#верш
#Май_Верас_Цалаваў
я асабіста ведаю, што ў слове "шыя" ёсьць літара "ы" —
мой лінгвістычны аналіз паэта дазваляе рабіць такі вынік.
я асабіста ведаю, што ў дзіравае вядро не набярэш вады,
але калі ты, напрыклад, такі ўжо паэта,
то, можа, яно табе і ня трэба.
я асабіста ведаю, што крэсла — 4 нагі, дзеравяшкай накрытыя,
але, ведаеце, у Бродскага ўсё крыху больш заблытана.
я асабіста ведаю, як рэагуе машына на ямкі,
і калі на плячы нехта сьпіць, любы годны паэт гарыць нянавісьцю да брукаванкі.
я асабіста ведаю ейны колер вачэй,
яны колеру мора,
але на практычным узроўні ейныя вочы ня могуць быць морам,
бо мора звычайна вельмі салёнае,
а ў салёнай вадзе, як вядома,
паэт не патоне.
#Май_Верас_Цалаваў
я асабіста ведаю, што ў слове "шыя" ёсьць літара "ы" —
мой лінгвістычны аналіз паэта дазваляе рабіць такі вынік.
я асабіста ведаю, што ў дзіравае вядро не набярэш вады,
але калі ты, напрыклад, такі ўжо паэта,
то, можа, яно табе і ня трэба.
я асабіста ведаю, што крэсла — 4 нагі, дзеравяшкай накрытыя,
але, ведаеце, у Бродскага ўсё крыху больш заблытана.
я асабіста ведаю, як рэагуе машына на ямкі,
і калі на плячы нехта сьпіць, любы годны паэт гарыць нянавісьцю да брукаванкі.
я асабіста ведаю ейны колер вачэй,
яны колеру мора,
але на практычным узроўні ейныя вочы ня могуць быць морам,
бо мора звычайна вельмі салёнае,
а ў салёнай вадзе, як вядома,
паэт не патоне.
#верш
#Май_Верас_Цалаваў
Catulli V
(Vivamus me Lesbia...)
Жыйма, Лесьбія, і кахайма разам.
Што нам плёткі старых ды ханжаў розных:
Нават аса аднога не дамо ім!
Сонцы могуць заходзіць ды ўзыходзіць,
Але толькі сьвяцілу варта згаснуць,
Ноч для нас настае бяз сну і краю.
Пацалункаў дай тысячу і сотню,
Потым тысячу іншую і сотню,
Дай удосталь мне тысячу і сотню.
Калі тысячаў шмат з табой налічым,
Мы заблытаем лік, каб нам ня помніць,
Каб ня ведаць людзям зайздросным вельмі,
Колькі шмат мы з табой нацалавалі.
#Май_Верас_Цалаваў
Catulli V
(Vivamus me Lesbia...)
Жыйма, Лесьбія, і кахайма разам.
Што нам плёткі старых ды ханжаў розных:
Нават аса аднога не дамо ім!
Сонцы могуць заходзіць ды ўзыходзіць,
Але толькі сьвяцілу варта згаснуць,
Ноч для нас настае бяз сну і краю.
Пацалункаў дай тысячу і сотню,
Потым тысячу іншую і сотню,
Дай удосталь мне тысячу і сотню.
Калі тысячаў шмат з табой налічым,
Мы заблытаем лік, каб нам ня помніць,
Каб ня ведаць людзям зайздросным вельмі,
Колькі шмат мы з табой нацалавалі.
#Май_Верас_Цалаваў
#верш
Як цыгарэтны попел, над агніскам стрэсены,
упаўшы, на вуголлі чорным — толькі цьвіль,
так рэзультат, калі ўсё ж прыгледзецца,
нагадвае сабою чорна-белы фільм.
Пісьменнік мне расейскім голасам
сказаў, што рукапісы, пэўна, не гараць.
Не спрабаваў. Затое першыя палосы —
урэшце рэшт ёсьць попельная гладзь.
Агонь гарыць ва ўсіх аднолькава.
І з кожнай ітэрацыяй агню
чаруе мёрцьвеннай падобнасьцю
і водсьветам на вуснах, і шэптам увушшу.
Агонь, цыганскую адвёўшы душаньку,
пакіне шэры попел і пойдзе качаваць,
а мы з хістаннямі, шукаючы падушку,
адно адным ап'яненыя ляжам спаць.
#верш
Як цыгарэтны попел, над агніскам стрэсены,
упаўшы, на вуголлі чорным — толькі цьвіль,
так рэзультат, калі ўсё ж прыгледзецца,
нагадвае сабою чорна-белы фільм.
Пісьменнік мне расейскім голасам
сказаў, што рукапісы, пэўна, не гараць.
Не спрабаваў. Затое першыя палосы —
урэшце рэшт ёсьць попельная гладзь.
Агонь гарыць ва ўсіх аднолькава.
І з кожнай ітэрацыяй агню
чаруе мёрцьвеннай падобнасьцю
і водсьветам на вуснах, і шэптам увушшу.
Агонь, цыганскую адвёўшы душаньку,
пакіне шэры попел і пойдзе качаваць,
а мы з хістаннямі, шукаючы падушку,
адно адным ап'яненыя ляжам спаць.
#верш #Май_Верас_Цалаваў
заняткі фізікай
мне нехта расказаў
што калі пачаць бегчы
пад дажджом
то змокнеш яшчэ больш
нешта пра фізіку
хтукасцьцпаскарэннеадлегласьць
і што самае балючае
час
калі мы дапусьцім
думкі майго інфарматара
слушныя
(хутчэй за ўсё так)
то трэба стаяць
але так ты ня толькі змокнеш яшчэ больш
але проста не перастанеш мокнуць
хіба што
дождж перастане
якісь разумнік
чытаючы гэта заўважыць
што трэба проста ісьці
такая сабе aurea mediocritas
але як зразумець
што ты не бяжыш
атрымоўваецца
час вымяраецца мной
адлегласьць заўсёды кімсьці іншым
а хуткасьць вымяраецца тым
наколькі ты ўрэшце рэшт
змок
заняткі фізікай
мне нехта расказаў
што калі пачаць бегчы
пад дажджом
то змокнеш яшчэ больш
нешта пра фізіку
хтукасцьцпаскарэннеадлегласьць
і што самае балючае
час
калі мы дапусьцім
думкі майго інфарматара
слушныя
(хутчэй за ўсё так)
то трэба стаяць
але так ты ня толькі змокнеш яшчэ больш
але проста не перастанеш мокнуць
хіба што
дождж перастане
якісь разумнік
чытаючы гэта заўважыць
што трэба проста ісьці
такая сабе aurea mediocritas
але як зразумець
што ты не бяжыш
атрымоўваецца
час вымяраецца мной
адлегласьць заўсёды кімсьці іншым
а хуткасьць вымяраецца тым
наколькі ты ўрэшце рэшт
змок
#верш #Май_Верас_Цалаваў
няясна для чаго я нашу з сабой парасон
парасон які больш падобны да баравіка
з узорамі Лёндана
навошта мне парасон
які не хавае ад дажджу
дый не сказаць, што я моцна хачу
хавацца
навошта мне парасон
які захінае мяне ад плямаў
калі хачу быць падобным
да леапарда
праз парасон
дождж трапляе толькі
на мае паношаныя кеды
з а к р э м з а н ы я
кеды якія бачылі
такое блізкае
такое страчанае
карацей кажучы
Менск
мэталічныя вочкі ў кедах
паміма шнуркоў бачылі
эмігрантаў
сяброў
урэшце рэшт
якая розьніца
а дождж паціху сьцірае
ўсе кедавы ўспаміны
(напэўна правільней кедзіны)
а ўсё праз нявыкарыстаны
парасон
які я нашу з сабой
і ніяк не дастану
няясна для чаго я нашу з сабой парасон
парасон які больш падобны да баравіка
з узорамі Лёндана
навошта мне парасон
які не хавае ад дажджу
дый не сказаць, што я моцна хачу
хавацца
навошта мне парасон
які захінае мяне ад плямаў
калі хачу быць падобным
да леапарда
праз парасон
дождж трапляе толькі
на мае паношаныя кеды
з а к р э м з а н ы я
кеды якія бачылі
такое блізкае
такое страчанае
карацей кажучы
Менск
мэталічныя вочкі ў кедах
паміма шнуркоў бачылі
эмігрантаў
сяброў
урэшце рэшт
якая розьніца
а дождж паціху сьцірае
ўсе кедавы ўспаміны
(напэўна правільней кедзіны)
а ўсё праз нявыкарыстаны
парасон
які я нашу з сабой
і ніяк не дастану
#верш #Май_Верас_Цалаваў
рэтрарычны шпацыр
сёння я ўзяў з сабой
дратовыя слухаўкі
а паміж іншым
каб вы ведалі
сёння халодна
на холадзе
дратовыя слухаўкі
становяцца больш падобнымі
да незапаранай макароны
хоць у кагосьці няма запараў
non parlo Italiano
а хацелася б
можа як-небудзь
гэты верш цягнецца
адзін аўтобусны прыпынак
як адна песьня у дратовых слухаўках
як адзін заход кантралёраў
я не люблю сіняга колеру
асабліва на камізэльках
і не люблю чырвонага
але толькі на валідатарных крыжыках
я ж не Хрыстос
і дай божа
выжыву
такі вечар рэтра
у рэтрадратовых слухаўках
бязь іх чуваць
толькі расейскую музыку
а хацеў бы трасянку
ці хаця б суржык
рэтрарычны шпацыр
сёння я ўзяў з сабой
дратовыя слухаўкі
а паміж іншым
каб вы ведалі
сёння халодна
на холадзе
дратовыя слухаўкі
становяцца больш падобнымі
да незапаранай макароны
хоць у кагосьці няма запараў
non parlo Italiano
а хацелася б
можа як-небудзь
гэты верш цягнецца
адзін аўтобусны прыпынак
як адна песьня у дратовых слухаўках
як адзін заход кантралёраў
я не люблю сіняга колеру
асабліва на камізэльках
і не люблю чырвонага
але толькі на валідатарных крыжыках
я ж не Хрыстос
і дай божа
выжыву
такі вечар рэтра
у рэтрадратовых слухаўках
бязь іх чуваць
толькі расейскую музыку
а хацеў бы трасянку
ці хаця б суржык
#верш
#пераклад
#Май_Верас_Цалаваў
Лісты рымскаму сябру
Іосіф Бродзкі
Нешта ветрана і хвалі зь перахлёстам.
Хутка восень, ўсё зьмяняцца стане.
Зьмена фарбаў больш кранальная, мой Постум,
чым пераменлівасьць дзявочага ўбрання.
Да вядомае граніцы цешыць дзева —
Не пайсьці далей за локаць ці калена.
Як прыгожае прыемней па-за целам:
І абдымкі, й здрада малавераемны!
***
Вось, мой Постум, дасылаю табе кнігі.
Што ў сталіцы? Мякка сьцелюць? Спаць ня цьвёрда?
Як там Цэзар? Чым заняты? Ўсё інтрыгі?
Ўсё інтрыгі, пэўна, і наўрад цьвярозасьць.
Я сяджу ва ўласным садзе, бліз лампада.
Ані бабы, ані сябра, ні знаёмых.
Замест моцных сьвету гэтага і слабых —
Толькі мірнае гудзенне насякомых.
***
Тут ляжыць купец, ён з Азіі. З талковых
быў купцоў і працаваў тут непрыкметна.
Хутка ўмёр — празь ліхаманку. У гандлёвых
справах ён сюды прыплыў, а не па гэта.
Побач зь ім — легіянэр, пад грубым кварцам.
Бітвамі імпэрыі прынёс уславу.
Колькі раз ледзь не памёр! А згінуў старцам.
Нават тут нямашака, мой Постум, правіл.
***
Праўда, Постум, птушкай не назваць курыцу,
толькі з ґлуздамі курыцы цяпнеш гора.
Калі выпала ў Імпэрыі радзіцца,
лепш ужо ў глухой правінцыі ля мора.
І ад Цэзара далёка, і ад сьцюжы.
Хлусіць не патрэбна, слацца ды хіліцца.
Кажаш ты, што ўсе намесьнікі рабуюць?
Рабаўнік мілейшы мне за крывапійцу.
***
Прачакаць залеву я з табой, гетэра,
Згодны, толькі ты давай бяз гандлю:
Браць сэстэрцы з пакрываючага цела —
ўсё адно што спаганяць драніцу з даху
Пратачаю, кажаш? Бачыш лужу?
Каб я лужу пакідаў, то не было так.
Вось як знойдзеш там якога-небудзь мужа,
ён табе і будзе пратачаць на ложак.
***
Болей за палову неяк пражылі мы.
Раб стары мне раз сказаў такую штуку:
"Аглянесся — й ўбачыш толькі што руіны".
Погляд барбарскі, вядома, але слушны.
У гарах быў. Калупаюся з букетам.
Трэба збан знайсьці, тады вады налью ім...
Як у Лівіі, мой Поступ, — ці ўжо дзе там?
Кажуць, мы дагэтуль ўсё яшчэ ваюем?
***
А ці памятаеш ты намесьніка сястрыцу?
Хударлявая, а з поўнымі нагамі.
Ты зь ёй спаў яшчэ… Нядаўна стала жрыцай.
Жрыцай, Постум, размаўляе там з багамі.
Прыяжджай, пап’ём віна, закусім хлебам.
Або сьлівамі, раскажаш мне аб новым.
Ў садзе пасьцялю табе пад чыстым небам.
І скажу як называюцца сузор’і.
***
Хутка, Постум, сябра, што любіў складанне
адыманню па рахунку даўняму заплоціць
Забяры ты з-пад падушкі ашчаджанні,
хоць нямнога там, на пахаванне хопіць
Едзь тады на вараной сваёй кабыле
ў дом гетэр пад гарадзкія нашы сьцены.
Дай цану ім за каторую любілі,
каб за тую ж і паплакалі над целам.
***
Зеляніна лаўра, ўзятая дрыготкай.
Дзьверы нараспашку, пыльнае ваконца,
кінутае крэсла, адзінокі ложак.
Мятая тканіна, што ўвабрала сонца.
Понт шуміць за чорнай агароджай піній
Чыйсьці човен б’ецца зь ветрам каля мыса
На рассохлай лавачцы — Старэйшы Пліні.
Дрозд шчабеча за капною кіпарыса.
пераклад з расейскай
канал зь вершамі: https://t.me/mien_harbata
#пераклад
#Май_Верас_Цалаваў
Лісты рымскаму сябру
Іосіф Бродзкі
Нешта ветрана і хвалі зь перахлёстам.
Хутка восень, ўсё зьмяняцца стане.
Зьмена фарбаў больш кранальная, мой Постум,
чым пераменлівасьць дзявочага ўбрання.
Да вядомае граніцы цешыць дзева —
Не пайсьці далей за локаць ці калена.
Як прыгожае прыемней па-за целам:
І абдымкі, й здрада малавераемны!
***
Вось, мой Постум, дасылаю табе кнігі.
Што ў сталіцы? Мякка сьцелюць? Спаць ня цьвёрда?
Як там Цэзар? Чым заняты? Ўсё інтрыгі?
Ўсё інтрыгі, пэўна, і наўрад цьвярозасьць.
Я сяджу ва ўласным садзе, бліз лампада.
Ані бабы, ані сябра, ні знаёмых.
Замест моцных сьвету гэтага і слабых —
Толькі мірнае гудзенне насякомых.
***
Тут ляжыць купец, ён з Азіі. З талковых
быў купцоў і працаваў тут непрыкметна.
Хутка ўмёр — празь ліхаманку. У гандлёвых
справах ён сюды прыплыў, а не па гэта.
Побач зь ім — легіянэр, пад грубым кварцам.
Бітвамі імпэрыі прынёс уславу.
Колькі раз ледзь не памёр! А згінуў старцам.
Нават тут нямашака, мой Постум, правіл.
***
Праўда, Постум, птушкай не назваць курыцу,
толькі з ґлуздамі курыцы цяпнеш гора.
Калі выпала ў Імпэрыі радзіцца,
лепш ужо ў глухой правінцыі ля мора.
І ад Цэзара далёка, і ад сьцюжы.
Хлусіць не патрэбна, слацца ды хіліцца.
Кажаш ты, што ўсе намесьнікі рабуюць?
Рабаўнік мілейшы мне за крывапійцу.
***
Прачакаць залеву я з табой, гетэра,
Згодны, толькі ты давай бяз гандлю:
Браць сэстэрцы з пакрываючага цела —
ўсё адно што спаганяць драніцу з даху
Пратачаю, кажаш? Бачыш лужу?
Каб я лужу пакідаў, то не было так.
Вось як знойдзеш там якога-небудзь мужа,
ён табе і будзе пратачаць на ложак.
***
Болей за палову неяк пражылі мы.
Раб стары мне раз сказаў такую штуку:
"Аглянесся — й ўбачыш толькі што руіны".
Погляд барбарскі, вядома, але слушны.
У гарах быў. Калупаюся з букетам.
Трэба збан знайсьці, тады вады налью ім...
Як у Лівіі, мой Поступ, — ці ўжо дзе там?
Кажуць, мы дагэтуль ўсё яшчэ ваюем?
***
А ці памятаеш ты намесьніка сястрыцу?
Хударлявая, а з поўнымі нагамі.
Ты зь ёй спаў яшчэ… Нядаўна стала жрыцай.
Жрыцай, Постум, размаўляе там з багамі.
Прыяжджай, пап’ём віна, закусім хлебам.
Або сьлівамі, раскажаш мне аб новым.
Ў садзе пасьцялю табе пад чыстым небам.
І скажу як называюцца сузор’і.
***
Хутка, Постум, сябра, што любіў складанне
адыманню па рахунку даўняму заплоціць
Забяры ты з-пад падушкі ашчаджанні,
хоць нямнога там, на пахаванне хопіць
Едзь тады на вараной сваёй кабыле
ў дом гетэр пад гарадзкія нашы сьцены.
Дай цану ім за каторую любілі,
каб за тую ж і паплакалі над целам.
***
Зеляніна лаўра, ўзятая дрыготкай.
Дзьверы нараспашку, пыльнае ваконца,
кінутае крэсла, адзінокі ложак.
Мятая тканіна, што ўвабрала сонца.
Понт шуміць за чорнай агароджай піній
Чыйсьці човен б’ецца зь ветрам каля мыса
На рассохлай лавачцы — Старэйшы Пліні.
Дрозд шчабеча за капною кіпарыса.
пераклад з расейскай
канал зь вершамі: https://t.me/mien_harbata
#верш #Май_Верас_Цалаваў
з 39 па 41
прайшло ўсяго два гады.
два гады, якія
прапускаюцца ў школьных падручніках,
два гады, што цягнуцца ў адзін абзац,
два гады, якія нібыта не пра нас.
з д в а ц ц а ц ь ч а ц ь в ё р т а г а
па ш а с н а ц ц а т а г а
прайшло 112 дзён пра якія
ўжо пішуць кнігі
112 дзён якія
цягнуцца забранымі гарадамі
шыльдамі са зьмененай літарай "і"
скрадзенымі пралкамі
тысячамі галасоў якія насцярожана шэпчуць:
"нешта сьвісьціць"
і тысячамі галасоў якія ўжо нічога ня шэпчуць.
112 дзён гэта ня 10, ня 5
і нават ня два гады,
але што такое час,
калі гэты час пра нас.
16 чэрвеня 2022
тг-канал: https://t.me/mien_harbata
з 39 па 41
прайшло ўсяго два гады.
два гады, якія
прапускаюцца ў школьных падручніках,
два гады, што цягнуцца ў адзін абзац,
два гады, якія нібыта не пра нас.
з д в а ц ц а ц ь ч а ц ь в ё р т а г а
па ш а с н а ц ц а т а г а
прайшло 112 дзён пра якія
ўжо пішуць кнігі
112 дзён якія
цягнуцца забранымі гарадамі
шыльдамі са зьмененай літарай "і"
скрадзенымі пралкамі
тысячамі галасоў якія насцярожана шэпчуць:
"нешта сьвісьціць"
і тысячамі галасоў якія ўжо нічога ня шэпчуць.
112 дзён гэта ня 10, ня 5
і нават ня два гады,
але што такое час,
калі гэты час пра нас.
16 чэрвеня 2022
тг-канал: https://t.me/mien_harbata
#верш #Май_Верас_Цалаваў
на станцыі "Крыжоўка"
я быў укрыжованы
ейныя сьцёгны
трымалі мяне абцугом
відаць не знайшлося
цьвікоў
яна шаптала
што так будзе гуманней —
самая салодкая
ў маім жыцці
няпраўда
рукі шукалі ўратавання
прагнулі выкрыць забойцу
кожную дробязь
на раніцу мяне аплакалі
цярновымі пацалункамі
ўвянчалі грудзі шыю
плечы
праз тры дні
адбылася наша новая
сустрэча
тг: https://t.me/mien_harbata
на станцыі "Крыжоўка"
я быў укрыжованы
ейныя сьцёгны
трымалі мяне абцугом
відаць не знайшлося
цьвікоў
яна шаптала
што так будзе гуманней —
самая салодкая
ў маім жыцці
няпраўда
рукі шукалі ўратавання
прагнулі выкрыць забойцу
кожную дробязь
на раніцу мяне аплакалі
цярновымі пацалункамі
ўвянчалі грудзі шыю
плечы
праз тры дні
адбылася наша новая
сустрэча
тг: https://t.me/mien_harbata
#верш #Май_Верас_Цалаваў
кароткі літагляд
эпісталярная ліатаратура
становіцца карацей
разьдзел цягнецца
ў адно паведамленне
прабач па-сяброўску Пліній
Вэзувій рана ці позна
сьцхне
санэты ў вянку
па адным радку
не прабачай Пэтрарка
кажуць
няма калектыўнай віны
толькі адказнасьць
тг: https://t.me/mien_harbata
кароткі літагляд
эпісталярная ліатаратура
становіцца карацей
разьдзел цягнецца
ў адно паведамленне
прабач па-сяброўску Пліній
Вэзувій рана ці позна
сьцхне
санэты ў вянку
па адным радку
не прабачай Пэтрарка
кажуць
няма калектыўнай віны
толькі адказнасьць
тг: https://t.me/mien_harbata
#верш #Май_Верас_Цалаваў
людзі кажуць —
мастак мае быць галодным,
Барт, што аўтар памёр —
відаць, ад голаду.
у найгоршыя часы
ён аблізваў канчаткі,
старанна жаваў скланеньні,
калі грыз раман,
актыўна пляваўся коскамі,
кропкі выходзілі потым самі.
з усімі разьлікамі гнаў эпітэты,
не аддзяляючы ні галовы,
ані хвасты,
пакуль не анямеў, як рыба,
не асьлеп, як Гамэр,
страціў смак
і густ.
у прычыне сьмерці:
атруціўся.
тг: https://t.me/mien_harbata
людзі кажуць —
мастак мае быць галодным,
Барт, што аўтар памёр —
відаць, ад голаду.
у найгоршыя часы
ён аблізваў канчаткі,
старанна жаваў скланеньні,
калі грыз раман,
актыўна пляваўся коскамі,
кропкі выходзілі потым самі.
з усімі разьлікамі гнаў эпітэты,
не аддзяляючы ні галовы,
ані хвасты,
пакуль не анямеў, як рыба,
не асьлеп, як Гамэр,
страціў смак
і густ.
у прычыне сьмерці:
атруціўся.
тг: https://t.me/mien_harbata
#верш #пераклад
#Май_Верас_Цалаваў
Да Мэцэната
(Maecenas atavis edite regibus...)
Гарацый / Horatius
Мэцэнаце, унук царскіх валадароў,
абарона мая і асалода ты.
Знойдзеш розных, каму пыл алімпійскі на
палкіх колах падняць наівялікшы дар,
Абагнуць ім карціць мэту¹, каб пальму² ўзяць,
што ўзьнясе да багоў, гаспадароў зямлі.
Гэты прагне ляпей, каб наравісты тлум,
што Квірытамі³ зваць, тройчы⁴ пашану даў.
Шчасьце гэнаму, як жытніца ўласная
поўніцца ад даброт, Лібіяй⁵ ўзрошчаных.
Як у радасьць каму бацькава абрабляць
поле, то ўжо нішто, Атала⁶ нават скарб,
не прымусіць яго мора Міртойскае
як марак рассякаць судзінай кіпарскай⁷.
Бітва страшная так Афрыка⁸ з хвалямі
Ікарыйскімі для простага гандляра.
Хоць і славіць спакой родных мясьцін, але
правіць судзіны, бо беднасьць пужае больш.
Хтосьці любіць урваць колькі гадзінак, каб
дзесь з масыйскім⁹ віном легчы як найзручней
пад сунічным кустом, што заквітнеў, або
ля вытоку ракі, ля запаветных вод.
Шмат хто лягер абраў, грукат трубы й ражку
перамешаны і так ненавісныя
войны ўсім мацяркам. А паляўнічага
ўзімку¹⁰ ў дом не загнаць жонкі пяшчотамі —
вунь ужо шчанюкі верныя лань грызуць,
дзік марсыйскі даўно сетку шалёна рве.
Ставіць побач мяне слаўных адзнака блюшч¹¹
зь веліччу ўсіх багоў. У прахалодны гай
ад натоўпу нясуць німфы з сатырамі
ў карагодах мяне. Хай жа Эўтэрпа¹² ня
стане флейты спыняць, а Палігімнія¹³
ліру Лесбаскую¹⁴ зладзіць згадзілася.
Далучы ты мяне да песняроў лірных —
Тут жа зорную гладзь я галавой крану.
Пераклад з камэнтарамі ў тг: https://t.me/mien_harbata
#Май_Верас_Цалаваў
Да Мэцэната
(Maecenas atavis edite regibus...)
Гарацый / Horatius
Мэцэнаце, унук царскіх валадароў,
абарона мая і асалода ты.
Знойдзеш розных, каму пыл алімпійскі на
палкіх колах падняць наівялікшы дар,
Абагнуць ім карціць мэту¹, каб пальму² ўзяць,
што ўзьнясе да багоў, гаспадароў зямлі.
Гэты прагне ляпей, каб наравісты тлум,
што Квірытамі³ зваць, тройчы⁴ пашану даў.
Шчасьце гэнаму, як жытніца ўласная
поўніцца ад даброт, Лібіяй⁵ ўзрошчаных.
Як у радасьць каму бацькава абрабляць
поле, то ўжо нішто, Атала⁶ нават скарб,
не прымусіць яго мора Міртойскае
як марак рассякаць судзінай кіпарскай⁷.
Бітва страшная так Афрыка⁸ з хвалямі
Ікарыйскімі для простага гандляра.
Хоць і славіць спакой родных мясьцін, але
правіць судзіны, бо беднасьць пужае больш.
Хтосьці любіць урваць колькі гадзінак, каб
дзесь з масыйскім⁹ віном легчы як найзручней
пад сунічным кустом, што заквітнеў, або
ля вытоку ракі, ля запаветных вод.
Шмат хто лягер абраў, грукат трубы й ражку
перамешаны і так ненавісныя
войны ўсім мацяркам. А паляўнічага
ўзімку¹⁰ ў дом не загнаць жонкі пяшчотамі —
вунь ужо шчанюкі верныя лань грызуць,
дзік марсыйскі даўно сетку шалёна рве.
Ставіць побач мяне слаўных адзнака блюшч¹¹
зь веліччу ўсіх багоў. У прахалодны гай
ад натоўпу нясуць німфы з сатырамі
ў карагодах мяне. Хай жа Эўтэрпа¹² ня
стане флейты спыняць, а Палігімнія¹³
ліру Лесбаскую¹⁴ зладзіць згадзілася.
Далучы ты мяне да песняроў лірных —
Тут жа зорную гладзь я галавой крану.
Пераклад з камэнтарамі ў тг: https://t.me/mien_harbata
#верш
#пераклад
#Май_Верас_Цалаваў
Атэнянка
(Maid of Athens)
Атэнянка, вось і ўсё.
Сэрца мне вярні маё.
Альбо раз тваё зусім,
Забірай і рэшту зь ім.
Толькі слова — й я пайшоў:
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Кудзеркі, што лашчылі
Ўсе Эгейскія вятры.
Вейкі, чорны беражок,
Што цалуе чырвань шчок.
Як у лані, погляд твой.
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Вусны, іх я смак спазнаў,
Падпярэзаны твой стан.
Кветка, дадзеная мне,
Кажа больш за словы ўсе.
За кахання дар і боль
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Атэнянка! Ўсё ж бывай.
У самоце ўспамінай.
Хоць ляцець мне у Стамбул
Тут пакінуў я душу.
Не, ня сьцішыць мне любоў!
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Джордж Байран
пераклад з ангельскай
тг: https://t.me/mien_harbata
#пераклад
#Май_Верас_Цалаваў
Атэнянка
(Maid of Athens)
Атэнянка, вось і ўсё.
Сэрца мне вярні маё.
Альбо раз тваё зусім,
Забірай і рэшту зь ім.
Толькі слова — й я пайшоў:
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Кудзеркі, што лашчылі
Ўсе Эгейскія вятры.
Вейкі, чорны беражок,
Што цалуе чырвань шчок.
Як у лані, погляд твой.
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Вусны, іх я смак спазнаў,
Падпярэзаны твой стан.
Кветка, дадзеная мне,
Кажа больш за словы ўсе.
За кахання дар і боль
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Атэнянка! Ўсё ж бывай.
У самоце ўспамінай.
Хоць ляцець мне у Стамбул
Тут пакінуў я душу.
Не, ня сьцішыць мне любоў!
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Джордж Байран
пераклад з ангельскай
тг: https://t.me/mien_harbata