вусціш вакол — і не бачна надзеі.
Ты уцякаеш ад чорнага-чорнага звера.
Каму ты паверыў?
Нашто твая вера?
Ты любіш жыццё
і быццё чалавека.
Не звера,
не костак у пашчы сабачай.
Бяжыш праз смугу і праз попел...
Ты бачыш?
То дробкі надзеі тваёй,
тваёй веры,
любові...
Ты разумееш:
цяпер гэта — попел.
• • • • •
Ty razumieješ
Biełyja plamy na čornaj, jak smol, praścinie.
Ty adčuvaješ ich pozirk na hołaj śpinie.
Smutak a vuściš vakoł — i nie bačna nadziei.
Ty uciakaješ ad čornaha-čornaha źviera.
Kamu ty pavieryŭ?
Našto tvaja viera?
Ty lubiš žyćcio
i byćcio čałavieka.
Nie źviera,
nie kostak u paščy sabačaj.
Biažyš praz smuhu i praz popieł...
Ty bačyš?
To drobki nadziei tvajoj,
tvajoj viery,
lubovi...
Ty razumieješ:
ciapier heta — popieł.
• • •
Telegram
• • •
#łacinka
#Максім_Крывіч
Ты разумееш
Белыя плямы на чорнай, як смоль, прасціне.
Ты адчуваеш іх позірк на голай спіне.
Смутак а вусціш вакол — і не бачна надзеі.
Ты уцякаеш ад чорнага-чорнага звера.
Каму ты паверыў?
Нашто твая вера?
Ты любіш жыццё
і быццё чалавека.
Не звера,
не костак у пашчы сабачай.
Бяжыш праз смугу і праз попел...
Ты бачыш?
То дробкі надзеі тваёй,
тваёй веры,
любові...
Ты разумееш:
цяпер гэта — попел.
• • • • •
Ty razumieješ
Biełyja plamy na čornaj, jak smol, praścinie.
Ty adčuvaješ ich pozirk na hołaj śpinie.
Smutak a vuściš vakoł — i nie bačna nadziei.
Ty uciakaješ ad čornaha-čornaha źviera.
Kamu ty pavieryŭ?
Našto tvaja viera?
Ty lubiš žyćcio
i byćcio čałavieka.
Nie źviera,
nie kostak u paščy sabačaj.
Biažyš praz smuhu i praz popieł...
Ty bačyš?
To drobki nadziei tvajoj,
tvajoj viery,
lubovi...
Ty razumieješ:
ciapier heta — popieł.
• • •
Telegram
• • •
#верш #пераклад
#госць
#Сьвятлана_Зьнічка
«АКР»
Ніл Хілбарн
Калі я ўпершыню ўбачыў яе…
Усё ў маёй галаве сціхла.
Усе цікі, усе вобразы, што няспынна завіхаліся ў ёй, зніклі.
Маючы абсэссіўна-кампульсіўнае расстройства, ты зрэдку адчуваеш цішыню.
Нават уночы я думаю:
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Але, калі ўбачыў яе, я мог думаць толькі пра ўзоры на ейных губах…
Ці пра вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ.
Я ведаў, што павінен падысці.
Я запрасіў яе на сустрэчу шэсць разоў за паўхвіліны.
Яна згадзілася пасля трэцяга разу, але ніводзін не запэўніў мяне, таму я працягнуў пытаць.
На першым спатканні я долей хваляваўся за колер стравы, чым еў ці, каб гэта ўсё, размаўляў з ёй…
Але ёй падабалася.
Падабалася, як я цалаваў яе шаснаццаць ці дваццаць чатыры разы, калі гэта была серада.
Ёй падабалася, як я ўсё не мог дайсці да дому, бо на дарозе было шмат няроўнасцей.
Калі мы сталі жыць разам, яна сказала, што адчувае сябе ў бяспецы, бо ніхто не ўварвецца
ў дом праз васямнаццаць разоў зачыненыя дзверы.
Я заўсёды назіраў за яе вуснамі, калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла
калі яна размаўляла;
калі яна казала, што кахае мяне, яе вусны збіраліся па краях.
Уначы яна з ложку назірала, як я цягну выключальнік уніз..
І ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз.
Яна заплюшчвала вочы і ўяўляла, як дні і ночы плывуць міма яе.
Аднойчы я пачаў цалаваць яе, але яна хутка сышла,
бо праз мяне
спазнялася на працу…
Калі я спыніўся перад шчылінай на дарозе, яна проста пайшла далей…
Калі яна сказала, што кахае мяне, яе вусны не варухнуліся.
Сказала, што я займаю надта шмат ейнага часу.
На мінулым тыдні яна пачала спаць у сваёй маці.
Яна сказала, што не трэба было даваць мне прызвычаіцца да яе;
што гэта ўсё было памылкай,
але…
Як гэта можа быць памылкай, калі мне не трэба мыць рукі пасля таго, як крану яе?
Каханне не памылка, і мяне прыводзіць у роспач, што яна можа збегчы ад гэтага, а я – не.
Я не магу – не магу пайсці і знайсці сабе кагосьці яшчэ, бо
ў думках заўсёды яна.
Апантаны дробязямі, я бачу, як мікробы лезуць мне пад скуру.
Бачу сябе раздробленым бясконцай чарадой машын…
Яна была першай прыгожай рэччу, на якой мяне заклінавала.
Я хачу прачынацца кожную раніцу, думаючы пра тое, як яна трымае стырно…
Як паварочвае ручку душа, нібы адчыняе сейф.
Як задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае…
Цяпер я думаю, хто яшчэ цалуе яе. Мне цяжка дыхаць, бо ён цалуе яе толькі адзін раз – не думае, ці ідэальны выйшаў пацалунак!
Я так хачу, каб яна вярнулася…
Я пакідаю дзверы адчыненымі.
Я пакідаю святло.
@masvet_by
• • •
Тэлеграм
• • •
#госць
#Сьвятлана_Зьнічка
«АКР»
Ніл Хілбарн
Калі я ўпершыню ўбачыў яе…
Усё ў маёй галаве сціхла.
Усе цікі, усе вобразы, што няспынна завіхаліся ў ёй, зніклі.
Маючы абсэссіўна-кампульсіўнае расстройства, ты зрэдку адчуваеш цішыню.
Нават уночы я думаю:
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Але, калі ўбачыў яе, я мог думаць толькі пра ўзоры на ейных губах…
Ці пра вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ.
Я ведаў, што павінен падысці.
Я запрасіў яе на сустрэчу шэсць разоў за паўхвіліны.
Яна згадзілася пасля трэцяга разу, але ніводзін не запэўніў мяне, таму я працягнуў пытаць.
На першым спатканні я долей хваляваўся за колер стравы, чым еў ці, каб гэта ўсё, размаўляў з ёй…
Але ёй падабалася.
Падабалася, як я цалаваў яе шаснаццаць ці дваццаць чатыры разы, калі гэта была серада.
Ёй падабалася, як я ўсё не мог дайсці да дому, бо на дарозе было шмат няроўнасцей.
Калі мы сталі жыць разам, яна сказала, што адчувае сябе ў бяспецы, бо ніхто не ўварвецца
ў дом праз васямнаццаць разоў зачыненыя дзверы.
Я заўсёды назіраў за яе вуснамі, калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла
калі яна размаўляла;
калі яна казала, што кахае мяне, яе вусны збіраліся па краях.
Уначы яна з ложку назірала, як я цягну выключальнік уніз..
І ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз.
Яна заплюшчвала вочы і ўяўляла, як дні і ночы плывуць міма яе.
Аднойчы я пачаў цалаваць яе, але яна хутка сышла,
бо праз мяне
спазнялася на працу…
Калі я спыніўся перад шчылінай на дарозе, яна проста пайшла далей…
Калі яна сказала, што кахае мяне, яе вусны не варухнуліся.
Сказала, што я займаю надта шмат ейнага часу.
На мінулым тыдні яна пачала спаць у сваёй маці.
Яна сказала, што не трэба было даваць мне прызвычаіцца да яе;
што гэта ўсё было памылкай,
але…
Як гэта можа быць памылкай, калі мне не трэба мыць рукі пасля таго, як крану яе?
Каханне не памылка, і мяне прыводзіць у роспач, што яна можа збегчы ад гэтага, а я – не.
Я не магу – не магу пайсці і знайсці сабе кагосьці яшчэ, бо
ў думках заўсёды яна.
Апантаны дробязямі, я бачу, як мікробы лезуць мне пад скуру.
Бачу сябе раздробленым бясконцай чарадой машын…
Яна была першай прыгожай рэччу, на якой мяне заклінавала.
Я хачу прачынацца кожную раніцу, думаючы пра тое, як яна трымае стырно…
Як паварочвае ручку душа, нібы адчыняе сейф.
Як задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае…
Цяпер я думаю, хто яшчэ цалуе яе. Мне цяжка дыхаць, бо ён цалуе яе толькі адзін раз – не думае, ці ідэальны выйшаў пацалунак!
Я так хачу, каб яна вярнулася…
Я пакідаю дзверы адчыненымі.
Я пакідаю святло.
@masvet_by
• • •
Тэлеграм
• • •
#верш
#Хросная
5 атраду лагера "Вярба" прысвячаецца
Вы нас слухаліся рэдка
Мы крычалі, вы не чулі
Нашы родныя ўсе дзеткі
Як жа хутка дні мінулі
Столькі дзён мы былі разам
Як жыццё, пражылі змену
Пазнаходзілі - адказы
Сталі роднымі тут сцены
Мы крычалі, што ніколі
Не заплачам пры растанні
Мы крычалі, што даволі....
Спадзяемся на спатканне
Вашы бойкі, прымірэнні
У медпункт усе паходы
Мы запомнілі здарэнні
дзён цікавых карагоды
Хваляванне перад сцэнай
Рэпетыцыі ды святы
Але скончылася змена
І закрэсленыя даты
Вы нас слухаліся рэдка
Мы крычалі, вы не чулі
Нашы родныя ўсе дзеткі
Як жа хутка дні мінулі
#Хросная
5 атраду лагера "Вярба" прысвячаецца
Вы нас слухаліся рэдка
Мы крычалі, вы не чулі
Нашы родныя ўсе дзеткі
Як жа хутка дні мінулі
Столькі дзён мы былі разам
Як жыццё, пражылі змену
Пазнаходзілі - адказы
Сталі роднымі тут сцены
Мы крычалі, што ніколі
Не заплачам пры растанні
Мы крычалі, што даволі....
Спадзяемся на спатканне
Вашы бойкі, прымірэнні
У медпункт усе паходы
Мы запомнілі здарэнні
дзён цікавых карагоды
Хваляванне перад сцэнай
Рэпетыцыі ды святы
Але скончылася змена
І закрэсленыя даты
Вы нас слухаліся рэдка
Мы крычалі, вы не чулі
Нашы родныя ўсе дзеткі
Як жа хутка дні мінулі
#верш
#Хросная
Аднойчы
я вырашу паслаць нахуй
усю паэзію і прозу
-
свою і чужую
пастаўлю
кропку.
Аднойчы
я навучуся апранацца
не як мясцовая
вар'ятка:
выкіну
усе
бранзалеты,
пярсцёнкі
падвескі.
Аднойчы
я перастану бачыць
дзіўныя сны
перастану
запісваць іх,
таму што вырашу,
што ўсё
-
глупства
Аднойчы
Я перастану гуляць басанож
па гарадскіх вуліцах
таму што
спалохаюся
людскіх вачэй
І неабходнасці
змываць
дарожны
пыл.
Аднойчы
я вырашу паслаць нахуй
увесь выдуманы свет
са сваёй галавы
Аднойчы
Я перастану
цалкам
улівацца
ў кнігі і фільмы
якія падабаюцца
мне.
Аднойчы
я перастану
люляць зоркі
у валасах
перастану
збіраць сляды
надпісы на сценах
І дзівакоў.
Аднойчы
мяне палічаць
цалкам нармальнай
Забіце мяне
калі гэта
усё ж
здарыцца
#Хросная
Аднойчы
я вырашу паслаць нахуй
усю паэзію і прозу
-
свою і чужую
пастаўлю
кропку.
Аднойчы
я навучуся апранацца
не як мясцовая
вар'ятка:
выкіну
усе
бранзалеты,
пярсцёнкі
падвескі.
Аднойчы
я перастану бачыць
дзіўныя сны
перастану
запісваць іх,
таму што вырашу,
што ўсё
-
глупства
Аднойчы
Я перастану гуляць басанож
па гарадскіх вуліцах
таму што
спалохаюся
людскіх вачэй
І неабходнасці
змываць
дарожны
пыл.
Аднойчы
я вырашу паслаць нахуй
увесь выдуманы свет
са сваёй галавы
Аднойчы
Я перастану
цалкам
улівацца
ў кнігі і фільмы
якія падабаюцца
мне.
Аднойчы
я перастану
люляць зоркі
у валасах
перастану
збіраць сляды
надпісы на сценах
І дзівакоў.
Аднойчы
мяне палічаць
цалкам нармальнай
Забіце мяне
калі гэта
усё ж
здарыцца
#верш
#Хросная
Я
так і
не зразумела
Як выкарыстоўваць
словы
"Я кахаю"
Цыферблаты
Разліваюцца вадою
І збіраюцца
ў рэкі
Напэўна,
недзе існуе
цыферблатнае
мора
Яно для тых
хто так
І не зразумеў
Як выкарыстоўваць
словы
"я кахаю"
-
для мяне.
Калі
існавалі б
табліцы
каханне
было б лягчэй
вызначыць
Можна мне
табліцу?
Пытальны знак
б'е па патыліцы
птушкі думак
ляцяць у вырай
калі я бачу цябе -
яны знікаюць
з
галавы.
Птушкі думак
сядзяць на пясочку
ля
цыферблатнага
мора.
А я
ніяк
не магу
сказаць
табе
"Я кахаю".
Я дурная.
#Хросная
Я
так і
не зразумела
Як выкарыстоўваць
словы
"Я кахаю"
Цыферблаты
Разліваюцца вадою
І збіраюцца
ў рэкі
Напэўна,
недзе існуе
цыферблатнае
мора
Яно для тых
хто так
І не зразумеў
Як выкарыстоўваць
словы
"я кахаю"
-
для мяне.
Калі
існавалі б
табліцы
каханне
было б лягчэй
вызначыць
Можна мне
табліцу?
Пытальны знак
б'е па патыліцы
птушкі думак
ляцяць у вырай
калі я бачу цябе -
яны знікаюць
з
галавы.
Птушкі думак
сядзяць на пясочку
ля
цыферблатнага
мора.
А я
ніяк
не магу
сказаць
табе
"Я кахаю".
Я дурная.
#верш
#пераклад
#Сьвятлана_Зьнічка
«АКР»
Ніл Хілбарн
Калі я ўпершыню ўбачыў яе…
Усё ў маёй галаве сціхла.
Усе цікі, усе вобразы, што няспынна завіхаліся ў ёй, зніклі.
Маючы абсэссіўна-кампульсіўнае расстройства, ты зрэдку адчуваеш цішыню.
Нават уночы я думаю:
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Але, калі ўбачыў яе, я мог думаць толькі пра ўзоры на ейных губах…
Ці пра вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ.
Я ведаў, што павінен падысці.
Я запрасіў яе на сустрэчу шэсць разоў за паўхвіліны.
Яна згадзілася пасля трэцяга разу, але ніводзін не запэўніў мяне, таму я працягнуў пытаць.
На першым спатканні я долей хваляваўся за колер стравы, чым еў ці, каб гэта ўсё, размаўляў з ёй…
Але ёй падабалася.
Падабалася, як я цалаваў яе шаснаццаць ці дваццаць чатыры разы, калі гэта была серада.
Ёй падабалася, як я ўсё не мог дайсці да дому, бо на дарозе было шмат няроўнасцей.
Калі мы сталі жыць разам, яна сказала, што адчувае сябе ў бяспецы, бо ніхто не ўварвецца
ў дом праз васямнаццаць разоў зачыненыя дзверы.
Я заўсёды назіраў за яе вуснамі, калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла
калі яна размаўляла;
калі яна казала, што кахае мяне, яе вусны збіраліся па краях.
Уначы яна з ложку назірала, як я цягну выключальнік уніз..
І ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз.
Яна заплюшчвала вочы і ўяўляла, як дні і ночы плывуць міма яе.
Аднойчы я пачаў цалаваць яе, але яна хутка сышла,
бо праз мяне
спазнялася на працу…
Калі я спыніўся перад шчылінай на дарозе, яна проста пайшла далей…
Калі яна сказала, што кахае мяне, яе вусны не варухнуліся.
Сказала, што я займаю надта шмат ейнага часу.
На мінулым тыдні яна пачала спаць у сваёй маці.
Яна сказала, што не трэба было даваць мне прызвычаіцца да яе;
што гэта ўсё было памылкай,
але…
Як гэта можа быць памылкай, калі мне не трэба мыць рукі пасля таго, як крану яе?
Каханне не памылка, і мяне прыводзіць у роспач, што яна можа збегчы ад гэтага, а я – не.
Я не магу – не магу пайсці і знайсці сабе кагосьці яшчэ, бо
ў думках заўсёды яна.
Апантаны дробязямі, я бачу, як мікробы лезуць мне пад скуру.
Бачу сябе раздробленым бясконцай чарадой машын…
Яна была першай прыгожай рэччу, на якой мяне заклінавала.
Я хачу прачынацца кожную раніцу, думаючы пра тое, як яна трымае стырно…
Як паварочвае ручку душа, нібы адчыняе сейф.
Як задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае…
Цяпер я думаю, хто яшчэ цалуе яе. Мне цяжка дыхаць, бо ён цалуе яе толькі адзін раз – не думае, ці ідэальны выйшаў пацалунак!
Я так хачу, каб яна вярнулася…
Я пакідаю дзверы адчыненымі.
Я пакідаю святло.
@masvez_by
• • •
Тэлеграм
• • •
#пераклад
#Сьвятлана_Зьнічка
«АКР»
Ніл Хілбарн
Калі я ўпершыню ўбачыў яе…
Усё ў маёй галаве сціхла.
Усе цікі, усе вобразы, што няспынна завіхаліся ў ёй, зніклі.
Маючы абсэссіўна-кампульсіўнае расстройства, ты зрэдку адчуваеш цішыню.
Нават уночы я думаю:
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Але, калі ўбачыў яе, я мог думаць толькі пра ўзоры на ейных губах…
Ці пра вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ.
Я ведаў, што павінен падысці.
Я запрасіў яе на сустрэчу шэсць разоў за паўхвіліны.
Яна згадзілася пасля трэцяга разу, але ніводзін не запэўніў мяне, таму я працягнуў пытаць.
На першым спатканні я долей хваляваўся за колер стравы, чым еў ці, каб гэта ўсё, размаўляў з ёй…
Але ёй падабалася.
Падабалася, як я цалаваў яе шаснаццаць ці дваццаць чатыры разы, калі гэта была серада.
Ёй падабалася, як я ўсё не мог дайсці да дому, бо на дарозе было шмат няроўнасцей.
Калі мы сталі жыць разам, яна сказала, што адчувае сябе ў бяспецы, бо ніхто не ўварвецца
ў дом праз васямнаццаць разоў зачыненыя дзверы.
Я заўсёды назіраў за яе вуснамі, калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла
калі яна размаўляла;
калі яна казала, што кахае мяне, яе вусны збіраліся па краях.
Уначы яна з ложку назірала, як я цягну выключальнік уніз..
І ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз.
Яна заплюшчвала вочы і ўяўляла, як дні і ночы плывуць міма яе.
Аднойчы я пачаў цалаваць яе, але яна хутка сышла,
бо праз мяне
спазнялася на працу…
Калі я спыніўся перад шчылінай на дарозе, яна проста пайшла далей…
Калі яна сказала, што кахае мяне, яе вусны не варухнуліся.
Сказала, што я займаю надта шмат ейнага часу.
На мінулым тыдні яна пачала спаць у сваёй маці.
Яна сказала, што не трэба было даваць мне прызвычаіцца да яе;
што гэта ўсё было памылкай,
але…
Як гэта можа быць памылкай, калі мне не трэба мыць рукі пасля таго, як крану яе?
Каханне не памылка, і мяне прыводзіць у роспач, што яна можа збегчы ад гэтага, а я – не.
Я не магу – не магу пайсці і знайсці сабе кагосьці яшчэ, бо
ў думках заўсёды яна.
Апантаны дробязямі, я бачу, як мікробы лезуць мне пад скуру.
Бачу сябе раздробленым бясконцай чарадой машын…
Яна была першай прыгожай рэччу, на якой мяне заклінавала.
Я хачу прачынацца кожную раніцу, думаючы пра тое, як яна трымае стырно…
Як паварочвае ручку душа, нібы адчыняе сейф.
Як задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае…
Цяпер я думаю, хто яшчэ цалуе яе. Мне цяжка дыхаць, бо ён цалуе яе толькі адзін раз – не думае, ці ідэальны выйшаў пацалунак!
Я так хачу, каб яна вярнулася…
Я пакідаю дзверы адчыненымі.
Я пакідаю святло.
@masvez_by
• • •
Тэлеграм
• • •
#песня #музыка
#госць
#Андрэй_Зуеў
Srebra - гэта soul самотных ваўчар 🐺 з разбітымі сэрцамі 💔
Гэта курортны chanson, каб вярэдзіць стомленую душу светлым смуткам, нырнуўшы ў аксаміт апошніх цёплых начэй.
Гэтая песня з прысмакам горкага шакаладу 🍫🥵 для цябе 🌹 Прыемнага праслухоўвання.
https://youtu.be/wsSPQRc3vEI?si=c4WNPN8x-bh7I_nt
@masvet_by
• • •
Twitter
Instagram
BMC
SoundCloud
• • •
#госць
#Андрэй_Зуеў
Srebra - гэта soul самотных ваўчар 🐺 з разбітымі сэрцамі 💔
Гэта курортны chanson, каб вярэдзіць стомленую душу светлым смуткам, нырнуўшы ў аксаміт апошніх цёплых начэй.
Гэтая песня з прысмакам горкага шакаладу 🍫🥵 для цябе 🌹 Прыемнага праслухоўвання.
https://youtu.be/wsSPQRc3vEI?si=c4WNPN8x-bh7I_nt
@masvet_by
• • •
BMC
SoundCloud
• • •
YouTube
Andrej Zujeŭ - Srebra (live z kamory)
Калі першы подых восеньскай прахалоды кранаецца трапяткой душы, мімаволі адчуваеш жаданне апынуцца ізноў на беразе Менскага мора, каб, драматычна паскубваючы baguette з кішэні старамоднага плашча, крыху патрывожыць старыя раны, гледзячы на хвалі ў поўневым…
#проза #пераклад
#госць
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Інтымныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст першы
—Чытаць—
• • •
Telegram
• • •
#госць
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Інтымныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст першы
—Чытаць—
• • •
Telegram
• • •
Telegraph
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
1 Чацвер апоўдні Калі б не надвор’е, С’юзі – мой маленькі, няпрошаны твар заглянуў бы сёння – мне трэба скрасці пацалунак у сястры – дарагая Ровар вярнулася. Дзякуй зімоваму ветру, мая дарагая – які ратуе ад такога дзёрзкага ўварвання! Дарагая С’юзі – шчаслівая…
#Шрэбра_Іслачы
#проза
Плынь разважання пра ілюзіі і дрэвы
Ці не расліна, той чалавак,,,,,мае карані культуры, каб мець моц продкаў і дужа трымацца і мець волю да жыцця. Мае чалавек розум і пачуцці, каб карыстацца імі — тымі ведамі мінулага. Гэта яго "Тут", яго "Зараз". Тое будзе ствол. Галіны — тая разнастайнасць дзей ды ідэй, што чалавек можа патынцыйна акумуляваць праз сваё дачыненне да пэўнай культуры. Лісце ж тая патэнцыя, ператвораная ў жыццё, яго песціць сонца будучыні і надзеі. Гэта, калі ты, чалавек, кажаш ідучым насустрач: "Добры дзень! А як маецеся?" А не лаішся, не плюеш людзям у твар. Кветкі — тыя ж новыя думкі, мроі. Яны з'яўляюцца, яны могуць і прапасці не даўшы плада. Але толькі дзьме вецер, як пылок з кветак панясецца, так нараджаецца плод.
Квітнеючая Беларусь, гэта сад!
І тут з'яўляюцца ілюзіі. Бо не ўсё, што клічуць "Каранямі" — наспраўдзе Карані. Каб тое "дрэва" захірэла — льюць бруд, замест чыстай вады. Або падмяняюць адно іншым. Скажаюць розум і пачуцці. Такое дрэва не з'яўляецца натуральм. Хоць часам выглядае такім і выклікае ўражанне. А ў выніку — чалавек перастае належыць сваёй культуры.
Гэтае дрэва цяпер з іншага саду.
• • •
#проза
Плынь разважання пра ілюзіі і дрэвы
Ці не расліна, той чалавак,,,,,мае карані культуры, каб мець моц продкаў і дужа трымацца і мець волю да жыцця. Мае чалавек розум і пачуцці, каб карыстацца імі — тымі ведамі мінулага. Гэта яго "Тут", яго "Зараз". Тое будзе ствол. Галіны — тая разнастайнасць дзей ды ідэй, што чалавек можа патынцыйна акумуляваць праз сваё дачыненне да пэўнай культуры. Лісце ж тая патэнцыя, ператвораная ў жыццё, яго песціць сонца будучыні і надзеі. Гэта, калі ты, чалавек, кажаш ідучым насустрач: "Добры дзень! А як маецеся?" А не лаішся, не плюеш людзям у твар. Кветкі — тыя ж новыя думкі, мроі. Яны з'яўляюцца, яны могуць і прапасці не даўшы плада. Але толькі дзьме вецер, як пылок з кветак панясецца, так нараджаецца плод.
Квітнеючая Беларусь, гэта сад!
І тут з'яўляюцца ілюзіі. Бо не ўсё, што клічуць "Каранямі" — наспраўдзе Карані. Каб тое "дрэва" захірэла — льюць бруд, замест чыстай вады. Або падмяняюць адно іншым. Скажаюць розум і пачуцці. Такое дрэва не з'яўляецца натуральм. Хоць часам выглядае такім і выклікае ўражанне. А ў выніку — чалавек перастае належыць сваёй культуры.
Гэтае дрэва цяпер з іншага саду.
• • •