#проза
#госць
#Алесь_Гарбулькаўскі
Вечар... Пустынны горад зь цёплымі адценьнямі колераў, акурат, як Мэксыка ў амэрыканскіх фільмах.
Я прыехаў у гэтае места на ваеннае заданьне, якое нават аніяк не было зьвязана з вайсковай справай. Спыніцца вырашыў у сваякоў, у доме, дзе я праводзіў свае дзіцячыя летнія дні.
Я йшоў з боку вакзалу, па паўпустой вуліцы, пэрыядычна паглядваючы на гадзіньнік, каб удакладніць час. Ішоў доўга. Час ад часу на маім шляху зьяўляліся людзі, але яны адразу ж зварочвалі ў свае двары, сядалі ў свае машыны й зьнікалі з майго зроку. Але адзін чалавек зьявіўся й не зьнікаў... Ён ішоў, здавалася мне, акурат за мной. Я, каб праверыць, ці так гэта, круціў нейкія зіґзаґі праз двары, рабіў свой крок то хутчэй, то наадварот, больш павольней. Мой спадарожнік паўтараў тыя ж самыя рухі і йшоў акурат за мною. Мяне гэта пачало насьцярожваць...
«ГОРАД НА ПОЎНІ», урывак
• • • • •
ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ
• • • • •
#госць
#Алесь_Гарбулькаўскі
Вечар... Пустынны горад зь цёплымі адценьнямі колераў, акурат, як Мэксыка ў амэрыканскіх фільмах.
Я прыехаў у гэтае места на ваеннае заданьне, якое нават аніяк не было зьвязана з вайсковай справай. Спыніцца вырашыў у сваякоў, у доме, дзе я праводзіў свае дзіцячыя летнія дні.
Я йшоў з боку вакзалу, па паўпустой вуліцы, пэрыядычна паглядваючы на гадзіньнік, каб удакладніць час. Ішоў доўга. Час ад часу на маім шляху зьяўляліся людзі, але яны адразу ж зварочвалі ў свае двары, сядалі ў свае машыны й зьнікалі з майго зроку. Але адзін чалавек зьявіўся й не зьнікаў... Ён ішоў, здавалася мне, акурат за мной. Я, каб праверыць, ці так гэта, круціў нейкія зіґзаґі праз двары, рабіў свой крок то хутчэй, то наадварот, больш павольней. Мой спадарожнік паўтараў тыя ж самыя рухі і йшоў акурат за мною. Мяне гэта пачало насьцярожваць...
«ГОРАД НА ПОЎНІ», урывак
• • • • •
ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ
• • • • •