مبین شکفتگی ظاهرم، غمِ دل بین!
که خار در جگر و پای در حنا دارم...

"سلیم تهرانی" گفت.

بعضی شبا میگه
عیني ما تاخذها النوم
چشمم رو خواب نمیبره..

بله یُما بله قلبِ خونه
کم کم ما هم دیگه‌ گرفتار این مسئله شدیم..

@holviyat

عجب از چشم تو دارم که شبانش تا روز
خواب می‌گیرد و شهری ز غمت بیدارند!

"سعدی" گفت‌.

گویی قمارخانه‌ی «هیچ» است روزگار
هربار شادمان شدم از بُرد، باختم...

"حسین دهلوی" گفت.

دیده‌ی حسرت مدام دور و برت داشتم
از همه‌ی دیگران دوست‌ترت داشتم...

"سیّدتقی سیّدی" گفت.

بگو که نامه نوشتی؛ به دست من نرسیده.

شب که آرام‌تر از پلک تو را می‌بندم
با دلم طاقتِ دیدارِ تو تا فردا نیست...

"محمدعلی بهمنی" گفت‌.

غرض نقشی‌ست کَز ما بازمانده.

چون حل نمی‌شود به سخن مشکلات عشق
در حیرتم که فایده‌ی قیل‌و‌قال چیست؟!

"هلالی جغتایی" گفت.

تنِ من قایقِ لنگر‌زده در طوفان است
خودم اینجا، دلِ من پیش تو سرگردان است...

"فاضل نظری" گفت.

اگر گم کرده‌ام خود را
مرا در گریه پیدا کن
اگر از شکوه لب بستم
سکوتم را تماشا کن...

هر شادمانی‌ام به غمی کهنه مبتلاست.

سال ۱۳۸۰، استاد شفیعی کدکنی در کلاسی، ضمن بحث درباره‌ی قابلیت تأویل‌پذیری شعر حافظ، ماجرای روضه‌خوان پیر کدکن را نقل کردند و بعد از تعریف خاطره و خواندن این بیت، متأثر شدند و گریستند.
روضه‌خوان، ماجرای عاشورا و اسارت اهل بیت علیهم السلام را با خواندن بیتی از حافظ شرح داده‌بود:
در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کان شاهد بازاری، وین پرده‌نشین باشد

تا بود گفتگو، سخنم ناتمام بود
نازم به خامُشی که سخن را تمام کرد!

"غنی کشمیری" گفت.

دریاب که نقشی ماند از طرحِ وجودِ من
چون یادِ تو می‌آرم، خود هیچ نمی‌مانم...

"سعدی" گفت.

تو چند ساله شدی؟ آه! چند ساله شدم؟
کجا دگر خبر از سال و ماه و شب دارم؟!

۲۷ مردادماه
۲۶ سالگی:)

دل این جفا که ز بیدادِ روزگار کشید
ستم نبود، مکافاتِ سخت‌جانی بود...

"کلیم کاشانی" گفت‌.