#верш #Барыс_ліцьвінчук

Мінуламу сябру?

Колькі наўпроста страчаных словаў,
Колькі сакрэтаў уцяклі ў нябыт...
Крывавыя сілы са мной робяць змову,
Каб кінуць мой талент да конскіх капыт.

Ты вéрыш, што Богам зьяўляесься ты,
Ты вéрыш, што лöс вырашаеш,
Прытым апрануў на сваö цела шчыт —
Наўмысна мянé выракаеш.

Ці здраднікам будзеш, манкуртам ці ёсьць
Ты разам зь не сваей сябрынай?
Нібы аддаéсься за тлустую косьць
Увагі ты прагнеш злачыннай.

Помніш, дубраву як ту адчынілі?
Хадзілі пад горад глядзець у трубу?
Мы былі вар'ятамі, усö ўчынілі,
Нажаль, табе чхаць на чужую жальбу.

Маглі размаўляць мы пра што заўгодна
І думалі мо, што яно так паўсюль.
Для нас то зьяўлялася цалкам прыродна
Нібы мы знаем усö, а было йно дакуль...

Дзівак ты, малéц мой, дзівацкі юнак,
Хай сам нат таго не пабачыў.
Ты зьдзéйсьні яго, мо зь цябеéвыйдзе маг,
Пакуль над магілай ня лöтаюць грачы.

Чаму сам ня вéрыш ва ўласна свой талент,
Чаму ўсі павінны павéрыць?
Табé кінуць у косьцер драўляных палéн,
Ляноту тваю разнасьцéжыць

Я посьпехаў зычу на лöс твой тугі,
Жыцьцö ты сваö разбалакай.
У адказ табé прыляціць са смугі
Планамéрнае слова "Дзякуй"'

#верш #Ліза_С

душа

мая душа спявае песні
над раздоллямі палескімі;
мая душа ў тым краі,
дзе шчасце схавалася між вуліцамі Берасцейскімі.

мая душа лятае ў ваколіцах
Гародні, Віцебска,
ў Ружанах і пад Полацкам.

душа не пакідае тых дарог,
што вывядуць да чатырох веж
замка Мірскага
і Чорнай панны Нясвіжскага.

мая душа за Менскімі варотамі,
пакрытая аблокамі,
і снегам, сонцам і любоўю.

душа жыве ў глухенькай вёсачцы,
дзе некалі жылі яскравыя традыцыі,
але цяпер памерлі,
каб калісьці немінуча адрадзіцца.

душа ў каласах,
ў валошках сярод іх,
ў буслах, што ў вырай адляталі,
але вярнуліся.

душа мая ў беларускім краі,
дзе музыка бесперапынна грае,
дзе кожны, хто ў вырай адлятае,
кавалачак сябе абавязкова пакідае.

─────────≪✷≫────────

Канал аўтаркі

#верш
#куткі

Запальваючы агонь на неастылым попелу,
Я ўсяго ж сагрэць сябе хацелі,
Але замест чароўнага адраджэньня,
Цяпер на новым пласту попелу ляжым.

Вядома, болячы да крыўднікаў вяртацца.
Нават думкамі, сьлёзы льюцца струменем.
Лягчэй здушыць, а не сам-насам абмяркаваць.
Каб зноў не трапіць да пасткі чарговага зьвяра.

Памылкі - частка нашага сталеньня,
Колькі не папярэджвай, іх аніяк не абмінуць.
Дзіця махне рукою й працягне памыляцца.
А разумны пакатуе й больш не пападзецца.

─────────≪✷≫────────
Больш вершаў і Іншай творчасьці

#верш
#Nichto_Absalutna

Час адпусьціць

Адпусьці, адгані
Усё, што мае сысьці.
Не адпусьціш - адваліцца з часам,
Бы адгнілы кавалачак плоці.
Хоць тады не забудзь разьвітацца,
Усё ж прышыў, хоць і чуецца мёртвым?
Што ж, ну разам зь ім гній,
Адыдзі ад скалы,
Не ядуць арлы гнілай пячонкі.

#верш
#Пан_які_прапаў

Адкуль браліся курганы?
Ці то узгадкі невядомае вайны?
Мо нашы продкі спачываюць ў глыбіні,
Дзе атачэньне - павукі ды кажаны,
Ў скляпеньнях найсівое даўніны?

Адкуль узяліся пагоркі,
Ці яны могуць пазіраці вонкі?
Чые чуваць адтуль на Радаўніцу крокі?,
Мо дзеды копяць лютасьці там гронкі,
Ўзгадаўшы на няпомлівых патомкаў?

Чаму паўстала вёска ля дрыгвы?
Куды зьнікаюць людзі ля вады?
Чаму рыбалка, што ідзе па нераты,
Шторанку бачыць дзіўныя сьляды
Ад багны да хацін балотнае слаты?

Чаму, навошта ўзьняліся халмы?
Чаму на кожным ўзвышшы цвінтары?
Чаму пусьцеюць ўсе прылеглыя дамы?
І ці было то ведама калісьці,
Ці першыя нясьведамыя - мы?

#ліхтарца
#верш

Канал аўтарцы @lihtaratura

Ліхтарца

На краі нізкай стромы, у паднябеснай вежы
Ліхтарца зноў запальвае штоночнае святло.
У чысценькім абутку, у зношанай адзежы
Размераным парадкам вядзе сваё жытло.

У хваляваннях мора, пад скавытанні ветру
Маяк ратуе новы гаротны карабель —
Ліхтарца прывітае ў старым картузе з фетру
І дасць дабраслаўленне, прыгладзіўшы шынель.

Утульненькі пакойчык, пастэльныя карціны,
Драўляныя паліцы, на іх пятнаццаць кніг.
Тут штосьці пра каханне, «Як чысціць дно ад ціны»,
Запыленая скрынка «Гульні для дваіх».

Сярод імглы туману збянтэжаным сігналам
Ахутвае аколіцы чырвона-белы гмах —
Раптоўны паратунак пад шапкай кардынала,
Дзе знойдуцца пажытак, бяспека і тальмах.

Стыхіяў скрыжаванне, святла і сна сутока,
Сюды зусім не часта прыносіць ліст паштар.
Запальваецца ў змроку праніклівае вока —
Камусьці ў цемры ночы міргне нямы ліхтар.

#АБ
#верш

t.me/SvojskiSlaimak
https://t.me/+mnli4VUbvk4wZjUy

Перадай

Перадай што я паміраю.
Паміраю
У далёкім, неіснуючым краі.

Перадай, што любае жыццё
Ашукала,
Што надзея плёну не дала.

Перадай, што я доўга шукаў
Але не знайшоў,
І сляпнём па дарогах блукаў

Перадай, што я паміраю
Даўно.

Дзверы, вокны, стол,
Сігарэты, кава-чай,
І падвешаны мой стан
Ні Тут, ні там - усё адчай.
Толькі словы,
Толькі чай.

#верш
#Пан_які_прапаў

Дзідаю першага кельта працяўшы,
Легіянер ўперад рушыў, няспынны.
Ў пушчу зайшоў, што ля гораў узножжа,
Ў цёмныя зарасьці глебы валосься.
Нешта благое чакала сьмяліўцу.

Хутка схаваліся ворагі Паксу
У гушчары, быццам ведалі штосьці.
Чымся багоў невядомых іспытваць,
Лепей бы вою вяртацца да войска:
На шараговага штосьці чакала.

Вой не спыняўся, у лес прабіраўся,
Ў пошуках клятых тутэйшых друідаў,
Штосьці не як мае быць, адчуваў ён, –
Заваражоная цьмяная пушча
Рыхтык чакала на людскіх ахвяраў.

Раптам прынесла падступная ціша
Воклічы вусьцішы ад дзіданосцаў.
Легіянер пасьпяшаўся да стану;
Не давадзілася 'шчэ яму чуці
Столькі жахоцьця у голасе людзкім.

Шлях ў зваротным кірунку нібыта
Зьменіўся цалкам за сьпінай ваяцкай:
Чорнай крывёю заліта каменьне,
Хвілю таму там сандалі ступалі;
На валунах, што узьніклі адкульсьці,
Чырвань злавесная плоці парэшткаў;
Дрэвы як быццам пабольшалі ў росьце:
На стаўбунах - дужа брыдкія руны,
Той абэцады агіднай ніколі
Вочам лацінскім ня здарыла бачыць.
Ды галасы загучалі між дрэваў,
Ў рытму блюзьнерскім яны завывалі.
Вой рыхтаваўся да кепскіх навінаў.

Лісьця выклятага плот перайшоўшы,
Пе́рш-наперш ўбачыў змагар... анічога.
Там, дзе стаялі шатоў колькі сотняў,
Тлелі адно толькі рэшткі вагнішча;
Зброя пазьнікла, канёў не чуваці,
Толькі гамоніла дрэў зеляніна.
Гідкія таінствы пушча хавала
Ўнутры сябе ўжо дзясяткі стагодзьдзяў;
Нават і брыты сюды не хадзілі.

Кога прызвала дзікунскае племя
Вызнаўцам Мітры ды Марса ня зьведаць;
Той, хто чакаў, наталіўся надоўга,
Але не на за́ўжды.

#верш
#Nichto_Absalutna

Хай адбудзецца дый забудзецца
Над парэпанай громам глебаю.
Пад бульдозэрам, па-над вечнасьцю,
Сьцежка скепіцца - не расскепіцца.
Недзе дзейкаюць, ды ня верыцца,
Сьцены скепяцца - не расскепяцца.

#пераклад #верш #раман

О сэрца стой!

О сэрца, стой! Ня біся у трывозе
І з грудзяў ты маіх ня рвісь далоў
Стрымаць сябе я ўжо зусім ня ў змозе
О сэрца, стой! Не пачынай наноў

О сэрца, стой! Пасля цяжкое працы
Ці можа стацца ўсё было дарма?
Спакойна, сэрца, годзе турбавацца
Ў мітрэнзе марнай мудрасці няма

Л.Л. Замэнгоф - ініцыятар міжнароднай мовы эспэранта
1887

Пераклад Раман