#верш
#госць
#ананімна
Здараецца. Часам. Вельмі часта
хачу праваліцца я скрозь зямлю.
І не зрабіла нічога я надта
такога, каб існасць ганьбіла сваю.
Але калі зноў выглядаю шкадліва,
бы я кацяня, што жыве ў каробцы
мокрай у лужыне, што дажджом наліла,
і не рашаецца выйсці й ісці па дарожцы
жыцця крок за крокам,
бо за паваротам
можа чакаць нешта страшнае. Потым
ужо не адмыюся жаху.
І мне вельмі жахліва.
Жахліва ад бруду, у які я сябе закапала,
ад смецця, жыццём прынеслага нямала.
Выбачайце маю сарамлівасць
і маю нерашучасць.
Таму што я толькі на словах вялікая.
Насамрэч унутры мяне ледзьве не пуста.
#госць
#ананімна
Здараецца. Часам. Вельмі часта
хачу праваліцца я скрозь зямлю.
І не зрабіла нічога я надта
такога, каб існасць ганьбіла сваю.
Але калі зноў выглядаю шкадліва,
бы я кацяня, што жыве ў каробцы
мокрай у лужыне, што дажджом наліла,
і не рашаецца выйсці й ісці па дарожцы
жыцця крок за крокам,
бо за паваротам
можа чакаць нешта страшнае. Потым
ужо не адмыюся жаху.
І мне вельмі жахліва.
Жахліва ад бруду, у які я сябе закапала,
ад смецця, жыццём прынеслага нямала.
Выбачайце маю сарамлівасць
і маю нерашучасць.
Таму што я толькі на словах вялікая.
Насамрэч унутры мяне ледзьве не пуста.
#проза
#госць
#ананімна
Ваў гэта што новы крындж-фанфік які не з’яўляецца ў пошуку на ао3?
Дай бог вам здароўя калі вы гэта прачытаеце :^)
“На гадзінніку – дзявятая раніцы. Будзільнік раве нясцерпна і звягліва, і гэта горш нават за той шолам, які мінакі і аўтамабілісты робяць пад вокнамі.
Ложак кепскі, але і з яго ўставаць няма ахвоты. Спакойна і зацішна: пакой пусты, бо сусед раптоўна з’ехаў, пакінуўшы па сабе толькі парэшткі бруду.
Сонца ўсё яшчэ недастаткова: яно бляклае, як пабіты ліхтар, і не дае цяпла. Ад драўлянага акна цягне холадам. Па сцяне над дзверамі ляніва прапаўзае прусак, знікаючы дзесьці ў шчыліне пад столлю.
Дзявятая раніцы”.
"Перад смерцю зязюля кувае"
(https://archiveofourown.org/works/47509537)
@masvet_by
• • •
ArchiveOfOurOwn
• • •
#госць
#ананімна
Ваў гэта што новы крындж-фанфік які не з’яўляецца ў пошуку на ао3?
Дай бог вам здароўя калі вы гэта прачытаеце :^)
“На гадзінніку – дзявятая раніцы. Будзільнік раве нясцерпна і звягліва, і гэта горш нават за той шолам, які мінакі і аўтамабілісты робяць пад вокнамі.
Ложак кепскі, але і з яго ўставаць няма ахвоты. Спакойна і зацішна: пакой пусты, бо сусед раптоўна з’ехаў, пакінуўшы па сабе толькі парэшткі бруду.
Сонца ўсё яшчэ недастаткова: яно бляклае, як пабіты ліхтар, і не дае цяпла. Ад драўлянага акна цягне холадам. Па сцяне над дзверамі ляніва прапаўзае прусак, знікаючы дзесьці ў шчыліне пад столлю.
Дзявятая раніцы”.
"Перад смерцю зязюля кувае"
(https://archiveofourown.org/works/47509537)
@masvet_by
• • •
ArchiveOfOurOwn
• • •
archiveofourown.org
Перад смерцю зязюля кувае - pipafrog - Каласы пад сярпом тваім - Уладзімір Караткевіч | Kalasy Pad Syarpom Tvaim - Uladzimir Karatkievich…
An Archive of Our Own, a project of the
Organization for Transformative Works
Organization for Transformative Works
#госць
#верш
#ананімна
Сонца павее халадком
На разгарачаныя раны,
Дождж падзеліцца глытком
Паветра і пяшчоты,
Толькі забудзь,
Забудзь пра ўсе свае заганы.
Адсячы ўсіх, праз каго
Твае шчокі хоць раз
Станавіліся вільготнымі.
Неба растопча і знішча твой боль,
Зруйнуе каменныя сцены:
Яно так не хоча,
Каб сэрца паэта зрабілася чэрствым.
Дождж тваіх слёз
Столькі разоў паліваў пустазелле
Крыўды і здрадаў!
Я сарваў яго з каранямі,
Каб у душы тваёй
Больш ні адзін Анёлак не падаў,
Крылы іх больш не зачэпяцца
За доўгія языкі тых пляткарак.
Давай мы з ветрам
Пасадзім у душы тваёй бэз,
А хочаш півоні?
Я буду цалаваць твае далоні,
Пакуль не зажыве апошняя драпіна!
Толькі забудзь,
Забудзь пра ўсе свае заганы
І адсячы ўсіх,
Хто прыносіў табе боль.
@masvet_by
#верш
#ананімна
Сонца павее халадком
На разгарачаныя раны,
Дождж падзеліцца глытком
Паветра і пяшчоты,
Толькі забудзь,
Забудзь пра ўсе свае заганы.
Адсячы ўсіх, праз каго
Твае шчокі хоць раз
Станавіліся вільготнымі.
Неба растопча і знішча твой боль,
Зруйнуе каменныя сцены:
Яно так не хоча,
Каб сэрца паэта зрабілася чэрствым.
Дождж тваіх слёз
Столькі разоў паліваў пустазелле
Крыўды і здрадаў!
Я сарваў яго з каранямі,
Каб у душы тваёй
Больш ні адзін Анёлак не падаў,
Крылы іх больш не зачэпяцца
За доўгія языкі тых пляткарак.
Давай мы з ветрам
Пасадзім у душы тваёй бэз,
А хочаш півоні?
Я буду цалаваць твае далоні,
Пакуль не зажыве апошняя драпіна!
Толькі забудзь,
Забудзь пра ўсе свае заганы
І адсячы ўсіх,
Хто прыносіў табе боль.
@masvet_by
#верш
#ананімна
я я я я я
ці
ты ты ты ты ты
я? крычу
я? маўчу
я? плачу
пл а а а а а а а
а а а
чу чу чу чу чу чу
у ў у ў у ў у ў у ў у
мяне Ў сё добра
маркотна
вільготна
хахаЧУ
чу чу ч у ч у ч у
я? бяг у ў у ў у ў
я? стаю. стала
стаю.
маўчу. міргаю. я ў сне. я не Ў сне. я У сне. Я. У. Ў. Е.
я міргаю.
йу
й а
с т а й у
у
ў
ў.
й
а
намаляваЛА
кропку.
. . . . . . .
ку ку кУ к У к У Ў у ў
й
а
пад мікраскопам
а там
цэлы сусвет
пад
мікра
ско
пам
пам
пам
а
м
я маЎчу
──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал
#ананімна
я я я я я
ці
ты ты ты ты ты
я? крычу
я? маўчу
я? плачу
пл а а а а а а а
а а а
чу чу чу чу чу чу
у ў у ў у ў у ў у ў у
мяне Ў сё добра
маркотна
вільготна
хахаЧУ
чу чу ч у ч у ч у
я? бяг у ў у ў у ў
я? стаю. стала
стаю.
маўчу. міргаю. я ў сне. я не Ў сне. я У сне. Я. У. Ў. Е.
я міргаю.
йу
й а
с т а й у
у
ў
ў.
й
а
намаляваЛА
кропку.
. . . . . . .
ку ку кУ к У к У Ў у ў
й
а
пад мікраскопам
а там
цэлы сусвет
пад
мікра
ско
пам
пам
пам
а
м
я маЎчу
──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал
#верш
#ананімна
...
Іду і бачу: мёртвы вожык
на ўзбочыне дарогі. "Ніколі, брат, ня бачыў цябе мёртвым.
На ўсіх малюнках і тых рэдкіх
сустрэчах нашых
ты быў як агурок, то бок
жывы".
А потым было яшчэ адно: пасьля лесу, у які вецер накідаў мокрага сьнегу, як у торбу,
дарога вывяла да поля, зялёнага, як цырата на стале вясны.
І поле было як выказваньне, як пазіцыя, заяўленая прама і рашуча.
У той дзень на працы
зьнікла электрычнасьць,
і мне прыйшлося чытаць кніжку, каб зьберагчы зарад.
Гэта быў Сомэрсэт Моэм, якога я раней
лічыў старым занудай.
Я праглынуў чужое жыцьцё за дзень, стаўшы багацей на адну маладосьць.
Сьмерць, поле і адсутнасьць току — намалюйце іх на маім сёньняшнім гербе.
А на заўтрашнім
будзе ўжо нешта іншае.
#ананімна
...
Іду і бачу: мёртвы вожык
на ўзбочыне дарогі. "Ніколі, брат, ня бачыў цябе мёртвым.
На ўсіх малюнках і тых рэдкіх
сустрэчах нашых
ты быў як агурок, то бок
жывы".
А потым было яшчэ адно: пасьля лесу, у які вецер накідаў мокрага сьнегу, як у торбу,
дарога вывяла да поля, зялёнага, як цырата на стале вясны.
І поле было як выказваньне, як пазіцыя, заяўленая прама і рашуча.
У той дзень на працы
зьнікла электрычнасьць,
і мне прыйшлося чытаць кніжку, каб зьберагчы зарад.
Гэта быў Сомэрсэт Моэм, якога я раней
лічыў старым занудай.
Я праглынуў чужое жыцьцё за дзень, стаўшы багацей на адну маладосьць.
Сьмерць, поле і адсутнасьць току — намалюйце іх на маім сёньняшнім гербе.
А на заўтрашнім
будзе ўжо нешта іншае.
#верш
#ананімна
Хто ведае, што хаваецца
ў жыцьця пад капотам?
І як злучаныя холад і белая кветка?
Што малюе на небе
Пэндзаль сасны,
які знак падае цюльпан,
і наколькі глыбокая рака ветру,
хто дазваляе ценю быць ружовым, і хто бярэ бярозу на парукі?
Я хацеў бы
служыць імшу сонечнага сьвятла,
але мне дастаткова й падачкі вогнішча
Дастаткова таго, што думкі крумкача —
пад колер крумкачынага крыла,
і часам там з'яўляецца
нешта падобнае на пісьмовы стол
#ананімна
Хто ведае, што хаваецца
ў жыцьця пад капотам?
І як злучаныя холад і белая кветка?
Што малюе на небе
Пэндзаль сасны,
які знак падае цюльпан,
і наколькі глыбокая рака ветру,
хто дазваляе ценю быць ружовым, і хто бярэ бярозу на парукі?
Я хацеў бы
служыць імшу сонечнага сьвятла,
але мне дастаткова й падачкі вогнішча
Дастаткова таго, што думкі крумкача —
пад колер крумкачынага крыла,
і часам там з'яўляецца
нешта падобнае на пісьмовы стол
#верш
#ананімна
8 лютага
Жоўтае сьвятло,
перамешанае з атрамантам халоднае ночы,
настоенае на чорнай кары,
узбаламучанае неонавымі вуснамі,
налітае ў запацелае зорнае шкло — гогаль-могаль для ўсіх зьнясіленых
ад засушлівай тугі.
Добры доктар Будзь-Здароў
з барадой з марознай смугі,
з гузікамі-праталінамі
на прахалоднай бавоўне халата,
налі мне яшчэ
гэтага бязьлітаснага кактэйлю.
бо нашая любая Афрыка
апускаецца пад ваду:
кожны міліярд гадоў
акіян адламвае па міліметру ад краю зямлі —
і гэта непапраўна
неймаверна
немагчыма
ашаламляльна хутка
#ананімна
8 лютага
Жоўтае сьвятло,
перамешанае з атрамантам халоднае ночы,
настоенае на чорнай кары,
узбаламучанае неонавымі вуснамі,
налітае ў запацелае зорнае шкло — гогаль-могаль для ўсіх зьнясіленых
ад засушлівай тугі.
Добры доктар Будзь-Здароў
з барадой з марознай смугі,
з гузікамі-праталінамі
на прахалоднай бавоўне халата,
налі мне яшчэ
гэтага бязьлітаснага кактэйлю.
бо нашая любая Афрыка
апускаецца пад ваду:
кожны міліярд гадоў
акіян адламвае па міліметру ад краю зямлі —
і гэта непапраўна
неймаверна
немагчыма
ашаламляльна хутка
#пераклад #дзеньроднаймовы
#ананімна
В. В. Маяковский "А вы могли бы?"
Адразу змазаў план руціны -
ўсё шклянкай фарбы перайначыў;
я на талерцы квашаніны
касыя скулы мора ўбачыў.
Пачуў я вуснаў новых воклік
на лусцы металічных рыб.
А вы
на трубах вадасцёку
накцюрна мне зайграць
маглі б?
#ананімна
В. В. Маяковский "А вы могли бы?"
Адразу змазаў план руціны -
ўсё шклянкай фарбы перайначыў;
я на талерцы квашаніны
касыя скулы мора ўбачыў.
Пачуў я вуснаў новых воклік
на лусцы металічных рыб.
А вы
на трубах вадасцёку
накцюрна мне зайграць
маглі б?
#верш #дзеньроднаймовы
#ананімна
З маіх грудзёў ірвецца кашаль —
Пладзіцца ў лёгкіх, пэўна, бросня.
Пад’еў, вядома, бронхі шашаль —
Абхаркаў я сурвэтак мноства.
У макроцці скісла пару вершаў:
Балесна, нібы колік зграя,
Глядзець, як у макроцці свежым
Дзіцё бязмоўнае здыхае...
Патрэба зараз — толькі немасць,
Цямрэча-сон ў глядацкай залі.
Запомні моўную адлегласць:
"Powiedział" хтось і "говорил",
а мы "казалі".
#ананімна
З маіх грудзёў ірвецца кашаль —
Пладзіцца ў лёгкіх, пэўна, бросня.
Пад’еў, вядома, бронхі шашаль —
Абхаркаў я сурвэтак мноства.
У макроцці скісла пару вершаў:
Балесна, нібы колік зграя,
Глядзець, як у макроцці свежым
Дзіцё бязмоўнае здыхае...
Патрэба зараз — толькі немасць,
Цямрэча-сон ў глядацкай залі.
Запомні моўную адлегласць:
"Powiedział" хтось і "говорил",
а мы "казалі".
#верш #дзеньроднаймовы
#ананімна
Беларусь пражыве на падсценках,
Прыцягнецца на ашфальт валачобна;
Запяе ( з дрыгатой у пашчэнках ),
Патыхне відуком патаўчоным.
Беларусь паляціць фантомам —
Не відаці былой Беларусі.
На вуглу мільгане фатонам,
Пазабыўшы з сузор’яу блузку...
Беларусь прыляціць адваротна
Па білету: з "Адтудава" к "Нам".
Зыржавелым адчыніць вароты —
Прыгадае мячэўнік з канаў.
А ў канаве квітнеюць ваніты
І жыццё матлашыцца з канаваў.
Беларусі далоні абвіты,
Лебядой, што пакуль не сканала...
#ананімна
Беларусь пражыве на падсценках,
Прыцягнецца на ашфальт валачобна;
Запяе ( з дрыгатой у пашчэнках ),
Патыхне відуком патаўчоным.
Беларусь паляціць фантомам —
Не відаці былой Беларусі.
На вуглу мільгане фатонам,
Пазабыўшы з сузор’яу блузку...
Беларусь прыляціць адваротна
Па білету: з "Адтудава" к "Нам".
Зыржавелым адчыніць вароты —
Прыгадае мячэўнік з канаў.
А ў канаве квітнеюць ваніты
І жыццё матлашыцца з канаваў.
Беларусі далоні абвіты,
Лебядой, што пакуль не сканала...
#верш #ананімна
Богі Зямлі і Неба
ідуць па лютаўскім лёдзе
і пасклізваюцца,
і махаюць рукамі,
спужаўшыся на секунду
падзеньня з Алімпу жыцьця.
Табе падаецца, што ты можаш нешта сказаць,
пакуль язык ня стаў пылам,
пакуль паветра казыча зьвязкі,
ты можаш запісаць некалькі словаў на дыктафон ветру.
На небе ўжо гараць лампы,
што нагадваюць нам
прысьцягнуць рамяні бясьпекі.
Няхай твая сківіца
вывучыць залатую мову высокіх зор.
Не забараняй нічога, акром гвалту,
дазваляй усё, акром болю.
Няхай з луку твайго языка
зрываюцца стрэлы любові —
цэль прама ў сэрца,
бо сэрцы
згараюць хутка —
так сама,
як і зробленая з надзеі
барвовая фіранка зьмярканьня.
Богі Зямлі і Неба
ідуць па лютаўскім лёдзе
і пасклізваюцца,
і махаюць рукамі,
спужаўшыся на секунду
падзеньня з Алімпу жыцьця.
Табе падаецца, што ты можаш нешта сказаць,
пакуль язык ня стаў пылам,
пакуль паветра казыча зьвязкі,
ты можаш запісаць некалькі словаў на дыктафон ветру.
На небе ўжо гараць лампы,
што нагадваюць нам
прысьцягнуць рамяні бясьпекі.
Няхай твая сківіца
вывучыць залатую мову высокіх зор.
Не забараняй нічога, акром гвалту,
дазваляй усё, акром болю.
Няхай з луку твайго языка
зрываюцца стрэлы любові —
цэль прама ў сэрца,
бо сэрцы
згараюць хутка —
так сама,
як і зробленая з надзеі
барвовая фіранка зьмярканьня.