#верш
#Хросная
Плятуць дарогі недзе на нябёсах
А кужалі сплятаюцца ў сувой
Іх амываюць цені, росы, лёсы
І кожны адшукае вырай свой.
А дзе шукаць? Магчыма, па ўсім свеце
Пакуль не знойдзеш месца, дзе спакой
Ты толькі вер прыдуманай прыкмеце
Што кожны адшукае вырай свой
Мы ходзім, мы шукаем вырай гэты
Нам выпіць трэба кужалі да дна
Пакуль плятуцца Леты і санэты
Сярод дарожак - знойдзецца адна
#Хросная
Плятуць дарогі недзе на нябёсах
А кужалі сплятаюцца ў сувой
Іх амываюць цені, росы, лёсы
І кожны адшукае вырай свой.
А дзе шукаць? Магчыма, па ўсім свеце
Пакуль не знойдзеш месца, дзе спакой
Ты толькі вер прыдуманай прыкмеце
Што кожны адшукае вырай свой
Мы ходзім, мы шукаем вырай гэты
Нам выпіць трэба кужалі да дна
Пакуль плятуцца Леты і санэты
Сярод дарожак - знойдзецца адна
#верш
#Nichto_Absalutna
Не прыслухоўвайцеся проці ночы
Будучыня курчыцца ў раздушанай агоніі,
Нешта напаўуцямнае выдзіраецца
З разцамі, позьнімі зубамі - зыбкім поклічам,
Ляціць у чужыя вымярэньні з гравітацыяй.
Ці тое "save our souls",
Ці "kill 'em all".
Хочацца схавацца,
Закапацца глыбока пад зямлю
І над Зямлю, засыпаць выхад і ўваход,
Каб не сьвяціла Сонца ў мозаг,
Праганяючы з рэальнасьцю
Папераблытаныя сьненьні, вывад - увод.
Не адляпіць сьвятло з валосься, пазуроў,
Не адчапіць ад барабанных перапонак
Гэты стогн.
Нібыта сівер у антарктычнае пустэльні,
Ён дзьме праз скуру, косьці - ўсё-нішто,
Растрыбушыў, забіў, зашыў у чарговы том,
З пабеленай патрушчанай паперы.
#Nichto_Absalutna
Не прыслухоўвайцеся проці ночы
Будучыня курчыцца ў раздушанай агоніі,
Нешта напаўуцямнае выдзіраецца
З разцамі, позьнімі зубамі - зыбкім поклічам,
Ляціць у чужыя вымярэньні з гравітацыяй.
Ці тое "save our souls",
Ці "kill 'em all".
Хочацца схавацца,
Закапацца глыбока пад зямлю
І над Зямлю, засыпаць выхад і ўваход,
Каб не сьвяціла Сонца ў мозаг,
Праганяючы з рэальнасьцю
Папераблытаныя сьненьні, вывад - увод.
Не адляпіць сьвятло з валосься, пазуроў,
Не адчапіць ад барабанных перапонак
Гэты стогн.
Нібыта сівер у антарктычнае пустэльні,
Ён дзьме праз скуру, косьці - ўсё-нішто,
Растрыбушыў, забіў, зашыў у чарговы том,
З пабеленай патрушчанай паперы.
#верш #да_незабыту #эстраґон_адысэй
да незабыту.
хадзіў я неяк у цішы
хмяльнога дому
маўчання стогны патушы
маўчання стогны
нам важна зараз зразумець
як дзень задыхаў
дурную пыху кінь у клець
дурную пыху
дрыготка сінія, бы смерць,
мае далоні
табе заклейваюць канверт
я зноў у палоне
палоне прывідных ідэй
мінулых зімаў
у нас не ўсё як у людзей
каханне — міна.
эстраґон адысэй, лета'24.
да незабыту.
хадзіў я неяк у цішы
хмяльнога дому
маўчання стогны патушы
маўчання стогны
нам важна зараз зразумець
як дзень задыхаў
дурную пыху кінь у клець
дурную пыху
дрыготка сінія, бы смерць,
мае далоні
табе заклейваюць канверт
я зноў у палоне
палоне прывідных ідэй
мінулых зімаў
у нас не ўсё як у людзей
каханне — міна.
эстраґон адысэй, лета'24.
#верш #песня
#Максім_Крывіч
🌌 Зорны шлях
Амаль тры тыдні я сяджу ля акна,
Шукаю ў цемры хоць якога святла...
Што зор, што месяца, што нат ліхтароў
Не дастае, каб абудзіць маю кроў.
Шукаю сонца я у чорнай начы,
І мне, на жаль, нікому не памагчы.
Усё жаданні, мроі, мары мае
Зусім няўдала замянялі цябе.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
Амаль тры тыдні я не бачу святла,
На сэрцы смутак, слёзы, холад і тла.
У цемрашальствы, мітусні гарадской
Было нам цяжка заставацца сабой.
Усё пакінулі, спалілі масты:
Такога выйсця не прадбачылі мы.
І з таго часу нашу кроў не сагрэць,
Адно пакінулі: у вершах гарэць.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
І міне месяц, а за ім шмат гадоў,
З табою пэўна мы сустрэнемся зноў,
І, не зважаючы на месца і час,
Былое нешта адгукнецца у нас.
У вочы глянуўшы адно аднаго,
У іх убачым мы былое святло...
Але на сэрцы толькі сціснуты боль:
Імгненне, два — мы разыдземся з табой.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
• • •
Telegram канал
• • •
#Максім_Крывіч
🌌 Зорны шлях
Амаль тры тыдні я сяджу ля акна,
Шукаю ў цемры хоць якога святла...
Што зор, што месяца, што нат ліхтароў
Не дастае, каб абудзіць маю кроў.
Шукаю сонца я у чорнай начы,
І мне, на жаль, нікому не памагчы.
Усё жаданні, мроі, мары мае
Зусім няўдала замянялі цябе.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
Амаль тры тыдні я не бачу святла,
На сэрцы смутак, слёзы, холад і тла.
У цемрашальствы, мітусні гарадской
Было нам цяжка заставацца сабой.
Усё пакінулі, спалілі масты:
Такога выйсця не прадбачылі мы.
І з таго часу нашу кроў не сагрэць,
Адно пакінулі: у вершах гарэць.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
І міне месяц, а за ім шмат гадоў,
З табою пэўна мы сустрэнемся зноў,
І, не зважаючы на месца і час,
Былое нешта адгукнецца у нас.
У вочы глянуўшы адно аднаго,
У іх убачым мы былое святло...
Але на сэрцы толькі сціснуты боль:
Імгненне, два — мы разыдземся з табой.
🌃 У нябёсах зорны шлях, як аскепкі мрой...
Пад струны гітары я зноў засынаю...
Я прайдуся па дварах у апошніх снах...
Пад бэзам і вязам, дзе мы з табой разам,
Дзе мы яшчэ разам з табой.
• • •
Telegram канал
• • •
#верш
#Максім_Крывіч
Ціха. Спакойна.
Малюткія белыя зоры
Раскінуты нечай гарэзнай па небе рукой.
Цёмна. Халодна.
Бязмежнага поля прасторы.
Мы побач сядзелі. Мы знічкі лічылі з табой.
• • •
Telegram канал
• • •
#Максім_Крывіч
Ціха. Спакойна.
Малюткія белыя зоры
Раскінуты нечай гарэзнай па небе рукой.
Цёмна. Халодна.
Бязмежнага поля прасторы.
Мы побач сядзелі. Мы знічкі лічылі з табой.
• • •
Telegram канал
• • •
#Расьціслаў #верш #пераклад
Ружа бадзягі
(зь фінскае)
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.
Увесь тыдзень невядомымі шляхамі
Я блукаў ды ў лужах ранкам засынаў,
Ня квітнеюць ружы там, але мястамі
Кветкі ёсць, ды іх цябе я назьбіраў.
Там, калі ў канаве ўрэсьце розум тухнуў,
Як парсюк, у брудзе мехам я ляжаў,
Прачынаўся у пахмельлі, позірк глухнуў.
Час вяртаньне ў будні набліжаў.
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.
Гэта кветка вельмі з тым, хто рваў падобная —
Пустазельле ў садзе ўрадлівым жыцьця.
Што яшчэ прынесьці з дальніх падарожжаў
Мог бы твой бадзяга акрамя?
Падарунак гэты ўсё ж ад сэрца,
Як раскаяньне і просьба дараваць.
У вадзе хоць, хутка вяне гэта кветка.
Так і слова цяжка мне стрымаць.
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.
1988 — 8-10 ліпеня 2024
─────────≪✷≫────────
Канал аўтара
Ружа бадзягі
(зь фінскае)
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.
Увесь тыдзень невядомымі шляхамі
Я блукаў ды ў лужах ранкам засынаў,
Ня квітнеюць ружы там, але мястамі
Кветкі ёсць, ды іх цябе я назьбіраў.
Там, калі ў канаве ўрэсьце розум тухнуў,
Як парсюк, у брудзе мехам я ляжаў,
Прачынаўся у пахмельлі, позірк глухнуў.
Час вяртаньне ў будні набліжаў.
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.
Гэта кветка вельмі з тым, хто рваў падобная —
Пустазельле ў садзе ўрадлівым жыцьця.
Што яшчэ прынесьці з дальніх падарожжаў
Мог бы твой бадзяга акрамя?
Падарунак гэты ўсё ж ад сэрца,
Як раскаяньне і просьба дараваць.
У вадзе хоць, хутка вяне гэта кветка.
Так і слова цяжка мне стрымаць.
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.
1988 — 8-10 ліпеня 2024
─────────≪✷≫────────
Канал аўтара
#Savavožyk #верш
Яна
не любіла вандраваць адна
але
у трупе скончыліся акторы
яна сабрала валізу
і ўспаміны
валізу выкінула на шляху да вакзала
у адзін бок
нейкія 3 еўра
пусты вагон
толькі яна і Бог
рэйкі несьлі іх як вада
штораз грукаталі гісторыі
новых жыцьцяў
нельга двукроць ступіць на адныя рэйкі
асабліва перад хуткасным цягніком
Цягнік
сустракала начная Гародня
яе
сустрэў прывід
Фары Вітаўта.
─────────≪✷≫────────
Канал аўтаркі
Яна
не любіла вандраваць адна
але
у трупе скончыліся акторы
яна сабрала валізу
і ўспаміны
валізу выкінула на шляху да вакзала
у адзін бок
нейкія 3 еўра
пусты вагон
толькі яна і Бог
рэйкі несьлі іх як вада
штораз грукаталі гісторыі
новых жыцьцяў
нельга двукроць ступіць на адныя рэйкі
асабліва перад хуткасным цягніком
Цягнік
сустракала начная Гародня
яе
сустрэў прывід
Фары Вітаўта.
─────────≪✷≫────────
Канал аўтаркі
#Расьціслаў #верш
Недзе
”Надоело говорить, и спорить,
И любить усталые глаза…
В флибустьерском дальнем синем море
Бригантина поднимает паруса…”
Бригантина, Павел Коган, 1937
Аб марах ня мроіў я ніколі,
Але бачу ясна я ў далі
На сівым і раўнадушным небакраі
Быццам мёртвыя у хмарах караблі.
Іх нясе, кудысьці і калісьці,
Выпадкова бачныя на міг,
Абыякавыя, ў колер вышняй сталі...
Рухаюцца, хаця вецер сьціх.
Мелянхолія захоплівае розум,
Нібы клічуць тыя караблі,
І радкі з часопіса старога
Мне на думкі нечакана навялі,
Дзе ня быў ў жыцьці, бадзёры вецер,
Акіянскага прыбою гук.
У нябёсах касякі ламаюць хвалі.
Недзе там. А я — дакладна тут.
31 ліпеня
Недзе
И любить усталые глаза…
В флибустьерском дальнем синем море
Бригантина поднимает паруса…”
Бригантина, Павел Коган, 1937
Аб марах ня мроіў я ніколі,
Але бачу ясна я ў далі
На сівым і раўнадушным небакраі
Быццам мёртвыя у хмарах караблі.
Іх нясе, кудысьці і калісьці,
Выпадкова бачныя на міг,
Абыякавыя, ў колер вышняй сталі...
Рухаюцца, хаця вецер сьціх.
Мелянхолія захоплівае розум,
Нібы клічуць тыя караблі,
І радкі з часопіса старога
Мне на думкі нечакана навялі,
Дзе ня быў ў жыцьці, бадзёры вецер,
Акіянскага прыбою гук.
У нябёсах касякі ламаюць хвалі.
Недзе там. А я — дакладна тут.
31 ліпеня