✔🖋
◾چرا باید از شاعران حمایت کرد؟
در پهنه‌ی ادبیات سرزمینی، شاخه‌های متعددی وجود می‌یابند، می‌بالند و در ابعاد مختلف، اوج را تجربه می‌کنند. زبان، در عمق خود، ساریِ تفکر است و نوشتار، مجرای آن.
در این بین، شاعران، واژه‌ها را ورز می‌دهند؛ از لایه‌های مختلف و متنوع ساحت اندیشه عبور می‌دهند و در معنا، موجب یک دگردیسیِ شگرف می‌شوند. بی‌جهت نیست که پل والری، شاعر، نویسنده و فیلسوف معاصر فرانسوی، در شرح کیفیت تعالی واژگان به دست شاعر می‌گوید: "مسافتی را که نویسنده برای رسیدن به انتهای داستانش باید قدم بردارد، شاعر می‌رقصد." این رقص، این والس پایان‌ناپذیر و مداوم اذهان شاعرانِ بخصوص مستقل، گویی دست در خمیرمایه‌ی زبان هر سرزمین می‌برد و جانِ جاریِ آن را، بر دست و بر دوش، معراج می‌دهد.
شاعر به مددِ ذهنی خلاق و پویا، واژگانِ نارَس را تیمار می‌کند، کلماتِ پیشِ دست را می‌تاباند و دست در تار و پودِ بافه‌های ادبی می‌برد تا گاه، نهایتِ اعجاز و ایجاز را به نمایش بگذارد. گاه، دردِ تلاشیِ استخوانِ شاعر را هیچ تنابنده‌ای درک نمی‌کند مگر خود او و خونِ جاریِ شعر را مومنانه در رگ‌های تو به توی ادبیات و ادبیت، به جوش می‌آورد. اینجاست که نویسندگان زبردستی که گاه در رمان‌ها یا داستان‌های کوتاه خود به سرزمینِ شعر، ورود می‌کنند، نبضِ خواننده را در دست می‌گیرند و کِشت و کارِ قصه‌سرایی را رونق می‌بخشند.
شاعران را ارج بگذاریم؛ آنان پنهان‌ترین و راستگو‌ترین قاصدانِ احساس در خاکِ وسیعِ ادبیات سرزمینی هستند.
#عیسی‌اسدی‌میم
تیر ۱۴۰۲
◾چرا باید از شاعران حمایت کرد؟
در پهنه‌ی ادبیات سرزمینی، شاخه‌های متعددی وجود می‌یابند، می‌بالند و در ابعاد مختلف، اوج را تجربه می‌کنند. زبان، در عمق خود، ساریِ تفکر است و نوشتار، مجرای آن.
در این بین، شاعران، واژه‌ها را ورز می‌دهند؛ از لایه‌های مختلف و متنوع ساحت اندیشه عبور می‌دهند و در معنا، موجب یک دگردیسیِ شگرف می‌شوند. بی‌جهت نیست که پل والری، شاعر، نویسنده و فیلسوف معاصر فرانسوی، در شرح کیفیت تعالی واژگان به دست شاعر می‌گوید: "مسافتی را که نویسنده برای رسیدن به انتهای داستانش باید قدم بردارد، شاعر می‌رقصد." این رقص، این والس پایان‌ناپذیر و مداوم اذهان شاعرانِ بخصوص مستقل، گویی دست در خمیرمایه‌ی زبان هر سرزمین می‌برد و جانِ جاریِ آن را، بر دست و بر دوش، معراج می‌دهد.
شاعر به مددِ ذهنی خلاق و پویا، واژگانِ نارَس را تیمار می‌کند، کلماتِ پیشِ دست را می‌تاباند و دست در تار و پودِ بافه‌های ادبی می‌برد تا گاه، نهایتِ اعجاز و ایجاز را به نمایش بگذارد. گاه، دردِ تلاشیِ استخوانِ شاعر را هیچ تنابنده‌ای درک نمی‌کند مگر خود او و خونِ جاریِ شعر را مومنانه در رگ‌های تو به توی ادبیات و ادبیت، به جوش می‌آورد. اینجاست که نویسندگان زبردستی که گاه در رمان‌ها یا داستان‌های کوتاه خود به سرزمینِ شعر، ورود می‌کنند، نبضِ خواننده را در دست می‌گیرند و کِشت و کارِ قصه‌سرایی را رونق می‌بخشند.
شاعران را ارج بگذاریم؛ آنان پنهان‌ترین و راستگو‌ترین قاصدانِ احساس در خاکِ وسیعِ ادبیات سرزمینی هستند.
#عیسی‌اسدی‌میم
تیر ۱۴۰۲