‍ گاه آدم، خود آدم، عشق است.
بودنش عشق است. رفتن و نگاه کردنش عشق است. دست و قلبش عشق است.

در تو عشق می جوشد،
بی آنکه ردش را بشناسی. بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده. شاید نخواهی هم. شاید هم بخواهی و ندانی. نتوانی که بدانی....

عشق، گاهی همان یاد کمرنگ
سلوچ است و دست های به گل آلوده ی تو که دیواری را سفید می کنند.

عشق، گاه خود مرگان است ، پیدا و ناپیداست! عشق، گاه تو را به شوق می جنباند و گاه به درد در چاهیت فرو می کشد.

جای خالی سلوچ 📚
#محمود_دولت_آبادی

آدمی به مرور آرام می‌گیرد
بزرگ می‌شود بالغ می‌شود
و پای اشتباهاتش می‌ایستد
آنها را به گردن دیگران نمی‌اندازد
و دنبال مقصر نمی‌گردد
گذشته‌اش را قبول می‌کند
نادیده‌اش نمی‌گیرد
و اجازه می‌دهد هر چیزی که بوده
در همان گذشته بماند
آدمی از یک جایی به بعد می ‌فهمد
که از حالا باید آینده‌‌اش را از نو بسازد
اما به نوعی دیگر می‌فهمد
که زندگی یک موهبت است
یک غنیمت است
یک نعمت است و نباید آن را فدای آدم‌های بی‌مقدار کرد!
اصلا از یک جایی به بعد
حال آدم خودش خوب می‌شود
#محمود_دولت_آبادی

#کلام

چون آدمها عمدتا دوجورهستند،
یادست کم من دو جور دیده ام..
یک جورش آدمهایی هستند که بدون یقین وایمان نمیتوانند زندگانی بکنند،راست اینکه بعضی ازایمان هراس دارند وبعضی از بی ایمانی دچاروحشت میشوند..
آنکه ایمان می آورد،ازپوک بودن وحشت دارد،
وآنکه ایمان پیدانمیکند،ازبارسنگین آن وحشت دارد..
وحشت پابند شدن دارد.
بعضی خودشان را درقید ایمان،آزادمیابند.،
وبعضی آزادی خودشان را در بی ایمانی میبینند.
یکی رامیبینی که زندگانی راباوردارد،
یکی رامیبینی که از باور زندگانی فرسنگ فرسنگ فرارمیکند.
نیمه راهی ها، همان فراری ها هستند..

#محمود_دولت_آبادی
#کلیدر
‌‌

انسان در کلمات نیست که بیان منحصر می یابد، بلکه انسان در ناگفته هایش نهفته است که محرم ترین شخص شاید از ناگفته هایش او را بشناسد.
عاطفه‌ی آدمی را می توان در مویرگ چشمان او هم بازیافت...


#محمود_دولت_آبادی

اهالی بیابان بابقلی را همانجور که بود پذیرفته بودند و با او داد و ستد داشتند. نیازی دوسویه وامی‌داشتشان که در نیک و بد یکدیگر سازشی کج‌دار و مریز داشته باشند.

بیشتر مردمِ ما دروغ‌های آشکار یکدیگر را می‌بینند و در پوششی از لبخند -دروغی دیگر- از نگاه هم پنهان می‌دارند. کردارِ حساب‌شده و اگر بشود گفت خردمندانه‌شان در داد و ستدها مایه‌ای از دروغ دارد که در لابلای عواطف و احساسات گذرا لاپوشانی می‌شود.

گویی نیازهای معیشتی نیازهای دوسویه را موّجه می‌نماید:
"این دم بگذار بگذرد. این کار بگذار راه بیافتد. این نیاز بگذار رفع شود. و سرانجام، این دروغ بگذار گفته شود، کرده شود؛ روزگار یک روز پایان می‌گیرد. پس مشکلِ همین امروز را -راست و دروغ- باید حل کرد. فردا که هنوز نیامده است.


#محمود_دولت_آبادی

عجیب ترین خوی آدمی این است که می‌داند فعلی بد و آسیب‌رسان است، اما آن را انجام می‌دهد به کرات هم. هر آدمی، دانسته و ندانسته، به نوعی در لجاجت و تعارض با خود به سر می‌برد، و هیچ دیگری ویرانگرتر از خود آدمی نسبت به خودش نیست.

#محمود_دولت_آبادی

.
برای همدل خود لازم نیست همه چیز را بگویی تا او اندکی از تو را بفهمد؛ بلکه کافی است اندکی بر زبان بیاوری تا او همه‌ی تو را دریابد.

📓 #نون_نوشتن
#محمود_دولت_آبادی

معرفی کتاب پایان هر جنگ...



#طریق_بسمل_شدن/ #محمود_دولت_آبادی

تازه‌ترین کتاب محمود دولت‌آبادی رمان کوتاهی است درباره جنگ. اما شاید بهتر باشد آن را داستانی درباره صلح بدانیم چرا که روایت‌های تودرتوی این کتاب، بیشتر، پلشتی‌های جنگ را نشان می‌دهد و هیچ جانبداری از طرفین ماجرا نمی‌کند و مخاطب ته دلش به پوچی و بیهودگی این جنگ لعنت می‌فرستد.
در یکی از صحنه‌های کتاب، درجه‌دار انگشت زخمی خود را به دهان سرباز بیهوش فرو می‌کند تا با مکیدن خون او اندکی جان بگیرد و بتواند پیامی را مخابره کند:

«ای پسر، جامو! حالا دیگر به‌هوش باش! دهانت را باز کن و انگشت مرا با زبان و لبانت بگیر و بمِک! زود باش تا هدر نشده این مائده‌ی جان‌بخش. فقط احتمالا قدری شور است، اما تو را از بی‌حالی و ضعفِ مفرط نجات می‌دهد. خوب بمِک، مِک بزن، پسر، محکم‌تر، به‌نیروتر؛ درست مثل هر طفل گرسنه‌ای که پستان مادر را می‌نوشد. بنوش تا وقتی به خود نیامده‌ای؛ بنوش! می‌خواهم به هوش بیایی و یک پیام مخابره کنی. بنوش، با هرچه توان! تتمه‌اش می‌ماند برای آن همبندت. نمی‌خواهم او هم بمیرد.»

داستان از جایی شروع می‌شود که دو گروهِ خسته و تشنه رو در روی هم قرار گرفته‌اند و هیچ‌کدام امکان دسترسی به تانکر آبی را که به شکلی عجیب از آسیب سالم مانده است ندارند. نویسنده پس از شرح ماجراهای بسیار و کشتارهایی که در این بین رخ می‌دهد در صفحات پایانی داستان آرزوی قلبی خود را در دیالوگی از زبان یکی از راوی‌های داستان بازگو می‌کند:

«بد شد! خیلی بد شد، سرگرد. شما وارد ذهن من شدید، به مغز من رخنه کردید و همه‌چیز را درهم ریختید. من داشتم کارم را به انجام می‌رساندم. صحنه جلو چشمم بود. روشن روشن. آدم‌هایم را می‌دیدم. توانسته بودم آن‌ها را بشناسم. ترتیب همه‌ی کارهایی را که باید انجام بگیرد در ذهنم داده بودم. یک صلح کوچک و نمادین، بدون تحقیر هیچ‌یک از طرفینِ جنگ که با یک بیرقِ سفید شروع می‌شد، با یک پیراهن سفید سر یک تکه چوب. خلاصه بود، خیلی خلاصه. دو اسیر از دو سنگر بیرون می‌آمدند با بیرق‌های سفید. آن‌ها شروع می‌کردند به فرود از دو سوی، و پشت‌سر آن‌ها سربازها با فرماندهان‌شان بیرون می‌آمدند بدون سلاح؛ و باهم می‌رفتند طرف مخزن آب. همه تشنه بودند، آب می‌نوشیدند و با هم سلام و گفت‌وگو می‌کردند. غبار از چهره‌ها می‌شستند و یک دم می‌نشستند دور هم. با چشم‌های خودشان یکدیگر را می‌دیدند، به دور از عینک جنگ، و احساس می‌کردند با یکدیگر دشمنی خاص ندارند. در آن حالت همه خودشان بودند. نفر نبودند. یک صلح کوچک، یک صلح نمادین را برهم زدی، سرگرد. نه مگر پایان هر جنگی به صلح ختم می‌شود؟!»ص119


ا***ا


درباره این داستان نقدها و مطالبی نوشته شده است که نمونه‌هایی از آن‌ها را می‌توانید در لینک‌های زیر بخوانید:

نقدی بر «طریقِ بِسمِل شدنِ» محمود دولت‌آبادی/ سعید ناظمی

نشست نقد و بررسی رمان «طریقِ بسمل شدن» در نیشابور

عطش، مرگ یا زندگی/ پوپه میثاقی

ترجمه انگلیسی طریق بسمل شدن با عنوان Thirst در سال 2014 منتشر شده است.

یک نقد از M.A.Orthofer
طرح جلد ترجمه انگلیسی، یک طرح جلد دیگر


طریقِ بِسمِل شدن/ #محمود_دولت_آبادی/

‌‌‌انسان از سه چیز درست شده
رنج، کار و عشق
ما به خاطر عشق، رنج مى کشیم
از سر رنج، کار مى کنیم
و در پى کار، عاشق مى شویم...



#محمود_دولت_آبادی

‍ گاه آدم، خود آدم، عشق است.
بودنش عشق است. رفتن و نگاه کردنش عشق است. دست و قلبش عشق است.

در تو عشق می جوشد،
بی آنکه ردش را بشناسی. بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده. شاید نخواهی هم. شاید هم بخواهی و ندانی. نتوانی که بدانی....

عشق، گاهی همان یاد کمرنگ
سلوچ است و دست های به گل آلوده ی تو که دیواری را سفید می کنند.

عشق، گاه خود مرگان است ، پیدا و ناپیداست! عشق، گاه تو را به شوق می جنباند و گاه به درد در چاهیت فرو می کشد.

جای خالی سلوچ 📚
#محمود_دولت_آبادی