با یار به بوستان شدم رهگذری
کردم نظری سوی گل از بی‌صبری

آمد بر من نگار و در گوشم گفت:
رخسار من اینجا و تو در گل نگری؟


#فخرالدین_عراقی

گذشت عمر و ندیدم جمال روی تو روزی
مرا چه‌ای؟ و ندانم که با کس دگر آیی؟

کجا نشان تو جویم؟ که در جهانت نیابم
چگونه روی تو بینم؟ که در زمانه نپایی


#فخرالدین_عرلقی

به قمار خانه رفتم، همه پاکباز دیدم
چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی

در دیر می‌زدم من، که یکی ز در در آمد
که : درآ، درآ، عراقی، که تو خاص از آن مایی

#فخرالدین_عراقی

مژه‌ها و چشم یارم به نظر چنان نماید
که میان سنبلستان چرد آهوی ختایی

در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است؟
به امید آنکه شاید تو به چشم من درآیی

#فخرالدین_عراقی

ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی
چه کنم؟ که هست اینها گل خیر آشنایی

همه شب نهاده‌ام سر، چو سگان، بر آستانت
که رقیب در نیاید به بهانهٔ گدایی

#فخرالدین_عراقی

سر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گلشن؟
که شنیده‌ام ز گلها همه بوی بی‌وفایی

به کدام مذهب است این؟ به کدام ملت است این؟
که کشند عاشقی را، که تو عاشقم چرایی؟

#فخرالدین_عراقی

《 هو 》

« لمعات »

لمعه نهم

محبوب آینۀ محب است،
در او بچشم خود جز خود را نبیند
و محب آینۀ محبوب،‌
که در او اسماء و صفات و ظهور احکام آن بیند،
و چون محب اسماء و صفات او را عین او یابد، لاجرم گوید:

شعر

شهدت نفسک فینا و هیواحدة
کثیرة‌ذات اوصاف و اسماء

و نحن فیک شهدنا بعد کثرتنا
عیناً بها اتحدا لمرئیو الرائی

چنین می‌گوید:

بیت

جام جهان نمای من روی طرب فزای تو است
گر چه حقیقت من است جام جهان نمای تو

گاه این آینۀ او بود، گاه او آینۀ این،
آنگه که محبوب آینه بود،
محب نظر کند، اگر در صورت محبوب باطن و معانی خود بیند متشکل بشکل ظاهر او، نفس خود را دیده باشد بچشم خود، و اگر صورتی بیند جسدی غیر شکل او و ورای آن چیزی دیگر داند که هست،
صورت محبوب دیده باشد بچشم محبوب، اما اگر محب آینه بود نظر کند، اگر صورت محبوب مقید است بشکل آینه، حکم او را باشد:
لون الماء لون انائه،
و اگر خارج از شکل خود بیند،
بداند که آن مصور است که محیط است بهمه صور. والله من ورائهم محیط چون محب مفلس از عالم صور قدم فراتر نهد، همتش محبوب متعالی صفت خواهد،
سر به محبوبی فرود نیارد که مقید بود بقید شکل و مثال،‌تا به قید جملۀ صور از شهود او محو شود، محبوب را بی‌واسطۀ صورت و معنی بیند، چه:‌
انما یتبین الحق عند اضمحلال الرسوم.

در تنگنای صورت معنی چگونه گنجد؟
در کلبه گدایان سلطان چه کاردارد؟
صورت پرست غافل معنی چه داند آخر؟
گو:‌با جمال جانان پنهان چه کار دارد؟

حضرت #فخرالدین عراقی

« لمعات »

لمعه نهم

محبوب آینۀ محب است،
در او بچشم خود جز خود را نبیند
و محب آینۀ محبوب،‌
که در او اسماء و صفات و ظهور احکام آن بیند،
و چون محب اسماء و صفات او را عین او یابد، لاجرم گوید:

شعر

شهدت نفسک فینا و هیواحدة
کثیرة‌ذات اوصاف و اسماء

و نحن فیک شهدنا بعد کثرتنا
عیناً بها اتحدا لمرئیو الرائی

چنین می‌گوید:

بیت

جام جهان نمای من روی طرب فزای تو است
گر چه حقیقت من است جام جهان نمای تو

گاه این آینۀ او بود، گاه او آینۀ این،
آنگه که محبوب آینه بود،
محب نظر کند، اگر در صورت محبوب باطن و معانی خود بیند متشکل بشکل ظاهر او، نفس خود را دیده باشد بچشم خود، و اگر صورتی بیند جسدی غیر شکل او و ورای آن چیزی دیگر داند که هست،
صورت محبوب دیده باشد بچشم محبوب، اما اگر محب آینه بود نظر کند، اگر صورت محبوب مقید است بشکل آینه، حکم او را باشد:
لون الماء لون انائه،
و اگر خارج از شکل خود بیند،
بداند که آن مصور است که محیط است بهمه صور. والله من ورائهم محیط چون محب مفلس از عالم صور قدم فراتر نهد، همتش محبوب متعالی صفت خواهد،
سر به محبوبی فرود نیارد که مقید بود بقید شکل و مثال،‌تا به قید جملۀ صور از شهود او محو شود، محبوب را بی‌واسطۀ صورت و معنی بیند، چه:‌
انما یتبین الحق عند اضمحلال الرسوم.

در تنگنای صورت معنی چگونه گنجد؟
در کلبه گدایان سلطان چه کاردارد؟
صورت پرست غافل معنی چه داند آخر؟
گو:‌با جمال جانان پنهان چه کار دارد؟

حضرت #فخرالدین عراقی

چه خوش باشد! که دلدارم تو باشی
ندیم و مونس و یارم تو باشی

دل پر درد را درمان تو سازی
شفای جان بیمارم تو باشی

ز شادی در همه عالم نگنجم
اگر یک لحظه غم خوارم تو باشی

ندارم مونسی در غار گیتی
بیا، تا مونس غارم تو باشی

اگر چه سخت دشوار است کارم
شود آسان، چو در کارم تو باشی

اگر جمله جهانم خصم گردند
نترسم، چون نگهدارم تو باشی

همی نالم چو بلبل در سحرگاه
به بوی آنکه گلزارم تو باشی

چو گویم وصف حسن ماهرویی
غرض زان زلف و رخسارم تو باشی

اگر نام تو گویم ور نگویم
مراد جمله گفتارم تو باشی

از آن دل در تو بندم، چون عراقی
که می‌خواهم که دلدارم تو باشی

#فخرالدین_عراقی
#علیرضا_قربانی
                       

《 هو 》

« لمعات »

لمعه نهم

محبوب آینۀ محب است،
در او بچشم خود جز خود را نبیند
و محب آینۀ محبوب،‌
که در او اسماء و صفات و ظهور احکام آن بیند،
و چون محب اسماء و صفات او را عین او یابد، لاجرم گوید:

شعر

شهدت نفسک فینا و هیواحدة
کثیرة‌ذات اوصاف و اسماء

و نحن فیک شهدنا بعد کثرتنا
عیناً بها اتحدا لمرئیو الرائی

چنین می‌گوید:

بیت

جام جهان نمای من روی طرب فزای تو است
گر چه حقیقت من است جام جهان نمای تو

گاه این آینۀ او بود، گاه او آینۀ این،
آنگه که محبوب آینه بود،
محب نظر کند، اگر در صورت محبوب باطن و معانی خود بیند متشکل بشکل ظاهر او، نفس خود را دیده باشد بچشم خود، و اگر صورتی بیند جسدی غیر شکل او و ورای آن چیزی دیگر داند که هست،
صورت محبوب دیده باشد بچشم محبوب، اما اگر محب آینه بود نظر کند، اگر صورت محبوب مقید است بشکل آینه، حکم او را باشد:
لون الماء لون انائه،
و اگر خارج از شکل خود بیند،
بداند که آن مصور است که محیط است بهمه صور. والله من ورائهم محیط چون محب مفلس از عالم صور قدم فراتر نهد، همتش محبوب متعالی صفت خواهد،
سر به محبوبی فرود نیارد که مقید بود بقید شکل و مثال،‌تا به قید جملۀ صور از شهود او محو شود، محبوب را بی‌واسطۀ صورت و معنی بیند، چه:‌
انما یتبین الحق عند اضمحلال الرسوم.

در تنگنای صورت معنی چگونه گنجد؟
در کلبه گدایان سلطان چه کاردارد؟
صورت پرست غافل معنی چه داند آخر؟
گو:‌با جمال جانان پنهان چه کار دارد؟

حضرت #فخرالدین عراقی

ز بیم آنکه بسوزد قلم ز دود دلم
به دوست نامه‌ی دردم نمی‌کنم آغاز

#فخرالدین_یحیی_شیرازی

الا ماها بر آور سر ز بالین
جهان بین برگشا و این جهان بین

شبت تاریک بد همرنگ مویت
کنون رخشنده شد همرنگ رویت

ز دوده شد جهان از زنگ اندوه
همی خندد زمین از کوه تا کوه


#فخرالدین_اسعد_گرگانی

تا هست ز نیک و بد در کیسهٔ من نقدی
در کوی جوانمردان عیار نخواهم شد
آن رفت که می‌رفتم در صومعه هر باری
جز بر در میخانه این بار نخواهم شد
از توبه و قرایی بیزار شدم، لیکن
از رندی و قلاشی بیزار نخواهم شد

#فخرالدین_عراقی

ای دوست بیا، که بی تو آرامم نیست
در بزم طرب بی‌تو می و جامم نیست

کام دل و آرزوی من دیدن توست
جز دیدن روی تو دگر کامم نیس

#فخرالدین_عراقی

شهره شهر

علیرضا قربانی


.



پیش از این گر دگری در دل من می‌گنجید

جز تو را نیست کنون در دل من گنجایی


#فخرالدین_عراقی



🍂🌹჻ᭂ࿐🔴 ═┅─