#верш
#Расьціслаў

Водла

Сонца за лісьцем схавалася,
Сьпёка нарэшце сыйшла,
Першая, вось, паказалася —
Зорка на неба лягла.

Цемры няма — бледна-сіняе
Нават у поўнач яно.
Белая ноч. Крокі ліпеня.
Месяц глядзіць у вакно...

Полем імгла плыве шэрая.
Бачыш, ня дрэмлеш яшчэ?
Там, пад абрывістым берагам
Водла павольна цячэ.

─────────≪✷≫────────
Канал аўтара

#верш #дзеньроднаймовы
#Расьціслаў


Беларуская паўночная самота

Пад сьпевы сумныя далёкіх
Гадоў я ўвечары сіжу
І на агенчык цьмяны сьвечкі
Маркотным поглядам гляджу.

Па-за вакном ляціць завея,
Сьпявае вецер, нібы ў сьне,
Сьняжынкі быццам, думкі веюць
І так ад іх нудліва мне.

"Цямнее край зубчаты бора" —
Са змроку чую голас я
І бачу, як растуць узоры
На шыбы чыстага вакна.

Ужо б’е поўнач. Ціхне вецер
Ужо ў вачах маіх смуга,
А я гляджу ўсё задуменна
Як тчэ марозная рука.

Прывітаньне з Карэліі!


─────────≪✷≫────────
Канал аўтара

#Расьціслаў
#верш

https://t.me/inyja ; https://vk.com/club223686275

Начной знаёмай

Ці то вясна, ці то адліга зноў,
У сэрцы тухне выпадковае каханьне,
І тае ў памяці адзінае спатканьне —
Ці то вясна, ці то адліга зноў...
У шэрым небе не разгледзіш аблакоў,
Здаецца, ў паветры цяпло лунае,
І штосьці зноў душу маю кранае —
Ці то вясна, ці то адліга зноў...

17 сакавіка 2024

#верш
#Расьціслаў


Людзілянд (Lüüdiland) — Мійкул Пахомаў, 2.6.1999.
Пераклад зь людзікаўскай.

Дзе Людзілянд, на мапах ё? —
Няма ў іх і паміну:
Той бераг веры у жыцьцё
І думак ручаіны.

Пюхярвь — на кантэле ігра,
Па-над Куярв’ю месяц,
Ў чырвоных вецер парусах
І хвалі на Анезе —
У сэрцы ўсё маім, і там
Навекі застанецца

─────────≪✷≫────────
Канал аўтара

#Расьціслаў #верш #пераклад

Красавіцкая залева

(аўтарскі пераклад зь вепскай)

Залева красавіцкі сьнег смывае,
Зь нябёсаў зь ветрам ручаі бягуць,
Парывамі, павевамі лятуць...
Залева красавіцкі сьнег смывае.
Зіма ніяк ня хоча адпачнуць,
І зноў усё на белае мяняе...
Залева красавіцкі сьнег смывае,
Зь нябёсаў зь ветрам ручаі бягуць.

─────────≪✷≫────────
Канал аўтара

# верш #Расьціслаў

Пакуль ня скончыўся у лямпы керасін,
Ізноў пляту радкі пад хмарнай цемрай,
Пачуўшы голас кволы і няпэўны.
Пакуль ня скончыўся у лямпы керасін...
А сіл няма, якіх на ўзоры тыя трэба,
Зь нябыту выцягнуць каб успамін...
Пакуль ня скончыўся у лямпы керасін,
Ізноў пляту радкі пад хмарнай цемрай...

Ноч 9-10 жніўня
─────────≪✷≫────────
Канал аўтара

#Расьціслаў #верш #пераклад

Ружа бадзягі

(зь фінскае)

Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.

Увесь тыдзень невядомымі шляхамі
Я блукаў ды ў лужах ранкам засынаў,
Ня квітнеюць ружы там, але мястамі
Кветкі ёсць, ды іх цябе я назьбіраў.

Там, калі ў канаве ўрэсьце розум тухнуў,
Як парсюк, у брудзе мехам я ляжаў,
Прачынаўся у пахмельлі, позірк глухнуў.
Час вяртаньне ў будні набліжаў.

Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.

Гэта кветка вельмі з тым, хто рваў падобная —
Пустазельле ў садзе ўрадлівым жыцьця.
Што яшчэ прынесьці з дальніх падарожжаў
Мог бы твой бадзяга акрамя?

Падарунак гэты ўсё ж ад сэрца,
Як раскаяньне і просьба дараваць.
У вадзе хоць, хутка вяне гэта кветка.
Так і слова цяжка мне стрымаць.

Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг —
Іх для цябе нарваў з канавы ля шашы,
Скрыпеню кветка — ружа для бадзяг,
Калі ў край хмелю хлопец твой адбыў.

1988 — 8-10 ліпеня 2024

─────────≪✷≫────────
Канал аўтара

#Расьціслаў #верш

Недзе

”Надоело говорить, и спорить,
И любить усталые глаза…
В флибустьерском дальнем синем море
Бригантина поднимает паруса…”

Бригантина, Павел Коган, 1937

Аб марах ня мроіў я ніколі,
Але бачу ясна я ў далі
На сівым і раўнадушным небакраі
Быццам мёртвыя у хмарах караблі.

Іх нясе, кудысьці і калісьці,
Выпадкова бачныя на міг,
Абыякавыя, ў колер вышняй сталі...
Рухаюцца, хаця вецер сьціх.

Мелянхолія захоплівае розум,
Нібы клічуць тыя караблі,
І радкі з часопіса старога
Мне на думкі нечакана навялі,

Дзе ня быў ў жыцьці, бадзёры вецер,
Акіянскага прыбою гук.
У нябёсах касякі ламаюць хвалі.
Недзе там. А я — дакладна тут.

31 ліпеня

#Расьціслаў #верш

Сутаргі.

Цемру разрывае хворае сьвятло.
Шкло двайное вокнаў гукі забрало.
Замест гукаў моцны звон у галаве.
Каб ня глохнуць толькі ў поўнай цішыне.
У кватэры пуста. Ні душы няма.
Цьвёрдае пачуцьце: гэта ўсё дарма.
Ўпэўненасьці дужай больш няма ня ў чым.
Сьвет за межай слыху сходны больш на дым.
Сутаргі прыходзяць і па целу б’юць.
Восень. Маратонам галасы пяюць.
Тут, у ненастроі, тэлефон маўчыць.
А там можа, хтосьці ў слухаўку крычыць.
Тут бяздонны погляд падае на столь.
Тут пануе цесны бесьцялесны боль.
Галасоў ня чутна. Быццам іх няма.
Ёсьць тут толькі думка: гэта ўсё дарма.
Сувязь пэўна тае. П’е атрутны газ.
А душа рыхтуе зноў расстаньню час.
Той сьвет навакольны нібы за сьцяной.
Толькі адзінота назаўжды са мной.

12 верасьня