📸 کاریکاتور هفته

افزایش ناامیدی اجتماعی، فشارهای سیاسی و تیرگی چشم‌انداز آینده، بسیاری از جوانان تحصیل‌کرده، روزنامه‌نگاران، هنرمندان و فعالان فرهنگی ایران را در وضعیتی فرساینده قرار داده است؛ چنان‌ که شنیدن خبر مرگ خودخواسته یک چهرهٔ آشنا به امری عادی و تکراری بدل شده است. در چنین فضایی، حتی سخن گفتن از این زخم جمعی دشوار است و رسانه‌ها از بیم دامن‌زدن ناخواسته به این نوع اقدامات سکوت اختیار می‌کنند، اما واقعیت با سکوت ناپدید نمی‌شود.این افزایش تکان‌دهنده را می‌توان به "سونامی نهنگ‌های به ساحل‌پریده" تشبیه کرد؛ نمادی از نسلی که زیر فشارهای مداوم سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، احساس می‌کند اقیانوس زندگی برایش تنگ و خفه‌کننده شده است. 

اگر شما یا آشنایانتان درگیر افکار خودآزاری، ناامیدی شدید یا تمایل به آسیب‌زدن به خود هستید، لطفاً درنگ نکنید و فوراً با افراد مورد اعتماد، مشاوران حرفه‌ای، یا خدمات اورژانسی و خطوط کمک‌گیری محلی تماس بگیرید.
@dw_farsi

#شش_سال_گذشت
@mananey
مانا نیستانی

📸 کاریکاتور هفته

نصب مجسمه منتسب به شاپور اول که والرین رومی در برابرش زانو زده یکی از تازه‌ترین رویکردهای ناگهانی حکومت پس از جنگ دوازده روزه به نمادهای ملی تاریخی است که دهه ها با آن عناد ورزیده بود. پس از رونمایی مجسمه شکست والرین در میدان انقلاب تهران و برگزاری ویژه‌برنامه «در برابر ایران زانو می‌زنید» نقدهایی در این باره که فرد زانو زده در نقش‌برجسته‌های باقی مانده در استان فارس اساسا فیلیپ عرب است نه والرین رومی مطرح شد. اما سوال اساسی‌تر منتقدان این است که کدام سیاست مبنایی جمهوری اسلامی نسبت به ایران، ایرانی و هویت او تغییر معناداری کرده که چنین رویکردهای ناگهانی حکومت ترفند تازه‌ای برای همدل‌ کردن مردم دلزده و ناراضی از فشار سیاسی و اقتصادی تلقی نشود. کاریکاتور این هفته مانا نیستانی برای دویچه وله به این موضوع اختصاص یافته است.
@dw_farsi

اسب تروای نظام
منتشر شده‌ در دویچه وله فارسی
@mananey
مانا نیستانی

دستور اژه‌ای برای برخورد جدی با متخلفین از حجاب اجباری


کاری از: #مانا_نیستانی

@iranriseonline

یک فرد نظر کرده
#سیم_کارت_سفید
#اینترنت_سفید
#اینترنت_طبقاتی
@mananey

📸 کاریکاتور هفته

تغییرات جدید شبکه ایکس (توئیتر سابق) باعث شد موضوعی که از مدت‌ها قبل همه می‌دانستند، شکلی قطعی پیدا کند: اینترنت در ایران طبقاتی است و عده‌ای نظرکرده، امکان ورود بدون مانع و فیلتر به اینترنت جهانی دارند، در حالی که مابقی مردم با تهیه فیلترشکن و با سختی فراوان به جهان آزاد وصل می شوند. 

این وضعیت در شرایط جنگ ۱۲ روزه و قطعی اینترنت توسط حکومت بسیار حادتر شد چرا که اکثر ایرانیان خارج از کشور امکان خبرگیری از بستگان داخل را از دست داده و در اضطراب به سر می‌بردند، البته غیر از خواص که عمدتا برای تبلیغ پنهان و پیدای سیاست‌های نظام از کارت سفید برای جولان در فضای مجازی برخوردار بودند.

در این میان حضور اسامی بسیاری از چهره‌های سیاسی و روزنامه‌نگاران منتسب به جریان اصلاح‌طلب در فهرست دارندگان اینترنت سفید سروصدای بسیار برپا کرد، هرچند که آگاهان عرصه سیاست تعجب چندانی نکردند. زیرا اعطای امتیاز و رانت به حامیان، سیاست همیشگی دولت‌های مختلف نظام جمهوری اسلامی، از جمله دولت‌های نزدیک به اصلاح‌طلبان بوده است.

@dw_farsi

استخر خصوصی خواص- کارت سفیدی ها
منتشرشده در دویچه وله فارسی
@mananey
مانا نیستانی

تا آتش افروز برجاست هیرکانی ها خواهند سوخت
@mananey
مانا نیستانی

انتشار ویدیویی از مسابقه شبکه نمایش خانگی «بازمانده» با واکنش گسترده کاربران مواجه شد. در این مسابقه شرکت‌کنندگان کیسه‌های شنی را به سمت پازلی هدف گرفتند که نقش‌مایه‌هایی شبیه نمادهای باستانی ایران داشت و کاربران آن را توهین به میراث فرهنگی قلمداد کردند.
@iranintltv

@mananey
مانا نیستانی

موفقیت!
(بی ارتباط با خبری خاص)
@mananey
مانا نیستانی

📸 کاریکاتور هفته

شروین حاجی پور خواننده ترانه اعتراضی "برای" که تبدیل به یکی از نمادهای خیزش زن زندگی آزادی شد خبر از انتشار اولین آلبوم رسمی خود با مجوز وزارت ارشاد داد. این امر منجر به حملات بسیاری علیه او شد که اتهام "خیانت، سازشکاری و همکاری با حاکمیت" را نثارش می‌کردند به گونه‌ای که او را به واکنش واداشت و در پیامی اتهامات و شایعات را رد کرد و اعلام داشت امکان ندارد روی نقطه ای بایستد که مقابل مردم باشد. تعدادی از کاربران دریافت مجوز را برای هنرمندی مقیم ایران امر "طبیعی" دانستند.
@dw_farsi

مجوز ارشاد
منتشر شده در دویچه وله فارسی
@mananey
مانا نیستانی

نگاهی دور از هیجان، حمله و انگ‌زنی به موقعیتی از این دست، ما را وامی‌دارد چنین پرسش‌هایی را مطرح کنیم: تا کی هنرمندان کشور باید به قوانینی ناعادلانه—از جمله نظارت و سانسور دولتی، تبعیض میان خوانندگان زن و مرد، ممنوعیت صدای زنان و حذف همکارانشان—تن بدهند؟ و از کجا باید «نه گفتن» را آغاز کرد؟

چه تفاوتی است میان آنان که با صدای بلند «نه» می‌گویند و پیه ممنوعیت و محرومیت را به تن می‌مالند، و دیگرانی که با همان شرایط ادامه می‌دهند؟ آیا با جملاتی از این دست که «همه، چه آنان که با مجوز کار می‌کنند و چه آنان که از این مسیر تن زده‌اند، قابل احترام‌اند»، به فضایی بی‌وزن از نظر ارزشی و معنایی نمی‌رسیم؟ فضایی که در آن انگار هیچ انتخابی بر دیگری برتری ندارد و مسئولیت مقاومت و تغییر مسیر از دوش شهروندان، به‌ویژه هنرمندان، برداشته می‌شود؟

دانشجو بی تفاوت نمی ماند

کاری از: مانا نیستانی

@iranriseonline

📸 کاریکاتور هفته

بعد از دهه‌ها سرکوب موسیقی رپ و دستگیری گاه و بیگاه رپرهای فارسی، بنظر می‌آید بخش‌هایی از حکومت از سیاست حذف و انکار کامل ناامید شده با این گونه موسیقی از سر آشتی برآمده به تعدادی از رپرهای فارسی‌زبان مجوز هم داده‌اند، حتی برنامه‌ای تلویزیونی تهیه شده که به موسیقی و خوانندگان رپ می پردازد، نکته جالب اما تلاش این برنامه و برنامه‌ریزان فرهنگ رسمی برای اخته‌سازی و حذف بخش اعتراضی، انتقادی این موسیقی و تبدیل آن به موجودی رام و آرام برای کنترل هیجانات نسل جوان است.

در شرایطی که همچنان زنان علاقمند به این گونه یا هر گونه دیگر موسیقی اجازه خواندن ندارند و خبر بسته شدن صفحات فضای مجازی آنها پشت هم می‌رسد، چیزی که برنامه‌ریزان به عنوان موسیقی رپ معرفی می‌کنند فرسنگ ها با خاطره جمعی مخاطبان از آثار دغدغه‌مند و تاثیرگذار هیچکس، یاس، توماج و سایر خوانندگان رپ فاصله دارد.  این موضوع دستمایه مانا نیستانی برای کاریکاتور هفته بوده است.

@dw_farsi