#Паўлінка
#госць
#верш
Нібы ў ланцугах, нібы каменне на плячах.
"Усё будзе добра. Трэба пратрымацца!", —
Апошнім часам чую гэта толькі ў снах,
Таму не хочацца і ранкам прачынацца.
Я шмат спрабую, шмат хачу паспець,
Бывае, што выходзіць не так і не гэтак...
Спрабую разабрацца, зразумець,
Прабач, я так і не прынесла табе кветак.
Не хачу больш ніколі паказваць слёз:
Людзі потым патопяць у гэтай лужыне.
Плач і скаргі лепей хай чуе авёс,
Ну ці возера альбо ажыны..
Рака жыцця плыве й плыве далей
І усё хутчэй, здаецца, з кожным днём...
Паадчыняла я так шмат не тых дзвярэй!
Хацела б мінулае знішчыць... агнём.
Адно пытанне ёсць, няма адказу:
Ці ганарылася б ты мною зараз?
#госць
#верш
Нібы ў ланцугах, нібы каменне на плячах.
"Усё будзе добра. Трэба пратрымацца!", —
Апошнім часам чую гэта толькі ў снах,
Таму не хочацца і ранкам прачынацца.
Я шмат спрабую, шмат хачу паспець,
Бывае, што выходзіць не так і не гэтак...
Спрабую разабрацца, зразумець,
Прабач, я так і не прынесла табе кветак.
Не хачу больш ніколі паказваць слёз:
Людзі потым патопяць у гэтай лужыне.
Плач і скаргі лепей хай чуе авёс,
Ну ці возера альбо ажыны..
Рака жыцця плыве й плыве далей
І усё хутчэй, здаецца, з кожным днём...
Паадчыняла я так шмат не тых дзвярэй!
Хацела б мінулае знішчыць... агнём.
Адно пытанне ёсць, няма адказу:
Ці ганарылася б ты мною зараз?
#Паўлінка
#госць
#верш
Я п'ю мінулае, хоць і яно — атрута,
Няспешнымі, балючымі глыткамі,
Калісьці марыла пакінуць за плячамі
Усе крыўды ў цвілі, слёзы і пакуты,
Надзеі мёртвыя, што так даўно пагнуты,
Каханне, разляцеўшае шматкамі...
Я п'ю мінулае, хоць і яго — атрута,
Няспешнымі, балючымі глыткамі.
Прасякнута горка-балючым смуткам,
Хажу бясконца па мінуламу кругамі.
Магчыма, пройдзе як-небудзь з гадамі
У душы маёй непераможны люты...
Я п'ю мінулае, хоць і яго — атрута.
#госць
#верш
Я п'ю мінулае, хоць і яно — атрута,
Няспешнымі, балючымі глыткамі,
Калісьці марыла пакінуць за плячамі
Усе крыўды ў цвілі, слёзы і пакуты,
Надзеі мёртвыя, што так даўно пагнуты,
Каханне, разляцеўшае шматкамі...
Я п'ю мінулае, хоць і яго — атрута,
Няспешнымі, балючымі глыткамі.
Прасякнута горка-балючым смуткам,
Хажу бясконца па мінуламу кругамі.
Магчыма, пройдзе як-небудзь з гадамі
У душы маёй непераможны люты...
Я п'ю мінулае, хоць і яго — атрута.
#верш
#госць
#Паўлінка
Дзякуй, Вінсэнт...
Зоркі з неба над Ронай
Павольна апускаюцца на раны,
Якія ніяк не хацелі загойвацца,
А цяпер дыхаць стала лягчэй,
Нібы гэта вечная летняя ноч.
У маім жыцці не было белага,
Толькі чорнае,
Толькі чорныя вароны
Дзякуй, што забраў іх
З майго жыцця
У сваю карціну...
Хачу вялікі саламяны капялюш,
Як на тваім аўтапартрэце,
Каб патануць у ім...
Не атрымалася ж у ЯГО абдымках
Я на ганку шчасця,
Вакол сцяжына і столькі руж...
Ты паспеў намаляваць кветкі,
Пакуль іх не патаптаў ЁН.
Яшчэ адна карціна
На магіле кахання.
Калі свет пачне разбурацца,
Людзі будуць шукаць сонейка
У вачах сваіх каханых,
А я — глядзець на твае сланечнікі.
#госць
#Паўлінка
Дзякуй, Вінсэнт...
Зоркі з неба над Ронай
Павольна апускаюцца на раны,
Якія ніяк не хацелі загойвацца,
А цяпер дыхаць стала лягчэй,
Нібы гэта вечная летняя ноч.
У маім жыцці не было белага,
Толькі чорнае,
Толькі чорныя вароны
Дзякуй, што забраў іх
З майго жыцця
У сваю карціну...
Хачу вялікі саламяны капялюш,
Як на тваім аўтапартрэце,
Каб патануць у ім...
Не атрымалася ж у ЯГО абдымках
Я на ганку шчасця,
Вакол сцяжына і столькі руж...
Ты паспеў намаляваць кветкі,
Пакуль іх не патаптаў ЁН.
Яшчэ адна карціна
На магіле кахання.
Калі свет пачне разбурацца,
Людзі будуць шукаць сонейка
У вачах сваіх каханых,
А я — глядзець на твае сланечнікі.
#Паўлінка
#госць
#проза
”«Наступная літаратурная сустрэча адбудзецца 30 верасня, прымеркаваная да дня нараджэння Ніла Гілевіча. Прыходзьце, сябры!». На гэтым артыкул у газету быў скончаны. Цяпер можна ісці спаць. Менавіта такім чынам праходзілі суботнія вечары Зоі ўжо некалькі гадоў. Яна была выпускніцай гімназіі, збіралася паступаць на факультэт журналістыкі. Дзяўчына адчувала сябе па-сапраўднаму шчаслівай гэтыя чатыры гады (менавіта столькі часу прайшло з пачатку яе творчага шляху ў журналістыку). Зоя актыўна ўдзельнічала ў конкурсах і збірала партфоліа...”
@masvet_by
Чытаць працяг → «Чужы шлях да свайго шчасця».
• • •
Інстаграм
• • •
#госць
#проза
”«Наступная літаратурная сустрэча адбудзецца 30 верасня, прымеркаваная да дня нараджэння Ніла Гілевіча. Прыходзьце, сябры!». На гэтым артыкул у газету быў скончаны. Цяпер можна ісці спаць. Менавіта такім чынам праходзілі суботнія вечары Зоі ўжо некалькі гадоў. Яна была выпускніцай гімназіі, збіралася паступаць на факультэт журналістыкі. Дзяўчына адчувала сябе па-сапраўднаму шчаслівай гэтыя чатыры гады (менавіта столькі часу прайшло з пачатку яе творчага шляху ў журналістыку). Зоя актыўна ўдзельнічала ў конкурсах і збірала партфоліа...”
@masvet_by
Чытаць працяг → «Чужы шлях да свайго шчасця».
• • •
Інстаграм
• • •
Telegraph
Чужы шлях да свайго шчасця
«Наступная літаратурная сустрэча адбудзецца 30 верасня, прымеркаваная да дня нараджэння Ніла Гілевіча. Прыходзьце, сябры!». На гэтым артыкул у газету быў скончаны. Цяпер можна ісці спаць. Менавіта такім чынам праходзілі суботнія вечары Зоі ўжо некалькі гадоў.…
#верш
#госць
#Паўлінка
Якубу Коласу
Бягуць гады, як хвалі ручайка,
Імя паэта будзе бяссмяротна.
Што напісала класіка рука —
Дарадца нам і сябар у турботах.
Я зноў гляджу на неба аксаміт
У пошуках той самай хмаркі.
Знаходжу ў ім мінулага адбітак
У кнігах, у вачах, на ганку.
Працую ў лесе разам я з Міхалам.
Аладкі Ганны ўжо паставіла на стол.
На рэчку Костуся іду з запалам
(Не паслізнуцца толькі каб на дол).
З Антосем бы паспець на паляванне,
А потым і на печы задрамаць.
Назаўтра памаліцца прад сняданнем
І на Парэччы новы дзень пачаць!
Бягуць гады, як хвалі ручайка,
Ды застаюцца знакамітыя імёны,
Што напісала класіка рука,
Жыве насуперак нягодам і праклёнам!
@masvet_by
#госць
#Паўлінка
Якубу Коласу
Бягуць гады, як хвалі ручайка,
Імя паэта будзе бяссмяротна.
Што напісала класіка рука —
Дарадца нам і сябар у турботах.
Я зноў гляджу на неба аксаміт
У пошуках той самай хмаркі.
Знаходжу ў ім мінулага адбітак
У кнігах, у вачах, на ганку.
Працую ў лесе разам я з Міхалам.
Аладкі Ганны ўжо паставіла на стол.
На рэчку Костуся іду з запалам
(Не паслізнуцца толькі каб на дол).
З Антосем бы паспець на паляванне,
А потым і на печы задрамаць.
Назаўтра памаліцца прад сняданнем
І на Парэччы новы дзень пачаць!
Бягуць гады, як хвалі ручайка,
Ды застаюцца знакамітыя імёны,
Што напісала класіка рука,
Жыве насуперак нягодам і праклёнам!
@masvet_by
#верш
#госць
#Паўлінка
***
Я стаю пад дажджом
З табой.
Кроплі, такія цёплыя і прыемныя,
Сцякаюць па шчацэ.
Якое ўсё-ткі шчасце –
Вочы, мокрыя не ад слёз.
Я стаю пад дажджом:
Дзве постаці
Ідуць пад парасонам.
Яны шчаслівыя,
Толькі каб не заўважылі мяне
У апёках ад дажджу…
@masvet_by
#госць
#Паўлінка
***
Я стаю пад дажджом
З табой.
Кроплі, такія цёплыя і прыемныя,
Сцякаюць па шчацэ.
Якое ўсё-ткі шчасце –
Вочы, мокрыя не ад слёз.
Я стаю пад дажджом:
Дзве постаці
Ідуць пад парасонам.
Яны шчаслівыя,
Толькі каб не заўважылі мяне
У апёках ад дажджу…
@masvet_by
#верш
#госць
#Паўлінка
***
Кожны цудоўны дзень кагосьці забірае
Знянацку, нечакана і назаўсёды.
Кожны цудоўны дзень як пацвярджае:
Наша жыццё — непрадказальныя "прыгоды".
Ніхто не скажа, хто наступная ахвяра:
Каго ўбачыў ты аднойчы, ўчора, сёння?
Ніхто не скажа, калі твой апошні травень.
Жыві шчасліва, не зважай на сум будзённы!
Змірыся з тым, што плям мінулага не сцерці,
А заўтра, памятай, толькі ў тваіх руках!
Не бойся. Ні людзей, ні слёз, ні смерці.
Сам вызначай: калі канец, калі працяг...
@masvet_by
#госць
#Паўлінка
***
Кожны цудоўны дзень кагосьці забірае
Знянацку, нечакана і назаўсёды.
Кожны цудоўны дзень як пацвярджае:
Наша жыццё — непрадказальныя "прыгоды".
Ніхто не скажа, хто наступная ахвяра:
Каго ўбачыў ты аднойчы, ўчора, сёння?
Ніхто не скажа, калі твой апошні травень.
Жыві шчасліва, не зважай на сум будзённы!
Змірыся з тым, што плям мінулага не сцерці,
А заўтра, памятай, толькі ў тваіх руках!
Не бойся. Ні людзей, ні слёз, ні смерці.
Сам вызначай: калі канец, калі працяг...
@masvet_by
#Паўлінка
#верш
#госць
"Няхай квітнеюць сады… і ты"
Я станцаваў бы з табою
Апошні школьны вальс,
Мы разам сустрэлі б світанак,
Знішчылі б усе перашкоды
Для шчасця…
Калі б не гарматы ў чатыры гадзіны.
Не плач,
Мне лягчэй бачыць
Кроў на сваіх руках,
Чым хоць кроплю смутку
На тваім спагадлівым твары.
Бог пакае тых,
Хто перашкодзіў нашаму шчасцю
У чатыры гадзіны…
Усё будзе добра,
Толькі не сумуй,
Мая касмічная дзяўчынка,
Што любіць звычайную вясну.
Я станцаваў бы з табою
Апошні школьны вальс,
Мы разам сустрэлі б світанак.
Я пабудаваў бы дом для нас,
Пасадзіў бы ў садзе вішні.
Шмат чаго маглі зрабіць мы,
Калі б не гарматы ў чатыры гадзіны…
• • •
Тэлеграм
• • •
#верш
#госць
"Няхай квітнеюць сады… і ты"
Я станцаваў бы з табою
Апошні школьны вальс,
Мы разам сустрэлі б світанак,
Знішчылі б усе перашкоды
Для шчасця…
Калі б не гарматы ў чатыры гадзіны.
Не плач,
Мне лягчэй бачыць
Кроў на сваіх руках,
Чым хоць кроплю смутку
На тваім спагадлівым твары.
Бог пакае тых,
Хто перашкодзіў нашаму шчасцю
У чатыры гадзіны…
Усё будзе добра,
Толькі не сумуй,
Мая касмічная дзяўчынка,
Што любіць звычайную вясну.
Я станцаваў бы з табою
Апошні школьны вальс,
Мы разам сустрэлі б світанак.
Я пабудаваў бы дом для нас,
Пасадзіў бы ў садзе вішні.
Шмат чаго маглі зрабіць мы,
Калі б не гарматы ў чатыры гадзіны…
• • •
Тэлеграм
• • •
#Паўлінка
#проза
#госць
«…Дом там, дзе зімой пахне мандарынамі, а летам — півонямі…»
Чытаць працяг ✨
• • •
Тэлеграм
• • •
#проза
#госць
«…Дом там, дзе зімой пахне мандарынамі, а летам — півонямі…»
Чытаць працяг ✨
• • •
Тэлеграм
• • •
#верш
#госць
#Паўлінка
БАЛАДА ЦЁТКІ
Прагне душа справядлівасці й ведаў,
Як зялёны парастак — сонца.
Чалавеку свабода і вера патрэбны,
Як у спёку — вады да донца.
Пад яе капялюшам светлыя думкі
І гараць захапленнем вочы,
Бо жадае сцерці няволю і смутак,
Узлунаць над святочнай плошчай.
І каб скрыпка залівіста там спявала
У садзе руж, на ўзаранай зямлі.
Не краналі людзей страх, жуда і навала
І хавалі спакой валуны.
Смела крочым, шукаем і маем веру,
Нам анёлкі пяюць з нябёс.
Хай нас божа адорыць шчодраю мерай,
Каб квітнеў васільковы лёс!
• • •
Telegram
• • •
#госць
#Паўлінка
БАЛАДА ЦЁТКІ
Прагне душа справядлівасці й ведаў,
Як зялёны парастак — сонца.
Чалавеку свабода і вера патрэбны,
Як у спёку — вады да донца.
Пад яе капялюшам светлыя думкі
І гараць захапленнем вочы,
Бо жадае сцерці няволю і смутак,
Узлунаць над святочнай плошчай.
І каб скрыпка залівіста там спявала
У садзе руж, на ўзаранай зямлі.
Не краналі людзей страх, жуда і навала
І хавалі спакой валуны.
Смела крочым, шукаем і маем веру,
Нам анёлкі пяюць з нябёс.
Хай нас божа адорыць шчодраю мерай,
Каб квітнеў васільковы лёс!
• • •
Telegram
• • •
#Паўлінка
#верш
#госць
***
Слоў з памяці не выкрасліць. Ніколі.
Яны як напамін: душа яшчэ жывая,
У ёй высечана золатам і болем:
"Ты мне патрэбна любая...".
Каб ты ведаў, якое шчасце адчуць,
Што забыта мінулае і яго страты!
Часам сэрцу хочацца пачуць:
"Яны тваіх слёз не варты!".
Ляжыць на дне маёй душы агеньчык,
Які ў вачах тваіх аднойчы запаліўся.
Вось бы спытаць, няхай і недарэчна:
"Які сон табе сёння сніўся?".
Прабач, я толькі вучуся пакуль:
Жыць, любіць, людзям спагадаці,
Каханне выратоўваць ад куль,
Каб бясконца казаць:
"Я не хачу цябе страціць..."
• • •
Тэлеграм
• • •
#верш
#госць
***
Слоў з памяці не выкрасліць. Ніколі.
Яны як напамін: душа яшчэ жывая,
У ёй высечана золатам і болем:
"Ты мне патрэбна любая...".
Каб ты ведаў, якое шчасце адчуць,
Што забыта мінулае і яго страты!
Часам сэрцу хочацца пачуць:
"Яны тваіх слёз не варты!".
Ляжыць на дне маёй душы агеньчык,
Які ў вачах тваіх аднойчы запаліўся.
Вось бы спытаць, няхай і недарэчна:
"Які сон табе сёння сніўся?".
Прабач, я толькі вучуся пакуль:
Жыць, любіць, людзям спагадаці,
Каханне выратоўваць ад куль,
Каб бясконца казаць:
"Я не хачу цябе страціць..."
• • •
Тэлеграм
• • •
#проза
#госць
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)
”Лепш бы людзі, калі разыходзіліся, не гаварылі адзін аднаму непрыемнасцяў і абразаў, а са словамі, як у радках Алеся Камоцкага:
Я стаміўся з табой сябраваць,
Выбачацца, чакаць, дараваць,
Разумець, адкладаць, пераносіць...
Да таго ж пачынаецца восень.
Лепш спакойна знікнуць з жыцця адзін аднаго з простым і спакойным: "Давай разыдземся, бо стаміліся адзін ад аднаго", чым перад гэтым атручваць жыццё здзекамі, пагрозамі і шантажом. Сказаць-та лёгка, а каб навучыцца, патрэбна цэлае жыццё. Ды і не факт, што навучышся...”
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastk%D1%96-drugaya-%D1%96-trehcyaya-08-22
• • •
#госць
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)
”Лепш бы людзі, калі разыходзіліся, не гаварылі адзін аднаму непрыемнасцяў і абразаў, а са словамі, як у радках Алеся Камоцкага:
Я стаміўся з табой сябраваць,
Выбачацца, чакаць, дараваць,
Разумець, адкладаць, пераносіць...
Да таго ж пачынаецца восень.
Лепш спакойна знікнуць з жыцця адзін аднаго з простым і спакойным: "Давай разыдземся, бо стаміліся адзін ад аднаго", чым перад гэтым атручваць жыццё здзекамі, пагрозамі і шантажом. Сказаць-та лёгка, а каб навучыцца, патрэбна цэлае жыццё. Ды і не факт, што навучышся...”
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastk%D1%96-drugaya-%D1%96-trehcyaya-08-22
• • •
Telegraph
Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)
Ямка ад цэглы як разрытая магіла, дзе былі пахаваны чэрвень і ліпень. Бачыла некалькі разоў у сацсетках: "Вы таксама, калі былі малымі, бралі з сабой спаць адразу ўсе цацкі, каб ніхто не пакрыўдзіўся?". Так, бясспрэчна. Я яшчэ ўспомніла, як у гадоў шэсць…
#проза
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastka-chacvyortaya-11-02
Канал аўтаркі:
https://t.me/luneykapoet
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastka-chacvyortaya-11-02
Канал аўтаркі:
https://t.me/luneykapoet
Telegraph
Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)
Жыць з нянавісцю куды лягчэй, чым з любоўю. Бо любоў можа разбурыцца ўмомант, "аднаўляць" яе наноў вельмі складана, а нянавісць накопліваць у сабе куды лягчэй. Сеяць у душы любоў — гэта як будаваць дом з цэглы, а сеяць нянавісць — з саломы. Вядома, другі…