#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Крывавы Шлях»
*
Мільёны кіну перуноў
У тых, каго я знаю,
У тых, маю што сочуць кроў,
У тую чорну зграю.
А.Гарун
*
Цікаўнае вока глядзіць на мяне,
З нябёсаў цьмяных назірае
За капляй крыві на маім рукаве,
Што зоркі
па небе
пускае.
Па вёсцы прайшла пагалоска, маўляў,
Хтось бачыў дзіўное здарэнне:
Уночы свяцілася неба – а я
Хаваўся
у глыб
сутарэння.
Казалі, што неба працялі агні
Халодным замогільным бляскам.
Не дзіва зусім, што пачуць не маглі
Зубоў маіх
трасцавы
ляскат.
У пошуках белых анучак для ран
Натрапіў на мёртвыя целы –
Пакуль праліваў я крыві акіян,
Яны яе
лілі
ў землю.
Ахінуў я зноў вёску чорнаю коўдрай,
Пачаў разбінтоўваць рукі –
Як раптам пачулася бразганне вёдраў
І грукат
жалезнай
папругі.
Імкліва страла перасекла паветра,
Ляцела наўпрост у мяне,
А людзі крычалі скрозь яркае пекла,
Што вочы
заслала
мае...
Маўкліва сядзеў я пад кронаю дуба,
Глядзеў на нябёсаў узоры.
Хоць рукі мае забінтованы туга,
Знайшоў я,
з каго зрабіць
зоры.
Цікаўнае вока глядзіць на мяне,
З нябёсаў цьмяных назірае
За капляй крыві на маім рукаве,
Што зоркі
па небе
пускае.
Telegram
* 🌌🫀
#Сьвятлана_Зьнічка
«Крывавы Шлях»
*
Мільёны кіну перуноў
У тых, каго я знаю,
У тых, маю што сочуць кроў,
У тую чорну зграю.
А.Гарун
*
Цікаўнае вока глядзіць на мяне,
З нябёсаў цьмяных назірае
За капляй крыві на маім рукаве,
Што зоркі
па небе
пускае.
Па вёсцы прайшла пагалоска, маўляў,
Хтось бачыў дзіўное здарэнне:
Уночы свяцілася неба – а я
Хаваўся
у глыб
сутарэння.
Казалі, што неба працялі агні
Халодным замогільным бляскам.
Не дзіва зусім, што пачуць не маглі
Зубоў маіх
трасцавы
ляскат.
У пошуках белых анучак для ран
Натрапіў на мёртвыя целы –
Пакуль праліваў я крыві акіян,
Яны яе
лілі
ў землю.
Ахінуў я зноў вёску чорнаю коўдрай,
Пачаў разбінтоўваць рукі –
Як раптам пачулася бразганне вёдраў
І грукат
жалезнай
папругі.
Імкліва страла перасекла паветра,
Ляцела наўпрост у мяне,
А людзі крычалі скрозь яркае пекла,
Што вочы
заслала
мае...
Маўкліва сядзеў я пад кронаю дуба,
Глядзеў на нябёсаў узоры.
Хоць рукі мае забінтованы туга,
Знайшоў я,
з каго зрабіць
зоры.
Цікаўнае вока глядзіць на мяне,
З нябёсаў цьмяных назірае
За капляй крыві на маім рукаве,
Што зоркі
па небе
пускае.
Telegram
* 🌌🫀
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Вечарніца»
Сядзіць пад вокам Вечарніцы,
Нібы пад струменем газніцы,
Нягеглы сталы чалавек.
Нязграбна ахінуўшысь у плед, –
Каб нельга было бачыць, хто там, –
Глядзіць на свой пражыты век
І бачыць там адны суніцы,
Сасмяглыя салёным потам,
Цяжкую працу па-за дротам
І той пякельны мёртвы снег.
Пад ім – нямоглы чалавек.
І паўтарылася вясна,
І восень гэтаксамая.
Жахлівая была зіма:
Палегла ўся сям'я мая...
Ганусіна віна прад кім?
Нашто ахвяраваў сваім
Дзіцёнкам я тады, нашто?!
Ды будзь я біты разаў сто,
Дачку бы не аддаў чужым!
Шапнуў тады я ёй: «Бяжым!» –
І кінуўся з дзіцём наўцёкі...
Хто зорам даў судзіці права?
Не можа, хто не дох ад спёкі
І не хаваў дзіця ў рове,
Забраці на свабоду права!
Я чую моц ў нашым слове.
Захочам – пакарым дарогі,
І чужакоў, і лёс убогі.
Шляхамі птушак знойдзем мы
Пуціну шчасця праз гады.
Марудна гасне Вечарніца,
Стае над лесам ноч-царыца,
А поруч з ёю – беларус.
*🌌⛓️ Telegram
#Сьвятлана_Зьнічка
«Вечарніца»
Сядзіць пад вокам Вечарніцы,
Нібы пад струменем газніцы,
Нягеглы сталы чалавек.
Нязграбна ахінуўшысь у плед, –
Каб нельга было бачыць, хто там, –
Глядзіць на свой пражыты век
І бачыць там адны суніцы,
Сасмяглыя салёным потам,
Цяжкую працу па-за дротам
І той пякельны мёртвы снег.
Пад ім – нямоглы чалавек.
І паўтарылася вясна,
І восень гэтаксамая.
Жахлівая была зіма:
Палегла ўся сям'я мая...
Ганусіна віна прад кім?
Нашто ахвяраваў сваім
Дзіцёнкам я тады, нашто?!
Ды будзь я біты разаў сто,
Дачку бы не аддаў чужым!
Шапнуў тады я ёй: «Бяжым!» –
І кінуўся з дзіцём наўцёкі...
Хто зорам даў судзіці права?
Не можа, хто не дох ад спёкі
І не хаваў дзіця ў рове,
Забраці на свабоду права!
Я чую моц ў нашым слове.
Захочам – пакарым дарогі,
І чужакоў, і лёс убогі.
Шляхамі птушак знойдзем мы
Пуціну шчасця праз гады.
Марудна гасне Вечарніца,
Стае над лесам ноч-царыца,
А поруч з ёю – беларус.
*🌌⛓️ Telegram
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Ой шуміць Падвей»
Ой шуміць Падвей губаты,
Не сціхае ні на міг.
Дзесьці енчыць пёс цыбаты.
Месяц поўны ў хмарах знік.
Хата спіць ці грае дурня,
Што не чуе шэпт глухі,
Як скрабецца ўнутр фігура
І чакае ля сахі.
Беды ходзяць дружным гуртам,
Не даюць заснуць уначы
І не сыдуць з хаты друга –
Колькі хочаш ты крычы.
Раз – і мілая Ганулька
Знойдзена каля вады.
Два – малодшая Настулька
Ёсць нявесткай пры дзяды.
Тры, чатыры – жыта згніла,
Бульбы не спытаеш чэсць.
Пяць і шэсць – дзіцятка скібу
Хлеба леташняга есць.
Покуль Ганначка жыва,
І духмяны хлеб у печы, –
Хай працуе галава,
Не спяшайся ў ложак легчы.
Хата спіць, а пёс цыбаты
Прадракае горкі крык.
Ой шуміць Падвей губаты,
Не сціхае ні на міг.
*🌫️⛓️
#Сьвятлана_Зьнічка
«Ой шуміць Падвей»
Ой шуміць Падвей губаты,
Не сціхае ні на міг.
Дзесьці енчыць пёс цыбаты.
Месяц поўны ў хмарах знік.
Хата спіць ці грае дурня,
Што не чуе шэпт глухі,
Як скрабецца ўнутр фігура
І чакае ля сахі.
Беды ходзяць дружным гуртам,
Не даюць заснуць уначы
І не сыдуць з хаты друга –
Колькі хочаш ты крычы.
Раз – і мілая Ганулька
Знойдзена каля вады.
Два – малодшая Настулька
Ёсць нявесткай пры дзяды.
Тры, чатыры – жыта згніла,
Бульбы не спытаеш чэсць.
Пяць і шэсць – дзіцятка скібу
Хлеба леташняга есць.
Покуль Ганначка жыва,
І духмяны хлеб у печы, –
Хай працуе галава,
Не спяшайся ў ложак легчы.
Хата спіць, а пёс цыбаты
Прадракае горкі крык.
Ой шуміць Падвей губаты,
Не сціхае ні на міг.
*🌫️⛓️
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Як, скажыце, жывыя з лесу выбраліся!.. Лес той – то буў ціхі, а то зрабіўся страшны – гудзе, скуголіць, як на хаўтуры... А ў тым гудзе – чую – як бы костачкамі стукае мярцвяк... Ідзе за намі, блізенько, рукой дастаць, і – стукае... Стук-стук... Стук-стук...»
*
«Вядзьмар»
Гэй ты, дружа, беражы
Свой фарсісты чуб!
Недалёка да мяжы
З светам страшных згуб.
Ліставей ссыпае злосна
Выклінанняў пуд.
Раптам стане хлопцу млосна,
Пахіснецца чуб.
Хораша ў пушчы ўвосень,
Долу мох расце,
На курганы ценем просінь
Часам упадзе.
Як бы зведаць, хто схаваны
Коўдраю з лістоў!
Хто зарыты ў курганах
Сілаю багоў?
Ці не той, хто жарты строіў
З імем чарадзея?
Хутка разбурыў ён мроі
Хлопца-ліхадзея.
Ой бушуе ветрык злосны,
Кліч «Вядзьмар!» уздымае,
Сочыць з ценю постаць грозна,
Ціха падступае.
*🌫️🍂 Telegram
#Сьвятлана_Зьнічка
«Як, скажыце, жывыя з лесу выбраліся!.. Лес той – то буў ціхі, а то зрабіўся страшны – гудзе, скуголіць, як на хаўтуры... А ў тым гудзе – чую – як бы костачкамі стукае мярцвяк... Ідзе за намі, блізенько, рукой дастаць, і – стукае... Стук-стук... Стук-стук...»
*
«Вядзьмар»
Гэй ты, дружа, беражы
Свой фарсісты чуб!
Недалёка да мяжы
З светам страшных згуб.
Ліставей ссыпае злосна
Выклінанняў пуд.
Раптам стане хлопцу млосна,
Пахіснецца чуб.
Хораша ў пушчы ўвосень,
Долу мох расце,
На курганы ценем просінь
Часам упадзе.
Як бы зведаць, хто схаваны
Коўдраю з лістоў!
Хто зарыты ў курганах
Сілаю багоў?
Ці не той, хто жарты строіў
З імем чарадзея?
Хутка разбурыў ён мроі
Хлопца-ліхадзея.
Ой бушуе ветрык злосны,
Кліч «Вядзьмар!» уздымае,
Сочыць з ценю постаць грозна,
Ціха падступае.
*🌫️🍂 Telegram
Вітаю! Дзякуй, творцы, за вашую дзейнасць! Яна будзе жыць у вяках, як і беларушчына! Разам мы зможам перашкоды! А пакуль дасылаю наш са Стэфі твор ❤️
#пераклад #песня #музыка
#Сьвятлана_Зьнічка
#Стэфі_Ларэнца
Аўтар песні: Stefi Lorenzo
Пераклад: Сьвятлана Зьнічка
«Зорная ноч»
*
Чаму ты не са мной,
Калі мне трэба паказаць табе
Свет свой?
Чаму ты пакінуў родны дом?
Мне трэ паказаць,
Які прыгожы ён.
Хтосьці можа казаць,
Што мінуўшчыне час дараваць,
А я не магу, не магу.
Ты бачыш: йду па вастрыю.
Толькі розум я згублю,
Свет абернецца ў цьму,
Я знайду, я знайду
Ключ да былых дзён.
Дружа, вочы ты раскрой,
Ведай, што станем гарой
Мы з табой, мы з табой.
Ведай, што знойдзем спакой
У зорную ноч, ноч, ноч, ноч…
Проста хочацца, каб
Ты ўбачыў нябёсы,
Проста хочацца, каб
Ты жыў у раскошы.
Я ўжо раблю так,
Няма шляху назад.
Дай руку і глядзі,
Колькі цудаў у жыцці.
• • •
Сьвятлана:
Telegram
• • •
Стэфі:
Telegram
YouTube
• • •
#пераклад #песня #музыка
#Сьвятлана_Зьнічка
#Стэфі_Ларэнца
Аўтар песні: Stefi Lorenzo
Пераклад: Сьвятлана Зьнічка
«Зорная ноч»
*
Чаму ты не са мной,
Калі мне трэба паказаць табе
Свет свой?
Чаму ты пакінуў родны дом?
Мне трэ паказаць,
Які прыгожы ён.
Хтосьці можа казаць,
Што мінуўшчыне час дараваць,
А я не магу, не магу.
Ты бачыш: йду па вастрыю.
Толькі розум я згублю,
Свет абернецца ў цьму,
Я знайду, я знайду
Ключ да былых дзён.
Дружа, вочы ты раскрой,
Ведай, што станем гарой
Мы з табой, мы з табой.
Ведай, што знойдзем спакой
У зорную ноч, ноч, ноч, ноч…
Проста хочацца, каб
Ты ўбачыў нябёсы,
Проста хочацца, каб
Ты жыў у раскошы.
Я ўжо раблю так,
Няма шляху назад.
Дай руку і глядзі,
Колькі цудаў у жыцці.
• • •
Сьвятлана:
Telegram
• • •
Стэфі:
Telegram
YouTube
• • •
Telegram
Stefi Lorenzo music
🦆songwriter
🦆rapper
🦆singer
Instagram @missssslorenzo
🦆rapper
🦆singer
Instagram @missssslorenzo
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
Вітаю, спадарове! Я радая прадставіць вам свой твор, у які ўклала, падаецца, безліч сілаў, часу і думак. Спадзявацьмуся, ён вас закране) 🥀
https://telegra.ph/Nyavykazanaya-pra%D1%9Eda-10-13
• • •
#Сьвятлана_Зьнічка
Вітаю, спадарове! Я радая прадставіць вам свой твор, у які ўклала, падаецца, безліч сілаў, часу і думак. Спадзявацьмуся, ён вас закране) 🥀
https://telegra.ph/Nyavykazanaya-pra%D1%9Eda-10-13
• • •
Telegraph
«Нявыказаная праўда»
«Нявыказаная праўда» Сьвятлана Зьнічка *🌌🥀 <Заснавана на паданні ды адчуваннях аўтара> * «...Дзе жыць, дзе тварыць жыццё новае трэба, — Там сыплюць магілы, там — смерць, пахароны!» Я.Купала * Смяюцца праз вокны яскравыя кветкі, Пра кожную складзены песні…
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Белы комін»
*
Трапяткая зеляніна
Наравіць зляцеці долу:
У спустошанай даміне
Вецер шпаркі чуе волю.
Дзе падзелі спевакоў?
Змоўк святочны гоман у хаце.
Грэе комін ад вякоў –
Няўжо ж ты адзіны, браце?
Белай фарбай маляваны,
Ціха-ціхенька трашчыць
Ён агнём зіхоткім, вабным –
Усё жыве, як мае быць.
Пакрысе агонь з'ядае
Тлустыя кавалкі плоці.
Іх ля коміна нядаўна
Кінуў як ахвяру хтосьці.
Поблізу няма каханай.
З кім жа комін ажаніўся? –
Адзіноце ён адданы,
Да якой уноч туліўся.
І не прыйдуць людзі ў хату,
Не запаляць тут багацце.
Комін стаў сам-насам з катам –
Вечна шлюбнае закляцце.
Пакрысе агонь марнее.
Вочы цьмяны рве пясок.
Згасла ў коміне надзея,
Змёр і трапяткі вянок.
*🌫️🥀🍃
#Сьвятлана_Зьнічка
«Белы комін»
*
Трапяткая зеляніна
Наравіць зляцеці долу:
У спустошанай даміне
Вецер шпаркі чуе волю.
Дзе падзелі спевакоў?
Змоўк святочны гоман у хаце.
Грэе комін ад вякоў –
Няўжо ж ты адзіны, браце?
Белай фарбай маляваны,
Ціха-ціхенька трашчыць
Ён агнём зіхоткім, вабным –
Усё жыве, як мае быць.
Пакрысе агонь з'ядае
Тлустыя кавалкі плоці.
Іх ля коміна нядаўна
Кінуў як ахвяру хтосьці.
Поблізу няма каханай.
З кім жа комін ажаніўся? –
Адзіноце ён адданы,
Да якой уноч туліўся.
І не прыйдуць людзі ў хату,
Не запаляць тут багацце.
Комін стаў сам-насам з катам –
Вечна шлюбнае закляцце.
Пакрысе агонь марнее.
Вочы цьмяны рве пясок.
Згасла ў коміне надзея,
Змёр і трапяткі вянок.
*🌫️🥀🍃
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Чорная ноч»
Недзе дагэтуль бадзяюцца людзі,
Шоргат лістот і тканін рэжа слых.
Зьлеглі чарнявыя хлопцы ў брудзі,
Болей ня чуюць ланцуг гукаў тых.
Зьмешвае кучары вецер з гразёй
Хоць далікатна, – ужо ўсё адно.
Зроблена шмат, ды і гэта ня ўсё,
Многа шчэ трэба зрабіці. Было.
* * *
Сонца паволі ніжэла за лесам.
Хлопцы кляліся крывёю сваёй, –
Дрот небясьпечны дрыжэў тады ўверсе, –
Жыць, і любіць, і змагацца з хлусьнёй.
Рукі бароняць упартыя сэрцы,
Легчы ня могуць яны па баках.
Можна забіць, але толькі ня сьцерці
Іх, бунтароў-сьпевакоў, у вяках.
* * *
Ледзьве шуміць велікан-ясакар,
Сьлёзы яго шамацяць у цішы.
Згінуў у жыце мяцежны бунтар –
Вольнаму ж клічу ня мае мяжы.
Чорная ноч не згасіла сьвятло.
Дорыць прыемнасьці раніца саду.
Зьвесіць хацелі на шыю ярмо,
Ды немагчыма забыцца на праўду.
Сонца зайскрылася на гарызонце,
Бляскам адбілася ў чорных вачах.
Хтосьці ўжо паміж могілак ходзіць,
Песьні складае аб хлопцах праз страх.
Пыл абавіў маладыя галовы.
Стынуць гарачыя сэрцы ў грудзях.
Вецер разносіць па вуліцах словы:
«Жыцьме народ мой – жывы буду я!»
* ◼️🍂
* Творчы канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Чорная ноч»
Недзе дагэтуль бадзяюцца людзі,
Шоргат лістот і тканін рэжа слых.
Зьлеглі чарнявыя хлопцы ў брудзі,
Болей ня чуюць ланцуг гукаў тых.
Зьмешвае кучары вецер з гразёй
Хоць далікатна, – ужо ўсё адно.
Зроблена шмат, ды і гэта ня ўсё,
Многа шчэ трэба зрабіці. Было.
* * *
Сонца паволі ніжэла за лесам.
Хлопцы кляліся крывёю сваёй, –
Дрот небясьпечны дрыжэў тады ўверсе, –
Жыць, і любіць, і змагацца з хлусьнёй.
Рукі бароняць упартыя сэрцы,
Легчы ня могуць яны па баках.
Можна забіць, але толькі ня сьцерці
Іх, бунтароў-сьпевакоў, у вяках.
* * *
Ледзьве шуміць велікан-ясакар,
Сьлёзы яго шамацяць у цішы.
Згінуў у жыце мяцежны бунтар –
Вольнаму ж клічу ня мае мяжы.
Чорная ноч не згасіла сьвятло.
Дорыць прыемнасьці раніца саду.
Зьвесіць хацелі на шыю ярмо,
Ды немагчыма забыцца на праўду.
Сонца зайскрылася на гарызонце,
Бляскам адбілася ў чорных вачах.
Хтосьці ўжо паміж могілак ходзіць,
Песьні складае аб хлопцах праз страх.
Пыл абавіў маладыя галовы.
Стынуць гарачыя сэрцы ў грудзях.
Вецер разносіць па вуліцах словы:
«Жыцьме народ мой – жывы буду я!»
* ◼️🍂
* Творчы канал аўтаркі
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Так ці не?»
Ночка села на парог,
Змоўк Падвей у садзе.
Токмо беленькі клубок
Скок ды скок,
Скок ды скок,
Скок – і знік у хаце.
Сьлед сьмярдзючы цягне ён
Зь сенцаў і да ложку,
Нібы даўні бацька-лён.
Крок ды крок,
Крок ды крок,
Крок – паплачам трошку.
Што шчэ можа так хавацца
Ад людскіх вачэй,
Як ня помсьлівая цаца?
Рып ды рып,
Рып ды рып,
Рып – няма начэй.
Зьнешнасьць можа падмануць,
Як душа бяз клямкі,
То нашто бядзе цягнуць?
Грук ды грук,
Грук ды грук,
Грук – і рыцьмем ямкі.
Мо празь дзень, а мо праз рок
Сьмерць давацьме плён.
Вось кругленькі парсючок
Рох ды рох,
Рох ды рох,
Рох – і згінуў ён.
Роў сабака як шалёны,
Бо пачуў ліхога,
Ды ніхто ня чуў праклёнаў.
Гаў ды гаў,
Гаў ды гаў,
Гаў – няма рудога.
Хмурна неба назірала,
Як цялушку рвалі, –
Сьцераглі яе мо мала?
Мук ды мук,
Мук ды мук,
Мук – жыцьцё ўкралі.
Між таго ў ноч Дзядоў
Сполах узяў малую –
Хтось сьціняўся у вачох.
Плак ды плак,
Плак ды плак,
Плак – бацькі бядуюць.
Зьвер штовек латошыць нас,
Кроў зямліца п'е.
Ці настане шчасны час?
Так ды не,
Так ды не,
Так – коль прага е.
Ночка села на парог,
Змоўк Падвей у садзе.
Токмо беленькі клубок
Скок ды скок,
Скок ды скок,
Скок – і зьмёр у хаце.
* 🌫️⛓️⚔️
Канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Так ці не?»
Ночка села на парог,
Змоўк Падвей у садзе.
Токмо беленькі клубок
Скок ды скок,
Скок ды скок,
Скок – і знік у хаце.
Сьлед сьмярдзючы цягне ён
Зь сенцаў і да ложку,
Нібы даўні бацька-лён.
Крок ды крок,
Крок ды крок,
Крок – паплачам трошку.
Што шчэ можа так хавацца
Ад людскіх вачэй,
Як ня помсьлівая цаца?
Рып ды рып,
Рып ды рып,
Рып – няма начэй.
Зьнешнасьць можа падмануць,
Як душа бяз клямкі,
То нашто бядзе цягнуць?
Грук ды грук,
Грук ды грук,
Грук – і рыцьмем ямкі.
Мо празь дзень, а мо праз рок
Сьмерць давацьме плён.
Вось кругленькі парсючок
Рох ды рох,
Рох ды рох,
Рох – і згінуў ён.
Роў сабака як шалёны,
Бо пачуў ліхога,
Ды ніхто ня чуў праклёнаў.
Гаў ды гаў,
Гаў ды гаў,
Гаў – няма рудога.
Хмурна неба назірала,
Як цялушку рвалі, –
Сьцераглі яе мо мала?
Мук ды мук,
Мук ды мук,
Мук – жыцьцё ўкралі.
Між таго ў ноч Дзядоў
Сполах узяў малую –
Хтось сьціняўся у вачох.
Плак ды плак,
Плак ды плак,
Плак – бацькі бядуюць.
Зьвер штовек латошыць нас,
Кроў зямліца п'е.
Ці настане шчасны час?
Так ды не,
Так ды не,
Так – коль прага е.
Ночка села на парог,
Змоўк Падвей у садзе.
Токмо беленькі клубок
Скок ды скок,
Скок ды скок,
Скок – і зьмёр у хаце.
* 🌫️⛓️⚔️
Канал аўтаркі
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Песьня пра паненку»
Ой мала паненка
На пячы ўздыхае.
Ой мала, ой мала
Жытку ўспамінае.
Што, мілая, просіш?
Няўжо зорку зь неба?
Ой просіць, ой просіць
Волюшкі і хлеба.
Чаму ў паненкі
Ножкі прыкаваны?
Ой ножкі, ой ножкі
Траўку адчувалі.
Хто ж маю красуню
Сілаю трымае?
Ой пані, ой пані,
Злодзеяў нямала.
Ой сумна паненка
На пячы ўздыхае.
Ой сумна, ой сумна
Пакрысе канае...
*⛓❤️🩹
──────≪✷≫──────
Канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Песьня пра паненку»
Ой мала паненка
На пячы ўздыхае.
Ой мала, ой мала
Жытку ўспамінае.
Што, мілая, просіш?
Няўжо зорку зь неба?
Ой просіць, ой просіць
Волюшкі і хлеба.
Чаму ў паненкі
Ножкі прыкаваны?
Ой ножкі, ой ножкі
Траўку адчувалі.
Хто ж маю красуню
Сілаю трымае?
Ой пані, ой пані,
Злодзеяў нямала.
Ой сумна паненка
На пячы ўздыхае.
Ой сумна, ой сумна
Пакрысе канае...
*⛓❤️🩹
──────≪✷≫──────
Канал аўтаркі
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Мае крыжы»
*
Вакол крыжы, мае крыжы,
Куды ні валакуся я.
Няма ні ночы тут, ні дня.
Вакол крыжы, мае крыжы.
Што я ад іх бягу – хлусьня,
Бо чую крокі ў цішы.
Вакол крыжы, мае крыжы,
Куды ні валакуся я.
* 🌫️🪦
Творчы канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Мае крыжы»
*
Вакол крыжы, мае крыжы,
Куды ні валакуся я.
Няма ні ночы тут, ні дня.
Вакол крыжы, мае крыжы.
Што я ад іх бягу – хлусьня,
Бо чую крокі ў цішы.
Вакол крыжы, мае крыжы,
Куды ні валакуся я.
* 🌫️🪦
Творчы канал аўтаркі
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Плямка»
У яе на шыі плямка
Цёмнай чырваньню гарыць,
А на сэрцы шчыльна клямка
Срэбразьвённая вісіць.
Я пяшчотным пацалункам
Прыпаду да лапінкі –
Слых яна палашчыць гукам
І не прыбярэ рукі.
Як залезу ёй пад скуру,
Адарвуся ад шчакі,
Выклічу пачуцьцяў буру –
Адштурхне зварот такі.
Ах, красуня, што ты робіш!
Цяжка вечна галубіць!
Так хачу я, што ты тоіш,
Беззваротна палюбіць!
*❤️🩹
Творчы канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Плямка»
У яе на шыі плямка
Цёмнай чырваньню гарыць,
А на сэрцы шчыльна клямка
Срэбразьвённая вісіць.
Я пяшчотным пацалункам
Прыпаду да лапінкі –
Слых яна палашчыць гукам
І не прыбярэ рукі.
Як залезу ёй пад скуру,
Адарвуся ад шчакі,
Выклічу пачуцьцяў буру –
Адштурхне зварот такі.
Ах, красуня, што ты робіш!
Цяжка вечна галубіць!
Так хачу я, што ты тоіш,
Беззваротна палюбіць!
*❤️🩹
Творчы канал аўтаркі
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Творца»
*
Мне абрыдла стагодзьдзі бясконца лічыць,
І чакаць, што зямляне здадуцца вайне.
Годзе спаць! Час пачуць, як дзіцёнак крычыць!
Раскалолася неба, і плача зь людзьмі,
І няспынна крывёй аблівае мяне,
Не маёй, а чужой, усмактанай зь зямлі.
Ах, як добра, што сьмертныя рыхтык як скот,
За ратунак гатовыя зьесьці сябе!
Хай давеку расплачвацца будзе іх род!
Што ні век, то ўсё болей ахвяраў нясуць
І кладуць мне да ног, крыж сякуць на ілбе.
Ты павер, не рабіў я зь іх гэткую муць!..
А я танчу ў моры мужыцкай крыві,
Бо ізноў счараваў-падмануў я цябе.
Пройдзе час – і спасьцігнеш, а покуль жыві.
*🫀
Канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Творца»
*
Мне абрыдла стагодзьдзі бясконца лічыць,
І чакаць, што зямляне здадуцца вайне.
Годзе спаць! Час пачуць, як дзіцёнак крычыць!
Раскалолася неба, і плача зь людзьмі,
І няспынна крывёй аблівае мяне,
Не маёй, а чужой, усмактанай зь зямлі.
Ах, як добра, што сьмертныя рыхтык як скот,
За ратунак гатовыя зьесьці сябе!
Хай давеку расплачвацца будзе іх род!
Што ні век, то ўсё болей ахвяраў нясуць
І кладуць мне да ног, крыж сякуць на ілбе.
Ты павер, не рабіў я зь іх гэткую муць!..
А я танчу ў моры мужыцкай крыві,
Бо ізноў счараваў-падмануў я цябе.
Пройдзе час – і спасьцігнеш, а покуль жыві.
*🫀
Канал аўтаркі
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Рукі паэта»
*
Зімна на вуліцы, зімна ў сьвеце,
Скігат хаўтурны нам грудзі ірве.
Рукі твае адубелі, паэце.
Рукі твае адубелі, паэце...
Што ты шукаў у зьмярцьвелай траве?
Ці... Ты кагосьці вышукваў у сьнезе?
Колькі ні пнесься, а кудаса меце,
Быццам у тым Камароўскім лесе,
У тым Камароўскім лесе...
Глянь на сьсінелыя рукі, паэце.
Што ж не клапоцісься ты пра сябе?
Ведаю, так, што зімна ў сьвеце,
Мусіш адданы ты быць барацьбе...
Дай мне зьнямелыя рукі, паэце,
Хопіць цяпла на дваіх нам, паэце.
*🌫🫀
Творчы канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Рукі паэта»
*
Зімна на вуліцы, зімна ў сьвеце,
Скігат хаўтурны нам грудзі ірве.
Рукі твае адубелі, паэце.
Рукі твае адубелі, паэце...
Што ты шукаў у зьмярцьвелай траве?
Ці... Ты кагосьці вышукваў у сьнезе?
Колькі ні пнесься, а кудаса меце,
Быццам у тым Камароўскім лесе,
У тым Камароўскім лесе...
Глянь на сьсінелыя рукі, паэце.
Што ж не клапоцісься ты пра сябе?
Ведаю, так, што зімна ў сьвеце,
Мусіш адданы ты быць барацьбе...
Дай мне зьнямелыя рукі, паэце,
Хопіць цяпла на дваіх нам, паэце.
*🌫🫀
Творчы канал аўтаркі
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Перад алтаром»
*
– Пані, вашая рука...
Нельга спаць, мне нельга спаць,
Калі вырашаюць мой лёс.
Вакол так шмат людзёў,
І кожны заняты сабой
У гэтым вялізным храме жыцьця.
А сьняжынкі танчаць на волі,
Слухаюць маю нямую песьню,
Каб потым панесьці ў сьвет, –
Хоць хтось ды пачуе мяне!..
Чаму на Каляды я ня стала сьняжынкай?
Вось так цягнесься да іх –
І прачынаесься ў халоднай залі.
Усё тут дыхае абыякавасьцю
Нат у сьвяты час.
Мармуровыя анёлы ня плачуць –
Робяць выгляд, што шкадуюць нас.
А людзі паўтараюць. Дурныя!
Ззаду чуюцца крыкі абурэньня,
Ім так хочацца да алтара.
Каб я ведала, як тут ціснуць сьцены,
Адышла б падалей. Ужо не магу.
Ужо права ня маю,
Мушу стаяць да канца.
Распачынаецца сьвята,
Што хутка абернецца горам.
– Пані, вашая рука...
Мая рука ня мае ніякае ўлады,
Але патрымаць вы можаце.
Мы тут ненадоўга, усяго на жыцьцё,
Дык трымайце яе мацьней,
Тады мо й скруха нас абміне.
Рок за рокам тут ладзяць банкет
І пяюць пра шчасьлівую жытку.
Хіба гэтак усё добра?
Вы, хто трымае мяне за руку,
Зірніце за чорныя краты!
Там сьняжынкі танчаць на волі!
Іх палёт яскравейшы ад нашага
Самага пышнага балю.
Хіба гэтак выглядае сьвята?
Ня ў глянцавых сподках Каляды,
Ня ў келіху сухога віна,
А ў свавольнай завірусе,
Ад якой вы хаваецеся ў храме,
У нахабнай яе гульні.
Дружа, мая танклявая рука
Заўжды цягнуцьмецца туды,
Дзе сьпяць токмо ад шчасьця.
Можна вырашыць мой лёс,
А існасьць перайначыць – не.
─────────≪✷≫────────
* Канал аўтаркі 🌫️❄️
#Сьвятлана_Зьнічка
«Перад алтаром»
*
– Пані, вашая рука...
Нельга спаць, мне нельга спаць,
Калі вырашаюць мой лёс.
Вакол так шмат людзёў,
І кожны заняты сабой
У гэтым вялізным храме жыцьця.
А сьняжынкі танчаць на волі,
Слухаюць маю нямую песьню,
Каб потым панесьці ў сьвет, –
Хоць хтось ды пачуе мяне!..
Чаму на Каляды я ня стала сьняжынкай?
Вось так цягнесься да іх –
І прачынаесься ў халоднай залі.
Усё тут дыхае абыякавасьцю
Нат у сьвяты час.
Мармуровыя анёлы ня плачуць –
Робяць выгляд, што шкадуюць нас.
А людзі паўтараюць. Дурныя!
Ззаду чуюцца крыкі абурэньня,
Ім так хочацца да алтара.
Каб я ведала, як тут ціснуць сьцены,
Адышла б падалей. Ужо не магу.
Ужо права ня маю,
Мушу стаяць да канца.
Распачынаецца сьвята,
Што хутка абернецца горам.
– Пані, вашая рука...
Мая рука ня мае ніякае ўлады,
Але патрымаць вы можаце.
Мы тут ненадоўга, усяго на жыцьцё,
Дык трымайце яе мацьней,
Тады мо й скруха нас абміне.
Рок за рокам тут ладзяць банкет
І пяюць пра шчасьлівую жытку.
Хіба гэтак усё добра?
Вы, хто трымае мяне за руку,
Зірніце за чорныя краты!
Там сьняжынкі танчаць на волі!
Іх палёт яскравейшы ад нашага
Самага пышнага балю.
Хіба гэтак выглядае сьвята?
Ня ў глянцавых сподках Каляды,
Ня ў келіху сухога віна,
А ў свавольнай завірусе,
Ад якой вы хаваецеся ў храме,
У нахабнай яе гульні.
Дружа, мая танклявая рука
Заўжды цягнуцьмецца туды,
Дзе сьпяць токмо ад шчасьця.
Можна вырашыць мой лёс,
А існасьць перайначыць – не.
─────────≪✷≫────────
* Канал аўтаркі 🌫️❄️
Вітанкі!
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Зьнічка»
Цёмнаю ноччу выйду на двор,
Толькі надыдзе пара,
Буду сьпяваць я пад шатамі зор,
Покуль ня спыніць зара.
Гожая еліна ўторыцьме глуха
Песьні любімае словы:
«Так, завіруха мяце, завіруха
Катуе нашую мову».
– Зорка, скажы: ці доўга так будзе?
Дай мне на сьвята надзею,
Што не адступяць ад роднага людзі,
Будзе адпор ліхадзею.
– Мусі быць прышласьць у вас неблагая
Пры аднае ўмове:
Людзі зьбяруцца ля небакраю
Крыкнуць заветнае слова.
Як пачняце вы адзін аднаго
Нібыта зоркі, лічыць,
Вы заўважыце: зь неба свайго
Зьнічка імкліва ляціць.
Жыткі сваёй не спазнаўшы, яна
Дзеля вашэцяў сышла,
Каб зразумелі, што ўсталі са дна,
Сталі супернікам зла.
Моц у народзе і мове яго
Мы не дамо вам згубіць, –
Гэта прамовіла зорка. Майго
Страху было не спыніць:
– Толькі ня гасьні, застанься з народам!
А калі трэба ўпасьці,
Я ўпаду, хай лічыцьмуся скотам,
Дзеля агульнага шчасьця.
──────≪✷≫──────
🌠https://t.me/swiatlanazniczka
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Зьнічка»
Цёмнаю ноччу выйду на двор,
Толькі надыдзе пара,
Буду сьпяваць я пад шатамі зор,
Покуль ня спыніць зара.
Гожая еліна ўторыцьме глуха
Песьні любімае словы:
«Так, завіруха мяце, завіруха
Катуе нашую мову».
– Зорка, скажы: ці доўга так будзе?
Дай мне на сьвята надзею,
Што не адступяць ад роднага людзі,
Будзе адпор ліхадзею.
– Мусі быць прышласьць у вас неблагая
Пры аднае ўмове:
Людзі зьбяруцца ля небакраю
Крыкнуць заветнае слова.
Як пачняце вы адзін аднаго
Нібыта зоркі, лічыць,
Вы заўважыце: зь неба свайго
Зьнічка імкліва ляціць.
Жыткі сваёй не спазнаўшы, яна
Дзеля вашэцяў сышла,
Каб зразумелі, што ўсталі са дна,
Сталі супернікам зла.
Моц у народзе і мове яго
Мы не дамо вам згубіць, –
Гэта прамовіла зорка. Майго
Страху было не спыніць:
– Толькі ня гасьні, застанься з народам!
А калі трэба ўпасьці,
Я ўпаду, хай лічыцьмуся скотам,
Дзеля агульнага шчасьця.
──────≪✷≫──────
🌠https://t.me/swiatlanazniczka
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Дудар»
Дагарае цыгарэта, дым пускае
Рыхтык у суровы твар бязьмежнай цемры.
Што за дзіўны гук нахабна слых ласкае,
Абуджае гартаваныя мной землі?
Хто ў цёмны час такі ня дрэмле?..
Мора хілых каласоў скалануў
Тромб хлапечае ўпартае ігры.
Вусны сьціснуты, падняты ў гару
Горды твар і нос, што вострылі вятры.
Ён ня сьпіць ад цяжкае пары.
Галавой матляе ў розныя бакі,
Як кіроўца старасьвецкае кадрылі.
Панна, вы шпарчэй да князевай рукі
Прыгарніцеся сваёй танюткай быльлю!..
Неба пазірала зорнай сіньню.
Хлопцавы сурдут быў як зь іголкі зьняты,
І, ня чуючы ні каліўца ад стомы,
(Быў канцэрт у месьце ды з нагоды сьвята)
Той з ахвотаю пусьціўся быў у скокі.
Аж гарэлі ад напругі шчокі!
Млеў і біўся перад ім стракаты строй,
Трубным, жаласьлівым гукам быў вядзёны
Гэты край, і тая ноч, і пальцаў бой.
Ён такі далёкі і такі знаёмы,
Бо запал яго, відаць, маёвы.
Раптам здрыгануўся гук у жытнім полі,
Песьня хлопца сьціхла, зьнікла і гало.
Паплыла ўсьмешка ад гэткае долі,
Бо калі ўдала слова тчэш сваё –
Сьвету цэламу скажы, які ты ё.
*🌌🎶
Творчы канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Дудар»
Дагарае цыгарэта, дым пускае
Рыхтык у суровы твар бязьмежнай цемры.
Што за дзіўны гук нахабна слых ласкае,
Абуджае гартаваныя мной землі?
Хто ў цёмны час такі ня дрэмле?..
Мора хілых каласоў скалануў
Тромб хлапечае ўпартае ігры.
Вусны сьціснуты, падняты ў гару
Горды твар і нос, што вострылі вятры.
Ён ня сьпіць ад цяжкае пары.
Галавой матляе ў розныя бакі,
Як кіроўца старасьвецкае кадрылі.
Панна, вы шпарчэй да князевай рукі
Прыгарніцеся сваёй танюткай быльлю!..
Неба пазірала зорнай сіньню.
Хлопцавы сурдут быў як зь іголкі зьняты,
І, ня чуючы ні каліўца ад стомы,
(Быў канцэрт у месьце ды з нагоды сьвята)
Той з ахвотаю пусьціўся быў у скокі.
Аж гарэлі ад напругі шчокі!
Млеў і біўся перад ім стракаты строй,
Трубным, жаласьлівым гукам быў вядзёны
Гэты край, і тая ноч, і пальцаў бой.
Ён такі далёкі і такі знаёмы,
Бо запал яго, відаць, маёвы.
Раптам здрыгануўся гук у жытнім полі,
Песьня хлопца сьціхла, зьнікла і гало.
Паплыла ўсьмешка ад гэткае долі,
Бо калі ўдала слова тчэш сваё –
Сьвету цэламу скажы, які ты ё.
*🌌🎶
Творчы канал аўтаркі
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Адраджэньне»
«Няхай дасканалым ад Бога
Стаецца заўжды чалавек,
Гатовы цурацца благога
І добрым застацца навек».
Ва ўзорах чырвонае ніткі,
Што цісьне на бель Псалтыра,
Заблытаны думкі ў вітку.
Адну аткрапаць мне пара.
Пяцьсот прамінула гадоў,
Як сьвет адраджэньне красы
Зацьвердзіў, узьнёс пагатоў.
Францішак заміж паласы,
Што тэкст абрамляла сьвяты,
Пакінуў народныя словы –
І слухалі важна краты,
Дзівіліся ўласнае мове.
Любоў да людзіны у прозе
Паслалася лістам, як гаць,
Але засыналі ў зьнямозе,
Хто мусіў любоў атрымаць.
Дурны быў парадак тады,
Застаўся такім праз стагодзьдзі:
Яны адраджалі гады,
Ды толькі ня шчасьце ў народзе.
Дасюль страшны сон-небыцьцё
Іграе вялікую ролю,
Тады – павярталі жыцьцё,
Цяпер – павяртаюць няволю.
Маўляў, беларусы упалі
І росквіт сышоў у нябыт.
Раджэньне і сьмерць – гэта шалі
Для іншых народаў, эліт,
У нас жа свабоды пачатак,
Мізэрны кавалак вышынь,
Нясе чалавеку канчатак.
Скарына, сапраўдны русін,
Пакінуў народныя словы,
Каб людзі раджалі – чужое,
Сваё – забівалі, а мова
Навек засталася нямое.
У нас тут сваё «Адраджэньне»,
Чужога з народнасьцю раць,
Складанасьць у тым: без раджэньня
Нямае чаго адраджаць.
──────≪✷≫──────
*_ 🩻 _
Творчы канал аўтаркі
#Сьвятлана_Зьнічка
«Адраджэньне»
«Няхай дасканалым ад Бога
Стаецца заўжды чалавек,
Гатовы цурацца благога
І добрым застацца навек».
Ва ўзорах чырвонае ніткі,
Што цісьне на бель Псалтыра,
Заблытаны думкі ў вітку.
Адну аткрапаць мне пара.
Пяцьсот прамінула гадоў,
Як сьвет адраджэньне красы
Зацьвердзіў, узьнёс пагатоў.
Францішак заміж паласы,
Што тэкст абрамляла сьвяты,
Пакінуў народныя словы –
І слухалі важна краты,
Дзівіліся ўласнае мове.
Любоў да людзіны у прозе
Паслалася лістам, як гаць,
Але засыналі ў зьнямозе,
Хто мусіў любоў атрымаць.
Дурны быў парадак тады,
Застаўся такім праз стагодзьдзі:
Яны адраджалі гады,
Ды толькі ня шчасьце ў народзе.
Дасюль страшны сон-небыцьцё
Іграе вялікую ролю,
Тады – павярталі жыцьцё,
Цяпер – павяртаюць няволю.
Маўляў, беларусы упалі
І росквіт сышоў у нябыт.
Раджэньне і сьмерць – гэта шалі
Для іншых народаў, эліт,
У нас жа свабоды пачатак,
Мізэрны кавалак вышынь,
Нясе чалавеку канчатак.
Скарына, сапраўдны русін,
Пакінуў народныя словы,
Каб людзі раджалі – чужое,
Сваё – забівалі, а мова
Навек засталася нямое.
У нас тут сваё «Адраджэньне»,
Чужога з народнасьцю раць,
Складанасьць у тым: без раджэньня
Нямае чаго адраджаць.
──────≪✷≫──────
*_ 🩻 _
Творчы канал аўтаркі