#пераклад #кіно
#Arciom
Першы фільм сусветна вядомага рэжысёра Дарэна Аранофскі пра паранаідальнага матэматыка, які шукае ключ, што адкрые ўніверсальныя заканамернасці ў прыродзе, і ў сваіх пошуках сутыкаецца з уол-стрыцкімі брокерамі і артадаксальнымі габрэямі, якія спрабуюць выкарыстаць ягоныя адкрыцці сабе на карысць.
Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/pi
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#Arciom
Першы фільм сусветна вядомага рэжысёра Дарэна Аранофскі пра паранаідальнага матэматыка, які шукае ключ, што адкрые ўніверсальныя заканамернасці ў прыродзе, і ў сваіх пошуках сутыкаецца з уол-стрыцкімі брокерамі і артадаксальнымі габрэямі, якія спрабуюць выкарыстаць ягоныя адкрыцці сабе на карысць.
Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/pi
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#пераклад #кіно
#Arciom
Гісторыя сям'і пурытан, змушаных з'ехаць са свайго мястэчка. Яны селяцца на хутары на краі леса і спрабуюць уладкаваць сваё жыццё на ферме. Але злая сіла, што хаваецца ў лесе, ніяк не пакіне іх у спакоі.
Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/viadzmarka_falklor_novaj_anhlii
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#Arciom
Гісторыя сям'і пурытан, змушаных з'ехаць са свайго мястэчка. Яны селяцца на хутары на краі леса і спрабуюць уладкаваць сваё жыццё на ферме. Але злая сіла, што хаваецца ў лесе, ніяк не пакіне іх у спакоі.
Глядзець у маім перакладзе і агучцы: https://znichka.space/movie/viadzmarka_falklor_novaj_anhlii
• • •
Telegram
Youtube
• • •
#проза
#Францішак_Люцыянавіч
Невялічкая падзея
Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.
• • •
Telegram
• • •
#Францішак_Люцыянавіч
Невялічкая падзея
Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.
• • •
Telegram
• • •
Telegram
Дурка беларуская
Мае літаратурныя могілкі
#верш
#Хросная
#двк
#домуякім
Выварат
Натое і Выварат
што вывернуты
і чырвоныя ніткі цягнуцца
ва ўсе бакі
як абрэзкі вен
Дзе ты выратуешся
Калі рэальнасці тут няма
Ды і там не было.,
а ў Вонкавасці
рэальнасць б'е нажом
Прама ў сэрца?
Мы знікнем
сярод цёмнага Лесу
ці цёмны Лес
знікне сярод нас,
таму што мы
як дрэвы -
у нас
таксама
многа кругоў
і на кожным -
знаходка
ці страта?
Мы беглі сюды
і нашыя
маскі
падалі
з твараў
як лістота
восенню.
Што засталося
пасля?
твар ці пустэча?
Хай недзе там
нясуцца гады
і разбураюцца
Сцены
Дома.
Хай там
застаюцца
руіны і
абрыўкі
сноў, варажбы
і мянушак,
якіх ужо ніхто
не ўспомніць
Вецер нясе
апошнія словы
нашых песень
і нашай веры
...
Абсалютная свабода...
#Хросная
#двк
#домуякім
Выварат
Натое і Выварат
што вывернуты
і чырвоныя ніткі цягнуцца
ва ўсе бакі
як абрэзкі вен
Дзе ты выратуешся
Калі рэальнасці тут няма
Ды і там не было.,
а ў Вонкавасці
рэальнасць б'е нажом
Прама ў сэрца?
Мы знікнем
сярод цёмнага Лесу
ці цёмны Лес
знікне сярод нас,
таму што мы
як дрэвы -
у нас
таксама
многа кругоў
і на кожным -
знаходка
ці страта?
Мы беглі сюды
і нашыя
маскі
падалі
з твараў
як лістота
восенню.
Што засталося
пасля?
твар ці пустэча?
Хай недзе там
нясуцца гады
і разбураюцца
Сцены
Дома.
Хай там
застаюцца
руіны і
абрыўкі
сноў, варажбы
і мянушак,
якіх ужо ніхто
не ўспомніць
Вецер нясе
апошнія словы
нашых песень
і нашай веры
...
Абсалютная свабода...
#верш
#скатазаўра
Адно расчараванне ў вачах людзей!
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!
У тых вачах - ні спадзяванняў, ні надзей.
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!
Сярод такіх, людзей расчараваных,
Мы ходзім, блудзім у пошуках надзей,
Шукаем лёс, усім нам наканаваны,
Бо людзі не ўмеюць без людзей,
Без словаў, думак быццам бы арыштаваны.
Адзін у свеце, згублёны карабель,
Плыве па хвалях, у бясконцым акіяне.
Але мы людзі - і не можам без людзей,
Сваіх мы знойдзем, тых наканаваных.
16.09.2023
Патлумачце самі як хочаце, бо я сама не ведаю, як гэта тлумачыць
Рытмы і рыфмы рэст ін піс
#скатазаўра
Адно расчараванне ў вачах людзей!
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!
У тых вачах - ні спадзяванняў, ні надзей.
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!
Сярод такіх, людзей расчараваных,
Мы ходзім, блудзім у пошуках надзей,
Шукаем лёс, усім нам наканаваны,
Бо людзі не ўмеюць без людзей,
Без словаў, думак быццам бы арыштаваны.
Адзін у свеце, згублёны карабель,
Плыве па хвалях, у бясконцым акіяне.
Але мы людзі - і не можам без людзей,
Сваіх мы знойдзем, тых наканаваных.
16.09.2023
Патлумачце самі як хочаце, бо я сама не ведаю, як гэта тлумачыць
Рытмы і рыфмы рэст ін піс
#агучка #пераклад #ТоЯ
Пост на бусці наконт дубляжу мультфільма 🍊
https://boosty.to/packtee/posts/a84c2957-c6c0-4aa5-ad3d-2041cd0316d9?share=post_link
Пост на бусці наконт дубляжу мультфільма 🍊
https://boosty.to/packtee/posts/a84c2957-c6c0-4aa5-ad3d-2041cd0316d9?share=post_link
Boosty.to
Ці будзе дубляж? - ТоЯ | беларуская агучка | пераспевы
Гішпанскі мультфільм загучыць па-беларуску! Да справы падышла пільна: зрабіла З НУЛЯ саундызайн і музыку, пераклада и адаптавала тэкст. Цяпер самае важнае: дубляж. Ды не абы-які, а прафесійны, на студыі Аднаго з герояў, дарэчы, ўжо запісалі! Выдатны…
#верш
#Nichto_Absalutna
Дадому.
Бадзяюся між самаспраўдных прароцтваў,
Нязьдзейсьненых мрояў,
Забытых жаданьняў...
Надзённасьць завісла ў паветры пад стольлю
Надзейна ды вечна,
Дамоклавым мечам.
Бадай, гэта стома. Бывае, знаёма?
Час быццам нявечыць,
Пусьціце пагрэцца
#Nichto_Absalutna
Дадому.
Бадзяюся між самаспраўдных прароцтваў,
Нязьдзейсьненых мрояў,
Забытых жаданьняў...
Надзённасьць завісла ў паветры пад стольлю
Надзейна ды вечна,
Дамоклавым мечам.
Бадай, гэта стома. Бывае, знаёма?
Час быццам нявечыць,
Пусьціце пагрэцца
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
* 🌌🥀
«Бядняк сказаў: любоў – змяя...»
«Бядняк сказаў: любоў – змяя,
Што рэжа цела без нажа», –
Але калі мне лёс прызначыў
Кахаці ту, што нельга, значыць
Таго жадала мне змяя.
Таго ж жадаю цяпер я.
«Няхай ты сотні раз багаты...
Любоў аграбіць – будзеш рады».
З-пад глыбіні вужачых чар
Каханне выне сэрца скарб.
«Любоў каварна, як змяя,
А ёй сябе ўручаю я.
І сэрца, што даўно крычыць,
Атруту просіць, хоць баліць».
Сціскае мне яго да болю
Любоў і рвецца к ёй, на волю,
Застацца каб сярод пяскоў.
Аберне чысціню цвяткоў
У чырвань той пустынны дух,
Што спіць дасюль у сэрцах руж.
Любоў – хвароба для мяне,
Няма спакою нат у сне.
«Хваробы лечаць і атрутай», –
Сказаў паэт, што сам ахутан
Любві закляццем назаўжды.
Атрута – гэта паўбяды.
«Каварны горкі міг любві –
Пра гэта пішуць мудрацы.
А я дурак, і я бядняк,
Я п'ю ізноў салодкі яд».
*🌌🍂
• • •
#Сьвятлана_Зьнічка
* 🌌🥀
«Бядняк сказаў: любоў – змяя...»
«Бядняк сказаў: любоў – змяя,
Што рэжа цела без нажа», –
Але калі мне лёс прызначыў
Кахаці ту, што нельга, значыць
Таго жадала мне змяя.
Таго ж жадаю цяпер я.
«Няхай ты сотні раз багаты...
Любоў аграбіць – будзеш рады».
З-пад глыбіні вужачых чар
Каханне выне сэрца скарб.
«Любоў каварна, як змяя,
А ёй сябе ўручаю я.
І сэрца, што даўно крычыць,
Атруту просіць, хоць баліць».
Сціскае мне яго да болю
Любоў і рвецца к ёй, на волю,
Застацца каб сярод пяскоў.
Аберне чысціню цвяткоў
У чырвань той пустынны дух,
Што спіць дасюль у сэрцах руж.
Любоў – хвароба для мяне,
Няма спакою нат у сне.
«Хваробы лечаць і атрутай», –
Сказаў паэт, што сам ахутан
Любві закляццем назаўжды.
Атрута – гэта паўбяды.
«Каварны горкі міг любві –
Пра гэта пішуць мудрацы.
А я дурак, і я бядняк,
Я п'ю ізноў салодкі яд».
*🌌🍂
• • •
#скатазаўра #верш
Сэрца, ну давай без fall in love'аў
Без october'аў, без болю, girl in red.
Сэрца, даражэнькае, без пазлаў,
Я стамілася імчацца за табою услед.
І, мазгі, давайце без кахання,
Без пачуццяў, думак і паўслоў,
Добра мне жывецца без пытанняў,
Дзе і як знайсці сваю любоў.
Ну і, думкі, вам не трэба бегчы,
Несучы мяне ўдалячынь,
Не жывіце толькі для сустрэчы,
Не шукайце сэрца гаспадынь.
Сэрца, ну давай без fall in love'аў
Без october'аў, без болю, girl in red.
Сэрца, даражэнькае, без пазлаў,
Я стамілася імчацца за табою услед.
І, мазгі, давайце без кахання,
Без пачуццяў, думак і паўслоў,
Добра мне жывецца без пытанняў,
Дзе і як знайсці сваю любоў.
Ну і, думкі, вам не трэба бегчы,
Несучы мяне ўдалячынь,
Не жывіце толькі для сустрэчы,
Не шукайце сэрца гаспадынь.
#верш #łacinka
#Максім_Крывіч
Зорка Венера
У ціхую сінюю ноч мы пад зоркай Венерай
сядзелі на лаве.
Чыталі радкі пра надзею, пра веру,
каханне...
Я чуў...
А ці чула сама ты, як зоры спявалі,
як быццам анёлы з нябёс прыглядалі за намі?
Пісаў Багдановіч, а з ім яшчэ сотні паэтаў
пра ціхую сінюю ноч
і пра зорку Венеру.
Празрыстая ціша. Тусклявы старэнькі ліхтар.
Усё недарэмна. Усё прысвячаецца нам.
• • • • •
Zorka Vieniera
U cichuju siniuju noč my pad zorkaj Vienieraj
siadzieli na łavie.
Čytali radki pra nadzieju, pra vieru,
kachańnie...
Ja čuŭ...
A ci čuła sama ty, jak zory śpiavali,
jak byccam anioły z niabios pryhladali za nami?
Pisaŭ Bahdanovič, a z im jašče sotni paetaŭ
pra cichuju siniuju noč
i pra zorku Vienieru.
Prazrystaja ciša. Tusklavy stareńki lichtar.
Usio niedaremna. Usio pryśviačajecca nam.
• • •
Telegram
Twitter
• • •
#Максім_Крывіч
Зорка Венера
У ціхую сінюю ноч мы пад зоркай Венерай
сядзелі на лаве.
Чыталі радкі пра надзею, пра веру,
каханне...
Я чуў...
А ці чула сама ты, як зоры спявалі,
як быццам анёлы з нябёс прыглядалі за намі?
Пісаў Багдановіч, а з ім яшчэ сотні паэтаў
пра ціхую сінюю ноч
і пра зорку Венеру.
Празрыстая ціша. Тусклявы старэнькі ліхтар.
Усё недарэмна. Усё прысвячаецца нам.
• • • • •
Zorka Vieniera
U cichuju siniuju noč my pad zorkaj Vienieraj
siadzieli na łavie.
Čytali radki pra nadzieju, pra vieru,
kachańnie...
Ja čuŭ...
A ci čuła sama ty, jak zory śpiavali,
jak byccam anioły z niabios pryhladali za nami?
Pisaŭ Bahdanovič, a z im jašče sotni paetaŭ
pra cichuju siniuju noč
i pra zorku Vienieru.
Prazrystaja ciša. Tusklavy stareńki lichtar.
Usio niedaremna. Usio pryśviačajecca nam.
• • •
Telegram
• • •
#верш #агучка
#Максім_Крывіч
💙🌠
Агучка сваім голасам майго новага верша. Прашу прабачэння за якасць
• • •
#Максім_Крывіч
💙🌠
Агучка сваім голасам майго новага верша. Прашу прабачэння за якасць
• • •
#пераклад
#vertebra
#госць
Званок ужо можна паглядзець у нашым Тэлеграм-канале
https://t.me/KVertebra
Журналістка Рэйчал Кэлер павінна раскрыць сакрэт таямнічай відэастужкі, якая забівае любога, хто яе глядзеў, роўна праз сем дзён.
• • •
#vertebra
#госць
Званок ужо можна паглядзець у нашым Тэлеграм-канале
https://t.me/KVertebra
Журналістка Рэйчал Кэлер павінна раскрыць сакрэт таямнічай відэастужкі, якая забівае любога, хто яе глядзеў, роўна праз сем дзён.
• • •
#верш
#Настасся_Хадзько
***
Халодны снег, халодны лёд —
Жыццё не казка і не мёд!
Але яно і сэнс свой мае,
Калі кагосьці хтось кахае.
Калі прыехаў ты ў мястэчка,
Дзе запрашаюць усіх сардэчна,
Дзе ты вандруеш па радзіме,
Калі шмат год быў на чужбіне.
Пабачыць першыя пралескі,
Як іх збіраюць сваякі і дзеткі.
Завітаць па сцежцы ў хатку,
Аддзякаваць з парога бацьку.
Падыйсці да бабулі і абняць,
Аб жыцці старой паразмаўляць.
Мець крэда, быць чалавекам,
І верыць у найлепшае сэрцам.
• • •
#Настасся_Хадзько
***
Халодны снег, халодны лёд —
Жыццё не казка і не мёд!
Але яно і сэнс свой мае,
Калі кагосьці хтось кахае.
Калі прыехаў ты ў мястэчка,
Дзе запрашаюць усіх сардэчна,
Дзе ты вандруеш па радзіме,
Калі шмат год быў на чужбіне.
Пабачыць першыя пралескі,
Як іх збіраюць сваякі і дзеткі.
Завітаць па сцежцы ў хатку,
Аддзякаваць з парога бацьку.
Падыйсці да бабулі і абняць,
Аб жыцці старой паразмаўляць.
Мець крэда, быць чалавекам,
І верыць у найлепшае сэрцам.
• • •
#верш
#Шрэбра_Іслачы
Фантазмагорыя пра карысць Кавіду
Чаму Кавід не Маргенштэрн?
Паеў бы ўсіх дзядоў.
Тым дзедам стаў нам інтэрнэт,
Ён ведае ўсё.
У галавах дзядоў сівыя мары іх
Крывымі пальцамі сваймі
Цягнуцца да мяне.
Жадаюць знішчыць мне мой лёс.
Мінулае вярнуць.
Паскуды, гніды! Вось хто вы!
Вам трэба ў зямлю.
Вы, дрэні, дайце людзям жыць.
Пакіньце з мірам свет.
#Шрэбра_Іслачы
Фантазмагорыя пра карысць Кавіду
Чаму Кавід не Маргенштэрн?
Паеў бы ўсіх дзядоў.
Тым дзедам стаў нам інтэрнэт,
Ён ведае ўсё.
У галавах дзядоў сівыя мары іх
Крывымі пальцамі сваймі
Цягнуцца да мяне.
Жадаюць знішчыць мне мой лёс.
Мінулае вярнуць.
Паскуды, гніды! Вось хто вы!
Вам трэба ў зямлю.
Вы, дрэні, дайце людзям жыць.
Пакіньце з мірам свет.
#верш
#Шрэбра_Іслачы
Скажы "сумочка"
Сядзеў за партаю Міхал
І думаў пра сябе
Мне кажуць: "Сумочка скажи!"
А мне яно не трэ!
Заўсёды "Торбаю" была
А тут раптоўна не.
#Шрэбра_Іслачы
Скажы "сумочка"
Сядзеў за партаю Міхал
І думаў пра сябе
Мне кажуць: "Сумочка скажи!"
А мне яно не трэ!
Заўсёды "Торбаю" была
А тут раптоўна не.
#верш
#Сьвятлана_Зьнічка
«Да Марыі Б.»
«Ду-ду-ду-ду..» – чуеш на полі?
Загадкавы рытм паўзе ніц.
Дзяўчына пяе аб бяздонні
Азёраў, празрыстых крыніц.
Ад золку да змроку ў лясах
Шукае намёкі на мару.
У травах заснула краса,
Яна чуе подых нектару.
З сабою прыносіць дуду
І цягне жаллівае «ду-ду..» –
Адпуджвае хмару-бяду
Сваім спачуваннем да люду.
Гульня ў пачуцці да мора
Таемнасцю будзіць зямлю.
Давераць свой лёс, сваё гора
Як толькі пачуюць ігру.
Іскрацца блакітныя вочы,
І хоць асляпіла іх сонца,
Душа мае скарб, што ўночы
Вядзе кветкі ў шчасця аконца.
«Ду-ду-ду-ду..» – чуеш на полі?
Загадкавы гурт паўзе ніц.
Дзяўчына пяе аб бязволлі
Калосся і сініх званіц.
• • •
Telegram
• • •
#Сьвятлана_Зьнічка
«Да Марыі Б.»
«Ду-ду-ду-ду..» – чуеш на полі?
Загадкавы рытм паўзе ніц.
Дзяўчына пяе аб бяздонні
Азёраў, празрыстых крыніц.
Ад золку да змроку ў лясах
Шукае намёкі на мару.
У травах заснула краса,
Яна чуе подых нектару.
З сабою прыносіць дуду
І цягне жаллівае «ду-ду..» –
Адпуджвае хмару-бяду
Сваім спачуваннем да люду.
Гульня ў пачуцці да мора
Таемнасцю будзіць зямлю.
Давераць свой лёс, сваё гора
Як толькі пачуюць ігру.
Іскрацца блакітныя вочы,
І хоць асляпіла іх сонца,
Душа мае скарб, што ўночы
Вядзе кветкі ў шчасця аконца.
«Ду-ду-ду-ду..» – чуеш на полі?
Загадкавы гурт паўзе ніц.
Дзяўчына пяе аб бязволлі
Калосся і сініх званіц.
• • •
Telegram
• • •
#верш
#Хросная
Раніцай еш навальніцы
Маскі здымай з тварам
памятай, гэта - сніцца
Пі туманоў адвары.
Хай праляцяць стагоддзі
Твары, імёны, даты
Наперакор прыродзе
Унутрана будзь рагатай
Трэба адрошчваць зубы
Трэба з'ядаць маланкі
Каб называць любай
Не засынаць - ранкам...
А па дарогах хадзі
Толькі басымі нагамі
Каб вырываць з грудзі
Пушкіных з Муракамі
Раніцай еш навальніцы
Маскі здымай з тварам
памятай, гэта - сніцца
Пі туманоў адвары.
#Хросная
Раніцай еш навальніцы
Маскі здымай з тварам
памятай, гэта - сніцца
Пі туманоў адвары.
Хай праляцяць стагоддзі
Твары, імёны, даты
Наперакор прыродзе
Унутрана будзь рагатай
Трэба адрошчваць зубы
Трэба з'ядаць маланкі
Каб называць любай
Не засынаць - ранкам...
А па дарогах хадзі
Толькі басымі нагамі
Каб вырываць з грудзі
Пушкіных з Муракамі
Раніцай еш навальніцы
Маскі здымай з тварам
памятай, гэта - сніцца
Пі туманоў адвары.