نمیدونم تاحالا روی ریل آهن دراز کشیدین و قطار از روتون رد شده یا نه، ولی زندگی همین‌قدر سریع و خشن داره میگذره.

بعضی دوش گرفتنا فقط یه سکس کم دارن.

من و رفیقام هر بار که همدیگه‌ رو میبینیم:
حاجی اینجوری نمیشه! باید یه کاری کنیم.

دلم عاشقی میخواد، خودم نه.

بعضی خاطره‌ها رو فقط باید با همونی که باهاش خاطره رو ساختی بشینی و تعریف کنی. یکی تو بگی، دو تا اون بگه …

کار از تماس گذشته،
ما دیگه باید لمس کنیم همو.

دقیقا همون تایمیه که صبح زود به خودم فحش میدم و میگم: کاش دیشب همون موقع میخوابیدی!

- چرا انقد استرس میدی؟!

زمونه جوری شده که اگه یکی بهت گفت “تو خیلی خوبی”، در‌ جوابش باید بگی “باشه، حالا باید چیکار کنم برات؟”.

ببخشید، ولی کاش تراپیستا مثل جاکلیدی میبودن! هرکجا و هر لحظه میتونستی با خودت ببریشون.

یه جوری بی‌حالم، انگار اصلا حال ندارم.

یه مسیح لفت داد،
و حالا دیگه فقط محمد صلی‌الله.

یه جوک آلمانی بگم؟!

تو میتونی پیتزاتو به چهار قسمت تقسیم کنی. ولی اگه دیدی سیر نشدی، دفعه‌ی بعدی به هشت قسمت تقسیمش کن!

مدیونی اگه نخندی.

قلب آهنی میخوام، کجا میفروشن؟!

اگه توانستن فقط به خواستنه که من واقعیتش روزی صدبار میخوام. ولی خب.

فکرام تو شب؟! مثل برگی که تن داده به جریان رودخونه.