#ADM
Творы памерам больш за адзін допіс выкладаюцца толькі ў выглядзе артыкула (ці спасылкі на рэсурс для творцаў аб'яднання), які робіцца САМАСТОЙНА!
Творы памерам больш за адзін допіс выкладаюцца толькі ў выглядзе артыкула (ці спасылкі на рэсурс для творцаў аб'яднання), які робіцца САМАСТОЙНА!
#верш
#госць
#Купальская_Шыпшына
«Роспач»
І зноў па шклу кропля за кропляй
Б'ецца дождж з маіх надзей.
Няма нічога больш, і толькі
роспач будзе ў дзьвярэй.
За шклом мігаюць ціха зоркі,
белы, жоўты, сіні бляск.
І ў вочы бьецца птушак звонкі
ад самоты пер'яў пляск.
Ціскаюць сьцены на разумнасьць,
Хачу ўцячы — няма куды.
На плечы ляжа бессэнсоўнасьць.
Пасьля за краты сядзем мы.
Адно без аднаго так нудна.
Хіба нявольны шызы птах
іб'ецца галавой пакутна
празь недарэчны чорны страх?
Самота, боль і разьвітаньне —
Жахліва, што дрыжыць душа.
Калі наступнае спатканьне
Падкажа толькі часу шар.
Нікому нельга апавесьці
Аб чым цяпер яму ў лісьце
напісана маўчаць. Калісьці
мы зможам выйсьці з-за дзьвярэй.
#госць
#Купальская_Шыпшына
«Роспач»
І зноў па шклу кропля за кропляй
Б'ецца дождж з маіх надзей.
Няма нічога больш, і толькі
роспач будзе ў дзьвярэй.
За шклом мігаюць ціха зоркі,
белы, жоўты, сіні бляск.
І ў вочы бьецца птушак звонкі
ад самоты пер'яў пляск.
Ціскаюць сьцены на разумнасьць,
Хачу ўцячы — няма куды.
На плечы ляжа бессэнсоўнасьць.
Пасьля за краты сядзем мы.
Адно без аднаго так нудна.
Хіба нявольны шызы птах
іб'ецца галавой пакутна
празь недарэчны чорны страх?
Самота, боль і разьвітаньне —
Жахліва, што дрыжыць душа.
Калі наступнае спатканьне
Падкажа толькі часу шар.
Нікому нельга апавесьці
Аб чым цяпер яму ў лісьце
напісана маўчаць. Калісьці
мы зможам выйсьці з-за дзьвярэй.
#ADM
#рэк
МЕМАСЫ ПАД СЯРПОМ ТВАІМ (@miemasy) — унікальны канал, які прысвечаны беларускім літаратурным мемам! Таксама наш сябра, якога мы вам не можам не параіць)
Ёсць мем на тэму беларускай літаратуры, ідэі для мема, прапановы ці пытанні? Дасылайце ў @miemasy_bot — і вы ўбачыце свой кантэнт ў канале!
https://t.me/miemasy
#рэк
МЕМАСЫ ПАД СЯРПОМ ТВАІМ (@miemasy) — унікальны канал, які прысвечаны беларускім літаратурным мемам! Таксама наш сябра, якога мы вам не можам не параіць)
Ёсць мем на тэму беларускай літаратуры, ідэі для мема, прапановы ці пытанні? Дасылайце ў @miemasy_bot — і вы ўбачыце свой кантэнт ў канале!
https://t.me/miemasy
#верш
#госць
#таямніца
вітаначкі, мой псеўданім – таямніца, і сёння я прапаную вам a very pleasant верш 😎
~
вясна не існуе
яна ніколі не прыходзіла да нас, абпальваючы вільчыкі хат
і ніколі не сыходзіла, забіраючы свае вочы шэрыя
вясна не існуе
калісьці яна забывалася на нас, блукала па сцежках, ішла назад
кажуць, яе бачыў толькі той, хто ў яе верыў
вясна ніколі не існавала
і, бачыць Бог, больш не надыйдзе
яе заслугоўвалі ўсе тут, акрамя нас у руцэ з кінжалам
але мы не саступім, не сыдзем!
насамрэч вясна існуе
вясна ў бязлітасным бляску зброі, вясна ў змучаным крыку маці
вясна побач з табою
вясна адплаціць
#госць
#таямніца
вітаначкі, мой псеўданім – таямніца, і сёння я прапаную вам a very pleasant верш 😎
~
вясна не існуе
яна ніколі не прыходзіла да нас, абпальваючы вільчыкі хат
і ніколі не сыходзіла, забіраючы свае вочы шэрыя
вясна не існуе
калісьці яна забывалася на нас, блукала па сцежках, ішла назад
кажуць, яе бачыў толькі той, хто ў яе верыў
вясна ніколі не існавала
і, бачыць Бог, больш не надыйдзе
яе заслугоўвалі ўсе тут, акрамя нас у руцэ з кінжалам
але мы не саступім, не сыдзем!
насамрэч вясна існуе
вясна ў бязлітасным бляску зброі, вясна ў змучаным крыку маці
вясна побач з табою
вясна адплаціць
#верш
#Nichto_Absalutna
Вітаю, шаноўныя ягамосьці! Я новы творца гэтага каналу. Штосуботу я буду публікаваць вершы з майго архіву (19-22 гг.) - пастаянная рубрыка, так бы мовіць. Калі напішу нешта новае, таксама апублікую.
Вы пытаецеся: а дзе ж абяцаны верш? Вас цяжка ашукаць, вось і ён:
Пераемнасьць
Неспакойны натоўп ледзь зважае навокал,
У цэнтры плошчы мільгае чырвоны каўпак.
Людзі, счуўшы сякеру, звыкла шыюцца ў гоман,
Не зважае на тое малады яшчэ кат.
Ён хвалюецца, быццам актор перад сцэнай:
Бо ягоны дэбют мае быць бездакорны... раскошны.
Кат таксама мастак, ён малюе крывёю па целах,
Хтосьці поўніць умяшчальні, хтосьці мае пустошыць.
Гэта творчасьць і ўнёсак у трыюмф энтрапіі.
Непаўторнасьць, што вяжа людзей і магілы.
Стане млосна, як уявіш: натоўпу нямілы,
Як пясок уваччу чарапы і злачыны.
Бацька заўжды казаў: "Не хвалюйся жа, сыне,
Покі маеш наш дар, покі служыш Айчыне.
Не хвалюйся жа сыне, бо такі сьветалад,
Покі хочам ствараць, мусім і вынішчаць".
Голас быццам крычаў, скрозь сьвідруючы чэрап,
"Я ўсё помню" - прамовіў юнак бесстаронна, бязгнеўна,
"І далей перадам" - прашаптаў, абшчапіўшы рукамі сякеру.
Апусьціў - безгаловым умэнт сталася друзлае бацькава цела.
А натоўп ледзь зважаў, шапацеў, нібы лес:
"Кат памёр, дык няхай жыве кат". Фатум - сьцены.
Фатум сцэны - быць плахай: усіхны час надыдзе.
Векавечна пануе адна пераемнасьць.
#Nichto_Absalutna
Вітаю, шаноўныя ягамосьці! Я новы творца гэтага каналу. Штосуботу я буду публікаваць вершы з майго архіву (19-22 гг.) - пастаянная рубрыка, так бы мовіць. Калі напішу нешта новае, таксама апублікую.
Вы пытаецеся: а дзе ж абяцаны верш? Вас цяжка ашукаць, вось і ён:
Пераемнасьць
Неспакойны натоўп ледзь зважае навокал,
У цэнтры плошчы мільгае чырвоны каўпак.
Людзі, счуўшы сякеру, звыкла шыюцца ў гоман,
Не зважае на тое малады яшчэ кат.
Ён хвалюецца, быццам актор перад сцэнай:
Бо ягоны дэбют мае быць бездакорны... раскошны.
Кат таксама мастак, ён малюе крывёю па целах,
Хтосьці поўніць умяшчальні, хтосьці мае пустошыць.
Гэта творчасьць і ўнёсак у трыюмф энтрапіі.
Непаўторнасьць, што вяжа людзей і магілы.
Стане млосна, як уявіш: натоўпу нямілы,
Як пясок уваччу чарапы і злачыны.
Бацька заўжды казаў: "Не хвалюйся жа, сыне,
Покі маеш наш дар, покі служыш Айчыне.
Не хвалюйся жа сыне, бо такі сьветалад,
Покі хочам ствараць, мусім і вынішчаць".
Голас быццам крычаў, скрозь сьвідруючы чэрап,
"Я ўсё помню" - прамовіў юнак бесстаронна, бязгнеўна,
"І далей перадам" - прашаптаў, абшчапіўшы рукамі сякеру.
Апусьціў - безгаловым умэнт сталася друзлае бацькава цела.
А натоўп ледзь зважаў, шапацеў, нібы лес:
"Кат памёр, дык няхай жыве кат". Фатум - сьцены.
Фатум сцэны - быць плахай: усіхны час надыдзе.
Векавечна пануе адна пераемнасьць.
#верш
#госць
#лін_b
я лін b., а гэта мой верш
«Водар гісторыі ў паветры»
у паветры водар мінулых часоў,
гістарычныя муры над намі.
век узлёту і славы, кажуць, прайшоў.
веру: раніцу стрэнем мы з вамі.
наш цягнік узлятае ў неба,
мае крылы бялёса імчаць.
і краіна–узараная глеба–
больш не будзе вясны чакаць.
ты жняя, нашы дзеі–калоссе,
ты пяеш, наша музыка–крык.
нават у самую чорную восень
туманоў сіні цень знік.
барацьба–гэта полымя сэрцаў,
што яднае і свеціць уначы.
надаюць ёй тысячы сэнсаў,
толькі верны: перамагчы.
зеляніна маёй краіны,
што квітнее ў мароз і боль,
прашаптала нам шлях адзіны:
паднябесны праведны бой.
і блакітна-чыстае неба
палілося ў тваіх вачах.
нам не трэба вады і хлеба.
насычаемся вераю ў снах.
#госць
#лін_b
я лін b., а гэта мой верш
«Водар гісторыі ў паветры»
у паветры водар мінулых часоў,
гістарычныя муры над намі.
век узлёту і славы, кажуць, прайшоў.
веру: раніцу стрэнем мы з вамі.
наш цягнік узлятае ў неба,
мае крылы бялёса імчаць.
і краіна–узараная глеба–
больш не будзе вясны чакаць.
ты жняя, нашы дзеі–калоссе,
ты пяеш, наша музыка–крык.
нават у самую чорную восень
туманоў сіні цень знік.
барацьба–гэта полымя сэрцаў,
што яднае і свеціць уначы.
надаюць ёй тысячы сэнсаў,
толькі верны: перамагчы.
зеляніна маёй краіны,
што квітнее ў мароз і боль,
прашаптала нам шлях адзіны:
паднябесны праведны бой.
і блакітна-чыстае неба
палілося ў тваіх вачах.
нам не трэба вады і хлеба.
насычаемся вераю ў снах.
#ADM
вітаю, шаноўнае спадарства, на сувязі пані яніна!
вялікі дзякуй вам за 200 чалавек на канале! у гонар гэтага мы вырашылі правесці латарэю.
правілы простыя:
1. у каментарах пад гэтым запісам трэба напісаць свой нумар (па парадку, пачынаючы з адзінкі) ;
2. 1 чалавек — 1 нумар ;
першапачаткова прызавое месца адно, але сваім актывам вы можаце зрабіць так, каб іх было два. ;)
25 чалавек — 1 месца;
50 чалавек — 2 месца.
прыз пераможцы выбіраюць самі. аднаму чалавеку я (@birdcherryblin) малюю партрэт (рэальнага ці не вельмі персанажа), другому напіша верш @m_kryvich.
вынікі будуць цераз тыдзень. няхай пашанцуе!
вітаю, шаноўнае спадарства, на сувязі пані яніна!
вялікі дзякуй вам за 200 чалавек на канале! у гонар гэтага мы вырашылі правесці латарэю.
правілы простыя:
1. у каментарах пад гэтым запісам трэба напісаць свой нумар (па парадку, пачынаючы з адзінкі) ;
2. 1 чалавек — 1 нумар ;
першапачаткова прызавое месца адно, але сваім актывам вы можаце зрабіць так, каб іх было два. ;)
25 чалавек — 1 месца;
50 чалавек — 2 месца.
прыз пераможцы выбіраюць самі. аднаму чалавеку я (@birdcherryblin) малюю партрэт (рэальнага ці не вельмі персанажа), другому напіша верш @m_kryvich.
вынікі будуць цераз тыдзень. няхай пашанцуе!
#ADM
Вітаю ўсіх! Новае апытанне! Ці маеце вы жаданне набываць паслугі нашых творцаў? (арты, вершы, песні, пераклады і г.д)
Вітаю ўсіх! Новае апытанне! Ці маеце вы жаданне набываць паслугі нашых творцаў? (арты, вершы, песні, пераклады і г.д)
Anonymous Poll
21%
Так і маю магчымасць
54%
Так, але ня маю магчымасці
26%
Не
#верш
#ананімна
Море
Беспросветно влюбленная в море,
Я однажды встретила Вас,
И кусочек этого моря
Я увидела в Ваших глазах
В них я видела волны и скалы,
Штиль и шторм, берега и причалы,
Корабли, паруса, пароходы,
Дождь и солнце, причуды погоды.
И причиной улыбки моей стало то море,
Но оно же порою приносит и горе:
С ног сбивает и сводит с ума,
Кажется, я уже не справляюсь сама.
Сдаётся порою, что бешеный вихрь,
Внутрь моих мыслей беспокойных проник -
Вселяет тревогу, все будоражит внутри,
Как ни пытайся - не сможешь уйти.
Не сможешь забыться, не сможешь забыть,
Не сможешь себя за ошибки простить.
Не сможешь всё бросить и просто сбежать -
Море преследует, не даёт ночью спать.
Море - зависимость, море - мечта,
Море - наркотик, что сводит с ума.
Море - и радость, и тоска, и печаль,
Море - ненастье, недоступный грааль.
Море - есть вера, море - любовь
Море, как чувства - идеал лучших снов.
Морю я верю, и в море вся я,
Лишь ради него я пойду до конца.
11.02.2022
#ананімна
Море
Беспросветно влюбленная в море,
Я однажды встретила Вас,
И кусочек этого моря
Я увидела в Ваших глазах
В них я видела волны и скалы,
Штиль и шторм, берега и причалы,
Корабли, паруса, пароходы,
Дождь и солнце, причуды погоды.
И причиной улыбки моей стало то море,
Но оно же порою приносит и горе:
С ног сбивает и сводит с ума,
Кажется, я уже не справляюсь сама.
Сдаётся порою, что бешеный вихрь,
Внутрь моих мыслей беспокойных проник -
Вселяет тревогу, все будоражит внутри,
Как ни пытайся - не сможешь уйти.
Не сможешь забыться, не сможешь забыть,
Не сможешь себя за ошибки простить.
Не сможешь всё бросить и просто сбежать -
Море преследует, не даёт ночью спать.
Море - зависимость, море - мечта,
Море - наркотик, что сводит с ума.
Море - и радость, и тоска, и печаль,
Море - ненастье, недоступный грааль.
Море - есть вера, море - любовь
Море, как чувства - идеал лучших снов.
Морю я верю, и в море вся я,
Лишь ради него я пойду до конца.
11.02.2022
#проза
#госць
#паў_радзімічанка
«Дзедаў самагон»
Пстрыкае выключальнік — чорненькі жучок на шпалерных кветках.
На пліце, якая ледзь-ледзь цепліцца сінімі агеньчыкамі, стаіць касмічны карабель. Маленькі, праўда. Макет.
Трубкі і трубкі, жмуты трубак, шпагаты — усё, як павучыныя ногі, вылазіць з цела-каробкі, тузаецца туды-сюды, булькаціць.
Слова "футурызм" у галаве яшчэ не было, а таму і ніякіх цікавых прыдумак: булькаціць — хай булькаціць, хто яму перашкаджае?
Дробна-дробна цурчыць скрозь ватку вадкасць, але і гэта — хай сабе цурчыць.
Зойдзе дзед, будзе гучна тупаць па рыпучай падлозе, вохкаць і гохкаць.
"Дзеду, а што яно капае?"
Дзед зухавата пасміхнецца: калі б у яго былі вусы, то, мусіць, па-казацку падкруціў бы. А так толькі хітра чухае доўгі-доўгі нос.
"Вырасцеш — даведаешся."
Пазавіхаецца каля пліты, падладзіць трубкі да трубак — і сыдзе. Туды, дзе скрозь паўзмрок балбоча старэнькі тэлевізар і буркаціць ад чагосьці бабуля.
Ну і ладна.
Таксама пачухаеш доўгі-догі нос, задумліва, як дарослая.
І пасунешся ў шафку па пернікі: што яно там цурчыць — хай цурчыць, а вось заўтра прыедуць стрыечныя, і пернікаў ужо не будзе.
А потым пойдзеш класціся спаць: нагамі — да дзвярэй, галавой — да бутля са смешна ўздзетай на яго пальчаткай.
Так і прачнешся: нагамі — да дзвярэй, галавой — да бутля.
І цяпер, як паедзеш па пернікі, таксама прачнешся: нагамі — да дзвярэй, галавой — да бутля.
Толькі пернік цяпер кладзецца паверх чаркі, нос чухаецца не ад вялікай задуменнасці, а ў роце зусім не горка.
Вырасла. Даведалася.
#госць
#паў_радзімічанка
«Дзедаў самагон»
Пстрыкае выключальнік — чорненькі жучок на шпалерных кветках.
На пліце, якая ледзь-ледзь цепліцца сінімі агеньчыкамі, стаіць касмічны карабель. Маленькі, праўда. Макет.
Трубкі і трубкі, жмуты трубак, шпагаты — усё, як павучыныя ногі, вылазіць з цела-каробкі, тузаецца туды-сюды, булькаціць.
Слова "футурызм" у галаве яшчэ не было, а таму і ніякіх цікавых прыдумак: булькаціць — хай булькаціць, хто яму перашкаджае?
Дробна-дробна цурчыць скрозь ватку вадкасць, але і гэта — хай сабе цурчыць.
Зойдзе дзед, будзе гучна тупаць па рыпучай падлозе, вохкаць і гохкаць.
"Дзеду, а што яно капае?"
Дзед зухавата пасміхнецца: калі б у яго былі вусы, то, мусіць, па-казацку падкруціў бы. А так толькі хітра чухае доўгі-доўгі нос.
"Вырасцеш — даведаешся."
Пазавіхаецца каля пліты, падладзіць трубкі да трубак — і сыдзе. Туды, дзе скрозь паўзмрок балбоча старэнькі тэлевізар і буркаціць ад чагосьці бабуля.
Ну і ладна.
Таксама пачухаеш доўгі-догі нос, задумліва, як дарослая.
І пасунешся ў шафку па пернікі: што яно там цурчыць — хай цурчыць, а вось заўтра прыедуць стрыечныя, і пернікаў ужо не будзе.
А потым пойдзеш класціся спаць: нагамі — да дзвярэй, галавой — да бутля са смешна ўздзетай на яго пальчаткай.
Так і прачнешся: нагамі — да дзвярэй, галавой — да бутля.
І цяпер, як паедзеш па пернікі, таксама прачнешся: нагамі — да дзвярэй, галавой — да бутля.
Толькі пернік цяпер кладзецца паверх чаркі, нос чухаецца не ад вялікай задуменнасці, а ў роце зусім не горка.
Вырасла. Даведалася.