#проза
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Дарагія паны й панянкі, вы нарэшце дачакаліся: Тваёй крывёю я напішу сваё імя, або Тв_я_н_СІ апублікаваны на архіў.

Хто забыў, або ня ўяўляе пра што гэты раман - анатацыя:
Да выпускнога ўсяго рукою дастаць, але ня ўсім студэнтам зь цягаю да алкаголю, або іншым болесуціша́льным наканавана забраць дыплом і пайсьці на суразмоўе ў кавярню замест працы па спецыяльнасьці: нехта патрапіць у лапы жорсткіх і ненажэрных пачвараў, а нехта ператварыцца ў іх. Ці змогуць былыя студэнты прыстасавацца да новай рэальнасьці, калі ня толькі зусім ня ладзяць адзін з адным, але й вымушаны паставіць пад сумневы сваі сьмяротныя каштоўнасьці, робячы складаныя маральныя выбары?

━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал

#проза
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Абнаўленьне да "Тваёй крывёю я напішу свае імя", падчас якога вы пазнаёміцеся з некаторымі другаступеннымі героямі й пазнаёце пра існаваньне чараў.
Чытаць ➡️ Д2: Чары паміж намі.

━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал

#Францішак_Люцыянавіч
#проза

Дзённікі

Дзень 1

Здаецца, што ўжо нічога не можа быць. Здаецца, што акрамя гэтага снега, акрамя гэтых бясконцых завей, бясконцых дрэў нічога не можа быць.
У гэтым ветры нібыта адгукаюцца пакаленні, пакаленні тых, хто прыходзіць на дзяды, тых каго мы яшчэ памятаем, бо да іншых гасцей ужо і не так ветла ставімся. Гэта старая, як сам свет, песня, знаёмая кожнаму жывому. Адначасова яна весціць і будучае, і мінулае, і цяпло, і холад. Як жа бывае прыемна чакаць на вецер, як жа бывае жахліва разумець: вецер будзе.
У гэтай вонкавай цемры нібыта і не можа быць сонца і гэта вялікае дзіва, што ўрэшце яно ўзыходзіць. Гэтае сонца, можа гэта памылка? Можа яно і не ўзыходзіць і гэта перад смяротная трызна? Ці можа ў цемры нешта гарэць, ці асвятляе яно маё ўзбярэжжа? Ці ў гэтых хвалях, што палохаюць сваім зместам, можа быць нешта светлае?

Як жа балюча сціскаць пальцы. Чаму я хачу сціскаць іх, калі гэта балюча? Мне так падабаецца іх лічыць, калі няма чаго рабіць або калі трэба што падлічыць. І як жа брыдка іх сціскаць, гэтыя невялічкія маніпулятары рэчаінсацю.

Здаецца, што такога не можа быць. Я народжаны сціскаць, сонца ёсць каб знікаць, а снягі дзеля таго каб таяць.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#Кася_Кастрычніцкая
#проза
16+

Працяг майго твору, дзе вам пакажуць універсітэт і іншых галоўных герояў.
Чытаць ➡️ Д2: Выебалі гонар, але не сумленьне.

──────≪✷≫─────

#Кася_Кастрычніцкая
#проза

Працяг майго фэнтазі пра вампіраў, падчас якога вы пазнаеце пра пра каштоўнасьці моладзі й шчырае сяброўства ➡️ Д4: Младзевыя каштоўнасьці.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#проза
#Кася_Кастрычніцкія

Працяг майго гарадскога фэнтэзі пра вампіраў, падчас якога вы пазнаеце на што здольныя пайсьці студэнты дзеля выдатнага іспыту ➡️ Д5: Лепш вораг, чым падступны сябар.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#Savavožyk
#проза

https://t.me/picturesofowls

***

Ты ня можаш адвесьці позірку ад пажадлівых вачэй бездані рукі бездані патыхаюць цыгарэтамі й даўніною яе грудзі - забытае замчышча пустазельлем пяшчотным аплеценае і на вуснах шэпт што нарэсьце яна зробіць цябе табою ты ідзеш па яе зорных сьцежках(ды ня зоры гэта а вірлы) кожны ўдых табе бы чужы падарунак пякельнай сьпякоты твае рукі давеку зьвязаныя павуціньнем бязглуздае лірыкі бо ў адзін зь вечароў засьнежаных ты адчуў сябе бессьмяротным.

#проза #дзеньроднаймовы
#TL

Кажух

Святло свечкі праглядае праз вакенца, Гражына употай сабрала клункі у наўлечку і бязгучна, як цень паплыла у бок дзвярэй. Фурманка Анджэя стаяла паўздож плота, жоуць падсцеленага аржоння ў месячным святле адлівала срэбрам.
Гражына ускінула матуз на воз, спрытна перакулілася праз білку і павалілася тварам у калючую салому. Дакранулася да Анжэеевага плячука, схаванага пад старым кажухом і ціха выдыхнула:

-паехалі, пакуль ціха, прачнецца Рыгор, бяды ні абярэшся.
-плечы Анджэя пачалі рухацца, каўнер кажуха то уздымаўся, то ізноў ападаў…
-чаго, ты, дурненькі, усё добра, паехалі…
-у гэты момант яна пачула усхліп, жаночы, адчайны, бездапаможны.
-ні забірай яго ў мяне, я ні здолею…я кахаю яго,…

Гражына прыўзняляся на калені, зазірнула за каўнер, там убачыла заплаканы твар жонкі Анджэя, тая ні утрывала ўседзіць і павалілася.
Плакалі абедзьве, наузрыд, гучна, са слязьмі, але без слоў.
Раз пораз у вакне знікаў і зноў з’яўляўся агеньчык свечкі, Рыгор прачнуўся ўжо даўно, ні расплюшчваючы вачэй ён сачыў за зборамі жонкі і зараз ён назіраў.

#проза #дзеньроднаймовы
#TL

Дзве вячэры.

Пасежданне прафкама праектнага інстытута зацягнулася амаль да прыцемкаў.
Галоўнае, што ні давала спакою сёння, гэта калена, што ныла ўжо зранку. Пася сходу Мікалай “пабег” у лабараторыю, схапіў паліто і пайшоў па цёмных лесвічных пралётах у ніз, ліфтам карыстацца ён ні любіў. На адным з паверхаў на падваконніку сядзела жанчына, некага чакала, паліла ў фортку. “Вольга? – што ты тут робіш” -прыцішна прагучала пытанне,
“цябе чакаю” – амаль з усмешкай, крыху з хрыпцой прапела жанчына, саскочыла, абвіла рукамі за шыю і з рэшткамі дыму пацалавала ў вусны.
“ідзем да мяне, я вячэру прырыхтавала, плоў, як ты любіш”….
Таццяна, сёння стамілася, таму ні было ні сіл жадання рыхтаваць вячэру, машынальна адчыніла лядоўню, выхапіла скрыню з раняшнімі сырнікамі, падагрэла. Паклала на талекрку, накрыла смятанай і паклікала сына. На другую для Мікалая паклала з варэннем. Рэштку накрыла вечкам і кінула у сумку, апранула пухавік, ні завязваючы аборак на красоўках пабегла да машыны.
Дзве цені сядзяць на кухні, смяяцца, грае музыка…. У іх сёння на вячэру плоў.
Дзве цені ў парку на лаўцы, маўчаць… у іх на вячэру сырнікі.