‍ مهرگان
سروده: #هما_ارژنگی
اجرا: #فریدون_فرح‌اندوز

چو مِهر می‌دمد از بام ِ قلّه‌یِ البرز
و نور می چکد از شاخه‌های زرّین‌بال،
شکوه و حشمت ِ آن قبله‌گاه ِ جان‌افروز
دوباره می‌کشدم تا فراخنایِ خیال

به مهرگان که همه گاه ِ یاری و مهر است
گیاه و آب و هوا از امید سرشارند
غرور ِ خاک به رگهای تاک می‌جوشد
و آسمان و زمین رایِ آشتی دارند،
به عزم ِ پویه به صحرای یاد می‌تازم

به جشن ِ مهر در این دشت ِ بی‌کران بینم
سپاه ِ ژنده‌دلیران ِ مُلک ِ ایران را
که بر سمند ِ غرورآفرین ِ آزادی
عنان‌گشاده بپویند راه ِ یزدان را

به جشن ِ مهر، زمین فرش ِ زعفران بر تن
و بی کران ِ افق رنگ ِ ارغوان دارد
قبایِ سرخ به بالایِ پیر ِ بُرنادل
سبویِ تازه، به دل خون ِ رَز نهان دارد

به جشن مهر، جهاندیده مرد ِ برزیگر
سپاس ِ ایزد ِ مهر آفرین به جای آرَد
فتاده رویِ زمین میوه‌های شهدآگین
زِ شاخه‌ها به چمن پول ِ زرد می‌بارد

به گِرد ِ آتش ِ زرتشت، مهریان در جوش
جهان به کام و زمان رام و نوششان در جام
سرود و شادی و لبخند، بانگ ِ نوشانوش
ز هیمه شعله فزون و شراره‌ها بر بام

به یُمن ِ شادی ِ این گل‌رخان ِ شیرین‌کار
دلم به سینه دمان و لب از سخن خاموش
که ناگهان به غریوی که جان کُنَد مدهوش
درَد سیاهی ِ شب با خروش ِ بانگ ِ سروش
و در طلوع ِ فلق این سخن رسد بر گوش:

تو ای پرنده‌یِ آتش به جان ِ ورجاوند
شکسته‌بال ز آزار ِ دشنه‌یِ خون‌ریز
رهیده از ستم ِ آسمان ِ توفان‌خیز
گذشته از دل ِ غرقاب‌های هول‌انگیز
ز پشت ِ کنگره‌های هزارها پاییز
هنوز می‌خوانی!

تو سرفرازترین سرفراز ِ تاریخی
تو یادمان ِ غرور آفرین ِ دورانی
تو افتخار ِ جهانی، تو مُلک ِ ایرانی
چو چرخ ِ پیر ِ زمین در زمانه گَردان باد،
هماره مهر ِ اهورا به مُلک ِ ایران باد

کوچه ی شهر دلم
#فریدون_فروغی

مرا می‌خواستی، تا شاعری را،
ببینی روز و شب دیوانه‌ی خویش
مرا می‌خواستی، تا در همه شهر،
ز هر کس بشنوی افسانه‌ی خویش
‌
‌مرا می‌خواستی، تا از دل من،
برانگیزی نوایِ بینوایی
به صد افسون دهی هر دم فریبم،
به دل‌سختی کنی بر من، خدایی!
‌
مرا می‌‌خواستی، تا در غزل‌ها،
تو را «زیبا‌تر از مهتاب» گویم.
تنت را «در میان چشمه‌ی نور»
شبانگاهانِ مهتابی بشویم.
‌
مرا می‌خواستی، تا نزدِ مردم،
تو را الهام‌بخش ِ خویش خوانم
به بال نغمه‌های آسمانی،
به بامِ آسمان‌هایت نشانم؛
‌
مرا می‌خواستی تا از سر ِ ناز
ببینی پیش پایت زاریم را
بخوانی هر زمان در دفترِ من
غم ِ شب تا سحر بیداریم را
‌
مرا می‌‌خواستی امّا چه حاصل؟
برایت هر چه کردم باز کم بود!
مرا روزی رها کردی در این شهر،
که این یک قطره دل، دریایِ غم بود!
‌
تو را می‌‌خواستم تا در جوانی،
نمیرم از غم بی‌همزبانی،
غمِ بی‌همزبانی سوخت جانم
چه می‌خواهم دگر زین زندگانی؟
‌


#فریدون_مشیری

در گذرگاه نگاهِ تو گرفتارانند
من به سرپنجه مهر تو گرفتارترین

#فریدون_مشیری

‌

طبیبان را ز بالینم برانید
مرا از دست اینان وا رهانید

به گوشم جای این آیات افسوس
سرود زندگانی را بخوانید

دل من چون پرستوی بهاری است
ازین صحرا به آن صحرا فراری است

شکیب او همه در پی شکیبی است
قرار او همه در بی قراری است

دل عاشق گریبان پاره خوشتر
به کوی دلیران آواره خوشتر

غم دل با همه بیچارگی ها
از این غم ها که دارد چاره خوشتر

دلم یک لحظه در یک جا نماندست
مرا دنبال خود هر سو کشاندست

به هر لبخند شیرین دل سپردست
برای هر نگاهی نغمه خواندست

هنوزم چشم دل دنبال فرداست
هنوزم سینه لبریز تمناست

هنوز این جان بر لب مانده ام را
در این بی آرزویی آرزوهاست

اگر هستی زند هر لحظه تیرم
وگر از عرش برخیزد صفیرم

دل از این عمر شیرین برنگیرم
به این زودی نمی خواهم بمیرم

#فریدون_مشیری
🌺
🍂🌺🍂
🍃🍂🌺🍃🍂🌺
✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺

🍀🍃🍃


‍ ما شنیدیم و به یاری نشتابیدیم!
به خیالی که قضا
به گمانی که قدر
بر سر آن خسته ، گذاری بکند!
دستی از غیب برون آید و کاری بکند
هیچ یک حتی از جای نجنبیدیم!

آستین ها را بالا نزدیم
دست آن غرقه در امواج بلا را نگرفتیم
تا آز آن مهلکه شاید برهانیمش
به کناری برسانیمش

#فریدون_مشیری

🕊🕊

این گل سرخ من است !!
دامنی پر کن از این گل
که دهی هدیه به خلق
که بری خانه دشمن
که فشانی بر دوست،
راز خوشیختی هرکس
به پراکندن اوست!
در دل مردم عالم
به خدا
نور خواهد پاشید
روح خواهد بخشید.
تو هم ای خوب من !
این نکته به تکرار بگو
این دلاویزترین شعر جهان را
همه وقت
نه به یکبار و به ده بار،
که صد بار بگو

دوستم_داری  را از من
بسیار بپرس
دوستت_دارم را با من
بسیار بگو...!

#فریدون_مشیری

🕊
🍀
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی
من نه رمیدم نه گسستم
بازگفتم که تو صیادی و من ...
آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم !
سفر از پیش تو هرگز !
نتوانم .. نتوانم

#فریدون_مشیری

🕯
شعر : کوچه

با صدای #فریدون_مشیری

به مناسبت سالروز درگذشت شاعر عاشقانه ها : فریدون مشیری

#پاییز سرد زرد
با سبز و سرخ باغ چه گویم چه ها نکرد

بایک لهیب  شعله بر افروخت در چنار
با یک نهیب رنگ ربود از رخ چمن

گیسوی بید را
کند و به خاک ریخت

یاقوت نار بن را
بر سنگ زد گریخت

پیچید تازیانه بر اندام نارون
توفان سهمناک

پاشید خاک بر رخ خورشیدهای تاک
ماند از سیاهکاری او باغ بی چراغ

شب ها دگر نتابید
مهتاب نسترن

یغماگران باد
درهای گنج خانه گشودند

هر جا که لطف وناز
هر سو که رنگ وبوی  ربودند

مرغان نغمه خوان را
خار وخسی به جا ننهادند

از لانه از وطن
پاییز سرد و زرد

با سبز وسرخ باغ
چه گویم چه ها نکرد

تا کی دوباره جلوه کند چهره بهار
در آشیان من

#فریدون_مشیری

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولى دل به پائیز نسپرده ایم

چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ، ما دیده ایم
اگر خون دل بود ، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است ، آورده ایم
اگر داغ شرط است ، ما برده ایم

اگر دشنه دشمنان ، گردنیم
اگر خنجر دوستان ، گرده ایم

گواهى بخواهید ، اینک گواه
همین زخم هایى که نشمرده ایم

دلى سر بلند و سرى سر به زیر
از این دست عمرى به سر برده ایم

#قیصر_امین_پور
#فریدون_فرح_اندوز

سیمای مسیحایی اندوه تو ای عشق
در غربت این مهلکه فریاد رسم بود

لب بسته و پر سوخته از کوی تو رفتم
رفتم بخدا گر هوسم بود بسم بود

#فریدون_مشیری

🕊🕊

دست ها را می گشایم
آسمان را چون قدح در دست می گیرم
و آن زلال ناب را سر می کشم
سر می کشم تا قطره آخر
می شود از روشنی سیراب
نور ، اینک نور در رگ های من جاری ست
آه اگر فریادم از این خانه تا کوی و گذر می رفت
بانگ بر می داشتم
ای خفتگان ، هنگام بیداری ست...
‌

#فریدون_مشیری
‌

#پاییز سرد زرد
با سبز و سرخ باغ چه گویم چه ها نکرد

بایک لهیب  شعله بر افروخت در چنار
با یک نهیب رنگ ربود از رخ چمن

گیسوی بید را
کند و به خاک ریخت

یاقوت نار بن را
بر سنگ زد گریخت

پیچید تازیانه بر اندام نارون
توفان سهمناک

پاشید خاک بر رخ خورشیدهای تاک
ماند از سیاهکاری او باغ بی چراغ

شب ها دگر نتابید
مهتاب نسترن

یغماگران باد
درهای گنج خانه گشودند

هر جا که لطف وناز
هر سو که رنگ وبوی  ربودند

مرغان نغمه خوان را
خار وخسی به جا ننهادند

از لانه از وطن
پاییز سرد و زرد

با سبز وسرخ باغ
چه گویم چه ها نکرد

تا کی دوباره جلوه کند چهره بهار
در آشیان من

#فریدون_مشیری

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح
بگذار تا بنوشمت ای چشمه ی شراب
بیمار خنده های تو ام ، بیشتر بخند
خورشید آرزوی منی ، گرم تر بتاب

#فریدون_مشیری

آخر ای دوست نخواهی پرسيد
که دل از دوری رويت چه کشيد

سوخت در آتش و خاکستر شد
وعده های تو به دادش نرسيد


              #فریدون_مشیری

تو     آسمان    آبیِ
آرام     و    روشنی

من  چون  کبـوتری
که پرم در هوای تو

#فریدون_مشیری

عمري به هر کوي و گذر گشتم که پيدايت کنم
اکنون که پيدا کردهام ، بنشين تماشايت کنم

الماس اشک شوق را تاجي به گيسويت نهم
گل هاي باغ شعر را زيب سراپايت کنم

بنشين که با من هر نظر،با چشم دل ،با چشم سر
هر لحظه خود را مست تر ، از روي زيبايت کنم

بنشينم و بنشانمت آنسان که خواهم خوانمت
وين جان بر لب مانده را مهمان لبهايت کنم

بوسم تو را با هر نفس ، اي بخت دور از دسترس
وربانگ برداري که بس ! غمگين تماشايت کنم

تا کهکشان ، تا بي نشان ، بازو به بازويت دهم
با همزماني ، همدلي ، جان را هم آوايت کنم

اي عطر و نور توامان يک دم اگر يابم امان
در شعري از رنگين کمان بانوي رويايت کنم

بانوي روياهاي من ، خورشيد دنياهاي من
اميد فرداهاي من ، تا کي تمنايت کنم ؟

#فریدون_مشیری

دیدی آن را که تو خواندی به جهان، یارترین؟

سینه را ساختی از عشقش سرشارترین

آنکه می گفت: منم بهر تو غمخوارترین...

چه دل آزارترین شد

چه دل آزارترین...


#فریدون_مشیری

🕯
    🌺
         🦋