تا تو فرمان می‌دهی من بندهٔ خدمتگزارم
تا تو عاشق می‌کشی من کشتهٔ منت پذیرم

دیر می‌آیی به محفل، می‌روی زود از تغافل
آخر ای شیرین شمایل می‌کشی زین زود و دیرم

#فروغی_بسطامی

عقل را از بارگاه عشق بیرون کرده‌اند

هر فضولی محرمِ خلوت‌سرای شاه نیست

#صائب_تبریزی

می‌ترسم از هجومِ غمت بشکند، دریغ!

در سینه‌ام دلیست که بسیار نازک است

#حسین_دهلوی

درسِ عشق و عاشقی، از چشمِ لیلی خوانده ام

صفحه صفحه، دفترِ دل، از نگاهِ ناز اوست

#راحم_تبریزی

سینه‌ٔ ما، هیچگه بی‌ناوک زخمی نبود

این مصیبت‌خانه کم دیدم که مهمانی نداشت

#کلیم_کاشانی

جانی
که به رمز ،
قصّهٔ جانان گفت
ببرید زبان و بی‌زبان پنهان گفت
تا کی گویی: «واقعهٔ عشق بگوی!»؟
چیزی که چشیدنی بُوَد
نتوان گفت

#عطار_نیشابوری

🎼تو مقصود منی
#مهستی

🎼بیا‌ شیراز
#گلوریا_روحانی

گر بدانی که چه خون می خورم از دوری تو
تا به غمـــخانه ی من پا بـــه حنا می آیی

گـــر بدانی چه قــــدر تشنه دیدار توام
عـــرق آلود به سر مــــنزل ما می آیی

#صائب_تبریزی

هنگامی که لیلی رخ در نقاب خاک کشید
مجنون به قبیله ی وی امد
و نشان از گورش خواست
کسی ننمودش
براه افتاد و بهر گوری که می گذشت
مشتی از "خاکش می بویید"
تا ان که خاک گور وی را بویید
و ان را "شناخت" و چنین سرود:

می خواستند گور وی را
از عاشق پنهان کنند
اما "بوی خوش" تربتش
نشان از گور او داد‌...

و ان قدر این بیت را تکرار کرد
که "جان" بداد
و در کنار وی بخاکش سپردند....



جناب شیخ بهایی
کشکول
.

عجب حالی است که این مردمان
از خود و از عالم، سخت بی خبرند

و نمی دانند که این دنیا
چه مقامی است و زمین برای چیست،

آخر نمی شنوند که "الدنیا مزرعة الاخرة" ؟



#رساله_اقبالیه
#شیخ_علاءالدوله_سمنانی

جان و جهان! دوش کجا بوده‌ای
نی غلطم، در دل ما بوده‌ای

دوش ز هجر تو جفا دیده‌ام
ای که تو سلطان وفا بوده‌ای

آه که من دوش چه سان بوده‌ام!
آه که تو دوش که‌ را بوده‌ای!

رشک برم کاش قبا بودمی
چونک در آغوش قبا بوده‌ای

زَهره ندارم که بگویم ترا
« بی من بیچاره چرا بوده‌ای؟! »

یار سبک روح! به وقت گریز
تیزتر از باد صبا بوده‌ای

بی‌تو مرا رنج و بلا بند کرد
باش که تو بنده بلا بوده‌ای

رنگ رخ خوب تو آخر گواست
در حرم لطف خدا بوده‌ای

رنگ تو داری، که ز رنگ جهان
پاکی و همرنگ بقا بوده‌ای

آینه‌ای رنگ تو عکس کسی‌ست
تو ز همه رنگ جدا بوده‌ای


#مولانا

پرده بگردان و بزن ساز نو
هین که رسید از فلک آواز نو

برجه ساقی طرب آغاز کن
وز می کهنه بنه آغاز نو


#مولانا

به پير ميکـده گفتم کـه چيست راه نجات
بخواست جـام می و گـفت عيب پوشيدن

به مي پرستي از آن نقش خود زدم بر آب
کـه تا خـراب کــنم نقـش خـود پرسـتیدن

مبـوس جز لب ساقـی و جـام مـی حافظ
که دست زهدفروشان خطاسـت بوسيدن

حضرت_حافظ

سلطان العارفين شيخ بايزيد بسطامی:

يا چنان نمای كه هستی؛ يا چنان باش كه می نمائی.
هرگز از متكبر بوی معرفت نيايد.
اگر من صد بار بگويم كه خداوندم اوست؛ تا او مرا بنده خود نداند فايده ای نبوَد.
سوار دل باش و پياده تن.
سی سال بود كه ميگفتم خدايا چنين كن و چنين ده؛ چون به قدم اول معرفت رسيدم؛ گفتم:

الهی تو مرا باش، هر چه میخواهی كن

اندوهِ بزرگی است زمانیکه نباشی ..

تقدیمتون

نی درین بستان‌سرا تا برگ دارد بی‌نواست

برگ را از خود بیفشان گر نوا می‌بایدت


#صائب_تبریزی

هر که او را سماع مست نکرد
منکرش دان اگر چه کرد اقرار

هر که اقرار کرد و باده شناخت
عاقلش نام نِه ، مگو خَمّار...!


مولانای جان

مشابهاتی میان ادب فارسی و یونانی

بر سنگ گور کازانتزاکیس:

"اندوهگین بودم چون کفش نداشتم. به خیابان آمدم و مردی را دیدم که پای نداشت."

از گلستان سعدی، باب سوم:

"هرگز از دورِ زمان ننالیدم و روی از گردش آسمان دَرهَم نکشیدم مگر وقتی که پایم برهنه بود و استطاعت پای‌پوشی نداشتم. به‌جامعِ کوفه درآمدم دلتنگ. یکی را دیدم که پای نداشت. سپاس نعمت حق بجای آوردم و بر ہی‌کفشی صبر کردم..."

#سعدی

ز لعل او به خیالم سؤال بوسه گذشت
هزار لب به عرق دادم از جوابِ حیا

#بیدل_دهلوی

مردی که در اتاقش را قفل می زد

می گویند که ایاز غلام سلطان محمد غزنوی ، در آغاز چوپان بود و با گذشت زمان ، در دربار پادشاه صاحب منصب شد. او اتاقی داشت که هر روز صبح به آن سر می زد و وقت خروج بر در اتاق قفلی محکم می زد تا این که درباری ها گمان کردند ایاز گنجی در اتاق پنهان کرده است و موضوع را از سر حسادت به گوش شاه رساندند .
پادشاه دستور داد وقتی غلام در اتاقش نیست در را باز کنند و گنج نهان را به محضر شاه بیاورند. به این ترتیب 30 نفر از بدخواهان به اتاق ایاز ریختند و قفل را شکستند و هرچه گشتند چیزی نیافتند جز یک چارق کهنه و یک دست لباس مندرس که به دیوار آویخته شده بود.
به این ترتیب دست خالی پیش شاه برگشتند و آنوقت سلطان به خنده افتاد که « ایاز مردی درستکار است . آن لباس های مندرس مربوط به دوره چوپانی اوست و آنها در اتاقش آویخته است تا روزگار فقر و سختی اش را به یاد داشته باشد و به رفاه امروزش غره نشود.

هدف مولانا داستان ایاز، این است که مخاطب هایش در هر جایگاهی که هستند همیشه پوستین کهنه روزگار سختی را برای خودشان نگه دارند تا قدرت، آنها را مغرور و غافل نکند.

📕برگرفته از مثنوی معنوی