#Расьціслаў #верш #пераклад

Ружа бадзягі

(зь фінскае)

Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.

Увесь тыдзень невядомымі шляхамі
Я блукаў ды ў лужах ранкам засынаў,
Ня квітнеюць ружы там, але мястамі
Кветкі ёсць, ды іх цябе я назьбіраў.

Там, калі ў канаве ўрэсьце розум тухнуў,
Як парсюк, у брудзе мехам я ляжаў,
Прачынаўся у пахмельлі, позірк глухнуў.
Час вяртаньне ў будні набліжаў.

Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.

Гэта кветка вельмі з тым, хто рваў падобная —
Пустазельле ў садзе ўрадлівым жыцьця.
Што яшчэ прынесьці з дальніх падарожжаў
Мог бы твой бадзяга акрамя?

Падарунак гэты ўсё ж ад сэрца,
Як раскаяньне і просьба дараваць.
У вадзе хоць, хутка вяне гэта кветка.
Так і слова цяжка мне стрымаць.

Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.

1988 — 8-10 ліпеня 2024

─────────≪✷≫────────
Канал аўтара

"Ціха. Спакойна..." (спасылка) #Максім_Крывіч
#верш #агучка

#Savavožyk #верш

Яна 
не любіла вандраваць адна
але
у трупе скончыліся акторы

яна сабрала валізу
і ўспаміны
валізу выкінула на шляху да вакзала

у адзін бок 
нейкія 3 еўра
пусты вагон
толькі яна і Бог

рэйкі несьлі іх як вада
штораз грукаталі гісторыі
новых жыцьцяў
нельга двукроць ступіць на адныя рэйкі
асабліва перад хуткасным цягніком

Цягнік
сустракала начная Гародня
яе
сустрэў прывід
Фары Вітаўта.

─────────≪✷≫────────
Канал аўтаркі

#Расьціслаў #верш

Недзе

”Надоело говорить, и спорить,
И любить усталые глаза…
В флибустьерском дальнем синем море
Бригантина поднимает паруса…”

Бригантина, Павел Коган, 1937

Аб марах ня мроіў я ніколі,
Але бачу ясна я ў далі
На сівым і раўнадушным небакраі
Быццам мёртвыя у хмарах караблі.

Іх нясе, кудысьці і калісьці,
Выпадкова бачныя на міг,
Абыякавыя, ў колер вышняй сталі...
Рухаюцца, хаця вецер сьціх.

Мелянхолія захоплівае розум,
Нібы клічуць тыя караблі,
І радкі з часопіса старога
Мне на думкі нечакана навялі,

Дзе ня быў ў жыцьці, бадзёры вецер,
Акіянскага прыбою гук.
У нябёсах касякі ламаюць хвалі.
Недзе там. А я — дакладна тут.

31 ліпеня

#верш
#Хросная

Мой Бог - Бог-Вораг
Я хачу
Пабіцца з ім на двубоі
Каб гарачая сталь
стала зубамі
якімі Бог
будзе з'едзены
Я хачу
Каб Бог адчуў
увесь боль
прадвызначэння.
Каб Бог
Адчуў гнеў
людзей
створаных з мякіны
з гліны
і з солі
Каб Бог
нарадзіўся
у целе жанчыны
І каб імя ёй
Ева
Я хачу
Каб цела бога
Напоўніла мяне ўсю
І згубілася
У лабірынтах
вантробаў.

Я хачу
выклікаць Бога
на двубой

Але пакуль што
Я раню
толькі сябе
Пакуль Бог
смяецца
скалячы
жалезныя зубы
вырваныя
з майго рота

У Бога-Ворага
шкляныя вочы
І ён глядзіць на мяне
з усіх аскепкаў
і з усіх люстэркаў

Калі чалавек створаны
па падабенстве Бога
дык чаму Бог
смяецца?

Ведаеш, Божа
Твае святыя - вялікія
сонныя рыбіны
што марудна плывуць
па жоўтай рацэ
і ціна
асядае
на іх вачах

А валасы тваіх святых - вяроўкі
А песні тваіх святых - трызны
А языкі тваіх святых - са срэбра
А цнатлівасць іх - сухавей
І слёзы іх - попел

А іх мова -
незразумелая
для людскіх вушэй
Бо яны ў сваёй святасці
гавораць мовай ціны
і мовай ракі
якая не мае
дна

Мой Бог - Спячы Бог
Ён прарастае праз зямлю
І зямля напаўняецца сэнсам
І рэкі цякуць
па волі яго.

Бог бязмежны
І сэрца яго
настолькі вялікае
што замяняе яму
вочы.

Мой Бог - Спячы Бог
Ён вышэй
за ўсялякія канцэпцыі
догмы і традыцыі
І ён ёсць зямля
І дух

Ён прымае
І любіць
Толькі спіць.
І я нават баюся
што будзе з яго вялікім сэрцам
Калі ён прачнецца?

Я б хацела
прыняць Бога
Але ў яго
дзве часткі

Я хаджу за Богам
Бо хачу
з'есці яго
Ці хачу
каб Бог
з'еў мяне

У майго Бога
два твары
Але растуць яны
з адной галавы

#верш
#Nichto_Absalutna

Колькі неахайных радкоў пра веліч(-ыню?)

Ну так, я вялікі.
І ты вялікі (вялікая?),
Два квадратныя мэтры скуры
Патрабуецца,
Каб пакрыць твой неабсяжны
І недасяжны ўнутраны сьвет,
Дый галавою ўжо біўся
Ці білася?
Аб уяўныя сьцены, паліцы,
Абуйся, выходзьма разам
Ў нешта
Большае.

#верш #эстраґон_адысэй

думайце.

т. дэ шардэну
***
выбух мі(е)нскае наасферы
***
апякае часцей дыхання
жарам вераснёвым
плыве выквінтным зданем
вежы пераплёўвае
цягнік у нябыты

зазірае ў бездань свіслачы
пускаючы дым
не знаходзіць там мыслячых
скокае праз тын
прывід незабыты

лунае вуліцаю скарыны
бегае на ляхаўцы
ўтаропліваецца ў брудныя спіны
каб зноўку жахацца
ґадо пабіты

над усім што было
каб стаў антракт непазбежным
гасіць лямпы святло
нехта бязмежна драпежны
мефіста твой выхад

выходзячы з зацямнення
Ніхто не знаходзіць Нікога
знікаюць жа сцэны сцені
новая хутка прыгода
паходжанне новых відаў

тэатр скончыў свой выступ
сумны як тэарэма яўклідава
той хто зайграў ролю біскупа
не стане шукаць строй відара
а я не знойду эпітэты

струны нерваў пад смыкам блогаў
падзеі бурай нясуць нас у жорны
я маю напэўна імя жывога
хоцяж на рэчы самай мёртвы
а што робіш ты тады

ps
я выбухнуў як трыста тон тратылу
ў выбліску містычнага чуцця
сябе мне наасфера праявіла
і счэзла як трамвайная ралля
паснулі ў шабанох каты

#верш
#Хросная

Я хаджу па краме
Зыру на паліцы
Толькі ў гэтай драме
Марам усё ж не збыцца
І мінаюць хвілі
Можа, і стагоддзі
Што хачу я з'есці
Не знайду ў прыродзе

#верш #эстраґон_адысэй

што?

пад чорным сцягам
разбітага неба
ў глупых сагах
забітага феба
са сцёртых старонак
пякельнага летапісу
пра мудрых фараонаў
зґвалтаваных плебсам
выходзілі дзікія зверы
якія ўпарта з хлуслівай надзеяю
шукалі зніклыя дзверы
і ціха пыталіся «дзе я
што дзею я?»

а ніхто не адказваў на такія пытанні
паміралі без болю забытыя здані
садоў гефсіманіі й зрытых ґалґофаў
яны не прымалі абрыдлых ім строфаў
якія расказвалі жудкія клоўны
абы пры етым не здацца шматслоўнымі
а выходзіла токма багатаслойна
цяпер зразумець ужо цяжка мяноўна
пра што ішла гутарка там.

#верш
#Nichto_Absalutna

Пятніца, лістапад, 5 кляса

- Загарніце мне трошачкі сэнсу,
А сам дыхаў на мокрую шыбу,
На далёкім ад дома прыпынку,
І жаваў з пакеціка грэнкі.

- Разгарніце мне сьвет прад вачыма,
Покі зь неба сьцякае гора,
Покі гэты агораны горад,
Захлынаецца бросьняю ў стыках.

Далі чыпсаў і шакалядку,
Я шчасьлівы пашлёпаў дахаты.
Малявалі па лужынах хмары,
Поруч лёталі супрацьтуманкі,
І гарнулася пухкае шчасьце.

#верш #эстраґон_адысэй

Прыпадабненне Ігару

асмялела слоўца
чыркнула аб лёс
пабялела сонца
ды напяла плёс

паляцелі стрэлы
паламаўся крык
стаў выразным венаў
ледзь не кожны штрых

абгарэлі вочы
загаіўся лёд
паміралі ночы,
стыглі навылёт

распадаўся холад
біў нас па мазґах
а вялікі сморад
распрыгоніў страх

вечнае змаганне
сумрачная раць
пра маё каханне
гальмы завішчаць

#верш
#Хросная

Аблокі аблятаюць ахапкамі,
апускаюцца аповедамі,
ахінаюць абшарамі,
аповеды апынаюцца апокрыфамі, Арыядны апынаюцца Артэмідамі, архітэктары Арахны абвіваюць аскепкі, арлекіняць,
апантаныя адлюстраваннямі артысты арыгінальнічаюць.
Аблога абапал.
Алісы абіраюць апяваць, агаркі адплываюць атрутай...
асэнсоўваецца ашаламляльнасць.
Аблокі аблятаюць ахапкамі...

#верш
#Хросная
Бездарожжам басанож бегучы
будуем безуяўную будучыню
Бездань бязвіннасці
бурчыць
Бартэр безгалосасці -
біблейская бездань балаганаў
брамы, берагі, бярвенне
Безэквівалентнасць бязгучнасці
бяда будуе буран
Бура бурыць берагі
Берагі б'юцца бітумам
Бездарожжам басанож бегучы
Будуем безуяўную будучыню

#верш
#Хросная
Валацуга Вергілій вандруе
Веру выдумалі вартаўнікі, варажбіты, вар'яты
Вецер выцінае ветразі
Ветразі выгінаюцца вугламі
Вокны выцякаюць воцатам, вогнішчы вырастаюць віхорамі
Валуны выдумваюць вякі
Вякі - вечныя, выносяць вагу вялікага выбару
Выбар выцінае ветразі
Вуглі выцягваюць вецер
Вецер выплывае вечнасцю
Вытанчанасць вачэй
Вада вякоў
Ветразі выступаюць вераю
Веру выдумалі вартаўнікі, варажбіты, вар'яты
Валацуга Вергілій вандруе

#верш #пан_які_прапаў

Я бачу боскага анёла, калі сплю,
А прачынаюся - няма салодкай здані,
Жыву я дзень: хаджу, кажу, люблю -
Чакаю доўгія гадзіны, покі стане
Насоўвацца надвечарак, тады
Я занураюся ў раку чорнай вады.
Нават ў глыбі я не магу напіцца:
Я вадкасьць удыхаю, п'ю, глытаю -
Нямае плёну. Ў вір тады сплываю,
Каб патануць ў рацэ на імя Сон
У гэты момант мусіць паявіцца
Анёл. Ўздымаю вочы - вось жа ён!
Але мне боская выява не да рэчы
Скажу хулу, прабачце, спадары:
Ён - цень ад гераіні той сустрэчы,
Красе якой пазайздрылі б бары,
Дубровы, сасьнякі й беразьнякі
(калі, вядома, ўмелі зайздрыць бы).
Я ўдзень ды ўночы ў думках ажыўляю
Яе усьмешку, і скажу, сябры:
Што мне анёл, я б пекла батагі
Цярпеў да скону сьвету, прысягаю,
За лішнюю гадзінку ля каханай!
Хоць будзе кара неба мне паганай,
Адно прашу: пакінь мне, пане Божа
Вочы - глядзець ды вусны - цалаваць
Таксама сэрца, што кахаці зможа,
Ды рукі - дарагую абдымаць.

#верш
#Хросная
Валацуга Вергілій вандруе
Веру выдумалі вартаўнікі, варажбіты, вар'яты
Вецер выцінае ветразі
Ветразі выгінаюцца вугламі
Вокны выцякаюць воцатам, вогнішчы вырастаюць віхорамі
Валуны выдумваюць вякі
Вякі - вечныя, выносяць вагу вялікага выбару
Выбар выцінае ветразі
Вуглі выцягваюць вецер
Вецер выплывае вечнасцю
Вытанчанасць вачэй
Вада вякоў
Ветразі выступаюць вераю
Веру выдумалі вартаўнікі, варажбіты, вар'яты
Валацуга Вергілій вандруе

#верш
#Хросная
Гаргоны грувасткая галава
Гіне.
гнуткія гадзюкі
горнуцца гурбай.
Гарызонт
гнецца -
гратэскная
грымаса
гераічных гадоў
"героя".

#Каралева_вужыкаў
#верш

***
калі мох запаўняе ўсе шчыліны,
кратары аўтобусных прыпынкаў;
рухаецца, не азіраючыся,
па венах метро і
распаўзаецца
цяжарам зорнага пылу,
наступае лес.
басанож наступае
на тралейбусныя протары,
на косткі будынкаў,
на кожны ліхтар і кіёск -
наступае
з усіх пустыроў,
з (леса-)паркаў,
з зазораў паміж пліткамі ходніка.
ён наступае ня так,
як мы наступаем
на мураша ці кветку,
ён уключае сябе ў прастору,
і прастору ў сябе,
творыць і змяняе,
але не нішчыць.
ён у кожным сваім следзе,
адказвае за свае ўчынкі,
і зорны пыл становіцца
жыццём,
а жыццё -
лесам.

#верш
#Nichto_Absalutna

Дрымота ў парогу

Сёньня прысьніў, што чатыры лічбы
У радку стану
Ў верхнім левым куце экрану
Гэта сэкундамэр, які звычна
Паставіў на паўзу
І спакойна заняўся сваімі справамі.

Учора прысьніў, што туалетная кафля,
Поле белых квадратаў -
Іншаплянэтныя шахі,
Раскіданыя па савецкіх кватэрах,
Набярэш код - прыляціць талерка,
І забярэ цябе з заапарку.

Заўчора прысьніў, што тунэлі мэтро - па-за часам.
Бы ў варпе ці ў гіпэрпрасторы
Ляціш сквозь мільганьне,
Пусьцее і легчае голаў.
Нішто і ніколі болей
Ня важна.
У нікуды глядзіш і гадаеш:
Што прысьніш заўтра?

#Расьціслаў #верш

Сутаргі.

Цемру разрывае хворае сьвятло.
Шкло двайное вокнаў гукі забрало.
Замест гукаў моцны звон у галаве.
Каб ня глохнуць толькі ў поўнай цішыне.
У кватэры пуста. Ні душы няма.
Цьвёрдае пачуцьце: гэта ўсё дарма.
Ўпэўненасьці дужай больш няма ня ў чым.
Сьвет за межай слыху сходны больш на дым.
Сутаргі прыходзяць і па целу б’юць.
Восень. Маратонам галасы пяюць.
Тут, у ненастроі, тэлефон маўчыць.
А там можа, хтосьці ў слухаўку крычыць.
Тут бяздонны погляд падае на столь.
Тут пануе цесны бесьцялесны боль.
Галасоў ня чутна. Быццам іх няма.
Ёсьць тут толькі думка: гэта ўсё дарма.
Сувязь пэўна тае. П’е атрутны газ.
А душа рыхтуе зноў расстаньню час.
Той сьвет навакольны нібы за сьцяной.
Толькі адзінота назаўжды са мной.

12 верасьня