#Расьціслаў #верш

Недзе

”Надоело говорить, и спорить,
И любить усталые глаза…
В флибустьерском дальнем синем море
Бригантина поднимает паруса…”

Бригантина, Павел Коган, 1937

Аб марах ня мроіў я ніколі,
Але бачу ясна я ў далі
На сівым і раўнадушным небакраі
Быццам мёртвыя у хмарах караблі.

Іх нясе, кудысьці і калісьці,
Выпадкова бачныя на міг,
Абыякавыя, ў колер вышняй сталі...
Рухаюцца, хаця вецер сьціх.

Мелянхолія захоплівае розум,
Нібы клічуць тыя караблі,
І радкі з часопіса старога
Мне на думкі нечакана навялі,

Дзе ня быў ў жыцьці, бадзёры вецер,
Акіянскага прыбою гук.
У нябёсах касякі ламаюць хвалі.
Недзе там. А я — дакладна тут.

31 ліпеня

#верш
#Хросная

Мой Бог - Бог-Вораг
Я хачу
Пабіцца з ім на двубоі
Каб гарачая сталь
стала зубамі
якімі Бог
будзе з'едзены
Я хачу
Каб Бог адчуў
увесь боль
прадвызначэння.
Каб Бог
Адчуў гнеў
людзей
створаных з мякіны
з гліны
і з солі
Каб Бог
нарадзіўся
у целе жанчыны
І каб імя ёй
Ева
Я хачу
Каб цела бога
Напоўніла мяне ўсю
І згубілася
У лабірынтах
вантробаў.

Я хачу
выклікаць Бога
на двубой

Але пакуль што
Я раню
толькі сябе
Пакуль Бог
смяецца
скалячы
жалезныя зубы
вырваныя
з майго рота

У Бога-Ворага
шкляныя вочы
І ён глядзіць на мяне
з усіх аскепкаў
і з усіх люстэркаў

Калі чалавек створаны
па падабенстве Бога
дык чаму Бог
смяецца?

Ведаеш, Божа
Твае святыя - вялікія
сонныя рыбіны
што марудна плывуць
па жоўтай рацэ
і ціна
асядае
на іх вачах

А валасы тваіх святых - вяроўкі
А песні тваіх святых - трызны
А языкі тваіх святых - са срэбра
А цнатлівасць іх - сухавей
І слёзы іх - попел

А іх мова -
незразумелая
для людскіх вушэй
Бо яны ў сваёй святасці
гавораць мовай ціны
і мовай ракі
якая не мае
дна

Мой Бог - Спячы Бог
Ён прарастае праз зямлю
І зямля напаўняецца сэнсам
І рэкі цякуць
па волі яго.

Бог бязмежны
І сэрца яго
настолькі вялікае
што замяняе яму
вочы.

Мой Бог - Спячы Бог
Ён вышэй
за ўсялякія канцэпцыі
догмы і традыцыі
І ён ёсць зямля
І дух

Ён прымае
І любіць
Толькі спіць.
І я нават баюся
што будзе з яго вялікім сэрцам
Калі ён прачнецца?

Я б хацела
прыняць Бога
Але ў яго
дзве часткі

Я хаджу за Богам
Бо хачу
з'есці яго
Ці хачу
каб Бог
з'еў мяне

У майго Бога
два твары
Але растуць яны
з адной галавы

#верш
#Nichto_Absalutna

Колькі неахайных радкоў пра веліч(-ыню?)

Ну так, я вялікі.
І ты вялікі (вялікая?),
Два квадратныя мэтры скуры
Патрабуецца,
Каб пакрыць твой неабсяжны
І недасяжны ўнутраны сьвет,
Дый галавою ўжо біўся
Ці білася?
Аб уяўныя сьцены, паліцы,
Абуйся, выходзьма разам
Ў нешта
Большае.

#верш #эстраґон_адысэй

думайце.

т. дэ шардэну
***
выбух мі(е)нскае наасферы
***
апякае часцей дыхання
жарам вераснёвым
плыве выквінтным зданем
вежы пераплёўвае
цягнік у нябыты

зазірае ў бездань свіслачы
пускаючы дым
не знаходзіць там мыслячых
скокае праз тын
прывід незабыты

лунае вуліцаю скарыны
бегае на ляхаўцы
ўтаропліваецца ў брудныя спіны
каб зноўку жахацца
ґадо пабіты

над усім што было
каб стаў антракт непазбежным
гасіць лямпы святло
нехта бязмежна драпежны
мефіста твой выхад

выходзячы з зацямнення
Ніхто не знаходзіць Нікога
знікаюць жа сцэны сцені
новая хутка прыгода
паходжанне новых відаў

тэатр скончыў свой выступ
сумны як тэарэма яўклідава
той хто зайграў ролю біскупа
не стане шукаць строй відара
а я не знойду эпітэты

струны нерваў пад смыкам блогаў
падзеі бурай нясуць нас у жорны
я маю напэўна імя жывога
хоцяж на рэчы самай мёртвы
а што робіш ты тады

ps
я выбухнуў як трыста тон тратылу
ў выбліску містычнага чуцця
сябе мне наасфера праявіла
і счэзла як трамвайная ралля
паснулі ў шабанох каты

#верш
#Хросная

Я хаджу па краме
Зыру на паліцы
Толькі ў гэтай драме
Марам усё ж не збыцца
І мінаюць хвілі
Можа, і стагоддзі
Што хачу я з'есці
Не знайду ў прыродзе

#верш #эстраґон_адысэй

што?

пад чорным сцягам
разбітага неба
ў глупых сагах
забітага феба
са сцёртых старонак
пякельнага летапісу
пра мудрых фараонаў
зґвалтаваных плебсам
выходзілі дзікія зверы
якія ўпарта з хлуслівай надзеяю
шукалі зніклыя дзверы
і ціха пыталіся «дзе я
што дзею я?»

а ніхто не адказваў на такія пытанні
паміралі без болю забытыя здані
садоў гефсіманіі й зрытых ґалґофаў
яны не прымалі абрыдлых ім строфаў
якія расказвалі жудкія клоўны
абы пры етым не здацца шматслоўнымі
а выходзіла токма багатаслойна
цяпер зразумець ужо цяжка мяноўна
пра што ішла гутарка там.

#верш
#Nichto_Absalutna

Пятніца, лістапад, 5 кляса

- Загарніце мне трошачкі сэнсу,
А сам дыхаў на мокрую шыбу,
На далёкім ад дома прыпынку,
І жаваў з пакеціка грэнкі.

- Разгарніце мне сьвет прад вачыма,
Покі зь неба сьцякае гора,
Покі гэты агораны горад,
Захлынаецца бросьняю ў стыках.

Далі чыпсаў і шакалядку,
Я шчасьлівы пашлёпаў дахаты.
Малявалі па лужынах хмары,
Поруч лёталі супрацьтуманкі,
І гарнулася пухкае шчасьце.

#верш #эстраґон_адысэй

Прыпадабненне Ігару

асмялела слоўца
чыркнула аб лёс
пабялела сонца
ды напяла плёс

паляцелі стрэлы
паламаўся крык
стаў выразным венаў
ледзь не кожны штрых

абгарэлі вочы
загаіўся лёд
паміралі ночы,
стыглі навылёт

распадаўся холад
біў нас па мазґах
а вялікі сморад
распрыгоніў страх

вечнае змаганне
сумрачная раць
пра маё каханне
гальмы завішчаць

#верш
#Хросная

Аблокі аблятаюць ахапкамі,
апускаюцца аповедамі,
ахінаюць абшарамі,
аповеды апынаюцца апокрыфамі, Арыядны апынаюцца Артэмідамі, архітэктары Арахны абвіваюць аскепкі, арлекіняць,
апантаныя адлюстраваннямі артысты арыгінальнічаюць.
Аблога абапал.
Алісы абіраюць апяваць, агаркі адплываюць атрутай...
асэнсоўваецца ашаламляльнасць.
Аблокі аблятаюць ахапкамі...

#верш
#Хросная
Бездарожжам басанож бегучы
будуем безуяўную будучыню
Бездань бязвіннасці
бурчыць
Бартэр безгалосасці -
біблейская бездань балаганаў
брамы, берагі, бярвенне
Безэквівалентнасць бязгучнасці
бяда будуе буран
Бура бурыць берагі
Берагі б'юцца бітумам
Бездарожжам басанож бегучы
Будуем безуяўную будучыню