#верш
#Nichto_Absalutna

У апафэнічным пошуку гарантый,
У вар’яцкім перадбачаньні надзей
Сядзіць павук з забытай сьветам казкі,
Згубіўшыся ў глухім аблудным сьне.

І мрояцца яму то сотні тлустых мухаў,
То павуціньне, непарыўнае ў вяках,
Што сецівам аблытала Зямлю ўсю,
Раскінуўшы разоры па гарах.

І моцы досыць, і здароўя так багата,
І прарок павучыны такі малады,
Сьвітаньне зіхоча, грыміць небакраем,
А час непрыкметна трухлявіць сілы‌.

#верш
#Nichto_Absalutna

Я люблю рэчы

Рэчы ня здрадзяць, не ашукаюць
Будуць заўсёды поруч у камодзе,
Рэчы ня просяць увагі, трываньня,
Рэчам даволі шчасьця ды гора.

Цёмнае шафы, пыльных бальконаў,
Змрочных гарышчаў спрэс у павуціньні,
Кінутых хатаў, зрываў, пагромаў,
Змрочнае бавы пад лямпай мірглівай.

Рэчы ня чуюць, рэчы ня мараць,
Рэчы ня правяць зламанага жартам.
Рэчам усё проста, рэчам усё роўна:
Рэчам да чорта шчасьце ды гора.

#верш
#Nichto_Absalutna

Янус*(∞+1)

Тысячатвары Бог стаміўся ў сьмерці, сьмерцях,
Гэта была ня стома, кшталту выгараньня,
Чаму гарэць, калі хрыбет пераламаны?
Нішто ўваччу ня новае, ці маюць вочы цела, целы?
Сьвет цэлы руйнуецца ды плача па-за шклом,
У расколінах нядбайных грукат ранку, голас у горле,
Нібы камень засеў, здаецца, нават МРТ ня выне з мозгу, мозгаў?
А Богу лёс свой піць усё ж залпам ці нагбом?
А голас
Няўлоўна неяк і няўтомна просіць: годзе, мае я, ну годзе,
У каторым годзе то было? Даўно зьлілося.
Забілі Бога - месца ўлады пуставаць ня можа, можа,
Досыць? Ідзі, спытай у субстанцыі, Сьпіноза,
Сьпі, мо’ за сотні год туляньня, знойдзеш чаму ўрэшце,
Тысячатвары Бог стаміўся ў сьмерці, сьмерцях.

#верш
#Nichto_Absalutna

Рэжым чаканьня

Патанулыя ў моры фарбы разеткі,
Зераць у душу, быццам з карціны Мунка.
Мэталёвая лаўка век будзе гэткай
Унутры пустацелай, звонку грознай ды мулкай.

А шурпатыя сьцены абдымацьмуць пах ёду,
І крыху безвыходнасьці, кашлю ды сноў,
І размовы пра лёс жыхароў той хрушчоўкі,
Што завісла насупраць у мігатні ліхтароў.

Непраломнае неба занямелае пліткі,
Заглядаецца ў бітае люстра падлог.
Я б хацеў дзесьці зьнікнуць, я б хацеў рашчыніцца,
Ды чакаем патроху: я, разетка ды столь.

#верш
#Nichto_Absalutna

Недасьведчанае

Паламаная плітка савецкіх часоў,
А над ёю асфальт, зьбіты пыл і бэтон -
Вось шматслойны пірог,
Зубаломных эпох.
Прыкры лёс быццам лёх,
Бель у канцы, гулкі крок.
Застаецца капаць неяк убок.

Сьвідруй керны ды разьбівай на эры,
Пэрыёдыка радыёактыўнасьці крыві
На неўрадлівай глебе,
Усё нязьмерна.
Нязьменна трэба,
Сябе шукаць уваччу забытых пакаленьняў,

Дзяцей непасталелых, няўсьпеленых пасеваў
Нязбудаваных хат, утаптаных у гразь спадзеваў.
І непражытых дзён пад неўгляданым небам
Ня дыхай. Чуеш вечнасьць?
Недасьведчанага.

#верш
#Nichto_Absalutna

Дождж абваліў крыху неба на плітку,
Зь неба растуць цыбатыя ліпы,
У неба імкнуць цыбатыя ліпы,
Вецер нязбытна шкрабе мяккім лісьцем.
Па плітцы плывуць ручайкі - у неба ўліцца,
Пад камлі, над кароны разьлівістых ліпаў.
Пад ветрам разьвіліста гнуцца галіны,
Аб вецер разьвіліста труцца галіны,
Абток паміж небам плыве волкай крыгай.

#верш
#Nichto_Absalutna

Час адпусьціць

Адпусьці, адгані
Усё, што мае сысьці.
Не адпусьціш - адваліцца з часам,
Бы адгнілы кавалачак плоці.
Хоць тады не забудзь разьвітацца,
Усё ж прышыў, хоць і чуецца мёртвым?
Што ж, ну разам зь ім гній,
Адыдзі ад скалы,
Не ядуць арлы гнілай пячонкі.

#верш
#Nichto_Absalutna

Хай адбудзецца дый забудзецца
Над парэпанай громам глебаю.
Пад бульдозэрам, па-над вечнасьцю,
Сьцежка скепіцца - не расскепіцца.
Недзе дзейкаюць, ды ня верыцца,
Сьцены скепяцца - не расскепяцца.

#верш
#Nichto_Absalutna

Дарога дадому

Маё цела складаецца з зорных парэшткаў,
Рукі - зь неадданай касіркамі рэшты,
Голас - з досьвітных песьняў,
Ступні - з пратэктара,
Сьцёртага небам.
Нарэшце.

#верш
#Nichto_Absalutna

Незвычайнае неба на Наваградчыне,
Там лунаюць духі страчанай спадчыны,
Над руінамі замкаў - аблокаў валы
Зь несканчоных пагоркаў цікуюць дубы.

Край зямлі пачынаецца за дваццаць крокаў,
То за пяць кілямэтраў, то няўглядна далёка.
На бусьліныя гнёзды
Анягож, часьцяком
Тут бракуе слупоў.
І шляхетна трымаюцца нават хрушчоўкі.

Па-над шпіляў касьцёлаў -
Плынных формаў мастацтва,
Над чырвонай дахоўкаю
Ўсьцяж разьясьняецца
Незвычайнае неба на Наваградчыне.

#верш
#Nichto_Absalutna

Суворы беларускі даўншыфтынг

Калі я наемся шырэнных праспэктаў,
Калі надакучаць мэтро ды мэдцэнтры...
Я, знаеш, ў Карэлічы пераеду.
Як да мяне Карэлічы
Хутчэй
Не пераедуць.

#верш
#Nichto_Absalutna

Не прыслухоўвайцеся проці ночы

Будучыня курчыцца ў раздушанай агоніі,
Нешта напаўуцямнае выдзіраецца
З разцамі, позьнімі зубамі - зыбкім поклічам,
Ляціць у чужыя вымярэньні з гравітацыяй.
Ці тое "save our souls",
Ці "kill 'em all".

Хочацца схавацца,
Закапацца глыбока пад зямлю
І над Зямлю, засыпаць выхад і ўваход,
Каб не сьвяціла Сонца ў мозаг,
Праганяючы з рэальнасьцю
Папераблытаныя сьненьні, вывад - увод.

Не адляпіць сьвятло з валосься, пазуроў,
Не адчапіць ад барабанных перапонак
Гэты стогн.
Нібыта сівер у антарктычнае пустэльні,
Ён дзьме праз скуру, косьці - ўсё-нішто,
Растрыбушыў, забіў, зашыў у чарговы том,
З пабеленай патрушчанай паперы.

#верш
#Nichto_Absalutna

Колькі неахайных радкоў пра веліч(-ыню?)

Ну так, я вялікі.
І ты вялікі (вялікая?),
Два квадратныя мэтры скуры
Патрабуецца,
Каб пакрыць твой неабсяжны
І недасяжны ўнутраны сьвет,
Дый галавою ўжо біўся
Ці білася?
Аб уяўныя сьцены, паліцы,
Абуйся, выходзьма разам
Ў нешта
Большае.

#верш
#Nichto_Absalutna

Пятніца, лістапад, 5 кляса

- Загарніце мне трошачкі сэнсу,
А сам дыхаў на мокрую шыбу,
На далёкім ад дома прыпынку,
І жаваў з пакеціка грэнкі.

- Разгарніце мне сьвет прад вачыма,
Покі зь неба сьцякае гора,
Покі гэты агораны горад,
Захлынаецца бросьняю ў стыках.

Далі чыпсаў і шакалядку,
Я шчасьлівы пашлёпаў дахаты.
Малявалі па лужынах хмары,
Поруч лёталі супрацьтуманкі,
І гарнулася пухкае шчасьце.

#верш
#Nichto_Absalutna

Дрымота ў парогу

Сёньня прысьніў, што чатыры лічбы
У радку стану
Ў верхнім левым куце экрану
Гэта сэкундамэр, які звычна
Паставіў на паўзу
І спакойна заняўся сваімі справамі.

Учора прысьніў, што туалетная кафля,
Поле белых квадратаў -
Іншаплянэтныя шахі,
Раскіданыя па савецкіх кватэрах,
Набярэш код - прыляціць талерка,
І забярэ цябе з заапарку.

Заўчора прысьніў, што тунэлі мэтро - па-за часам.
Бы ў варпе ці ў гіпэрпрасторы
Ляціш сквозь мільганьне,
Пусьцее і легчае голаў.
Нішто і ніколі болей
Ня важна.
У нікуды глядзіш і гадаеш:
Што прысьніш заўтра?

#верш
#Nichto_Absalutna

Ня грукайся ў шыбу кллск

Калі энтрапія пагрукае ў шыбу,
Скажэце, што я не вярнуся дадому.
Калі сьмерць Сусьвету...
Запомніце гэта!
Калі сьмерць Сусьвету спытаецца сьціпла,
Скажэце, што я пераехаў стагодзьдзі
Таму,
Скажэце, жылі мы ўвесь час ў розных М..нсках.
Я ў вечнасьці,
Яна ў вечнасьці
Ды вечнасьці гэтыя
Паралельныя.
Кажу ж,
Час - яшчэ адно вымярэньне.