#верш
#госць
#Арцём_Каранкевіч

Лютасць

Ка‌ты зганяюць
У кут
Са штурхелямі і паходнямі,
З кіямі і бруднымі словамі,
як скаціну.

І ботам прышчэпкі -
У бок
Каб нікога не пакусаў,
Каб нікому не навязаў
Заразы скаціннай.

Ляжыш, сцяцюрыўшы
Свой стан:
Галаву да самых грудзёў,
Канцавінамі чэрпаеш кроў,
Толькі палка тырчыць пад спінай.

Знішчыць лютасць невуцтва
Усё.
Бо пакуль яна катам пануе,
Яго сэрца спагады не чуе,
Ахінутае цвіллю адзінай.

*
Звонку дождж рашчапляе
Сляды
Ад пляўкоў, ад крыві і мачы.
Толькі маці праз слёзы крычыць
Над вясёлкавай дамавінай.