#проза #пераклад
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст трэці
—Чытаць—
• • •
Telegram
• • •
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст трэці
—Чытаць—
• • •
Telegram
• • •
Telegraph
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
3 Пятніца перад поўднем Ці дазволіла б ты прыйсці мне, дарагая С’юзі – так, як я выглядаю зараз: у маёй запэцканай і зношанай сукенцы, з маім вялікім старым фартухам, а валасы – о, дарагая С’юзі, час не дазваляе мне апісаць увесь мой выгляд, але ж я люблю…
#проза
#Францішак_Люцыянавіч
Невялічкая падзея
Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.
• • •
Telegram
• • •
#Францішак_Люцыянавіч
Невялічкая падзея
Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.
• • •
Telegram
• • •
Telegram
Дурка беларуская
Мае літаратурныя могілкі
#проза #пераклад
#Добрыя_прадвесці #фанфік
#ТоЯ
Павяртайся
• • •
Яны сядзелі ў порце і назіралі за тым, як рыхтуюць да выхаду велізарныя шчаціністыя ўзброеныя караблі. Вада была шэрай і змрочнай - хмурны цынічны адказ здзекліва-летуценнаму жамчужнаму небу. Было холадна. Было лета. Быў 1914-ы.
https://archiveofourown.org/works/50761315
• • •
#Добрыя_прадвесці #фанфік
#ТоЯ
Павяртайся
• • •
Яны сядзелі ў порце і назіралі за тым, як рыхтуюць да выхаду велізарныя шчаціністыя ўзброеныя караблі. Вада была шэрай і змрочнай - хмурны цынічны адказ здзекліва-летуценнаму жамчужнаму небу. Было холадна. Было лета. Быў 1914-ы.
https://archiveofourown.org/works/50761315
• • •
#проза #пераклад
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст чацвёрты
—Чытаць—
──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст чацвёрты
—Чытаць—
──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал
#проза
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastka-chacvyortaya-11-02
Канал аўтаркі:
https://t.me/luneykapoet
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastka-chacvyortaya-11-02
Канал аўтаркі:
https://t.me/luneykapoet
Telegraph
Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)
Жыць з нянавісцю куды лягчэй, чым з любоўю. Бо любоў можа разбурыцца ўмомант, "аднаўляць" яе наноў вельмі складана, а нянавісць накопліваць у сабе куды лягчэй. Сеяць у душы любоў — гэта як будаваць дом з цэглы, а сеяць нянавісць — з саломы. Вядома, другі…
#проза
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Дарагія паны й панянкі, вы нарэшце дачакаліся: Тваёй крывёю я напішу сваё імя, або Тв_я_н_СІ апублікаваны на архіў.
Хто забыў, або ня ўяўляе пра што гэты раман - анатацыя:
Да выпускнога ўсяго рукою дастаць, але ня ўсім студэнтам зь цягаю да алкаголю, або іншым болесуціша́льным наканавана забраць дыплом і пайсьці на суразмоўе ў кавярню замест працы па спецыяльнасьці: нехта патрапіць у лапы жорсткіх і ненажэрных пачвараў, а нехта ператварыцца ў іх. Ці змогуць былыя студэнты прыстасавацца да новай рэальнасьці, калі ня толькі зусім ня ладзяць адзін з адным, але й вымушаны паставіць пад сумневы сваі сьмяротныя каштоўнасьці, робячы складаныя маральныя выбары?
━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Дарагія паны й панянкі, вы нарэшце дачакаліся: Тваёй крывёю я напішу сваё імя, або Тв_я_н_СІ апублікаваны на архіў.
Хто забыў, або ня ўяўляе пра што гэты раман - анатацыя:
Да выпускнога ўсяго рукою дастаць, але ня ўсім студэнтам зь цягаю да алкаголю, або іншым болесуціша́льным наканавана забраць дыплом і пайсьці на суразмоўе ў кавярню замест працы па спецыяльнасьці: нехта патрапіць у лапы жорсткіх і ненажэрных пачвараў, а нехта ператварыцца ў іх. Ці змогуць былыя студэнты прыстасавацца да новай рэальнасьці, калі ня толькі зусім ня ладзяць адзін з адным, але й вымушаны паставіць пад сумневы сваі сьмяротныя каштоўнасьці, робячы складаныя маральныя выбары?
━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал
#проза
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Абнаўленьне да "Тваёй крывёю я напішу свае імя", падчас якога вы пазнаёміцеся з некаторымі другаступеннымі героямі й пазнаёце пра існаваньне чараў.
Чытаць ➡️ Д2: Чары паміж намі.
━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Абнаўленьне да "Тваёй крывёю я напішу свае імя", падчас якога вы пазнаёміцеся з некаторымі другаступеннымі героямі й пазнаёце пра існаваньне чараў.
Чытаць ➡️ Д2: Чары паміж намі.
━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал
#проза
#чаборка
──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал і ао3
Твор: https://archiveofourown.org/works/51786769/chapters/130925890
#чаборка
Матылькі
──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал і ао3
Твор: https://archiveofourown.org/works/51786769/chapters/130925890
#Францішак_Люцыянавіч
#проза
Дзённікі
Дзень 1
Здаецца, што ўжо нічога не можа быць. Здаецца, што акрамя гэтага снега, акрамя гэтых бясконцых завей, бясконцых дрэў нічога не можа быць.
У гэтым ветры нібыта адгукаюцца пакаленні, пакаленні тых, хто прыходзіць на дзяды, тых каго мы яшчэ памятаем, бо да іншых гасцей ужо і не так ветла ставімся. Гэта старая, як сам свет, песня, знаёмая кожнаму жывому. Адначасова яна весціць і будучае, і мінулае, і цяпло, і холад. Як жа бывае прыемна чакаць на вецер, як жа бывае жахліва разумець: вецер будзе.
У гэтай вонкавай цемры нібыта і не можа быць сонца і гэта вялікае дзіва, што ўрэшце яно ўзыходзіць. Гэтае сонца, можа гэта памылка? Можа яно і не ўзыходзіць і гэта перад смяротная трызна? Ці можа ў цемры нешта гарэць, ці асвятляе яно маё ўзбярэжжа? Ці ў гэтых хвалях, што палохаюць сваім зместам, можа быць нешта светлае?
Як жа балюча сціскаць пальцы. Чаму я хачу сціскаць іх, калі гэта балюча? Мне так падабаецца іх лічыць, калі няма чаго рабіць або калі трэба што падлічыць. І як жа брыдка іх сціскаць, гэтыя невялічкія маніпулятары рэчаінсацю.
Здаецца, што такога не можа быць. Я народжаны сціскаць, сонца ёсць каб знікаць, а снягі дзеля таго каб таяць.
──────≪✷≫──────
Тэлеграм
#проза
Дзённікі
Дзень 1
Здаецца, што ўжо нічога не можа быць. Здаецца, што акрамя гэтага снега, акрамя гэтых бясконцых завей, бясконцых дрэў нічога не можа быць.
У гэтым ветры нібыта адгукаюцца пакаленні, пакаленні тых, хто прыходзіць на дзяды, тых каго мы яшчэ памятаем, бо да іншых гасцей ужо і не так ветла ставімся. Гэта старая, як сам свет, песня, знаёмая кожнаму жывому. Адначасова яна весціць і будучае, і мінулае, і цяпло, і холад. Як жа бывае прыемна чакаць на вецер, як жа бывае жахліва разумець: вецер будзе.
У гэтай вонкавай цемры нібыта і не можа быць сонца і гэта вялікае дзіва, што ўрэшце яно ўзыходзіць. Гэтае сонца, можа гэта памылка? Можа яно і не ўзыходзіць і гэта перад смяротная трызна? Ці можа ў цемры нешта гарэць, ці асвятляе яно маё ўзбярэжжа? Ці ў гэтых хвалях, што палохаюць сваім зместам, можа быць нешта светлае?
Як жа балюча сціскаць пальцы. Чаму я хачу сціскаць іх, калі гэта балюча? Мне так падабаецца іх лічыць, калі няма чаго рабіць або калі трэба што падлічыць. І як жа брыдка іх сціскаць, гэтыя невялічкія маніпулятары рэчаінсацю.
Здаецца, што такога не можа быць. Я народжаны сціскаць, сонца ёсць каб знікаць, а снягі дзеля таго каб таяць.
──────≪✷≫──────
Тэлеграм
#Кася_Кастрычніцкая
#проза
16+
Працяг майго твору, дзе вам пакажуць універсітэт і іншых галоўных герояў.
Чытаць ➡️Д2: Выебалі гонар, але не сумленьне .
──────≪✷≫─────
#проза
16+
Працяг майго твору, дзе вам пакажуць універсітэт і іншых галоўных герояў.
Чытаць ➡️
──────≪✷≫─────