جان‌های عزیزی که در راه آزادی وطن فدا شدن، اینا فقط اسم نیستن هزاران امید و آرزو زیر خروارها خاک آرمیدن و هزاران هزار خانواده تا ابد در داغ از دست دادنشون میسوزن، هدفمون یادمون نره، نذاریم خون این جوونا پایمال بشه❤️✌🏼🕊️
#علیه_فراموشی
#زن_زندگى_آزادى

من #میثم_جعفری هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۳۰ شهریور ماه ۱۴۰۱. ؟؟سالم بود. فرزند محمد علی، اصالتا افغان و ساکن ورامین در استان تهران بودم.

با شروع اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا امینی وقتی مردم غیور ورامین هم به پا خاستن منم در کنارشون به خیابون رفتم و پا به پای اونا اعتراض خودمو فریاد زدم. روز ۳۰ شهریور ماه ۱۴۰۱ بود که وقتی مزدورای سرکوبگر به مردم حمله ور شدن و به سمت اونا شلیک میکردن ناگهان گلوله ای بر بدن من نشست و به زمین افتادم و جان باختم…

همرزم شاید من اصالتا هموطنت نبودم ولی در کنار تو برای آزادی ایران جنگیدم و جان فدا کردم چون انسانیت مرز نمیشناسه. من یکی از جانباخته های گمنامم که اطلاعات بیشتری در موردم موجود نیست. تو هم مبارزه کن تا پیروزی راهی نمونده، اسممو به خاطر بسپار و روز آزادی از منم یاد کن….💔
#مهسا_امینی
#علیه_فراموشی

این جوان شجاع را فراموش نکنیم

- رضا محمدحسینی بعد از سالها حبس بدون مرخصی، هنگامی که زمستان گذشته آزادشد، بلافاصله فعالیت خود علیه حکومت را از سر گرفت و به همین دلیل چندان بیرون از زندان نماند!

او در دوره جدید حبس، پدرش را از دست داد و برای شرکت در مراسم هم به او مرخصی ندادند. رضا شجاعانه در برابر جمهوری اسلامی ایستاده است.

روز گذشته کاربران در شبکه اجتماعی ایکس، درباره رضا محمدحسینی نوشتند.
آرش صادقی فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی سابق نوشت:

«‏با رضا محمدحسینی در زندان رجایی همبند بودم.
رضا برای من نمادی از شجاعت،شرافت و صداقت است.
او از حق هر زندانی فارغ از دیدگاهایشان دفاع کرد.بارها بخاطر دفاع ازحقوق دیگران مورد ضرب شتم قرار گرفت،به انفرادی منتقل شد اما از اصول خود کوتاه نیامد.
جامعه امروز ما به رضا نیاز دارد.»

#رضا_محمدحسینی #زندانی_سیاسی #علیه_فراموشی #نه_به_جمهوری_اسلامی


🤴🏻@Din_Joke👸🏼لینک کانال جوک ادیان
👸🏼@Din_Joke_1🤴🏻لینک گروه جوک ادیان

من #حمدالله_زمانی هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۲۸ مرداد ۱۳۵۷. پنجاه و هفت سالم بود، متولد ۱۳۰۰. فرزند سنگور و ایران بودم و چهار برادر داشتم: احمد، محمود، فرج و رمضان و دو خواهر: فاطمه و مهین. من از یه شهر دور به آبادان مهاجرت کرده و اونجا ساکن شده بودم. متأهل بودم و چهار فرزند داشتم بنامهای: حسن، حسین، عزت و عصمت. یه ماشین داشتم که با اون مسافر کشی میکردم و خرج زندگیمونو در می آوردم.

شب گرم تابستون شنبه ۲۸ مرداد بود. اونشب با اینکه خسته از سر کار برمیگشتم، شوق دیدن فیلم جدید گوزنها ساخته مسعود کیمیایی رو توی سینما رکس در آخرین سانس شب داشتم. اون سینما بیست سال پیش تو خیابون شهرداری آبادان ساخته شده بود و در طبقه دوم یه پاساژ بود. بلیطم برای ساعت ۹:۴۵ دقیقه شب بود. همه روی صندلی هاشون نشستن و فیلم شروع شد. مشغول تماشای فیلم بودیم که ناگهان بوی سوختگی و دود همه جا رو فرا گرفت، همهمه شد، صدای جیغ و فریاد مردم به آسمون میرفت، درها قفل بودن و راه فراری وجود نداشت، من و بیش از ششصد نفر از مردم بیگناه زنده زنده تو آتش سوختیم….عده ای از استشمام دود خفه شدن، عده ای زیر دست و پا له شدن و آخرش همه سوختن و جزغاله شدن….و این پایان تلخ یه فیلم واقعی بود که به دست کثیف خمینی طراحی شده بود.
توی اون شب شوم، سرایدار سینما به نام «جمی» با همدستی چند جنایتکار دیگه درها رو با زنجیر از بیرون قفل کردن و درهای ورودی و خروج و داخل سینما رو با کمک تاریکی سالن به تینر آغشته کردن و آتش رو روشن کردن…

بعد از کشته شدنم جنازه من و اجساد دیگه چندین لایه روی هم تلنبار و با لودر جابجا شدن، جسدها به صندلیهای سوخته چسبیده بودن، قیامتی بود اونروز…
اجسادمونو توی یه قبر دسته جمعی در ابعاد ۷۰ در ۷۰متر در آرامستان آبادان به خاک سپردن…

از اون به بعد آخوندها شروع کردن پای منبرها و توی عزاداریا که آی مردم آتش زدن سینما رکس کار شاه و ساواک بود، ولی بعد از انقلاب معلوم شد که دست اوباش جنایتکار خمینی تو کار بوده و توسط انقلابیون به سرکردگی «حسین تکبعلی زاده» و سه نفر دیگه به تحریک «محمد کیاوش» انجام شده بوده. در واقع آخوندا با نسبت دادن این جنایت به حکومت پهلوی عامل برانگیختن مردم برای شورش ۵۷ شدن. اونا میخواستن مردم آبادان که بزرگترین پالایشگاه دهه ۵۰ تو ایران رو داشتن بپاخیزن و بر علیه شاه قیام کنن.

«جمی » سرایدار سینما رکس بعد از انقلاب ۵۷ سالها نماینده ولی فقیه و امام جمعه آبادان شد!!

هموطن ،خانواده من بعد از قتل وحشتناکم‌ آسیب‌های زیادی دیدن. حسین پسرم دچار افسردگی شدید شد و تا الان دلتنگمه…حسن پسر بزرگم به مرحله فروپاشی روانی رسید و خودسوزی کرد…ولی در نهایت زندگی ادامه داشت و من صاحب نوه هایی از دخترم عصمت شدم که پزشک شدن و حسرت دیدنشونو به گور بردم، دخترم عزت رو نتونستم دیگه هیچوقت در آغوش بگیرم….از اون شب غم انگیز ۲۸ مرداد ۴۵ سال شوم میگذره، من سالهاست کشته شدم اما خانوادم هنوز دادخواهن و منتظر روز محاکمه و انتقام….به امید روزی که توی هر میدون، تو همه شهرای ایران مردم با لباس و موسیقی های محلیشون برقصن و‌ آزادی رو جشن بگیرن، اونروز از منم یاد کن….💔
#علیه_فراموشی

این حرکت فقط یه کلیپ شاد و رقص نیست

این رفتار قطعا یه #نه بزرگ به حاکمیت اقتدارگرا میباشد.

هجوم حکومت به اون پیرمرد باعث شد بره تو دل مردم و ملت.
ببینید چطور تکثیر شد.

زوال حکومتها این مدلیه دوستان.
#علیه_فراموشی
#رشت

🔗 محمد فراهانی

t.me/sepehrazadi/169918
t.me/sepehrazadi/170033

@SepehrAzadi

صادق بوقی: من فقط شادی مردم را می‌خواهم؛ ۷۰ سال سن دارم، من یک ایرانی واقعی ام و ایران را هم دوست دارم.

🔺بستن صفحه فردی که در رشت با خواندن سرودهای محلی و رقص ویدئو می‌ساخته و مردم را شاد میکرد غیر منطقی و نشان از وحشی گری حکومت است.

فریدون فرخزاد:
یک روزی ملت ما آزاد میشود و این روز زیاد دور نیست. فرهنگ همیشه غالب میشود بر زور و ستم و قلدری.
فرهنگ ایران هزاران سال غالب شده، بر چنگیز مغول غالب شده است. اینها چه کسی هستند که فرهنگ ایران بر اینها غالب نشود؟!

#علیه_فراموشی
#رشت
#عموصادق_بوقی

⭕️#علیه_فراموشی

🕊🥀به یاد جانباخته وطن #سارینا_اسماعیلزاده

🕊🥀آسمان نشین مهربان ما زادروزت درآسمان ها خجسته باد .


🕊🥀ز  مرگ  هر  جوان  مادر  بنالد        برادر  سوزد  و  خواهر  بنالد

پدر مجنون صفت نالد  دمادم       سر  قبرش گل حسرت  بکارد


وطن در ماتم  و آه و فغانست        قلم  از این نگارش ناتوانست

ز مرگ  این  شقایق های  زیبا        درون  سینه ام  درد  گرانست


وطن گلگون شده  از  اشک گلها      ندا   نیکتا  و  سارینا  و  مهسا

که ضحاکان خورند مغزجوانان      کیان  و رهنورد  منصوره 
پویا

‌‌╲\   ╭🕊``┓ ‌                
╭🕊``🕊``╯
┗``╯  \╲‌
«گویند که نور است پس از ظلمت بسیار»
«دل‌روشن و سبزیم که شب دیر نپاید»

من #مریم_متقی هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۲۵ فروردین ماه ۱۳۷۷. ؟؟سالم بود. اهل و ساکن شهر ری در استان تهران بودم.

شب ۲۵ فروردین ماه ۱۳۷۷ ساعت یازده و نیم شب بود. من توی خونه بودم که زنگ در خونمون به صدا دراومد. وقتی یکی از اعضای خانوادم در رو باز کرد و دید دو جوان که لباس فرم پوشیدن پشت در هستن ‌و سراغ منو میگیرن. اونا گفتن یه نامه محرمانه رو باید به من بدن. وقتی من اومدم به طرف در که نامه رو ازشون بگیرم به محض دیدنم چند گلوله به سر و سینم شلیک کردن، مغزم‌به دیوارای کنار در پاشیده شد و من در پاشنه در جان دادم….

بعد از کشته شدن فجیع من خانوادم شوک شده بودن. اونا برای پیدا کردن قاتلام به مراجع قضایی شکایت کردن.
توی جریان محاکمه چند نفر که به «حجاریان» شلیک کرده بودن معلوم شد تعدادی از اعضای انصار حزب الله نزدیک به «مصباح یزدی» و از اعضای بسیج، یه گروه درست کردن برای قتل کسایی که به گفته خودشون اشتهار به فساد داشتن و من یکی از قربانیای این گروه بودم. وکیل حجاریان قبلا به این نکته اشاره کرده بود که ترور کننده های حجاریان پیش از اون ترور تعدادی رو در شهرری کشته و مجروح کرده بودن.
پرونده شکایت من نهایتا به هیچ جا نرسید و حکومت جنایتکار هیچوقت قاتلای منو به خانوادم معرفی نکرد، فقط اونا شنیدن که بعد از چند ماه ترور کننده ها آزاد شدن!

هموطن ۲۵ سال از قتل ناجوانمردانه من داره میگذره، میشه گفت من اولین قربانی حجاب بودم که توسط حکومت فاسد ضحاک کشته شدم. تو یه شب بهار خیلیها تو شهر ری صدای شلیک گلوله شنیدن ولی نمیدونستن اون جان عزیز دختر جوانی بود که پرپر شد، به جرم بد حجابی و فساد اخلاقی!! هموطن، در مقابل ظلم تموم نشدنی این اشرار ایستادگی کن و انتقام خون من و هزاران کشته شده بیگناه رو ازشون بگیر، تو لایق یه زندگی بهتری پس براش مبارزه کن پیروزی نزدیکه، اون روز به یاد منم باش….💔
#مهسا_امینی
#علیه_فراموشی

من #الهه_سعیدی هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۱۸ مهر ماه ۱۴۰۱. ؟؟ سالم بود. فرزند اقبال و اکرم. کُرد اهل و ساکن سقز در استان کردستان بودم.

با کشته شدن مهسا ژینا امینی و شروع اعتراضات سراسری، مردم غیور سقز هم به خیابونا رفتن و اعتراض خودشونو فریاد زدن. نیمه مهر ماه بود که منم به هموطنای معترضم تو خیابون پیوستم و فریاد آزادیخواهی سر دادم. نیروهای سرکوبگر وحشیانه بهمون حمله کردن و با گلوله های جنگی به سمتمون شلیک میکردن. ناگهان من هدف شلیک مستقیم یکی از مزدورا قرار گرفتم و مجروح شدم، مردم منو رسوندن بیمارستان ولی روز ۱۸ مهر ماه بر اثر شدت جراحات وارده تاب نیاوردم و چشم از دنیا فرو بستم…

پیکر بیجون من در تاریخ ۱۹ مهر ماه ۱۴۰۱ با حضور نیروهای امنیتی در آرامستان روستای آیچی سقز به خاک سپرده شد…
مجلس ختم هم در تاریخ ۱۹ و ۲۰ مهر ماه در مسجد امین سقز برگزار شد و خانوادم اولین سالگرد کشته شدنم رو در تاریخ ۱۸ مهر ماه ۱۴۰۲ بر سر مزارم برپا کردن.

هموطن من یکی از کشته شده های گمنامم که اطلاعات زیادی در موردم موجود نیست. من سینه سپر کردم و برای حق آزادی که سالها هممون ازش محروم بودیم به خیابون رفتم و جنگیدم و در این راه جان دادم. نذار خون به ناحق ریخته شده من پایمال بشه، راهمو ادامه بده و مطمین باش پیروزی در انتظارته، روز آزادی وطن از منم یاد کن که با همه آرزوهام در اوج جوانی زیر خروارها خاک آرمیدم…
#مهسا_امینی
#علیه_فراموشی

" متهم اظهار پشیمانی نکرد".

دیوارنویسی در تهران به یاد #یلدا_آقافضلی


#علیه_فراموشی

#خیابان_تریبون_ماست


@SepehrAzadi

من #سهی_اعتباری هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۴ دیماه ۱۴۰۱. فقط ۱۲ سالم بود، متولد ۱۹ خرداد ۱۳۸۹، فرزند عبدالرحمن و فاطمه، تک دختر بودم و دو برادر داشتم. اهل و ساکن روستای خلوص از توابع بخش کوخرد هرنگ شهرستان بستک در استان هرمزگان، دانش آموز بودم و پدرم کارمند بانک بود.

یکشنبه ۴ دی ماه ۱۴۰۱ بود. روزی که فرداش مراسم چهلم کیان پیر فلک قرار بود برگزار بشه. من به همراه مادرم و دو برادرم تو ماشین در مسیر بستک لاور میستان هرمزگان تو منطقه دهشیق در حال حرکت بودیم. رفته بودیم برای مراسم عقدکنانی که در پیش داشتیم خرید کنیم، در راه بازگشت حدود ساعت چهار و نیم بعد از ظهر بود که یه ماشین بدون پلاک پشت سرمون افتاد، برادر ۲۲ ساله من که رانندگی میکرد متوجه نشده بود که اون ماشین چراغ زده برای ایست، ناگهان بی دلیل شروع کردن به تیراندازی، گلوله ها به لاستیکهای ماشین برخورد کرد، ماشین متوقف شد! برادرم نگران از ماشین پیاده شد ببینه موضوع چیه ولی اون جنایتکارا ادامه دادن به تیراندازی، گلوله ای به پلاک ماشین برخورد کرد و از اون رد شد و به بدن من اصابت کرد! غرق در خون افتادم…
خانوادم شیون کنان منو رسوندن بیمارستان بستک، اون مامورای مزدور هم باهاشون رفتن، ولی بدن نحیف من تاب نیاورد و توی بیمارستان اعلام کردن که از بین رفتم، همه جا غرق در خون شده بود، من با لبخند همیشگی آروم چشمامو بسته بودم و آسمانی شدم…پدرم که‌خودشو‌ رسونده بود بیمارستان فریاد میزد آخ تک دخترم رفت، آخ از این غم، آخ از این شب…

مامورا تا متوجه شدن من کشته شدم فرار کردن! ولی مردم شاهد بودن و ضارب شناسایی شد. قاتل من فرمانده نیروی انتظامی منطقه جناح بستک «ابراهیم بکروی» اهل سیاهکل استان گیلان بود!! بعد مشخص شد که این فرد سابقه خشونت زیادی تو سال‌های خدمتش داشته.
پیکر بیجون من مظلومانه در زادگاهم به خاک سپرده شد…

بعد از کشته شدنم جانشین فرمانده نیروی انتظامی با دروغ و بیشرمی گفت که ما نگران انعکاس خبر کشته شدن در رسانه های خارجی هستیم!! اون اعلام کرد که ما یه خبر از قاچاق محموله مواد مخدر داشتیم به همین دلیل مامورا رو اعزام کرده بودیم به منطقه تا قاچاقچیها رو دستگیر کنن!!!
ولی در واقع اون منطقه اهل سنت براشون مثل منطقه جنگی حساب میشد و با خشونت زیاد با مردم برخورد میکردن. نیروی انتظامی اونجا سابقه زورگیری داشت، معمولا کسانی که از خرید از کشورهای حاشیه خلیج فارس برمیگشتن رو با ماشینای بدون پلاک تعقیب و خفت میکردن و مجبورشون میکردن رشوه بدن!!!
پدرم در مورد قتل من شکایتی ثبت کرد، بعدا اعلام کردن ضارب بازداشت شده!

هموطن، مامورای جنایتکار منو به ناحق کشتن و فقط نگران بازتاب خبر جنایتشون بودن! من قرار بود پنج ماه دیگه شمع تولد ۱۳ سالگیمو فوت کنم و وارد دوران نوجوانیم بشم که حکومت ضحاک نذاشت. هیچی از زندگی ندیدم و با آرزوهام دفن شدم. در برابر اینهمه ظلم سکوت نکن، وقتی دشمن رو از وطنمون بیرون کردی به یاد منم باش…💔
#مهسا_امینی
#علیه_فراموشی

#علیه_فراموشی

یادتون نرفته که ۲۲۷ کیسه زباله همین فاضلاب مجلس خواستار اعدام عزیزانمان شدند.
‎#رای_من_سرنگونی
‎#رای_بی_رای

من #محمدحسین_کمندلو هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۱ آذر ماه ۱۴۰۱. فقط ۱۷ سالم بود، متولد ۱۰ فروردین ماه ۱۳۸۴. فرزند فتح اله، تک پسر بودم و فقط یه خواهر داشتم. اهل و ساکن تهران بودم و با خانوادم تو محله مشیریه زندگی میکردیم.

با شروع اعتراضات سراسری با کشته شدن مهسا ژینا امینی، وقتی مردم تهران قیام کردن و به خیابونا اومدن منم بهشون پیوستم و در کنارشون اعتراضمو فریاد زدم. سه شنبه شب ۱ آذر ماه بود، اونشب تو محله خودمون تجمع داشتیم، شروع کردیم به شعار دادن که سرکوبگرای وحشی بهمون حمله ور شدن. اونا بجز باتوم اسلحه گرم هم داشتن و ناگهان گلوله ای جنگی از پشت سر بمن شلیک شد، غرق در خون افتادم زمین و در دم جان دادم…

بعد از قتل ناجوانمردانه من مزدورای حکومتی جسم بیجون منو دزدیدن و با خودشون بردن، بعدخانوادمو شدیدا تحت فشار گذاشتن و تهدید کردن که اسم من نباید رسانه ای بشه وگرنه جنازه رو بهشون تحویل نمیدن، با تعهد خانوادمو مجبور به سکوت کردن و بعد از سه روز جنازمو تحویلشون دادن.
پزشکی قانونی هم با همدستی مزدورا با وجودیکه جای گلوله و شدت خونریزی رو دیده بود علت مرگ رو برخورد سر به جدول خیابون به هنگام فرار اعلام کرد!!!

پیکر بیجون من در تاریخ یکشنبه ۶ آذر ماه ۱۴۰۱ در بهشت زهرا قطعه ۳۲۸ ردیف ۱۸۲ شماره ۴۲ در جو شدیدا امنیتی مظلومانه به خاک سپرده شد…
مجلس ختم هم همون روز تو مسجد صاحب الزمان مشیریه تهران برگزار شد و مراسم چهلم هم در تاریخ ۱۶ دیماه برپا شد.

هموطن من در مقابل ظلم و ستمی که حکومت جنایتکار تو وطنمون مرتکب میشد سکوت نکردم و مبارزه کردم و در سن نوجوانی با تمام آرزوهام دفن شدم… جرم من فقط اعتراض بود! با دست خالی جلوی دشمن ایستادم و ناجوانمردانه به قتل رسیدم، سکوت نکن! نذار خون من و جوونای پاک میهن پایمال بشه، من ایمان دارم پیروزی با ماست، روزی که وطنمون آزاد شد از منم یاد کن…💔
#مهسا_امینی
#علیه_فراموشی

سارینا اسماعیل‌زاده، سمبل شهدای قیام ۱۴۰۱ است که ژرف آگاهی و شعور اجتماعی‌اش را با خون خود لبریز کرد.

#سارینا_اسماعیل_زاده برای دنیایی که در کلیپهایش آرزو می‌کرد، جنگید و به خاک افتاد.
#علیه_فراموشی ‏

@SepehrAzadi

من #میلاد_آرمون هستم. من زنده هستم ولی زندانیم، از تاریخ ۱۲ آبان ماه ۱۴۰۱. بیست و پنج سالمه، متولد ۱۴ اسفندماه ۱۳۷۷. اصالتاً اهل روستای قوشا در استان اردبیل و تا قبل از بازداشتم ساکن شهرک اکباتان در غرب تهران بودم. اصولا پسری فعال، شاد، مهربون، پرشور و سرزنده و از نظر روانی و جسمی کاملا سالم بودم. به موزیکهایی با سبک دیپ هاوس، ملودیک هاوس و تکنو علاقمند بودم. اسکی روی برف رو خیلی دوست داشتم همینطور گیم. پسر ملایمی بودم، دور از روحیات خشن و پرخاشگرانه. تو یه بوتیک لباس فروشی کار میکردم. یه برادر داشتم که تو قهوه آرمون مشغول به کار بود. پدرمم تو یه مغازه نان فانتزی کار میکرد و مادرم هم متأسفانه درگیر سرطان بود.

اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا ژینا امینی تو شهریور ماه ۱۴۰۱ شروع شده بود. روز ۴ آبان ماه بود اونروز طلبه بسیجی بنام «آرمان علی وردی» به دستور فرمانده اش برای سرکوب اعتراضات به #شهرک_اکباتان اعزام شد. اونجا با مردم درگیر شد حسابی کتک خورد و بهش چاقو زدن ولی مردم عادی که معترض بودن سلاح سرد نداشتن و طبق اسناد موثق کسایی که بهش چاقو زدن و زخمیش کردن همون شب از کشور خارج شدن.
«آرمان علی وردی» تا زمانیکه نیروهای کمکی بهش برسن هشیاری کامل داشت و داد و فریاد میکرد و حتی با پای خودش سوار ماشین شد و به بیمارستان انتقالش دادن. اون موقع اصلا من در بین جمعیت معترض نبودم، وقتی متوجه شدم بیرون شلوغه و صدای جمعیت به گوشم خورد کنجکاو شدم و رفتم بیرون ببینم چه اتفاقی افتاده. من فقط بیننده بودم و وقتی متوجه درگیریها شدم مسیری رو همراه جمعیت طی کردم. اونشب من نه هیجانی داشتم که بخوام تخلیه کنم، نه اهل درگیری بودم و نه اصلا سلاحی همرام بود بنابراین با اطمینان خاطر كامل بعد از مشاهده اون درگیری ها برگشتم خونه. چند روز از اون اتفاق گذشت، روز ۱۲ آبان ماه بود که به گیم نت توی محله مون رفتم که ناگهان مأمورها که موقعیت مناسبی پیدا کرده بودن اومدن جلو و منو دستگیر کردن. من بیگناه بودم ولی مامورای امنیتی سعی داشتن خیلی زود ازم اعتراف اجباری ضبط کنن، با اجبار، شکنجه، تهدید و ارعاب منو بین چندین خبرنگار و جلوی دوربین آوردن و با وجود شوکی که بهم دست داده بود و آشفتگی هایی که از سر گذرونده بودم تمام واقعیتی که اتفاق افتاده بود رو عینا توضیح دادم. همش میگفتم: سر و صدا میومد، رفتم ببینم چی شده، بخدا من چاقو همراهم نداشتم، با ضاربین همکاری نکردم و فقط وقتی رسیدم اونجا بیننده بودم، بسیجیه فرار کرد رفت تو پارکینگ منم رفتم پشت سر بچه ها دیدم دارن میزننش ده نفر با چاقو و یک نفر با سنگ.
مامورا تو گرفتن اعتراف اجباری از من شکست خوردن به همین دلیل فشار رو روی من بیشتر کردن. به مدت ۶۰ روز فرستادنم انفرادی، تا ۱۴ روز مواد غذایی بهم ندادن، اینجوری قصد داشتن منو وادار به تسلیم کنن. حتی از لحاظ کلامی هم بسیار تهدیدم کردن ولی با این حال من قوی و استوار ایستادگی کردم و با وجود فشار و شکنجه جسمی و روحی که روم بود مبارزه کردم. مامورا صحنه جرم رو بازسازی کردن، من و دوستای دیگه ام که بخاطر این پرونده بازداشت شده بودیم بارها توضیح دادیم که ما هیچ درگیری با «علی وردی» پیدا نکردیم و به پدرش هم همین توضیحات رو دادیم. ما اول تو زندان رجائی شهر بودیم بعد در مرداد ماه ۱۴۰۲ به زندان قزلحصار منتقل شدیم. توی این مدت رنجهای فراوانی رو متحمل شدیم تا بیگناهیمونو ثابت کنیم ولی پرونده هنوز پر از ابهامه. همون اول که بازداشت شدیم طی تشکیل فقط یه جلسه دادگاه ما رو به محاربه محکوم کردن بدون هیچ سند و مدرکی!! منو ضارب اصلی اعلام کردن در صورتیکه من چاقو همراه نداشتم. توی دادگاه دو اتهام بمن زدن محاربه و مشارکت در قتل عمد!
اتهام مشارکت در قتل عمد تو دادگاه کیفری زیر نظر قاضی «ایمان افشاری» رسیدگی شد ولی هنوز هیچ حکمی برام صادر نشده، اتهام محاربه هم تو دادگاه انقلاب زیر نظر قاضی «صلواتی» هنوز بهش رسیدگی نشده ولی باید تو اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ قراره دادگاه دیگه ای برام تشکیل بشه. من همچنان در بلاتکلیفی به سر میبرم.

هموطن من به ناحق بازداشت و زندانی شدم، همیشه پسر سالمی بودم و هرگز تو زندگیم جرمی مرتکب نشدم. به ناحق منو متهم کردن و جونم به شدت در خطره، یه سال و نیمه که تحت فشار روانی و جسمی قرار گرفتم که به جرم ناکرده اعتراف کنم! سکوت نکن صدای من و دوستای بیگناهم باش …
#علیه_فراموشی

ویدئویی از دختر #ایران جاویدنام #حدیث_نجفی از جانباختگان خیزش ملی #ایران

#علیه_فراموشی

@SepehrAzadi

من #میلاد_آرمون هستم. من زنده هستم ولی زندانیم، از تاریخ ۱۲ آبان ماه ۱۴۰۱. بیست و پنج سالمه، متولد ۱۴ اسفندماه ۱۳۷۷. اصالتاً اهل روستای قوشا در استان اردبیل و تا قبل از بازداشتم ساکن شهرک اکباتان در غرب تهران بودم. اصولا پسری فعال، شاد، مهربون، پرشور و سرزنده و از نظر روانی و جسمی کاملا سالم بودم. به موزیکهایی با سبک دیپ هاوس، ملودیک هاوس و تکنو علاقمند بودم. اسکی روی برف رو خیلی دوست داشتم همینطور گیم. پسر ملایمی بودم، دور از روحیات خشن و پرخاشگرانه. تو یه بوتیک لباس فروشی کار میکردم. یه برادر داشتم که تو قهوه آرمون مشغول به کار بود. پدرمم تو یه مغازه نان فانتزی کار میکرد و مادرم هم متأسفانه درگیر سرطان بود.

اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا ژینا امینی تو شهریور ماه ۱۴۰۱ شروع شده بود. روز ۴ آبان ماه بود اونروز طلبه بسیجی بنام «آرمان علی وردی» به دستور فرمانده اش برای سرکوب اعتراضات به #شهرک_اکباتان اعزام شد. اونجا با مردم درگیر شد حسابی کتک خورد و بهش چاقو زدن ولی مردم عادی که معترض بودن سلاح سرد نداشتن و طبق اسناد موثق کسایی که بهش چاقو زدن و زخمیش کردن همون شب از کشور خارج شدن.
«آرمان علی وردی» تا زمانیکه نیروهای کمکی بهش برسن هشیاری کامل داشت و داد و فریاد میکرد و حتی با پای خودش سوار ماشین شد و به بیمارستان انتقالش دادن. اون موقع اصلا من در بین جمعیت معترض نبودم، وقتی متوجه شدم بیرون شلوغه و صدای جمعیت به گوشم خورد کنجکاو شدم و رفتم بیرون ببینم چه اتفاقی افتاده. من فقط بیننده بودم و وقتی متوجه درگیریها شدم مسیری رو همراه جمعیت طی کردم. اونشب من نه هیجانی داشتم که بخوام تخلیه کنم، نه اهل درگیری بودم و نه اصلا سلاحی همرام بود بنابراین با اطمینان خاطر كامل بعد از مشاهده اون درگیری ها برگشتم خونه. چند روز از اون اتفاق گذشت، روز ۱۲ آبان ماه بود که به گیم نت توی محله مون رفتم که ناگهان مأمورها که موقعیت مناسبی پیدا کرده بودن اومدن جلو و منو دستگیر کردن. من بیگناه بودم ولی مامورای امنیتی سعی داشتن خیلی زود ازم اعتراف اجباری ضبط کنن، با اجبار، شکنجه، تهدید و ارعاب منو بین چندین خبرنگار و جلوی دوربین آوردن و با وجود شوکی که بهم دست داده بود و آشفتگی هایی که از سر گذرونده بودم تمام واقعیتی که اتفاق افتاده بود رو عینا توضیح دادم. همش میگفتم: سر و صدا میومد، رفتم ببینم چی شده، بخدا من چاقو همراهم نداشتم، با ضاربین همکاری نکردم و فقط وقتی رسیدم اونجا بیننده بودم، بسیجیه فرار کرد رفت تو پارکینگ منم رفتم پشت سر بچه ها دیدم دارن میزننش ده نفر با چاقو و یک نفر با سنگ.
مامورا تو گرفتن اعتراف اجباری از من شکست خوردن به همین دلیل فشار رو روی من بیشتر کردن. به مدت ۶۰ روز فرستادنم انفرادی، تا ۱۴ روز مواد غذایی بهم ندادن، اینجوری قصد داشتن منو وادار به تسلیم کنن. حتی از لحاظ کلامی هم بسیار تهدیدم کردن ولی با این حال من قوی و استوار ایستادگی کردم و با وجود فشار و شکنجه جسمی و روحی که روم بود مبارزه کردم. مامورا صحنه جرم رو بازسازی کردن، من و دوستای دیگه ام که بخاطر این پرونده بازداشت شده بودیم بارها توضیح دادیم که ما هیچ درگیری با «علی وردی» پیدا نکردیم و به پدرش هم همین توضیحات رو دادیم. ما اول تو زندان رجائی شهر بودیم بعد در مرداد ماه ۱۴۰۲ به زندان قزلحصار منتقل شدیم. توی این مدت رنجهای فراوانی رو متحمل شدیم تا بیگناهیمونو ثابت کنیم ولی پرونده هنوز پر از ابهامه. همون اول که بازداشت شدیم طی تشکیل فقط یه جلسه دادگاه ما رو به محاربه محکوم کردن بدون هیچ سند و مدرکی!! منو ضارب اصلی اعلام کردن در صورتیکه من چاقو همراه نداشتم. توی دادگاه دو اتهام بمن زدن محاربه و مشارکت در قتل عمد!
اتهام مشارکت در قتل عمد تو دادگاه کیفری زیر نظر قاضی «ایمان افشاری» رسیدگی شد ولی هنوز هیچ حکمی برام صادر نشده، اتهام محاربه هم تو دادگاه انقلاب زیر نظر قاضی «صلواتی» هنوز بهش رسیدگی نشده ولی باید تو اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ قراره دادگاه دیگه ای برام تشکیل بشه. من همچنان در بلاتکلیفی به سر میبرم.

هموطن من به ناحق بازداشت و زندانی شدم، همیشه پسر سالمی بودم و هرگز تو زندگیم جرمی مرتکب نشدم. به ناحق منو متهم کردن و جونم به شدت در خطره، یه سال و نیمه که تحت فشار روانی و جسمی قرار گرفتم که به جرم ناکرده اعتراف کنم! سکوت نکن صدای من و دوستای بیگناهم باش …
#علیه_فراموشی