اعلامیه مراسم نخستین سالگرد درگذشت دکتر جلال جلیلیان مریان
روانش شاد . یادش گرامی
🖤کانال ماهنامه تالش🖤
@Mahnametalesh

میراثِ هیرکانی برگزار می‌کند.
✴️کارگاه آموزشی آشنایی با بناهای تاریخی منطقه‌ی تالش

کارگاه نخست : آشنایی با بنای تاریخی ایسپیه مزگت

(کهن ترین بنای خشتی جلگه و قدیمی ترین مسجد گیلان)

🕙زمان : ۱۰ صبح روز جمعه ۲۵ اسفند ماه ۱۴۰۲

📍مکان: پارک جنگلی دکتر درستکار ـ ایسپیه مزگت

همراه با گشت سبک در پارک جنگلی دکتر درستکار

سطح برنامه : پیمایش سبک
هزینه برنامه : رایگان
شرکت برای عموم آزاد است

هماهنگی برای حضور در برنامه🔽
سعید شفقتی 09116709123
اسماعیل آقاجانی 09115516505

https://t.me/hyrcanianheritage

شماره ۱۸۴ ماهنامه تالش منتشر شد
🌸کانال ماهنامه تالش🌸
@Mahnametalesh

شماره ۱۸۵ مجله  تالش

👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

🌸 شماره ۱۸۵ مجله «تالش» اول اردیبهشت ماه  ۱۴۰۳ منتشر می شود.

🌸علاقمندان جهت ارسال مقالات، اشعار تالشی ،عکس های قدیمی و... تا ۲۲ فروردین ماه ۱۴۰۳ فرصت دارند.

🌸جهت ارسال آثار خود از طریق تلگرام و واتساپ اقدام کنید.

🌸 شماره تلگرام و واتساپ برای ارسال مقالات، تصاویر، سفارش آگهی و...: ۰۹۱۱۳۸۵۱۱۸۵

🌸کانال ماهنامه تالش🌸
@Mahnametalesh

برای دریافت مجله تالش با پست در منزل یا محل کارتان در سراسر ایران یا خارج از کشور، مشترک ماهنامه تالش شوید تا هر ماهه بدون داشتن دغدغه وقت و... مجله تالش را تحویل بگیرید و مطالعه کنید.
خواندن مطالب چاپ شده در مجله تالش به شما و اعضای خانواده‌تان کمک می‌کند تا با گذشته،تاریخ، فرهنگ، هویت،جغرافیای تاریخی و سیاسی و...،هنر،زبان و... قوم و سرزمین تالش آشنا شوند.
هر خانواده تالش یک ماهنامه تالش
👈همچنین می‌توانید با اهدای اشتراک ماهنامه تالش به بستگان و دوستان تالش و غیر تالش خود، هم هدیه فرهنگی مناسبی به آنان بدهید و هم آنان را با قوم و سرزمین تالش بیشتر آشنا کنید.

🌸کانال ماهنامه تالش🌸
@Mahnametalesh

❤️دیل_گِتَه_تالش❤️

✅️گروه جغرافياي پژوهشگاه تاریخ اسلام با همکاری گروه حامیان فعالیت های تالشی و تاتی برگزار می کند
✅️پنجمین نشست علمی با موضوع گونه شناسی معماری سنتی تالش
✅️سخنرانان
اقای دکتر #محمد_تقی
_رهنمایی استاد دانشگاه تهران
اقای #افشین_کرمزاده کارشناس ارشد شهرسازی
آقای #اسماعیل_آقاجانی تالش کارشناس ارشد باستان شناسی
✅️دبیر نشست آقای مهندس #مجید_نعمتی_سیاهمزگی
✅️دیدار نوروزی هموندان تات و تالش
✅️اجرای شعر تالشی آقای #مهرداد_برزگردوست به همراه نی نوازی[تالشَه_لَه لَه] توسط استاد #یحیی_نوربخش
✅️#اجرای شعر توسط دختر هنرمند سرزمین تالش #هلما_مشکی_دشتمیان و دیگر شاعران تات و تالش زبان
✅️زمان دوشنبه ۱۴۰۳/۲/۳
۱۷الی۱۹/۳۰
✅️مکان خیابان ولیعصر ،خیابان شهید عباسپور، خیابان رستگاران،
کوچه شهروز شرقی پلاک ۹
✅️ورود برای کلیه علاقه مندان آزاد و رایگان می باشد .
✅️با توجه به محدویت زمانی و اجرای برنامه در ساعت مقرر حضور به موقع سروران گرامی موجب سپاس امتنان می باشد

✅️لوکیشن سالن اجرا👇
https://nshn.ir/rbvoNYyxi872

شماره ۱۸۵ ماهنامه تالش منتشر شد
🌸کانال ماهنامه تالش🌸
@Mahnametalesh

مشارکت تالشان در خرید و اهدای مجله تالش
شما هم می‌توانید به این جمع بپیوندید
با واریز مبلغ دلخواه‌تان هر تعداد که دوست دارید مجله تالش را خرید و اهدا کنید.
شماره کارت ۶۰۳۷۹۹۷۴۵۳۸۷۹۹۱۹ به نام شهرام آزموده مختص واریزی‌های ماهنامه تالش است.
مجلات اهدایی شما به مردم در مناطق مختلف اهدا خواهد شد.
حتی می‌توانید مجلات را پس از خریداری با پست دریافت کنید و خودتان به هر کس که دوست دارید هدیه بدهید.
🌸کانال ماهنامه تالش🌸
@Mahnametalesh

#بازی‌های بهاری تالشان شفت

🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸

✍: محمدحسین شمسایی

(بخش اول)
مردمان هر سرزمینی به فراخور هر فَرگَرد (فصل)، بازی‌های ویژه‌ای برساخته‌‌اند. تالشان شفت، در بهار چندین بازی بهاری دارند:

1ـ هَپَه‌‌هَپَه
هَپَه‌هَپَه، ساز دهنی استوانه‌ای یا لوله‌‌ای از پوست درخت است.
روش ساخت: در بهار که پوست و شاختۀ درختان آبدار و نرم است، شاخۀ نازکی از درخت اربا (خرمالوی کوهی) و توسکا را می‌بُرند؛ آنگاه چهار تا پنج سانتی‌‌متر از میان دو گِرِه آن را کَت می‌‌کنند؛ بدین‌سان که با دهنۀ تیز داس یا چاقو، قُطر آن را طوری خط می‌کشند که پوست شاخه برید شود؛ سپس با دَم داس یا چاقو، آرام‌‌آرام بر آن بخش جداشده می‌کوبند تا پوست چسبیده به تنۀ شاخه، نرم شود؛ آنگاه آرام‌آرام با دست پوست را می‌پیچانند تا از تنۀ شاخه جدا شود و در آن بلغزد. این کار نیازمند دقت و حوصلۀ بسیاری است تا پوسته، تَرَک نخورد و سالم دربیاید. پیش از آنکه پوست استوانه‌ای را از ساقه در بیاورند، به درازای نیم سانتی‌‌متر لایۀ بیرونی پوست را با آرامش و دقت می‌‌تراشند؛ به‌طوری که لایۀ بسیار نازکی از پوست برجا بماند. این بخش کار، بسیار دشوار است و کوچک‌ترین بی‌‌دقتی، سبب می‌‌شود هپه‌‌هپه خراب شود. چنان‌که یک تَرَک مویی روی این لبۀ تراش‌‌خورده سبب می‌‌شود صدایش خفه شود. پس از تراش، آرام‌‌آرام لولۀ پوستی سرتراشیده یا استوانۀ سرتراشیده را از ساقه درمی‌آورند. اکنون ساز هپه هپه آمادۀ نواختن است. از سر تراشیده داخل دهان می‌‌گذارند و لب‌‌ها را به آرامی بر روی لوله می‌‌نهند و در آن می‌‌دمند و هر صدایی که می‌‌خواهند از آن درمی‌‌آورند.
هپه‌هپه ساز سست و ناپایداری است؛ زیرا صدایش چندان بلند نیست و پس از چند ساعتی که باد بخورد و خشک شود، دیگر صدایش رو به خفگی می‌‌رود.
چون ساخت هپه‌‌هپه ریزبینی بسیاری نیاز دارد، و گاهی پوست از ساقه جدا نمی‌شود یا هنگام جدا کردن ترک برمی‌‌دارد، این شعر را می‌خوانند:
هَپَه‌هَپَه تْه بَرا
داری هَپَه تْه بَرا
اَلان کْه دِه بْهارَه
کْلْشکْنون زاهاره
(هپه‌‌هپه تو بیرون بیا/ ای سازی که تو را از درخت می‌‌گیرم، بیرون بیا// اکنون هنگامۀ بهار است/ از این رو، صدای مرغ‌های مادر بلند است).
«بَرا» در اینجا هم به معنی بیرون آمدن پوست از ساقه و هم به معنی جورآمدن و ساخته شدن است.
در مصراع دوم، برخی می‌گویند: شالی هَپَه تْه بَرا؛ یعنی ای سازی که صدای روباه می‌‌دهی، به آسانی از پوست جدا شو.
هپه‌هپه را در روستاهای شفت، پؤشَه‌‌پؤشَه نیز می‌گویند.

2ـ ساز (کرناف پوست درخت)
این دستگاه، ساز نیست، بلکه افزایندۀ صدای سازهای کوچک است.
روش ساخت: شاخۀ صاف و نورسته‌ای به درازی شصت سانتی‌متر تا یک متر از درخت اربا می‌بُرند. این شاخه باید صاف باشد و خودش شاخه‌ای نداشته باشد. پوست ساقه را با تیغ، چاقو یا داس از سر باریک آن به صورت کجکی رو به پایین برش می‌دهند تا به تَه برسند. آنگاه آرام آرام پوست را از ساقه جدا میکنند. این پوست که کجکی بریده شده، پس از جدا شدن مانند فنر پیچ می‌خورد. پوست فنری را از سر باریک آن روی هم لوله می‌کنند؛ طوری که لایه‌‌ها خوب روی هم قرار بگیرند و هوا از آن بیرون نرود. چون پوست را کج برش می‌دهند و حالت فنر دارد، هرچه از سر به ته می‌روند، مانند کرناف، سر آن تنگ و ته آن گشاد می‌‌شود. پس از آنکه پیچش پوست تمام شد، چوب نازکی به اندازۀ سوزن، یا خاری از درختان خاردار می‌کَنند و در ته آن فرو می‌‌کنند تا پوست‌‌های روی هم آمده، از هم جدا و باز نشوند. در اینجا چیزی مانند کرناف یا سُرنا ساخته می‌شود با سری نازک و تَهی پهن. آنگاه هپه‌‌هپه را در سوراخ سر آن جا می‌کنند و در آن می‌‌دمند. این کرناف، صدای هپه‌‌هپه را تا بیست برابر افزایش می‌دهد.
این ساز همراه هپه‌‌هپه سرگرمی شادکننده‌‌ای برای نوجوانان جنگل‌‌نشین است.

🆔://t.me/Espiarodakora

بازی های بهاری تالشان شفت

🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸

(بخش دوم)


3ـ پؤشَه

ابزاری برای بازی و سرگرمی از پوست و چوب درخت کوچی و کِه (سیامزگی‌‌ها به درخت کِه، کْخ می‌‌گویند).
روش ساخت: شاخۀ تَر درخت کوچی به قطر دو تا سه سانتی متر را می‌‌بُرند. آنگاه با دم داس یا چاقو آن را به آرامی می‌کوبند تا پوست روی ساقه نرم شود؛ سپس به درازای پانزده سانتیمتر را کَت می‌کنند؛ یعنی پوست روی ساقه را به صورت گِرد بُرش می‌‌دهند.
آنگاه آرام‌‌ آرام پوست را با فشار دست می‌‌پیچانند تا از ساقه جدا شود و روی آن بلغزد. وقتی مطمئن شدند که پوست کاملاً جدا شده، آن را درمی‌‌آورند. در اینجا یک لولۀ پوستی دارند. سپس به سراغ ساقۀ لخت می‌روند. یک تا یک و نیم سانتی‌‌متر از ساقه را به‌‌صورت گِرد می‌‌بُرند و از آن جدا می‌کنند که به آن گلوله می‌گویند. آنگاه بقیۀ ساقۀ لخت را هم از شاخه جدا می‌کنند. به این استوانه، دسته می‌گویند.
سر و ته #دسته باید خوب گِرد باشد؛ طوری که یک استوانۀ صاف شود. آنگاه با این ابزار ساخته‌‌شده بازی می‌‌کنند؛ بدین‌‌سان که گلوله را در سر لولۀ پوستی و سر استوانۀ چوبی را در تَه آن فرو می‌کنند و با کف دست، محکم به تَه استوانه می‌‌زنند. این استوانه در داخل لوله می‌‌رود تا به گلوله برمی‌‌خورد و آن را پرتاب می‌‌کند. هنگام شلیک و بیرون رفتن گلوله، صدای تُلُپ دلنشینی از آن برمی‌‌خیزد. برای روانی حرکت دسته و گلوله، گاهی درون لوله را با آب دهن تر می‌‌کنند.
با پؤشَه دو جور مسابقه می‌دهند: یکی آنکه دو یا سه تن کنار هم می‌ایستند و همزمان شلیک می‌‌کنند تا ببینند گلولۀ چه کسی مسافت بیشتری پیموده و دیگر آنکه هدفی تعیین می‌‌کنند و یکی‌‌یکی به سوی آن شلیک می‌‌کنند تا ببینند گلولۀ چه کسی به هدف خورده است.

4ـ وَرزاجَنگ

#ورزاجنگ، بازی سادۀ کودکانه‌‌ای است که با شاخه‌‌های گیاه خَرف انجام می‌‌گیرد. این بازی، بیشتر رقابتی است. بدین‌سان که دو کودک یا نوجوان، ساقه‌‌های شاخه‌‌دار گیاه خَرف را می‌‌بُرند. این ساقه باید سی تا چهل سانتیمتر و دو تا چهار شاخه در سر داشته باشد.
آنگاه شاخه‌ها را طوری می‌برند که از ته شاخه دو تا سه سانتی متر برجا بماند. دو بازیگر روبه‌‌روی هم می‌‌ایستند و هر یک با در دست گرفتن ساقۀ خود، شاخه‌ها را به هم گیر می‌‌دهند و هر یک به سوی دیگری فشار می‌‌دهد. سرشاخۀ هر کس که زودتر بشکند بازنده، و آن دیگری برنده است.

5 ـ صْدا دَچاکْن (لیوَه صْدا)
چند نوجوان یا جوان برگ‌هایی از درختان گوناگون به‌‌ویژه اَربا، اولَس (مِمرَز)، باسکَم (اَفرا)، توسکا و توت را می‌‌چینند؛ آنگاه چهار انگشت یک دست خود را نیمه‌‌‌بسته نگه می‌‌دارند و نوک انگشت شست را به نوک انگشت نشانه می‌‌چسبانند که چاله‌‌ای تهی درست می‌‌شود؛ آنگاه برگ را روی آن چاله می گذارند و با کف دست دیگر، محکم بر آن ضربه می‌‌زنند. با فشاری که بر برگ می‌‌آید، پاره می‌‌شود و صدایی بلند از آن برمی‌خیزد. رقابت بر سر آن است که چه کسی صدای بلندتری داده است.
این کار همچنین گونه‌ای قرار عاشقانه است. چنین که دختر و پسری برای آنکه پنهان از دیدۀ دیگران با هم دیدار کنند، با هم قرار می‌‌گذارند هر گاه صدای شکستن برگ شنیده شد، در جایی به همدیگر برسند.
هر گاه پسری می‌خواست دور از چشم پدر و مادر یا خویشان دختر با او دیدار کند، وعده‌‌گاهی با او می‌‌گذاشت؛ سپس به آن وعده‌‌گاه می‌‌رفت و چنین صدایی درمی‌‌‌آورد و دختر با شنیدن صدا باخبر می‌شد نامزدش خواهان دیدار است و زود خود را به او می‌رساند.

6ـ بَستَه‌‌بازی
بدین‌سان است که دو یا چند تن با هم مسابقه می‌‌گذارند که با درست کردن بسته (سد)، پل گروه دیگر را خراب کنند. باران که می‌‌بارد جوی‌‌های کوچک در هر جا روان می‌‌شود. این بازیگران، جویی را برمی‌‌گزینند و یک‌‌ به‌‌ یک یا دوبه‌‌دو با هم مسابقه می‌‌دهند.
یک یا دو تن با سنگ و چوب، پلی کوچک روی جوی می‌‌سازند و آن یکی یا آن دو در بالادست پل، با درست کردن بَسته یا سدی کوچک، جلوی آب را می‌گیرند؛ آنگاه بسته یا سد را می‌‌شکنند تا آب رهاشده، پل گروه دیگر را را فرو بریزد. اگر پل فرو ریخت، بسته کنندگان برنده‌‌اند و اگر فرو نریخت، سازندگان پل برنده‌‌اند. این بازی در پاییز نیز انجام می‌‌گیرد.
یادآوری: در دوران کودکی و نوجوانی من این بازی‌‌ها و ساخت این ابزارها رایج بود. خودم این بازی‌‌ها را انجام داده‌ام و این ابزارها را می‌‌ساختم. اکنون با دگرگونی سبک زندگی و جابه‌‌جایی زیست‌‌بوم از درون جنگل به شهرها و روستاشهرها، این بازی‌‌ها نیز کنار نهاده شده‌اند؛ چنان‌‌که برخی از جوان‌‌ها با شنیدن نام این بازی‌‌ها و ابزارها شگفت‌‌زده می‌‌شوند شاید تا آنجا که نگارنده به یاد دارد چنین بازی‌‌هایی تا پایان دهۀ 1350 خورشیدی، رایج بود.

✍: #محمد_حسین_شمسایی ــ اردیبهشت 1403 خورشیدی

🆔//t.me/Espiarodakora

شماره ۱۸۶مجله  تالش

👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

🌸 شماره ۱۸۶ مجله «تالش» اول خرداد ماه  ۱۴۰۳ منتشر می شود.

🌸علاقمندان جهت ارسال مقالات، اشعار تالشی ،عکس های قدیمی و... تا ۲۲ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ فرصت دارند.

🌸جهت ارسال آثار خود از طریق تلگرام و واتساپ اقدام کنید.

🌸 شماره تلگرام و واتساپ برای ارسال مقالات، تصاویر، سفارش آگهی و...:   ۰۹۱۱۳۸۵۱۱۸۵

🌸کانال ماهنامه تالش🌸
@Mahnametalesh

انتشارات ماه مینو ناشر کتب تالشی و فارسی در 35مین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران
19 تا 29 اردیبهشت
مصلی تهران
سالن شبستان( ناشران ).
راهروی ۲۱ غرفه ۴۹۳
خرید از نمایشگاه کتاب مجازی با پست رایگان در ایام نمایشگاه :

https://book.icfi.ir/

لینک خرید کتب انتشارات ماه مینو از سایت نمایشگاه مجازی کتاب با ۱۰٪ تخفیف از لینک زیر 👇

https://book.icfi.ir/book?page=1&size=12&publisher=%D9%85%D8%A7%D9%87%E2%80%8C+%D9%85%DB%8C%D9%86%D9%88&searchType=advanced-search

کتب تالشی نشر جامعه نگر در نمایشگاه مجازی کتاب

https://book.icfi.ir/book?title=%D8%AA%D8%A7%D9%84%D8%B4&publisher=%D8%AC%D8%A7%D9%85%D8%B9%D9%87+%D9%86%DA%AF%D8%B1&distributor=&author=&subject=&issueYear=&edition=&isbn=&bookLang=&bookType=&searchType=advanced-search

🆔 http://t.me/Espiarodakora

حضور انتشارات جامعه نگر در نمایشگاه بین المللی کتاب هم به صورت حضوری و هم مجازی

مصلی، رواق غربی، طبقه اول، ناشران دانشگاهی، سالن ۳، راهروی H، غرفه ۱۳۴

https://t.me/Espiarodakora

کتاب سفر به قلب تالش بخشی از سفرنامه یک فرانسوی به نام گابریل بونوالت در سال ۱۸۸۸ است که علاوه بر روایت مشاهدات و دیده‌های نویسنده، با تصاویری از نقاش همراه نویسنده آلبرت پپین مزین شده، توسط مرتضی زینعلی و واحد ناوان ترجمه شده است. او سفر خود را از بندر مارسی شروع می‌کند و از طریق دریا خود را به تفلیس می رساند و سپس با سفری زمینی و عبور از مسیر سالیان ، لنکران ، آستارا و نیز اقامتی کوتاه در مرکز قدیمی تالش، یعنی دهانه‌ی رودخانه کرگانرود، از طریق اسالم و شفارود خود را به رشت و منجیل می‌رساند و از آنجا از راه تهران به مقصد نهایی در پامیر حرکت می‌کند.

این سفرنامه حدود ۷۵ سال پس از عهدنامه‌ ‌ ننگین گلستان و ۶۰ سال پس از عهده ننگین ‌ترکمنچای نوشته شده و همسایه شمالی ایران نیز اتحاد جماهیر شوروی است. با بررسی و تطبیق تاریخی چنین یافتیم که حاکم ایران در این دوره ناصرالدین شاه قاجار و حدود ۱۷ سال قبل از انقلاب مشروطه ایران در دوره‌ی مظفر‌الدین شاه قاجار است.
اطلاعات بیشتر و خرید آنلاین
https://jph.ir/b/5666

شماره ۱۸۶ ماهنامه تالش منتشر شد.
🌸کانال ماهنامه تالش🌸
@mahnametalesh

یادداشت شهرام آزموده درباره رفتار توهین‌ آمیز صداوسیما را به نقل از کانال واتساپی هفته نامه باختر گیلان در زیر بخوانید.
🌸کانال ماهنامه تالش🌸
@Mahnametalesh
👇👇👇👇👇👇👇👇

*چنگ اندازی به هویت زنان قوم تالش توسط صدا و سیمای میلی*

✍️ *شهرام آزموده* - آموزگار، روزنامه‌نگار و سردبیر ماهنامه تالش

شنبه ۱۲ خرداد ۱۴۰۳ برابر با اول ژوئن ۲۰۲۴

🌐هفته‌نامه باخترگیلان- یکی دو شب پیش در یکی از شبکه های صداوسیما مانند چند هفته اخیر برنامه ای با نام « ایران دوست داشتنی » پخش شد. از آن جا که خیلی کم تلویزیون تماشا می کنم و از همان مقدار کم هم شبکه‌های ایرانی را بسیار بسیار کم می‌بینم، احتمالاً در تعطیلات نوروزی بود که یکی از بخش‌های برنامه فوق را برای دقایقی با سفارش و اطلاع‌رسانی یکی از بستگان دیدم. آن برنامه با حضور میهمانانی از شهرستان ماسال و شاندرمن ضبط شده بود و بماند که ...
اما آن گونه که یکی از حاضرین در برنامه جدید در بخشی از صحبت‌های شان گفتند شهرداری و شخص شهردار رضوانشهر در ساخت این برنامه نقش داشته‌اند و همکاری‌های لازم را با سازندگان، کارگردان و دیگر عوامل برنامه داشته‌اند.
ذکر این نکته را در همین ابتدا لازم می‌دانم که من برنامه مربوط به رضوانشهر را از تلویزیون ندیده‌ام ولی با اطلاع‌رسانی یکی از حاضرین در برنامه از ثبت و ضبط آن در حدود یک ماه پیش اطلاع داشتم و بخش‌هایی از آن را نیز در دو صفحه خبری مرتبط با تالش دیده‌ام.
این که برنامه‌هایی در جهت معرفی هویت، تاریخ، زبان، فرهنگ و اصالت قوم تالش ساخته شود و در شبکه‌های مختلف صدا و سیما پخش شود تا ایرانیان و جهانیان با این قوم نجیب و تاریخ‌ساز آشنا شوند، کاری خوب و شایسته سپاسگزاریست؛ ولی از آن جا که نوشتن مقاله و کتاب و ساختن فیلم و برنامه و... درباره هویت و فرهنگ یک قوم نیاز به مطالعه و دقت فراوان دارد و معتقدم باید در درجه اول فیلمساز، کارگردان و دیگر عوامل برنامه درباره آن قوم پژوهش کنند و اطلاعات حداقلی را درباره مردم و فرهنگ قوم مورد نظر داشته باشند؛ اما انگار در این برنامه چنین اتفاقاتی رخ نداده است و عزیزان برنامه‌ساز در این باره به فراخور سفارشی که از شبکه تلویزیونی دریافت کرده اند، بدون لحاظ کردن هویت، فرهنگ و اصالت تالشان به خود اجازه داده اند هر گونه که دلشان خواسته یا شبکه تلویزیونی خواسته در فرهنگ و هویت زنان قوم تالش دخل و تصرف کنند.
آنانی که برنامه را دیده اند حتماً متوجه شده اند که زنان حاضر در این برنامه با وجود پوشش زیبا و رنگارنگ محلی، در زیر روسریشان مقنعه سیاه بسته بودند!!! کاری بس عجیب و نازیبا که گویا با سفارش عوامل ساخت برنامه و شبکه تلویزیونی این اتفاق رخ داده است.
من تاکنون ندیده ام و نمی‌دانم کدام زن تالش است که روئَره rawara (روسری سفید رنگ از جنس حریر) را روی مقنعه ببندد؟!! هر چند در گذشته زنان تالش پوششی خاص که در مناطق مختلف تالش دارای نام های مختلفی بوده زیر روسری سفید خود می‌پوشیدند، اما این پرسش را باید از حضرات برنامه ساز پرسید در کجای تاریخ و فرهنگ ما مقنعه سیاه جزوی از پوشاک زنان تالش ثبت شده است؟ و بر اساس کدام منبع پژوهشی، آقایان برنامه ساز به خود اجازه داده اند چنین کار نازیبا، ناپسند و خائنانه ای را در حق هویت و فرهنگ و پوشش زنان تالش انجام دهند و به نام خود این ننگ را در تاریخ ثبت کنند؟
عجیب تر از آن قبول این کار نادرست و ناپسند از طرف بانوان و دیگر عزیزان تالش حاضر در برنامه است. به راستی چرا باید چنین دستوری را اطاعت می‌کردند؟ آیا صرفاً به خاطر حضور در یک برنامه تلویزیونی و دیده شدن توسط مردم به خود اجازه داده اند با چنین پوششی من درآوردی در یک برنامه حضور داشته باشند و در این کار نابخشودنی شریک شوند؟
شاید خوانندگان بزرگوار این نوشته بر نگارنده خرده بگیرند که چرا با این دیدگاه درباره این برنامه نوشته است و چرا تلاش‌ها و حضور همشهریانش را نادیده انگاشته است؟ راستش اصلاً قصد نادیده انگاشتن تلاشهای همزبانان و هم ولایتی‌هایم را ندارم، چون جز یکی دو نفرشان مابقی را نه دیده ام و نه میشناسم؛ اما قرار نیست عزیزان تن به کاری بدهند که به هویت خودشان و قوم شان صدمه می‌زند، حتی در حد یک کار کوچک!! و البته در پاسخ به خرده گیری احتمالی برخی خوانندگان لازم است مطلبی را به اختصار درباره علت نوشتن این یادداشت بنویسم.
خانم پروفسور آنه ماری شیمل مولوی شناس و ایران شناس معروف آلمانی در گفتگویی که چند سال پیش با یک روزنامه ایرانی داشت زحمات مرحوم دهخدا را به خاطر دست بردن در یک ضرب المثل ایرانی و مودبانه ساختن آن ضرب المثل با جایگزین کردن یک واژه به جای واژه اصلی و قدیمی موجود در آن ضرب المثل، چنان زیر سوال برد که انگار دهخدا با این کار خود جنایت بزرگی در حق فرهنگ ایرانی و ضرب المثل های ایرانی مرتکب شده است. چرا که معتقد بود فرهنگ عامه، هویت و فرهنگ یک قوم و یک ملت تاریخ و ارزشی به درازای تاریخ دارد و هیچ کس حق ندارد به میل خود کوچک ترین دخل و تصرفی در آن کند.