هزااار بار بگفتم که سِرّ‌ عشق بپوشم
نبود بر سر آتش مُیَسرم که نجوشم

زمین با همه بزرگیش تنگ اومده بهم

خمید پیکرم از انتظار و جان به لب آمد
قدح به یاد تو کج کرده‌ام، بیا که نریزد
بیدل

ایران، تهران: ۱۲ درجه
این خراب شده: ۳۶ درجه

مایه‌ی خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست
می‌کنم جهد که خود را مگر آنجا فکنم
حافظ

بچه‌ها من واقعا به تنها چیزی که احساس نیاز می‌کنم الان مشهده‌. فقط مشهد فقططط امام رضا

وسط بچه‌های شوروی سابق نشستم که دارن می‌گن "دن بابِتی" (روز پیروزی)
امروز سالروز پایان جنگ جهانی دومه

تو دریای من بودی آغوش وا کن
که می‌خواهد این قوی، زیبا بمیرد

امروز ترم دومم هم تموم شد. یکی دیگه مونده برای تابستون و الان می‌رم برای چهار هفته تعطیلی. امیدوارم دوباره افسردگی بغلم نکنه. ولی امروز بعد مدت‌ها دچار احساسات شدم، حس فقدان حس دلتنگی حس اینکه عالم عالم فراقه و فهمیدن اینکه دانشگاه کویت و این دوره چه چیزهایی بهم داد و اگه نباشه چیا رو از دست می‌دم. به قول الیانورای ارمنی، سرشار از چند کیلو احساس مختلفم...

تا سه چهار ماه آینده محتوای این کانال درباره صبر خواهد بود

تو ز من پرس قدر روز وصال
تشنه داند که چیست آب زلال

من می‌دونم وقتی می‌گم "برگردم خونه خوب می‌شم/دوره تموم شه خوب می‌شم/برم فلان‌جا خوب می‌شم/با فلانی باشم خوب می‌شم" رسما دارم مزخرف می‌گم ولی حقیقتا هرکاری می‌کنم نمی‌شه و نمی‌دونم چجوری باید خوب بشم.

من بلد نیستم خودم رو نجات بدم، کار آدم دیگه‌ای هم نیست.

منم چند وقتیه هی با خودم میگم محرم بیاد خوب میشم (:
منم بلد نیستم خودمو نجات بدم
https://t.me/masareoloshagh/12727‌ ‌ ‌‌‌ ‌

محرم ایران نیستم. دلگیر و غریبانه‌ست

اومدم کربلا
چشمم به گنبد حضرت عباس هست و دارم یادت میکنم
چند بار تو سفر به یادت بودم
ولی اینجا دیگه گفتن داشت :)‌ ‌ ‌‌‌ ‌

خب من خوب شدم

همین

با اینکه کانال شبیه دفتر نقاشی می‌شه ولی دوباره واکنش‌ها رو باز کردم و سلام بر دموکراسی