تا #عهد دوست خواست فراموشِ دل شٌدَن

غم می‌رسد به وقت و وفا می‌دهد به دل

#استاد_شهریار

برای گفتن با دوست شڪوه ها به دلم بود

ولی دریغ ڪه در# روزگار دوست ندیدیم...


#استاد‌_شهریار

👈شهرت جهانی استاد شهریار

افتخار می‌کنم که به سهم خود حق شاگردی استاد شهریار را به جای آوردم و این شاهکار جاویدان یعنی شعر «پیام به انیشتین» را به زبان ترکی آذری ترجمه کردم.

#شهریار یکی از شعرا و گویندگان بزرگ# روزگار ماست که بی‌هیچ واسطه و دستاویز و ثنا و مدح توانسته است از گوشة اطاق محقر خود جهان گرفته و شهرة آفاق گردد و آوازة هنرش از مرزهای کشور فراتر رود و جهانی گردد.

ای سکندر تو به ظلمات ابد جان بسپار عمر جاوید نصیب دگران خواهد شد

#استاد شهریار این بیت نغز و پرمعنی را که 👈وصف‌الحال خود استاد نیز هست، مانند دیگر الهاماتش نخواسته و ندانسته در یکی از غزلهایش آورده است و اینچنین است که
جهانگشایان و فرمانروایان چند صباحی بیش نمی‌توانند در عرصة جهان با تاخت و تاز و کشتار، حکومت نمایند ولی دانشمندان و اهل علم مانند: #فردوسی‌ها، مولوی‌ها، سنائی‌ها، سعدی‌ها، حافظ‌ها، شکسپیرها، ولترها، هوگوها، تولستوی‌ها و شهریارها پیوسته بر دلها و جانها فرمانروایی می‌کنند و خواهند کرد و به ابدیت می‌پیوندند، به طوری که خود #شهریار هم می‌گوید:👇

فرمانبر شیطان تن گر خواهی‌ام معذور دار
من درقلوب عاشقان فرمانروایی می‌کنم

شهریار می‌سوزد و می‌سوزاند، می‌افروزد و می‌افروزاند و می‌گرید و می‌گریاند و
البته گاهی نیز می‌خندد و می‌خنداند. این احوال هنگامی که روح و جان او با نور عرفان روشن‌تر می‌‌شود جذاب‌تر می‌گردد.
# شهریار پیرو مکتب ادبی و عرفانی حافظ است و به عبارتی دیگر مکمل آن مکتب است و به قول خودش هر چه دارد همه از دولت حافظ دارد.
#شهریار سالها برای دیدار و زیارت مزار استادش ـ حافظ ـ در این تمنای عاشقانه می‌سوخت و می‌ساخت.
بعدها که امکان دستیابی به #مزار حافظ دست می‌دهد و طالع یاری می‌نماید، چند غزلی به ارمغان می‌آورد که واقعاُّ در شمار شاهکارهای شهریار است و برای شعر و ادب فارسی ره‌آوردی بس گرانبها و کم‌نظیر. 👈می‌گویند شهریار در طول اقامت خود در شیراز بر سرِ مزار حافظ شب زنده‌داری کرده، و
از تربت او همت خواسته است. سرانجام روز وداع می‌رسد و شهریار با غزل جانسوز «حافظ خداحافظ» با پیر خود وداع می‌کند.👉
بهتر است قسمتی از این شعر را بیاوریم:👇

برای گفتن با دوست شڪوه ها به دلم بود

ولی دریغ ڪه در# روزگار دوست ندیدیم...


#استاد‌_شهریار

شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود
عقلی درید پرده که دیوانه تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله هاست
خود جرعه نوش گردش پیمانه تو بود

پیرخرد که منع جوانان کند ز می
تابود خود سبو کش میخانه تو بود

خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر
ته سفره خوار ریزش انبانه تو بود

تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل
هر جا گذشت جلوه جانانه تو بود

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو
مرغان باغ را به لب افسانه تو بود

هدهد گرفت رشته صحبت به دلکشی
بازش سخن ز زلف تو و شانه تو بود

برخاست مرغ همتم از تنگنای خاک
کورا هوای دام تو و دانه تو بود

بیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز
هر چند آشنا همه بیگانه تو بود

همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار
تا بانک صبح ناله مستانه تو بود

#استاد شهریار

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم
تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم

تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز
من بیچاره همان عاشق خونین جگرم

خون دل می خورم و چشم نظر بازم جام
جرمم این است که صاحبدل و صاحبنظرم

من که با عشق نراندم به جوانی هوسی
هوس عشق و جوانی است به پیرانه سرم

پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت
پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم !

#استاد_شهریار

به کمند خود که صید دل عاشقان مسکین
بنواز از آن اسیری برهان از این رهایی






#استاد_شهریار🌺
همراه با قطعه ای زیبا از #استاد_کلهر

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی
چه شد که شیوه بیگانگی رها کردی

به قهر رفتن و جور و جفا شعار تو بود
چه شد که بر سر مهر آمدی وفا کردی….



شعر: #استاد_شهریار
#محسن_چاوشی
.

جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون #صبح
باشد که چو #خورشید درخشان به درآیی...

# عالیجناب_حافظ

شعری بسیار زیبا از #استاد_شهریار

در وصف #حضرت_حافظ_

چه دلی که بر جبینش همه داغِ بی‌نصیبی

چه گلی که بر نگینش همه نقش بی‌وفایی

به طبابتی که دانی بفرست درد عشقم

به علاج بی‌طبیبی و دوای بی‌دوایی



#استاد_شهریار #استاد_لطفی

مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم
مستانه در این گوشه میخانه بمیرم
درویشم و بگذار قلندر منشانه
کاکل همه افشان به سر شانه بمیرم
من در یتیمم، صدفم سینه دریاست
بگذار یتیمانه و دردانه بمیرم
بیگانه شمردند مرا در وطن خویش
تا بی وطن و از همه بیگانه بمیرم
سرباز جهادم من و از جبهه ی احرار
انصاف کجا رفته که در خانه بمیرم
من بلبل عشاق به دامی نشوم رام
در دام تو هم بی طمع دانه بمیرم
در زندگی افسانه شدم در همه آفاق
بگذار که در مرگ هم افسانه بمیرم



#استاد شهریار

چشمی به رَهَت دوخته‌ام باز که شاید
بازآیی و بِرهانیَم از چشم به راهی..

#استاد_شهریار

شمعی فروخت چهره که پروانهٔ تو بود
عقلی درید پرده که دیوانهٔ تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله‌هاست
خود جرعه‌نوش گردش پیمانهٔ تو بود

تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل
هر جا گذاشت جلوه جانانه تو بود


#استاد_شهریار

شاه باشی یا گدا ؛ از دست ساقی فلک
باید این ته جُرعۂ جام اجل نوشید و رفت

گر کنیز پادشاهی یا زن بقال کوی
در تغار صبر باید کشک خود سابید و رفت

سنگ باشی یا گهر ؛ از تختۂ تابوت‌ها
در سیه چال لَحِد خواهی بِسَر غلتید و رفت

حلقۂ طاعت بگوش آویز و در آتش نرو!
اهرمن بود آنکه فرمان خدا نشنید و رفت

زین جهان تا آن جهان ظلمات پُر پیچ و خمی‌ست
باید از اختر شناسان راه خود پرسید و رفت

شهریار از ذوق رفتن در وداع آخری
دوستان با وعده گاه بوستان بوسید و رفت


#استاد_شهریار

تو نگاه کن
#بانو_هایده

آهنگ : #حسن_لشگری
شعر : #علیرضا_طبایی


‏من از جهان
به تو دل بسته ام
که جانِ منی ......

#استاد_شهریار

دلا دیشب چه می کردی تو در کوی حبیب من
الهی خون شوی ای دل تو هم گشتی رقیب من
خیال خود به شبگردی ، به زلفش دیدم و گفتم
رقیب من چه می خواهی تو از جان حبیب من
نهیبی می زدم  با  دل  که  زلفت  را  نلرزاند
ندانستم  که زلفت  هم ،  بلرزد  با  نهیب  من
خوشم من با تب عشقت ، طبیب آمد جوابش کن
حبیبم ، چشم  بیمار تو  بس  باشد  طبیب  من
حساب روشنی دارد دل حسرت نصیب من
من از صبر و شکیبم شهریارا شهره ی آفاق
همه آفاق هم حیران از این صبر وشکیب من….

#استاد_شهریار

غزل و دکلمه : #استاد_شهریار

یار قاصدی «شعر ترکی»

دلا دیشب چه می کردی تو در کوی حبیب من
الهی خون شوی ای دل تو هم گشتی رقیب من
خیال خود به شبگردی ، به زلفش دیدم و گفتم
رقیب من چه می خواهی تو از جان حبیب من
نهیبی می زدم  با  دل  که  زلفت  را  نلرزاند
ندانستم  که زلفت  هم ،  بلرزد  با  نهیب  من
خوشم من با تب عشقت ، طبیب آمد جوابش کن
حبیبم ، چشم  بیمار تو  بس  باشد  طبیب  من
حساب روشنی دارد دل حسرت نصیب من
من از صبر و شکیبم شهریارا شهره ی آفاق
همه آفاق هم حیران از این صبر وشکیب من….

#استاد_شهریار

یک شمع تو روشن کن، پروانه شدن با من
مِی از من و ساقی تـو، پیمانه شدن با من

یک بوسه ز تو کافیست، آغوش نمی خواهم
یک جرعه فقط ساقی، میخانه شدن با من

تو تلخی این مِی را یک کاسه تحمل کن
شیرین چو لبهـایت، دردانـه شدن با من

بـاز حلقـه مـویت را، در بـاد رهـا کردی؟
از بنـد رهـایـم کن، شاهانه شدن با من

تا عطر تنت اینجاست نبضم به تو وابسته ست
با بـوی نفس هایت، جانانه شدن با من

چون نورِ حضورت هست این باغچه با من گفت:
یک غنچه ز تو کافیست، گلخانه شدن با من

صد دانه ی این تسبیح، یک جمله به من میگفت:
یک بار تو عاشق شو، یکدانه شدن با من

#استاد_شهریار