گفته بودم بعد از این باید فراموشش کنم، دیدمش وز یاد بردم گفته‌های خویش را.

می‌خوایی نشون ندی ولی هنوزم نمی‌تونی روم حساس نباشی.

دلم خیلی برات تنگ شده بود و حالم خوب شد وقتی دیدمت اما وقتی برگشتم خونه باز یادم افتاد چکارایی کردی و نمی‌دونم دلم چی می‌خواد.

هر چی که هست خیلی دلم میخواست بیام تو بغلت و بعدش برم بمیرم.

امروز حوصله‌ی برقراری ارتباط نیست.

نکنه؟

احساس می‌کنم اسمم روی تخته توی لیست بدهاست و هزارتا ضربدر بالای اسمم دارم اما توی لیست خوب‌ها حتی یک ستاره هم ندارم. یعنی توی کل زندگیم ارزش داشتن یک ستاره هم نداشتم؟

یه دلیل بیارید که نمیرم براش:)

دیگه نمی‌خوام تلاش کنم که بفهمی، چون خودت تلاشی برای فهمیدن نمی‌کنی.

راستش من از اینکه هربار ازت ناامید می‌شم، خسته شدم.

ای که می‌سوزم سراپا،
در ابد در حسرت تو.

که هستم من آن تک درختی، که در پای طوفان نشسته.
همه شاخه‌های وجودش، ز خشم طبیعت شکسته.

من اگر مودی باشم، تو حالت و روان و تنهایی خودم مودی‌م و گرنه هیچوقت اینجوری نبودم که یک روز با یکی خوب باشم و فرداش بد باشم، یا یک روز صمیمی و یک روز سرد. هر چی هست دهن خودم رو سرویس می‌کنه نه بقیه رو.

متاسفانه آدمی هستم که وقتی کسی دوستم نداشته باشه، نمی‌تونم دوستش داشته باشم.

بدون جلب توجه قلیون رو آروم گرفتم تو دستم، یک دقیقه نشد که با اولین سرفه‌م، اخماش رفت تو هم و جلوی بقیه از دستم کشید.

همیشه بهم می‌گفت بچه‌. نشسته بودیم که دوستش به دوستم گفت نکن بچه، یهو گفت بچه اینه، نگاش کن، بچه‌ست. از ذوقم گفتم عهه بچه منم، همیشه بهم می‌گه بچه، بعد خندیدیم. حالا دیگه هربار کسی بهم میگه بچه قلبم میلرزه و یادش می‌افتم.

قول نمی‌دم که نزنم زیر زندگی.

اگه یهویی رفتم، یه جوری می‌رم که هیچ برگشتی تو کار نباشه.

می‌گه بعد از ظهر که از باشگاه اومدی کلی بیرون منتظر بودم که فقط ببینمت.

من رو ببخش اگه هم خودمو، هم تو رو، هم مارو، قراره رها کنم. فقط می‌خوام توی بهترین حالی که با هم داریم تمومش کنم که دیگه چیز بدی رو تجربه نکنم.