حالم حال بعد از غروب عاشوراس
آشوب و هیاهو و گریه‌های بلندبلند تموم شده، همه‌چی تموم شده، دلم می‌خواد رهام کنن برم یه کنجی مچاله شم سرمو به یه دیواری تکیه بدم یه نفر یه روضه‌ی آروم زمزمه کنه و درحالی که دارم تلف می‌شم از غم، بی‌صدا اشک بریزم.

پنجشنبه ١٣ مرداد ۱۴۰۱ بود؛ شب هفتم محرم.‌ با زهره و زهرا و یاسمین رفته بودیم مسجد امیر. روضه تموم شد، همه رفتن، موکتا رو از کف خیابون جمع کردن، ما اشکامون بند نمیومد، غم‌زده رفتیم یه گوشه پیاده‌رو نشستیم و تا نفس بود گریه کردیم. هربار که دچار بهت پس از پذیرش واقعه می‌شم یاد اون سکانس میفتم.

سلام من همونی ام که تو گرمای ۴۱ درجه‌ی کویت چای می‌خوره

آنچه سعی است من اندر طلبت بنمایم

من دارم حس‌هایی رو زندگی می‌کنم که حتی نمی‌دونستم وجود دارن

حمد بخونیم برای رفح

به غرور و ناز گفتی تو مگر هنوز هستی؟

بگو کجای رویا بمیریم که حقیقت ما را نکشد؟

متاسفانه اینجوری کار نمی‌کنه که بخوابی بیدار شی چند هفته یا چندماه گذشته باشه. متاسفم ولی باید لحظه لحظه‌شو تجربه کنی.

وقتی از دنیا و آدما ناامید و خسته می‌شی، پناه بردن به کتاب‌ها بهترین کاره.
شاید کسی متوجه حرف‌ها و نگرشت نسبت به زندگی نشه، اما کامو درک می‌کنه، بالزاک می‌فهمه و چخوف تمام حرف‌های تو ذهنت رو از قبل توی نمایشنامه‌هاش گفته.

یاحسین چقد به این ابیات حافظ بی‌توجهی کردیم! چه تصویری اسماعیل
[شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم
رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم
کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت
نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم]

- یاد باد آنکه سر کوی تو ام منزل بود -

چرا یکی به من روسی و فرانسوی یاد نمی‌ده؟

می‌تونی از duolingo یاد بگیری‌ ‌ ‌‌‌ ‌

مشکلم با دولینگو:

هوای کویت ۴۸ لعنتی درجه‌س. گرمه و از همه‌ بدم میاد.