‏تلخه اما بیاین قبول کنیم یه سری از آدما لیاقت اسمای مستعاری که براشون گذاشتیمو نداشتن.

هیچی سخت‌تر از این نیست که منطقی فکر کنی درحالی که احساساتت دارن خفت میکنن.

من همیشه غصه‌ی حرفایی رو میخورم که لیاقتم نبوده بشنوم، اونم از آدمایی که روشون خیلی حساب کرده بودم.

آدم تاکسیکو فقط مامانش دوست داره و من.

وضعیت انقدر خرابه که یه حرومزاده میگم صدنفر میان تو ذهنم.

من تورو به قدری دوست داشتم که سعی می‌کردم بخاطر آسیب‌هایی که بهم زدی درکت کنم.

کنار پنجره سیگار میکشید، خسته بود. آنقدر خسته که فراموش کرد بعد از آخرین پُک باید ته سیگارش را از پنجره پرت کند، نه خودش را...

با عقلی که فکر میکردیم این یکی دیگه فرق داره، دیگرانو قضاوت نکنیم.

من به ماشین بدون ترمز اعتماد بیشتری دارم تا جمله‌ی «همیشه کنارتم».

متاسفانه استعداد فوق العاده‌ای دارید تو خراب کردن تصوری که ازتون دارم.

از یه نفر نیستی که بلد نیستی با یه نفر باشی.

میدونی تهش چیه؟! تهش یه صفحه چت خالی میمونه که بالاش زده «last seen long time ago».

لطفا برنگرد؛ قلبم دوباره یه دلیلی واسه بخشیدنت پیدا می‌کنه.

به جایی رسیدم که حتی تو لحظه‌های خوب زندگی هم، دیگه خوشحال نیستم.

‏تنها راه نجاتم خوابیدنه، وقتی می‌خوابم ناراحت نیستم، عصبانی نیستم، تنها نیستم.

تو بهم یاد دادی که دقیقا از کسی انتظار کارایی رو داشته باشم که فکرشم نمیکنم.