«نفس ایران»

گوش بُگذار به دروازه ی نور
با صدایِ قدمِ صبح صداهایِ دگر می آید
میخِ کفشِ سَحَر این قَدر پُر آواز که نیست
این اگر نعره ی مستانِ شب است
روزَنِ میکده ای باز که نیست
نکُند بادِ زمان باز ورق گردانَست
یا که این باغِ جگرخُشک گُلاب افشانَست
این صدایِ نَفَسِ ایرانَست
این صدایِ نَفَسِ ایرانَست
خوش فروغی ست فرح بخش که از بادِ سَحَر می آید
یا شرابی ست که از چشمه ی عشق
بر لبِ جامِ منِ تشنه جگر می آید
گوش بُگذار به دروازه ی نور
با صدایِ قدمِ صبح صداهایِ دگر می آید
نکُند بادِ زمان باز ورق گردانَست
گوش کن گوش, صداهای به هم ریخته برگ افشان است
این چه بادیست که گلریزان است
این خزانیست که با مرگ جوانمردان است
این صدایِ نَفَسِ ایرانَست
این صدایِ نَفَسِ ایرانَست


اواز #داریوش_اقبالی
شعر #معینی_کرمانشاهی
آهنگ #صادق_نوجوکی
تنظیم #علی_الهی