#верш
#вікця_жытнік

калісьці я для сябе
адкрыла дзівосны свет
чароўны сваёй невядомасцю
прываблівы і яскравы

света майго кожны гук
я карпатліва збіраю

нібы на пацеркі з журавінавага балота
што нас упрыгожваюць
бо пасуюць
да ўсмешкі і бляску вачэй

нібы гарачыя іскры ў агмень
што асветліць шлях і сагрэе
бо ў сэрцы так ясна гарыць
а таму і ў галовах яснее

нібы кроплі жывільнай вады
што перлінамі ззяе на траве
па якой праходжу басанож

нібы промні сонечныя
што асвятляюць зямлю святую
ласкаюць і песцяць нас

я тыя гукі збіраю
каб прынесці вам
падзяліцца
маёй любоўю
і магіяй кожнага слова

простыя словы ў сабе
збіраюць гісторыю свету
маладзенькія ці сівыя
словы мае жывыя

прылашчыш
прыгрэеш пяшчотна
бо кожнае слова
роднае

слова кожнае
духмяняе і крамянае
агністае і прамяністае
шчырае і лагоднае
трапяткое і шчодрае
самотнае ці набалелае
ліхое суровае гнеўнае
уладнае і трывалае
сардэчнае і адданае
важкае мудрае грознае
слова роднае рознае

пачуеш якое ад блізкага
і ўсміхнешся ветліва
ён усміхнецца ў адказ
бо вашыя думкі
светлыя

словы змяняюць нас
а калі назбіраеш словаў
іх можна сплесці ў сказ
як стужкі ці косы моўныя

---

ды не магу я адна
гэтаму цуду дзівіцца
мова мая - агмень
я мушу ім падзяліцца

каб засталася жывой
каб не пакінулі болей
свет мой - святло людское
беларускае сэрца - у мове

#верш
#вікця_жытнік

позіркі
асуджэнне
ты думаеш, нам тут лёгка?
ты памыляешся
вельмі
жыць безнадзейнай трывогай і хавацца
баяцца
думаеш, ты так змог бы?
складана не забывацца
а сэрцы нашыя крохкія
калі ты не маеш крылаў
што ў неба цябе ўзнімаюць
не блытай
гэта не тое, калі іх з цябе
здзіраюць

за што мы пакутуем сёння?
чаго захацелася катам?
мне проста разумныя надта
і самі сабе сталі статкам

#верш
#вікця_жытнік

чаго табе каштуе існаваць?

увесь свет перад табой
я дару яго табе
вазьмі мае радасць і шчасце
замілаванне і пяшчоту
любоў і ласку
трошку тугі
(але не моцнай)
каб адчуць асалоду сустрэчы
яшчэ цяпла
каб не змерзнуць гэтым прахладным вечарам
(хочаш, дадам у яго цукру?)
цікаўнасці
(я схаваю яе ў кніжку, ты знойдзеш)
адказнасці
(хаця адкуль яна ў мяне?)
я знайду
абяцаю

ты толькі будзь тут
мне цябе не стае

#верш
#вікця_жытнік
16+

думкі нязвязныя ды
я падзялюся, дазволіш?

з вы перайсці на ты
крок сур'ёзны
вясна пачыналася вершамі
месяц, здаецца, памятае
шчырасці сакавіцкія
блізкасць і зноў аддаленасць
мары імгненні іскрамі
цені ўсмешак мілыя
адлегласць і час міраж толькі
голас твой шэпт пяшчотны
дзявочы мой юр
бессаромнасць
усё тое усё ж сакавіцкае
толькі памяць не фатаграфія
я жаданне тваё адчуваю
дакраніся да цела
прылашчы
падзяліся сваімі думкамі
я хачу чуць тваё дыханне
каб да дрыжыкаў
каб пяшчотна
і нясцерпна доўга
кахаліся
я хачу чуць твой голас
і стогны
я хачу твае вусны па целе
я хачу твае рукі на спіне
і на сцёгнах
і ў валасах
мне здаецца
я ўжо адчуваю
у паветры пах жарсці

столькі часу прайшло
хутчэй бы зноў
сакавік

#верш
#вікця_жытнік

няўжо зямля стрывае гэты боль?
няўжо вам не пякуць
яе слёзы?
няўжо вы не чуеце ў паветры
пах яе незагойных
скрываўленых ран?
няўжо яе стогны не разрываюць
ваша сэрца?
няўжо вам не рупіць аддаць ёй
сваё жыццё
абы не ёй ведаць гэтых пакут
абы ёй было лягчэй?
няўжо няўжо няўжо
няўжо вы вартыя яе?
няўжо вы не збераглі
яе падарунак -
чалавечае
жывое
сэрца?

#верш
#вікця_жытнік

ты будзеш анёлам ў маёй душы
жывым
назаўжды прыгожым

да сэрца прытуліш
і боль увесь знікне
бы яго не было

усміхнешся
а я буду памятаць тваю ўсмешку
і цеплыню вачэй
нягледзячы на іх колер
лёду

і на тваіх вачах з'явяцца слёзы
бо ты шчаслівы
са мной

абдымаю
ты з сілай мяне штурхаеш

#верш
#вікця_жытнік

навошта вам кранаць маю душу?
навошта цеплыню сваю растрачваць?
няўжо вы лічыце:
мне трэба дапамога?
ды не, не трэба.
падраную на дробныя шматкі
надзею
я сама збяру
мая любоў гарыць
усё яшчэ
агменем
і разгараецца мацней
на дровы боль
на дровы ўвесь адчай
замест паходні -
сэрца
я здолею
я ведаю


але
мне насамрэч
так не хапае цеплыні

#верш
#вікця_жытнік

яна ўсё жыццё чакала
пітэра пэна
яна не хацела сталець
і кажную ноч глядзела на зоркі
з надзеяй і марай
і кожная знічка
гэта ён
ляціць не да яе
спраўджвае не яе жаданне
але яна чакае
бо на свеце зорак значна больш
чым дзяўчат
калі-небудзь згасне і яе зорка

#верш
#вікця_жытнік

звянуцца да д'ябла
у жарт
і нечакана
атрымаць адказ

замест зорак
і бясконцых знічак
цяпер
месяца холоднае святло
праз вокны

тваё жаданне спраўдзілася
але ты пажадаў
не шчасце

#верш
#вікця_жытнік

ты шукаў мяне
добрую мілую -
усё як трэба і нават болей
ты чакаў мяне
і упэўніваў
што ты больш не баішся болю
ты кахаў мяне
я певерыла
патануўшы ў тваёй любові
ты жадаў мяне
абяцаў:
цяпер
не пакінеш мяне ніколі
мне
шчаслівай так неабачліва
мроіцца вечная блізкасць сардэц
ты сышоў
ты сказаў:
казка скончана
толькі дзе мой шчаслівы канец?

#навіна
#вікця_жытнік

вітаначкі, даўно мяне тут не бачылі, і я прынесла вам падарунак 🤭

кавярня Nad Niamihaj ладзіць літаратурную вечарыну, на якой можна выступіць са сваімі творамі альбо паслухаць іншых! і я запрашаю вас да ўдзелу!

кавярня знаходзіцца ў Менску, вечарына плануецца на наступных выхадных
ўсіх, хто хацеў бы паўдзельнічаць, запрашаем даслаць свае творы на вайбер +375297584338 альбо ў сацсеткі кавярні
instagram.com/nad_niamihaj
facebook.com/profile.php?id…
twitter.com/nadNiamihaj

#вікця_жытнік
#верш

вы - увасабленне вясны
я хутчэй восень

мне б вас
нібы пяшчотнай краскі
крануцца
ды толькі пажоўклы лістом
спадаю
і вецер нясе мяне
кудысьці бліжэй да зімы

я думаю
ваш пацалунак
падобны ласцы пялёсткаў
і маладой травы

мае пацалункі -
кроплі дажджу
ў навальніцу
ці вераснёвым днём

вецер напэўна мог бы
на крылах у вырай аднесці
а потым да вас
увесну
любоў маю
але ён спадар легкадумны

шчасце
хаця б упасці
увосень
да вашых ног

#верш
#вікця_жытнік

я б хацела пісаць вершы
каб кожнае слова молатам
каб звонам у думах і памяці
каб рыфмы рытмы эпітэты

але я пачула мелодыі
у гэтым сугуччы выпадкаў
мне сэрца дыктуе літары
і з жылаў радкі высноўвае
і падаецца песня
маёй душой заспяваная
кволай бяскрылай птушкаю

ды болем надзеі працятая
я ўсё разумею
дзякуй

мне ніколі не стаць паэткаю
я вар'ятка
дачка р а д з і м ы
і вершы мае - толькі кроў
што сохне на ранах яе
смярдзіць
і вабіць такіх жа вар'ятаў

я толькі дзяўчо бязвольнае
што жыццё пражыве незаўважна
і пакіне пару крывых радкоў
ці пікселі у нататках

я ўсё разумею
дзякуй

#вікця_жытнік
#верш

ведаеш
ты сёння мне сніўся
і ўчора таксама
я помню
не верыла у магчымасць
наяве быць разам з табой
мне словы твае нібы крылы
не далі разбіцца
сагрэлі
у небе халодным
між зорак - тваіх вачэй

я прачнуся
у іншым ложку
як прачнулася сёння
і ўчора
з кімсьці іншым
але ў маіх снах
у думках маіх
будзеш
ты

#вікця_жытнік
#верш

успамінам
пра сустрэчу нашых вачэй
застанецца на скуры
прага
апёкамі пацалункаў
слядамі тваіх усмешак
і адбіткамі рук
радкамі пякучых вершаў
чырвоных ад жарсці
і бессаромнасці
уздыхам і вільгаццю
твайго імя
майго імя

пакуль не заплюшчым вочы

#вікця_жытнік
#верш

мне ніколі не будзе самотна
я забудуся ў каханках
і алкаголі
я не буду думаць пра няўдачу
пра нястачу
ласкі і пяшчоты
любові і спакою
і мроі

мне ніколі не будзе самотна
я забудуся ў вершах
і страхах
я ўкладу ўвесь боль у пустыя радкі
словы без цэннасці
напоўню сэнсам

я спатолю смагу
і наноў
аддамся не сабе

каб мне ніколі не было самотна

#вікця_жытнік
#верш

самота ці сум
брудам пад ногці
занозай пад скурай
абернецца
супярэчлівасцю
сумневам
каханнем
(наўрад ці)
каменем у горле
нудотай і гніллю
замест матылькоў
і ўсё ж

я яшчэ адчуваю твае рукі
і голас твой чую
замоўкні

я не забуду
бо нудзіць ад тваёй пяшчоты
бо нудзіць ад добрых словаў
ад пацалункаў
ад дотыкаў
ад дыхання
(а мо гэта ўсё алкаголь)

я ў гноі чарвяка
альбо
у кішэні тваёй кацянё?

#вікця_жытнік
#верш

нібыта ўвесь ахутаны агнём
калючым і пякучым
ты пяшчотны
надзвычайны
вабны
у вачах тваіх
як лёд
як свет
як ноч
як подыхі між нашых пацалункаў
я бачу ўсмешкі зораў і світанку
і іскры
як твае радзімкі
і дотыкі пяшчотныя да скуры
і прагу
безумоўна
і спакусу


я оды не пішу
але павер мне
табе каханкі іх напішуць не адну

#верш
#вікця_жытнік

новы верш
новы аркуш
ты марнуеш чарнілы асадак
хто пачуе тваё маўчанне
акром нататніку
і каханка
усміхніся
заплач
расслабся
вершы катуюць нас
то не думай як агарнуць іх
у карункі метафар і фраз
адзіная мэта верша -
аграняць дыяманты слоў
адзіны жыццёвы стрыжань -
да вершаў сваіх любоў

#верш
#вікця_жытнік


я ведаю
табе не зусім
даспадобы мора
я не бачыла мора ніколі
акром як у тваіх вачах

я бачыла ў небе зоры
халодныя
і далёка
а па целе тваім радзімкі
я цалавала
цёплыя

твой голас
твая усмешка
жывільныя
і жывыя
і ім не адбіцца ў вершах
поўных пустых радкоў

перад табой бяссільная
любові і шчырасці поўная
я прашу
хоць морам
хоць небам
хоць зоркаю
адбіся ў маіх вачах