خود را به خیل درافکنم مست آنجا
تا بنگرم آن جان جهان هست آنجا

یا پای رساندم به مقصود و مراد
یا سر بدهم همچو دل از دست آنجا

#مولانــــا

ز اندازه بیرون تشنه‌ام
ساقی بیار آن آب را
اول مرا سیراب کن
وآنگه بده اصحاب را

من نیز چشم از خواب خوش
بر می‌نکردم پیش از این
روز فراق دوستان شب
خوش بگفتم خواب را

#مولانــــا

جان من و جان تو گویی که یکی بوده‌ست
سوگند بدین یک جان کز غیر تو بیزارم

از باغ جمال تو یک بند گیاهم من
وز خلعت وصل تو یک پاره کلهوارم

#مولانــــا

روی زمین چو نور بگیرد ز ماه تو
گویی هزار زهره و خورشید بر سماست

در روزن دلم نظری کن چو آفتاب
تا آسمان نگوید کان ماه بی‌وفاست

#مولانــــا

این شاخ شکوفه بارگیرد روزی
وین باز طلب شکار گیرد روزی

می‌آید و میرود خیالش بر تو
تا چند رود قرار گیرد روزی

#مولانــــا

مگر من صورت عشق حقیقی
بدیدم خواب کو را می پرستم

بیا ای عشق کاندر تن چو جانی
به اقبالت ز حبس تن برستم

#مولانــــا

ای کاش که من بدانمی کیستمی
در دایرهٔ حیات با چیستمی

گر پنبهٔ غفلتم نبودی در گوش
بر خود به هزار دیده بگریستمی

#مولانــــا

امروز آن کسی که مرا دی بداد پند
چون روی تو بدید ز من عذرها بخواست

صد چشم وام خواهم تا در تو بنگرم
این وام از کی خواهم و آن چشم خود که راست

#مولانــــا

هر لحظه مها پیش خودم می‌خوانی
احوال همی پرسی و خود می‌دانی

تو سرو روانی و سخن پیش تو باد
می‌گویم و سر به خیره می‌جنبانی

#مولانــــا

در نفی تو عقل را امان نتوان دید
جز در ره اثبات تو جان نتوان داد

با اینکه ز تو هیچ مکان خالی نیست
در هیچ مکان ترا نشان نتوان داد

#مولانــــا