#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Так ці не?»

Ночка села на парог,
Змоўк Падвей у садзе.
Токмо беленькі клубок
Скок ды скок,
Скок ды скок,
Скок – і знік у хаце.

Сьлед сьмярдзючы цягне ён
Зь сенцаў і да ложку,
Нібы даўні бацька-лён.
Крок ды крок,
Крок ды крок,
Крок – паплачам трошку.

Што шчэ можа так хавацца
Ад людскіх вачэй,
Як ня помсьлівая цаца?
Рып ды рып,
Рып ды рып,
Рып – няма начэй.

Зьнешнасьць можа падмануць,
Як душа бяз клямкі,
То нашто бядзе цягнуць?
Грук ды грук,
Грук ды грук,
Грук – і рыцьмем ямкі.

Мо празь дзень, а мо праз рок
Сьмерць давацьме плён.
Вось кругленькі парсючок
Рох ды рох,
Рох ды рох,
Рох – і згінуў ён.

Роў сабака як шалёны,
Бо пачуў ліхога,
Ды ніхто ня чуў праклёнаў.
Гаў ды гаў,
Гаў ды гаў,
Гаў – няма рудога.

Хмурна неба назірала,
Як цялушку рвалі, –
Сьцераглі яе мо мала?
Мук ды мук,
Мук ды мук,
Мук – жыцьцё ўкралі.

Між таго ў ноч Дзядоў
Сполах узяў малую –
Хтось сьціняўся у вачох.
Плак ды плак,
Плак ды плак,
Плак – бацькі бядуюць.

Зьвер штовек латошыць нас,
Кроў зямліца п'е.
Ці настане шчасны час?
Так ды не,
Так ды не,
Так – коль прага е.

Ночка села на парог,
Змоўк Падвей у садзе.
Токмо беленькі клубок
Скок ды скок,
Скок ды скок,
Скок – і зьмёр у хаце.

* 🌫️⛓️⚔️

Канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Песьня пра паненку»

Ой мала паненка
На пячы ўздыхае.
Ой мала, ой мала
Жытку ўспамінае.

Што, мілая, просіш?
Няўжо зорку зь неба?
Ой просіць, ой просіць
Волюшкі і хлеба.

Чаму ў паненкі
Ножкі прыкаваны?
Ой ножкі, ой ножкі
Траўку адчувалі.

Хто ж маю красуню
Сілаю трымае?
Ой пані, ой пані,
Злодзеяў нямала.

Ой сумна паненка
На пячы ўздыхае.
Ой сумна, ой сумна
Пакрысе канае...

*⛓❤️‍🩹

──────≪✷≫──────
Канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Мае крыжы»

*
Вакол крыжы, мае крыжы,
Куды ні валакуся я.
Няма ні ночы тут, ні дня.
Вакол крыжы, мае крыжы.
Што я ад іх бягу – хлусьня,
Бо чую крокі ў цішы.
Вакол крыжы, мае крыжы,
Куды ні валакуся я.

* 🌫️🪦

Творчы канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Плямка»

У яе на шыі плямка
Цёмнай чырваньню гарыць,
А на сэрцы шчыльна клямка
Срэбразьвённая вісіць.

Я пяшчотным пацалункам
Прыпаду да лапінкі –
Слых яна палашчыць гукам
І не прыбярэ рукі.

Як залезу ёй пад скуру,
Адарвуся ад шчакі,
Выклічу пачуцьцяў буру –
Адштурхне зварот такі.

Ах, красуня, што ты робіш!
Цяжка вечна галубіць!
Так хачу я, што ты тоіш,
Беззваротна палюбіць!

*❤️‍🩹
Творчы канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Творца»

*
Мне абрыдла стагодзьдзі бясконца лічыць,
І чакаць, што зямляне здадуцца вайне.
Годзе спаць! Час пачуць, як дзіцёнак крычыць!

Раскалолася неба, і плача зь людзьмі,
І няспынна крывёй аблівае мяне,
Не маёй, а чужой, усмактанай зь зямлі.

Ах, як добра, што сьмертныя рыхтык як скот,
За ратунак гатовыя зьесьці сябе!
Хай давеку расплачвацца будзе іх род!

Што ні век, то ўсё болей ахвяраў нясуць
І кладуць мне да ног, крыж сякуць на ілбе.
Ты павер, не рабіў я зь іх гэткую муць!..

А я танчу ў моры мужыцкай крыві,
Бо ізноў счараваў-падмануў я цябе.
Пройдзе час – і спасьцігнеш, а покуль жыві.

*🫀
Канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Рукі паэта»

*
Зімна на вуліцы, зімна ў сьвеце,
Скігат хаўтурны нам грудзі ірве.
Рукі твае адубелі, паэце.
Рукі твае адубелі, паэце...
Што ты шукаў у зьмярцьвелай траве?
Ці... Ты кагосьці вышукваў у сьнезе?
Колькі ні пнесься, а кудаса меце,
Быццам у тым Камароўскім лесе,
У тым Камароўскім лесе...
Глянь на сьсінелыя рукі, паэце.
Што ж не клапоцісься ты пра сябе?
Ведаю, так, што зімна ў сьвеце,
Мусіш адданы ты быць барацьбе...
Дай мне зьнямелыя рукі, паэце,
Хопіць цяпла на дваіх нам, паэце.

*🌫🫀
Творчы канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Перад алтаром»

*
– Пані, вашая рука...
Нельга спаць, мне нельга спаць,
Калі вырашаюць мой лёс.
Вакол так шмат людзёў,
І кожны заняты сабой
У гэтым вялізным храме жыцьця.
А сьняжынкі танчаць на волі,
Слухаюць маю нямую песьню,
Каб потым панесьці ў сьвет, –
Хоць хтось ды пачуе мяне!..
Чаму на Каляды я ня стала сьняжынкай?
Вось так цягнесься да іх –
І прачынаесься ў халоднай залі.
Усё тут дыхае абыякавасьцю
Нат у сьвяты час.
Мармуровыя анёлы ня плачуць –
Робяць выгляд, што шкадуюць нас.
А людзі паўтараюць. Дурныя!
Ззаду чуюцца крыкі абурэньня,
Ім так хочацца да алтара.
Каб я ведала, як тут ціснуць сьцены,
Адышла б падалей. Ужо не магу.
Ужо права ня маю,
Мушу стаяць да канца.
Распачынаецца сьвята,
Што хутка абернецца горам.
– Пані, вашая рука...
Мая рука ня мае ніякае ўлады,
Але патрымаць вы можаце.
Мы тут ненадоўга, усяго на жыцьцё,
Дык трымайце яе мацьней,
Тады мо й скруха нас абміне.
Рок за рокам тут ладзяць банкет
І пяюць пра шчасьлівую жытку.
Хіба гэтак усё добра?
Вы, хто трымае мяне за руку,
Зірніце за чорныя краты!
Там сьняжынкі танчаць на волі!
Іх палёт яскравейшы ад нашага
Самага пышнага балю.
Хіба гэтак выглядае сьвята?
Ня ў глянцавых сподках Каляды,
Ня ў келіху сухога віна,
А ў свавольнай завірусе,
Ад якой вы хаваецеся ў храме,
У нахабнай яе гульні.
Дружа, мая танклявая рука
Заўжды цягнуцьмецца туды,
Дзе сьпяць токмо ад шчасьця.
Можна вырашыць мой лёс,
А існасьць перайначыць – не.

─────────≪✷≫────────

* Канал аўтаркі 🌫️❄️

Вітанкі!

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Зьнічка»

Цёмнаю ноччу выйду на двор,
Толькі надыдзе пара,
Буду сьпяваць я пад шатамі зор,
Покуль ня спыніць зара.

Гожая еліна ўторыцьме глуха
Песьні любімае словы:
«Так, завіруха мяце, завіруха
Катуе нашую мову».

– Зорка, скажы: ці доўга так будзе?
Дай мне на сьвята надзею,
Што не адступяць ад роднага людзі,
Будзе адпор ліхадзею.

– Мусі быць прышласьць у вас неблагая
Пры аднае ўмове:
Людзі зьбяруцца ля небакраю
Крыкнуць заветнае слова.

Як пачняце вы адзін аднаго
Нібыта зоркі, лічыць,
Вы заўважыце: зь неба свайго
Зьнічка імкліва ляціць.

Жыткі сваёй не спазнаўшы, яна
Дзеля вашэцяў сышла,
Каб зразумелі, што ўсталі са дна,
Сталі супернікам зла.

Моц у народзе і мове яго
Мы не дамо вам згубіць, –
Гэта прамовіла зорка. Майго
Страху было не спыніць:

– Толькі ня гасьні, застанься з народам!
А калі трэба ўпасьці,
Я ўпаду, хай лічыцьмуся скотам,
Дзеля агульнага шчасьця.

──────≪✷≫──────

🌠https://t.me/swiatlanazniczka

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Дудар»

Дагарае цыгарэта, дым пускае
Рыхтык у суровы твар бязьмежнай цемры.
Што за дзіўны гук нахабна слых ласкае,
Абуджае гартаваныя мной землі?
Хто ў цёмны час такі ня дрэмле?..

Мора хілых каласоў скалануў
Тромб хлапечае ўпартае ігры.
Вусны сьціснуты, падняты ў гару
Горды твар і нос, што вострылі вятры.
Ён ня сьпіць ад цяжкае пары.

Галавой матляе ў розныя бакі,
Як кіроўца старасьвецкае кадрылі.
Панна, вы шпарчэй да князевай рукі
Прыгарніцеся сваёй танюткай быльлю!..
Неба пазірала зорнай сіньню.

Хлопцавы сурдут быў як зь іголкі зьняты,
І, ня чуючы ні каліўца ад стомы,
(Быў канцэрт у месьце ды з нагоды сьвята)
Той з ахвотаю пусьціўся быў у скокі.
Аж гарэлі ад напругі шчокі!

Млеў і біўся перад ім стракаты строй,
Трубным, жаласьлівым гукам быў вядзёны
Гэты край, і тая ноч, і пальцаў бой.
Ён такі далёкі і такі знаёмы,
Бо запал яго, відаць, маёвы.

Раптам здрыгануўся гук у жытнім полі,
Песьня хлопца сьціхла, зьнікла і гало.
Паплыла ўсьмешка ад гэткае долі,
Бо калі ўдала слова тчэш сваё –
Сьвету цэламу скажы, які ты ё.

*🌌🎶
Творчы канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Адраджэньне»

«Няхай дасканалым ад Бога
Стаецца заўжды чалавек,
Гатовы цурацца благога
І добрым застацца навек».
Ва ўзорах чырвонае ніткі,
Што цісьне на бель Псалтыра,
Заблытаны думкі ў вітку.
Адну аткрапаць мне пара.
Пяцьсот прамінула гадоў,
Як сьвет адраджэньне красы
Зацьвердзіў, узьнёс пагатоў.
Францішак заміж паласы,
Што тэкст абрамляла сьвяты,
Пакінуў народныя словы –
І слухалі важна краты,
Дзівіліся ўласнае мове.
Любоў да людзіны у прозе
Паслалася лістам, як гаць,
Але засыналі ў зьнямозе,
Хто мусіў любоў атрымаць.
Дурны быў парадак тады,
Застаўся такім праз стагодзьдзі:
Яны адраджалі гады,
Ды толькі ня шчасьце ў народзе.
Дасюль страшны сон-небыцьцё
Іграе вялікую ролю,
Тады – павярталі жыцьцё,
Цяпер – павяртаюць няволю.
Маўляў, беларусы упалі
І росквіт сышоў у нябыт.
Раджэньне і сьмерць – гэта шалі
Для іншых народаў, эліт,
У нас жа свабоды пачатак,
Мізэрны кавалак вышынь,
Нясе чалавеку канчатак.
Скарына, сапраўдны русін,
Пакінуў народныя словы,
Каб людзі раджалі – чужое,
Сваё – забівалі, а мова
Навек засталася нямое.
У нас тут сваё «Адраджэньне»,
Чужога з народнасьцю раць,
Складанасьць у тым: без раджэньня
Нямае чаго адраджаць.

──────≪✷≫──────
*_ 🩻 _
Творчы канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Мой выклік»
Д.

Не цярплю абыякавай думкі,
Я на сьмерць выклікаю яе,
Стрэну ў пекле – і выкручу рукі
Ды парву, ды парэжу, эге!

Як зьнябуду бязьдзейнасьць са сьвету,
Захлынуся у горы сваім:
Жытка канула, канула ў Лету! –
Я за дэманам крочу ў дым...

Ты ня зрушыш і пальца свайго,
Толькі глянеш пустымі вачыма.
Адшумела ужо, адгуло,
Не ўва мне, у табе – магчыма...

...А на мне дасюль абцугі,
Што ня ўпалі у той барацьбе.
Вынішчала сваё каха... – і
Ненаўмысна забіла сябе.

Позна бегчы, шукаць паратунку –
Ты ня прымеш, а пекла ня пусьціць –
Мне найлепшага ў сьвеце гатунку
Сьмерць сустрэць трэ хвілінаю, мусіць.

Не цярплю абыякавай думкі
І на сьмерць выклікаю – так.
Ці ё сэнс у таварыскім смутку,
Ці імя мне ня проста – пустак?..

*
Канал аўтаркі

#верш #дзеньроднаймовы
#Сьвятлана_Зьнічка

«Ваўкалакі ўмеюць сьпяваць»
                                                         Д.

Ваўкалакі умеюць сьпяваць.
Нашмат лепей, ніж многія людзі,
ваўкалакі умеюць сьпяваць,
сваёй песьняй, як лекамі, ткаць
ад пустэчы зьнямелыя грудзі.
Іхні голас, як быццам струну,
нацягнуўшы, баісься парваць.
Ваўкалакі умеюць сьпяваць,
не шкадуючы ціхага сну
(то-то ж бо, гэты сон не для іх,
не для іх гэты сон – для слабых).
Ваўкалакі умеюць сьпяваць,
абуджаюць зь вясною на раўных.
Ваўкалакі умеюць сьпяваць –
гэта зьведала я нядаўна.

Ваўкалакі умеюць кахаць –
ці пачулі вы зь першага разу?
Ваўкалакі
                   умеюць
                                  кахаць
і складана прымаюць паразу.
Іхні позірк, як быццам страла,
заўважае найменшыя зьмены
ды трапляе у самыя вены,
каб пакінуць хоць кроплю цяпла.
Ваўкалакі умеюць кахаць,
шкадаваць, ратаваць, бараніць
сваё шчасьце, каб з годнасьцю жыць
ды з каханьнем, якога хоць гаць
ты гаці – не гаці, ды такога
не сустрэнеш цяпер ні у кога.
Ваўкалакі умеюць кахаць
так, што дух захапляецца ўволю
па-над голавам нашым з табою.
Ваўкалакі умеюць кахаць –
гэта зьведала я задаўна,
каб ля ейнага шляху стаяць
ды каханьне дарыць няяўна.
Што з таго, што
                              кахаю і я
Гэтаксама, як робіць яна?
Ваўкалакам падораны сьвет,
кожны верш і кожны паэт
ды таму, што умеюць кахаць
яны лепей, ніж многія людзі.

Будзеш ты Ваўкалака кахаць –
і да скону з табою ён будзе.

*🐺❤️‍🔥
Творчы канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка


                                                     Д.
*
Калі вясна прыйшла ня з поўдня
ды не з чаканьня сьветлых содняў,
адкуль прыйшла яна?
Мінулі ў пекле ліхалецьці,
і абыякавая лэдзі
пустыя чорныя вачніцы
праторкала да дна.
Мне мілы змрок быў без газьніцы,
без закаханае дзявіцы...
Цяпер – прыйшла вясна.
Ды, як ні дзіўна, не Гародня,
ня вішань белыя сьнягі,
ані браўкоўскія лугі
з заслаўскаю крыніцай
крывёю раны мне зашылі
сваёй, жывой.
Вясна прышыбавала з поўдня
на сьпіне з торбаю цяжкой,
каб сэрцу даць забіцца...
Няма гучней ад гэтай былі –
ці зноў пачулі ўсе?
Вясна прышыбавала з поўдня
ва ўсёй сваёй красе.

*🍃 Канал аўтаркі

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Да Ягора Н.»

Сьвечка болей не шапоча,
сьвечка енчыць ды крычыць,
бо калі хто сам захоча,
то загінець, памаўчыць.
Ёй налета абяцалі
подых траўню а вясны.
Усе калісь былі хлапцамі
ды кахалі – ну, а вы?
Агламаздалі нутро,
што трашчыць ужо па швох,
і сказалі: «болей – там...»
Непатрэбнае яно
ані сьвету, ані вам.
Не зважайце на крумілаў,
сквіл самотнае сьвячы –
лепей, як раней, ад мілай
ад вясны трымаць ключы.
Хай глядзіць сава ў люстэрка,
хай сьлязу пускае ў глум –
вам сяброўка-паняверка
зладзіць безьліч добрых дум.
Варта шчырым быць з сабою,
зьнішчыць іхняе «дабро» –
спарахнелае нутро,
ды ня класьці галавою
на чужынскае рабро.
Жэбрак на спатнелай сьпіне
ветла стрэне жыткі кон,
ды смуга ў чырвонай сьліне
зьменіць і ваду і сон.
Ўсё нястрашна, хай мінае
лік начэй штодзённым сном.
Вы б'яцеся нат у маі,
вы п'яце жыцьцё нагбом...
Ноч, аліж ня сьпіць рабочы,
думай-галавой кружыць:
Беларусь больш не шапоча,
не загінець, не змаўчыць.

*❤️‍🩹 Творчы канал аўтаркі

#верш #Сьвятлана_Зьнічка

«Жылка»
Д.
*
Сваю зюкню я кіну наапашкі,
укрыўшы белых плечаў хараство,
наўмысна й для мяне
адкрытых на Раство.
Хоць плямкі ейныя,
як быццам бы манашкі,
трымцяць пад сарамлівым прусаком,
іх, бы трафей сямейны, я
цішком
сьцяне прыдам ды буду цалаваць.
Адну, другую, трэцюю...
Пляваць,
калі пазьней яны ў полымі згараць!..

А покі я ў радоўцы шчаснай жыткі
малёгаць не саромелася наўды,
плыла вышэй ад малімоньня
жылка
па Моры Годнасьці, па Моры Праўды...
Я прыхілілася к яе дрыгкому ўлоньню,
укленчыла, як дазваляла сілка,
каб падабраць далоню...
У ёй маўкліва пульсавала жылка.

* * *

«Пад жылкай»

*
...Ліхтар праз пыл каханую фігуру
пялегаваў дапытлівым сьвятлом,
калі ступнёй я цалавала дол,
намацваючы жылку языком,
ды раптам галаву працяў укол:
а што пад ёй?
Там халадок нахабна лез пад скуру,
здаволены няшчаднай глыбінёй
ды – ён драпежнік – і сабой,
а я...
сачыць за тым была ня здольная.
Нашто зьнясільваць беднае дзяўчо
у лапах чужака, калі я ўжо
на плямках граю мяккі паланэз?
Адна, другая, трэцяя гучаць...
Кратацца іх ня мог
нат сам Вялес,
а я
танюткі лён сьцялю кульком ля ног.
Занідзьбела ад ціхае любосьці,
аліж, каханая,
зусім ня бачна штосьці
па выгінах тваіх агністых плямак,
каб ты хацела ператрушчыць косьці
да злосьці
ад мілосьці.
А я хачу, і енк ружовых ямак
мяне таўхае жылку разадраць.
Ў зубах – кулай,
крыві – акрай
і хутка будзе гаць...
А раць, а кэй яе
цьвяточкі пакласьцё вы на труне!..
Ну што, мая красуня, неўстаюшкі?
Ня прыйдуць болі ў хату твае дружкі,
ня ўбачаць етых захмялелых воч,
ані растушкі,
ані пацягушкі
не перарвуць надосталь тваю ноч.
Задрочыла я ём ружовых ямак
ды спапяліла засьць агністых плямак...
Прысьпеў твой кон,
збрадлівы палкі ўлон.
Мне на калені языком бы лістам
знурыўся лён, што не чакаў на скон,
ды, шчыра, я плявала на ўсё чыста
акрыма тога, што білося ў ёй.
Там холад збайсаў заўсяе настырні,
упіўшыся крывёй,
ой-ёй,
здаволіўся няшчаднай глыбінёй –
часіна мне спатоліцца і ёй.
Мне стрэлася цяпло ў ейным целе,
назьдзіў яго дасюль ня зьелі
пакуты забіцьця.
І разяваты час астаўся ззаду,
і пошасьці адзінага чуцьця
зь ім аніякага ня мелі ладу,
калі мая мілосьніцкая сілка
дазволіла апошні раз укленчыць...
А мілка,
а ты зноўку енчыць?..
У ёй маўкліва пульсавала жылка...

Творчы канал аўтаркі 🫁