#Алесь_Гулевіч
#любоўная_лірыка
#верш
Я цалаваў яе ў губы
І пачуваў магутны жар.
Чаму абрала гэты грубы,
Не роўна выгалены твар?

Чаму прыйшла сюды уночку,
Праз слізгацень і дробны дождж?
Здымаеш мокрую сарочку,
Дрыжыш, быццам балотны хвошч.

Мы разап'ём бутэльку трунку
І будзем танчыць басанож.
На смак не горш таго ласунку.
Ці я шчаслівы? Анягож!

Мы забутэлімся, каб шэрань
Прыбраць з вільготных кудзяроў.
Мы з снежня трапім зразу ў чэрвень,
Каб закахацца мог ізноў.

І я чытаю вершы ціха,
Пра ўласны крыўды візаві¹.
Я зберагу цябе ад ліха
Сваёй бязлітаснай любві.

Яе душу да сініх плямаў,
Хоць станік пэўна не бюсцье²,
Я ўсё ж не маю пэўных планаў,
Апроч карункі зняць твае.

Нарэшце спіць, далёкі ложак,
Неперасяжна цяжкі крок.
Мільёны думак быццам мошак.
Іх утвараю як станок.

Раней за зімняе світанне,
Я абдымаю ейны стан,
Не мару нават аб каханні,
Нам дастае душэўных ран.

Пяшчотны дотык цераз дзверы,
Зарыю нос сярод валос.
Мой карабель разбілі шхеры³,
Я ледзь трамаю ўзгалос.

І вось сышла, мінулі хвілі,
Развеяў вецер церпкі пах,
Я пераадолею ўсё мілі,
Каб бачыць бляскат у вачах.

1) Візаві—з вока на вока (запазыч. з фр.)
2) Бюсцье—фірма па вырабу станікаў
3) Шхеры—скалісты бераг (запазыч. з швэдск.)
https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#песня #музыка
#пераклад
Бумбокс—Вахцёрам, мой уласны пераклад (часткова з расейкай, часткова з украінскай версіі) і выкананне (спадзяюся прыстойнае). Тэкст ё па спасылцы

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#шыза))
#верш

Выключу ліхтар у цемры непрагляднай,
Крэйдай на падлозе намалюю круг,
Каб пачуццем роспачы каляднай
Не запырскаць навакольны луг.

Я ўглядаюся у чорну бездань,
Бездань жа ўглядаецца ў мяне.
Параўнаць такія душы мімаездам,
Як не закахацца па вясне.

Я б ляжаў жыццё на той канапе,
З гуму штучнай похвай націрая струк.
Дой мой б знік на электроннай мапе.
Я б сядзеў у сетцы як павук.

Адысея ж прывязалі дротам,
Каб пачуць ён мог напевы скал.
Усё жыццё—то бой з вадаваротам.
Я ў жыцці—прыроджаны змагар.

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#рэферэнс
#верш

Вітаю ўсіх, хто вырашыў заскочыць.
І сталых, пастаянных слухачоў.
Вы паспрабуйце дужа не пясочыць,
Бо я ўсяго адзін з тых юнакоў.

Хацелася б пачуць напэўна, панства,
Не пра тугу, збянтэжанасць і сум,
Аднак вярхоўнае... кхм-кхм... султанства
Не дазваляе мне падобных дум.

Таму я пераблытаў канчаткова
Свае імя, нікнэйм і псеўданім.
Нязграбна распачатая прамова,
Адзеты як бадзяга-пілігрым.

Трымчу, нервова бегаю вачыма.
Вы думайце забыў які радок?
А можа ён спужаўся? Ну магчыма.
Аднак імкнецца позірк мой у бок,

Дзе паўзакрытая музейным экспанатам
Вагнём гарыць паэткі галава.
Не будзь я сто разоў такім эмпатам,
"Ты не такая", дрыжыцца мысля.

Ты не фарбуеш вусны у чырвоны,
Не цягнеш дым ад танных цыгарэт,
Цябе не вабяць заляцанкаў ферамоны,
Не пагадзішся на адпомслівы мінет. (дуэт)

Мяне такое вабіць, буду шчыры.
Давай скрыжуем шаблі, хто каго!?
Сумленна буду біцца ва ўсе сілы,
Насмешнікам і скептыкам назло.

P.S. Праз адсутнасць агульнага меркавання сярод маіх дарадцаў я пакінуў варыятыўнасць чытання аднаго слова ў дужках
P.P.S. Верш напісаны з велічэзнай спасылкай на творчасць адной маладой паэткі, калі каго зацікаваць вось спасылка

Ну а гэта я

#Алесь_Гулевіч
#верш
#гвалт

За мурамі ці сцюжай падлогай,
Цераз сцёкавы ржавыя трубы
Чую лаянкаю маналогі
І пабітую ў шчэпкі пасуду.

Вось і крэсла патрапіла ў сцену,
Жонка з мужам счапіліся хватка.
Там яна ўсё касплэіць сірэну,
А ў куце гарлапаніць зярнятка.

Падабраўшы калені у вочы,
Не спрабуючы выцерці слёзы,
Мы абое сядзім па-дзявочы,
І дрыжым после кожнай пагрозы.

Гэта звонку я выцісну сотку
Абабіты мазолістай скурай,
А ў душы мне вільготна-дрыготка,
А ў душы я забіты цэнзурай.

За цябе дай пачуць гэты крыкі,
Хай мяне даламаюць удары,
Бо ўжо двойчы я цень бязлікі,
Варты жалю журботнай пашаны.

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#верш
#ціндар

Прысвячаецца спадканням з ціндару (кірылічная версія ў каментрарах, бо гэта мой маленечкі маніфест у абарону беларскай лацінкі)

Ty kinuła mnie padabajku,
Jak kostku a treciaj načy,
Na fotku ŭ rasciahnutaj majkie,
I byccam mirhnuła: pišy.

"Vitaju, šanoŭnaja pani!"
Zvyčajny nasamreč zvarot,
Z nadziejaj, što vy nie spaznali,
Nie rymlanin ja, a viesthot.

Kłasična da žachu razmova:
Nadvorje vučoba i hust,
A potym havorka pra Boha
I prahu da hrešnych raspust.

Niazmienna sastroiš cichoniu,
Ja vydam niazhrabniejšy žart,
Što my zakaspłejim Pahoniu,
Ty—vieršnica, cieła pop-art.

Špacyr budzie doŭhim i ciažkim,
My kročym ad CUMa na Ŭschod.
Maŭčańnie, paciejuć padpaški,
Pytańnie zbivaje čarod.

Praz dzeń, navahaŭšysia dosyć,
Maleńkim niazhrabnym listom
Raskažaš što niejak nie znosić
I lepš mnie zastacca siabrom..

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#верш
#дзень_роднай_мовы

Да Дня Роднай Мовы

Вы—
Драныя нікчэмнасці!
Вы—
Прусакі пад плінтусам.
Вы—
Прыклады сістэмнасці.
Вы—
Нешта кшталту бíндусаў¹.

Ні гонару, ні годнасці,
Ні руху без інструкцыі.
Гаротныя зняможнасці,
Ахвяры канстытуцыі.

"Не выхавалі правільна",
"Не тое акружэніе",
"Мы жа свае, нармальныя",
"Такое палажэніе".

"Нас зацкуюць на вуліцы",
"Праслаўлюся калгаснікам"...
Вы на калодзе курыцы
З менталкай першакласніка.

Калі прачнуцца здольныя—
Прачніцеся ад мораку.
Калі шчэ ё свавольныя—
Дадзім адпору ворагу.

1) Біндус—гультай (гутарковае)
https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#верш
#гісторыя

Мы біліся на Нямізе,
Па пояс у рыхлым снезе,
Каб вы там, у нізе,
Паснедалі ў час пры абедзе.

Мы біліся подле Воршы,
На беразе вечнае рэчкі,
Каб вам не было горшэ,
Каб вырашыць вечныя спрэчкі.

Змагаліся за паветы,
За кожна мястэчка ды вёску.
Студэнты з універсітэта,
Сяляне з вілкамі проста.

Нас вешалі ды стралялі,
Бурылі крыжы ля дарогі,
Паганілі душы краю,
Аб сцяг выціралі ногі.

Нам хлусілі доўга і ўпарта,
Зняважліва не заўважалі,
Нам пхалі дранае Марта.
Феміда, ды дзе твае шалі!?

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#верш

З нянавісцю да ўласнай нікчэмнасці,
З атрутай па венам пякучай,
Не варты ні праведнай вернасці,
Ні здрады бязмежна балючай.

Я прыкра гляджу на адбітасці,
У люстры пакутна абвіслыя,
У смерці прасілі літасці
Жыцці як яблыкі кіслыя.

Як цень ад былой славутасці,
З кропляй былой упартасці,
У путах нязграбнай скутасці
І рэштках смярдзючых вартасці.

Як сцяг, без чырвонай стужачкі,
Як поле, без вершніка белага,
Як ліст, без апошняй дужачкі,
Як крыж, без крыві ацалелага.

https://t.me/aleshulevic

#Алесь_Гулевіч
#верш

Я спаткаў яе ў васямнаццаць,
А Купала дзесці ў дваццаць два.
Я любіў яе як год ужо памацаць,
А ў яе ў пашане ўсё сур'ёзная мура.

Я пісаў ёй дзённікі і вершы,
Мы глядзелі фільмы да святла,
А на вуліцы казалі, што памершай
Не да твару гэта марна мітусня.

Што я густы маю дужа спецыфічны,
Што мяне чакае лютая турма,
За мой выбар, і разбэшчаны і кічны.
Гэта човен—то не для варушняка.

Што яна занадта мала і няўмела,
Што за ёй глядзіць старэйшая сястра.
Вось яна та інша, зразумела.
Ну а гэтая—жабрацкае дзіця.

Мёртвароджанае з подыху да скону,
Штучна створанае купкаю няўдак,
Супярэчыць логіцы, закону,
Як агідны недачалавек-вядзьмак.

Да світанку пратрымаю тую сувязь,
Пацеркі сціскаю спакваля,
Каб з нябыту змрочнага вярнулась
Мова беларуская мая.

https://t.me/aleshulevic