#верш
#Хросная

Занадта
каменная
для дачкі Евінай.

Занадта
пясочная
для дачкі Лілітавай.

Калі я іду па камянях, яны раняць
мае кволыя ногі.

Калі я іду па пяску, пясок прыціснуты
маімі нагамі.

Пясок - гэта ўсё ж
таксама
камяні

вельмі маленькія
каменьчыкі.

Калі б камяні
захацелі б прарасці скрозь мяне
яны прараслі б
скрозь пясок.

Калі б пясок захацеў сыпацца скрозь маё цела, ён сустрэўся б
з вадою
І знік.

Складана жыць
паловай Евінай.

Складана жыць
паловай Лілітавай.

Але, магчыма, з дзвух палоў
атрымліваецца
адна
я?

А мне б трошкі больш
злосці
паловы Лілітавай
...

А мне б вырваць з сябе
палову Евіну.

#верш
#Хросная


Мы ямо дні
Дні ядуць нас
Гэта - ідэальна
замкнутае кола.

#пераклад #кіно
#госць
#vertebra

Сёмая серыя "Ганібала" ўжо даступна ў нашым тэлеграм-канале https://t.me/KVertebra

Прыемнага прагляду!
@masvet_by

#верш
#госць
#Бянько_Аліса

П.А

Калючы дрот,
Па шыі б’е.
Крывёй пазногці напаўняе,
Нічога вартае жыццё,
У іх разуменні,
У дым знікае.
Напэўна не лічыў ніхто,
Забітых кубкамі атруты.
Магчымых спадзяваных слоў,
Не хопіць,
Каб згубіць пакуты.
Мо немагчыма ўсё здабыць,
І быць шчаслівым у вечным коле.
Па костках стане час прайсці,
І басанож маўчаць ад болю.
@masvet_by

• • •
Telegram
Instagram
• • •

#верш
#госць
#Станіслаў_Вярба

Мара-Дар’я Каякару

Начны мёд
Nachthonig

Заўсёды перакрыжоўваюцца нашы пчаліныя лініі
І чаму ж гэтыя агеньчыкі
Варушацца
Вунь ідзе малая мядзведзіца
А вунь вялікая
Цераз узгорак
Цераз гару
Драпежныя зоркі падаюць
І зыходзяць на нашы салодкія сны
@masvet_by

• • •
Telegram
• • •

#верш #łacinka
#Максім_Крывіч

Чым мовіць?

Чым з табою мовіць, браце?
Якой моваю казаці?
Той, якой вучыла маці,
Ці чужую выбіраці?

Думку выкажу не нову:
Чалавек — краіна — мова.
Дзе б я ні быў — зноў і знову
Сустракаю гэту змову!

Так, з ангельцам — па ангельску...
Так, з французам — па-французску...
З карэянцам — па-карэйску...
З беларусамі... Па-руску?

Штосьці ты наблытаў, браце,
Якой моваю казаці...

• • • • •

Čym mović?

Čym z taboju mović, bracie?
Jakoj movaju kazaci?
Toj, jakoj vučyła maci,
Ci čužuju vybiraci?

Dumku vykažu nie novu:
Čałaviek — kraina — mova.
Dzie b ja ni byŭ — znoŭ i znovu
Sustrakaju hetu zmovu!

Tak, z anhielcam — pa anhielsku...
Tak, z francuzam — pa-francuzsku...
Z karejancam — pa-karejsku...
Z biełarusami... Pa-rusku?

Štości ty nabłytaŭ, bracie,
Jakoj movaju kazaci...

• • •
Telegram
Twitter
TikTok
• • •

#малюнак #ТоЯ
Намалявала ✨БЕЛАРУСКАМОЎНЫЯ✨ НАЛЕПКІ ✨Як мяркуеце, ці варта заліць іх у тг? 😏

#малюнак #birdcherry

так, фанарт па "прывіду оперы", пытанні? 👁

тэлеграм

#проза
#госць
#Паўлінка

Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)

”Лепш бы людзі, калі разыходзіліся, не гаварылі адзін аднаму непрыемнасцяў і абразаў, а са словамі, як у радках Алеся Камоцкага:

Я стаміўся з табой сябраваць,
Выбачацца, чакаць, дараваць,
Разумець, адкладаць, пераносіць...
Да таго ж пачынаецца восень.

Лепш спакойна знікнуць з жыцця адзін аднаго з простым і спакойным: "Давай разыдземся, бо стаміліся адзін ад аднаго", чым перад гэтым атручваць жыццё здзекамі, пагрозамі і шантажом. Сказаць-та лёгка, а каб навучыцца, патрэбна цэлае жыццё. Ды і не факт, што навучышся...”

https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastk%D1%96-drugaya-%D1%96-trehcyaya-08-22

• • •

#верш
#Хросная
#домукаторым
#домуякім
#двк

Песня Русалкі (па матывах кнігі "Дом, у якім")

Напісана для Сехмет


О, любы мой, я выйшла з тваіх мараў
О, любы мой, я выйшла з тваіх сноў
Я над табою ўраз рассуну хмары
Ды залюляю калыханкай зноў.

Я - водблеск на вадзе ад навальніцы
Я - якар твой, які прыдумаў ён.
Я тое, што штоночы будзе сніцца
Я знікну, не пакінуўшы імён.

Я - цень, што вечна ходзіць за табою
Я - той ланцуг, якім ён прывязаў
Смяецца Дом над гэтаю гульнёю
Смяецца... Дом нічога не сказаў

О, мілы мой, як страшна быць расою
Як страшна, што мяне не існуе
І кожны дзень па целе йдзе касою
І кожны дзень паветра не стае

Мяне ж стваралі, каб цябе кахала
У гэтай п'есе - мне адной іграць
Сябе саму я разумею мала
Сябе саму патрэбна пакараць.

Хто ж я? Прывід ці цень? Ці мроя?
Вада ці камень, ці лясны туман?
Чужых далоняў ветлівая зброя
Я ціхі шэрадомаўскі падман

#верш
#Хросная

А я памятаю
Як Адам
скраў у Евы рэбры.
І язык.

А я памятаю,
што людзі
пайшлі
з евінага рабра
з евіных кос
з евіных рук
з евінага смеху
языка і танцаў
з ейнага дыхання
з евіных слёз,
са смаку евіных
салодкіх вуснаў,
з любові
і
нянавісці.

З патаемнага месца
з якога выходзяць каралі,
вар'яты і беднякі, тыраны
воіны і святыя, манашкі
і танцоркі, геніі
і ідыёты,
багі і д'яблы.
са слядоў, якія
прараслі палыном
І чортапалохам

Чорта палохаць
не атрымалася

А я памятаю
Як Ева хадзіла па раі
І заплятала косы Ліліт
Я памятаю, як лістота
цалавала літасціва
ейныя белыя ногі, якія потым
навучыліся хадзіць
па каменні, па шкле
І па полымі.
А я памятаю
што Ева ўплятала
зоркі ў свае косы
І хадзіла
безадзежная
бязсумная, і
бездарожная.

Я памятаю, як яны
ўсё змянілі,
абылгалі
І выдумалі
новыя гісторыі
у якіх Ева выйшла
з рэбраў адамавых,
з каранёў адамавых
з языкоў адамавых
з ног адамавых
І з ягонага чэлеса.

Вы думалі, што яшчэ
імгненне і ніхто не ўспомніць
пра Еву.
Але я памятаю,
як з евіных рэбраў
выходзіў Адам
І пачынаў галасіць
па сабе самому.

А я памятаю
Як Адам
скраў у Евы рэбры.
І язык.

#верш
#łacinka
#Максім_Крывіч

Ты разумееш

Белыя плямы на чорнай, як смоль, прасціне.
Ты адчуваеш іх позірк на голай спіне.
Смутак а вусціш вакол — і не бачна надзеі.
Ты уцякаеш ад чорнага-чорнага звера.
Каму ты паверыў?
Нашто твая вера?
Ты любіш жыццё
і быццё чалавека.
Не звера,
не костак у пашчы сабачай.
Бяжыш праз смугу і праз попел...
Ты бачыш?
То дробкі надзеі тваёй,
тваёй веры,
любові...

Ты разумееш:
цяпер гэта — попел.

• • • • •

Ty razumieješ

Biełyja plamy na čornaj, jak smol, praścinie.
Ty adčuvaješ ich pozirk na hołaj śpinie.
Smutak a vuściš vakoł — i nie bačna nadziei.
Ty uciakaješ ad čornaha-čornaha źviera.
Kamu ty pavieryŭ?
Našto tvaja viera?
Ty lubiš žyćcio
i byćcio čałavieka.
Nie źviera,
nie kostak u paščy sabačaj.
Biažyš praz smuhu i praz popieł...
Ty bačyš?
To drobki nadziei tvajoj,
tvajoj viery,
lubovi...

Ty razumieješ:
ciapier heta — popieł.

• • •
Telegram
• • •

#верш #пераклад
#госць
#Сьвятлана_Зьнічка

«АКР»

Ніл Хілбарн

Калі я ўпершыню ўбачыў яе…
Усё ў маёй галаве сціхла.
Усе цікі, усе вобразы, што няспынна завіхаліся ў ёй, зніклі.
Маючы абсэссіўна-кампульсіўнае расстройства, ты зрэдку адчуваеш цішыню.
Нават уночы я думаю:
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Але, калі ўбачыў яе, я мог думаць толькі пра ўзоры на ейных губах…
Ці пра вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ.
Я ведаў, што павінен падысці.
Я запрасіў яе на сустрэчу шэсць разоў за паўхвіліны.
Яна згадзілася пасля трэцяга разу, але ніводзін не запэўніў мяне, таму я працягнуў пытаць.
На першым спатканні я долей хваляваўся за колер стравы, чым еў ці, каб гэта ўсё, размаўляў з ёй…
Але ёй падабалася.
Падабалася, як я цалаваў яе шаснаццаць ці дваццаць чатыры разы, калі гэта была серада.
Ёй падабалася, як я ўсё не мог дайсці да дому, бо на дарозе было шмат няроўнасцей.
Калі мы сталі жыць разам, яна сказала, што адчувае сябе ў бяспецы, бо ніхто не ўварвецца
ў дом праз васямнаццаць разоў зачыненыя дзверы.
Я заўсёды назіраў за яе вуснамі, калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла
калі яна размаўляла;
калі яна казала, што кахае мяне, яе вусны збіраліся па краях.
Уначы яна з ложку назірала, як я цягну выключальнік уніз..
І ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз.
Яна заплюшчвала вочы і ўяўляла, як дні і ночы плывуць міма яе.
Аднойчы я пачаў цалаваць яе, але яна хутка сышла,
бо праз мяне
спазнялася на працу…
Калі я спыніўся перад шчылінай на дарозе, яна проста пайшла далей…
Калі яна сказала, што кахае мяне, яе вусны не варухнуліся.
Сказала, што я займаю надта шмат ейнага часу.
На мінулым тыдні яна пачала спаць у сваёй маці.
Яна сказала, што не трэба было даваць мне прызвычаіцца да яе;
што гэта ўсё было памылкай,
але…
Як гэта можа быць памылкай, калі мне не трэба мыць рукі пасля таго, як крану яе?
Каханне не памылка, і мяне прыводзіць у роспач, што яна можа збегчы ад гэтага, а я – не.
Я не магу – не магу пайсці і знайсці сабе кагосьці яшчэ, бо
ў думках заўсёды яна.
Апантаны дробязямі, я бачу, як мікробы лезуць мне пад скуру.
Бачу сябе раздробленым бясконцай чарадой машын…
Яна была першай прыгожай рэччу, на якой мяне заклінавала.
Я хачу прачынацца кожную раніцу, думаючы пра тое, як яна трымае стырно…
Як паварочвае ручку душа, нібы адчыняе сейф.
Як задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае…
Цяпер я думаю, хто яшчэ цалуе яе. Мне цяжка дыхаць, бо ён цалуе яе толькі адзін раз – не думае, ці ідэальны выйшаў пацалунак!
Я так хачу, каб яна вярнулася…
Я пакідаю дзверы адчыненымі.
Я пакідаю святло.
@masvet_by

• • •
Тэлеграм
• • •

#верш
#Хросная

5 атраду лагера "Вярба" прысвячаецца

Вы нас слухаліся рэдка
Мы крычалі, вы не чулі
Нашы родныя ўсе дзеткі
Як жа хутка дні мінулі

Столькі дзён мы былі разам
Як жыццё, пражылі змену
Пазнаходзілі - адказы
Сталі роднымі тут сцены

Мы крычалі, што ніколі
Не заплачам пры растанні
Мы крычалі, што даволі....
Спадзяемся на спатканне

Вашы бойкі, прымірэнні
У медпункт усе паходы
Мы запомнілі здарэнні
дзён цікавых карагоды

Хваляванне перад сцэнай
Рэпетыцыі ды святы
Але скончылася змена
І закрэсленыя даты

Вы нас слухаліся рэдка
Мы крычалі, вы не чулі
Нашы родныя ўсе дзеткі
Як жа хутка дні мінулі

#верш
#Хросная

Аднойчы
я вырашу паслаць нахуй
усю паэзію і прозу
-
свою і чужую
пастаўлю
кропку.

Аднойчы
я навучуся апранацца
не як мясцовая
вар'ятка:

выкіну
усе
бранзалеты,
пярсцёнкі
падвескі.

Аднойчы
я перастану бачыць
дзіўныя сны

перастану
запісваць іх,
таму што вырашу,
што ўсё
-
глупства

Аднойчы
Я перастану гуляць басанож
па гарадскіх вуліцах
таму што
спалохаюся
людскіх вачэй
І неабходнасці
змываць
дарожны
пыл.

Аднойчы
я вырашу паслаць нахуй
увесь выдуманы свет
са сваёй галавы
Аднойчы
Я перастану
цалкам
улівацца
ў кнігі і фільмы
якія падабаюцца
мне.

Аднойчы
я перастану
люляць зоркі
у валасах

перастану
збіраць сляды
надпісы на сценах
І дзівакоў.

Аднойчы
мяне палічаць
цалкам нармальнай

Забіце мяне
калі гэта
усё ж
здарыцца

#верш
#Хросная

Я
так і
не зразумела
Як выкарыстоўваць
словы
"Я кахаю"

Цыферблаты
Разліваюцца вадою
І збіраюцца
ў рэкі

Напэўна,
недзе існуе
цыферблатнае
мора

Яно для тых
хто так
І не зразумеў
Як выкарыстоўваць
словы
"я кахаю"
-
для мяне.

Калі
існавалі б
табліцы

каханне
было б лягчэй
вызначыць

Можна мне
табліцу?

Пытальны знак
б'е па патыліцы

птушкі думак
ляцяць у вырай

калі я бачу цябе -
яны знікаюць
з
галавы.

Птушкі думак
сядзяць на пясочку
ля
цыферблатнага
мора.

А я
ніяк
не магу
сказаць
табе
"Я кахаю".

Я дурная.

#верш
#пераклад
#Сьвятлана_Зьнічка

«АКР»

Ніл Хілбарн


Калі я ўпершыню ўбачыў яе…
Усё ў маёй галаве сціхла.
Усе цікі, усе вобразы, што няспынна завіхаліся ў ёй, зніклі.
Маючы абсэссіўна-кампульсіўнае расстройства, ты зрэдку адчуваеш цішыню.
Нават уночы я думаю:
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Ці зачыніў я дзверы? Так.
Ці памыў я рукі? Так.
Але, калі ўбачыў яе, я мог думаць толькі пра ўзоры на ейных губах…
Ці пра вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ –
вейка на яе шчацэ.
Я ведаў, што павінен падысці.
Я запрасіў яе на сустрэчу шэсць разоў за паўхвіліны.
Яна згадзілася пасля трэцяга разу, але ніводзін не запэўніў мяне, таму я працягнуў пытаць.
На першым спатканні я долей хваляваўся за колер стравы, чым еў ці, каб гэта ўсё, размаўляў з ёй…
Але ёй падабалася.
Падабалася, як я цалаваў яе шаснаццаць ці дваццаць чатыры разы, калі гэта была серада.
Ёй падабалася, як я ўсё не мог дайсці да дому, бо на дарозе было шмат няроўнасцей.
Калі мы сталі жыць разам, яна сказала, што адчувае сябе ў бяспецы, бо ніхто не ўварвецца
ў дом праз васямнаццаць разоў зачыненыя дзверы.
Я заўсёды назіраў за яе вуснамі, калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла –
калі яна размаўляла
калі яна размаўляла;
калі яна казала, што кахае мяне, яе вусны збіраліся па краях.
Уначы яна з ложку назірала, як я цягну выключальнік уніз..
І ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз, і ўверх, і ўніз,
і ўверх, і ўніз.
Яна заплюшчвала вочы і ўяўляла, як дні і ночы плывуць міма яе.
Аднойчы я пачаў цалаваць яе, але яна хутка сышла,
бо праз мяне
спазнялася на працу…
Калі я спыніўся перад шчылінай на дарозе, яна проста пайшла далей…
Калі яна сказала, што кахае мяне, яе вусны не варухнуліся.
Сказала, што я займаю надта шмат ейнага часу.
На мінулым тыдні яна пачала спаць у сваёй маці.
Яна сказала, што не трэба было даваць мне прызвычаіцца да яе;
што гэта ўсё было памылкай,
але…
Як гэта можа быць памылкай, калі мне не трэба мыць рукі пасля таго, як крану яе?
Каханне не памылка, і мяне прыводзіць у роспач, што яна можа збегчы ад гэтага, а я – не.
Я не магу – не магу пайсці і знайсці сабе кагосьці яшчэ, бо
ў думках заўсёды яна.
Апантаны дробязямі, я бачу, як мікробы лезуць мне пад скуру.
Бачу сябе раздробленым бясконцай чарадой машын…
Яна была першай прыгожай рэччу, на якой мяне заклінавала.
Я хачу прачынацца кожную раніцу, думаючы пра тое, як яна трымае стырно…
Як паварочвае ручку душа, нібы адчыняе сейф.
Як задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае свечкі –
задувае…
Цяпер я думаю, хто яшчэ цалуе яе. Мне цяжка дыхаць, бо ён цалуе яе толькі адзін раз – не думае, ці ідэальны выйшаў пацалунак!
Я так хачу, каб яна вярнулася…
Я пакідаю дзверы адчыненымі.
Я пакідаю святло.
@masvez_by

• • •
Тэлеграм
• • •