مثلِ ماهیِ سیاهِ کوچولو

مدام حرف بزنم بلکه بهتر شم.
بنظرم این استرس سگ مصب از زمانی اومد سراغم که مشاوره رو شروع کردم.ازون موقع بود که نگرانِ پیامِ شاگردام بودم. که ای وای نکنه کنسل کنن بدبخت شم.تو موسسه بدنام نشم که شاگرداش همه کنسل کردن!
این تفکر کم کم باعث شد که استرس تو وجودم نهادینه شه،الان دیگه اون نگرانی رو ندارم.مهم نیست دیگه تمدید میکنن یا نه!ولی استرسش همچنان باهامه.
از‌ روزی که شروع کردم به کار کردن،با خودم گفتم باید روی پای خودم وایسم.خیلی افتخارِ بزرگی هم نیست.صرفا حسم بود که وقتی ادعای "مستقل شدن"میکنم باید تا تهش رو برم.اولین پله‌ی مستقل شدن استقلالِ مالیه.خواه نا خواه شما از کسی که پول میگیری نمیتونی جدا بشی.ولی من تصمیم گرفتم تنهایی مثل کشور های غربی زندگی کنم.در نتیجه باید سختیِ اون زندگی،یعنی کار کردن و درآمد،رو هم به جون میخریدم.راضیم.خودم رو دوست دارم و همون طور که دارم اینجا افاضات میام،تا اینجا خوب بوده.ولی گاها به خودم نگاه میکنم که پسر وات د فاک مگه تو چند سالته که نگران کرایه خونه‌اتی!
حقیقتش بابا و مامانم از همون اول مخالف کارِ من بودن ولی من با لجبازی تمام ادامه‌اش دادم.
اردیبهشت ۹۹ بود که تا یه قدمی از دست دادن کار رفتم.۱۵ اردیبهشت بود. https://t.me/M_m_S_k/487 خوب یادمه.سخت بود برام که مسیری که تا اینجا اومده بودم داشت الکی الکی خراب میشد.۷ شبِ پر استرسی رو گذروندم که به خیر گذشت...
تو اون یه هفته. کلی برنامه‌ی رایگان نوشتم.انسانی.ریاضی.همه‌چی.
هرکی پیام میداد کلی وویس میگرفتم که جذبش کنم.ولی کارم دوباره اوکی شد و پیج رو پاک کردم.بعدش پولایی ک جمع کردم رو گذاشتم بورس که اگه دوباره مشکلی پیش اومد حداقل اونجا باشه.اولش خوب بود ولی هرچی جلو رفت بورس ریخت و ریخت و من ناامید تر میشدم.
خوشبختانه بعد مدتی ورق برگشت و همه چی‌درست شد.
تو اون مدت به بابا اینام هیچی نگفتم که اگه میگفتم خیلی کمکم میکردن و قطعا اینقدر استرس نمیکشیدم.اشتباه کردم که نگفتم ولی بعدش خیلی پوست کلفت شدم.
پوف
بگذریم.
شما چه طورید؟

#میرزا_قشمشم