ای رخِ جان‌فزایِ تو ،

گشته خجسته‌فالِ من ،




بازنمای رخ ، که شد ،

بی تو ، تباه ، حالِ من ،





#عراقی

#شهريار

ای شاخ گل که درپی گلچین دوانی ام 
این  نیست مزد رنج  من  و باغبانی ام
پروردمت به ناز  که بنشینمت  به  پای 
ای گل چرا  به خاک سیه می‌نشانی ام

انسانها در دو صورت چهره واقعی
خودشان را نشان می دهند؛
اول آنکه بدانند؛
کامل به خواسته هایشان رسیده اند،
یا اینکه بدانند؛
هرگز به خواسته هایشان نمیرسند!

"ارسطو"

استاد شجریان
زسکوت سر زمان

ای‌
بی‌خبران
شکل ِ مجسـّم
هیچ است.


#خیام

👈شخص بیدار کیست؟

شخص بیدار آگاه است به چراییِ بودنش و نسبت به آن اقدام میکند.

هر که هستی هر کجا هستی اهل هر مکتب و مذهب و آئینی هستی بدان که روحی درونت هست و تا آنرا نشناسی به درونت پِی نبرده‌ای

پرده پرده آنقدر از هم دریدم خویش را

تا که تصویری ورای خویش دیدم خویش را

یک خط‌کش بیشتر وجود ندارد و آن خط‌کش "روحیه" است...

#دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی

.
عصر تنگى بود
و مرا با خويشتن گويى
خوش خوشَك آهنگِ جنگى بود ...

#مهدی_اخوان_ثالث

.
           می‌گویم: دوستت دارم
در زمانه‌ای که مردم از دوست داشتن
              خجالت می‌کشند
    اما از کینه و غرور و خشونت نه

                 أقول: أحبك
   في زمن يخجل الناس من الحب
لا يخجلون من الحقد و الكبر و العنف!

#غازی_القصیبی | عربستان، ۲۰۱۰-۱۹۴۰ |
           برگردان: احمد_دریس

.
                پنج روزی که در این
                 مرحله مهلت داری

               خوش بیاسای زمانی
             که زمان این همه نیست

                   #حافظ از ۷۴

             درود ،لحظات به میل

مشغوليت اصلی مردم در همه کشورها ورق بازی شده... از آنجا که فکری برای مبادله با يکديگر ندارند، ورق مبادله می‌کنند و می‌کوشند پول يکديگر را ببرند. آه،چه موجودات رقّت‌انگیزی!

#شوپنهاور، در باب حکمت زندگی

‌
چهاردهم_تیرماه، روز قلم ،بر همهٔ صاحبان قلم و اندیشه، گرامی باد.

.
از تو رستست ار نکویست ار بدست
ناخوش و خوش هر ضمیرت از خودست

گر بخاری خسته‌ای خود کشته‌ای
ور حریر و قزدری خود رشته‌ای

#مولانا مثنوی دفتر سوم

.
           ای برادر تو همان اندیشه‌ای
        ما بقی تو استخوان و ریشه‌ای

          گر گلست اندیشهٔ تو گلشنی
         ور بود خاری تو هیمهٔ گلخنی

               #مولانا دفتر دوم

برگردان به زبان ساده
غزل شماره ۴۷ حضرت سعدی


سلسلۀ موی دوست حلقۀ دام بلاست
هر که در این حلقه نیست ، فارغ از این ماجراست
حلقه های زنجیر گیسوان یار دام بلایی گسترده و عاشقان را اسیر خود ساخته است . هر کس اسیر این دام نگردد ، از این هنگامه و غوغا در امان است ، گرچه از لذّت این اسارت نیز محروم خواهد ماند .

گر بزنندم به تیغ در نظرش بی دریغ
دیدن او یک نظر صد چو مَنَش خون بهاست
اگر مرا با شمشیر ، بی ملاحظه در پیش چشمان او تکّه تکّه کنند ، تحمّل می کنم . زیرا یک بار دیدن او به خون بهای صد چو منی می ارزد .

گر برود جان ما در طلب وصل دوست
حیف نباشد که دوست دوستر از جان ماست
اگر در راه وصال دوست جان ببازیم ، تأسفّی نمی خوریم زیرا دوست از جان ما محبوب تر و عزیزتر است .

دعوی عشّاق را شرع نخواهد بیان
گونۀ زردش دلیل ، نالۀ زارش گواست
شریعت و قانون برای داوری در باب عاشقان به برهان آشکار نیازی ندارد زیرا گونه های زرد آنان به مثابۀ دلیل و ناله های زارشان به جای گواه و شاهد پذیرفتنی است .

مایۀ پرهیزگار قوّت صبر است و عقل
عقل ، گرفتار عشق ، صبر ، زبون هواست
آنچه پرهیزگار را به پرهیز وامی دارد ، نیروی شکیبایی و خردمندی است . اینک خردش اسیر عشق گشته و شکیبایی او در برابر هوس عاجز مانه است .

دلشدۀ پای بند ، گردن جان در کمند
زَهرۀ گفتار نه کِاین چه سبب وآن چراست ؟
هر گاه عاشق ، پای بند معشوق گردد و جانش با کمند معشوق صید شده باشد ، یارای آن ندارد که بپرسد که این پای بند و اسارت برای چیست .

مالکِ مُلک وجود ، حاکم ردّ و قبول
هر چه کند جَور نیست ، ور تو بنالی جفاست
او فرمانروای سرزمین هستی است و پذیرفتن و نپذیرفتن به حکم اوست و هر چه انجام دهد عین عدل است و چنانچه تو خواست و فرمان او را نپسندی و شِکوه سردهی . جفا کرده ای .

تیغ برآر از نیام ، زهر برافکن به جام
کز قِبَل ما قبول ، وز طرف ما رضاست
شمشیر از غلاف بیرون کن و به جای شراب در جام ما زهر بریز . اینها از جانب ما پذیرفتنی و قابل قبول است و بدان خشنودیم .

گر بنوازی به لطف ، ور بگُدازی به قهر
حکم تو بر من روان ، زجر تو بر من رواست
اگر مرا از سر لطف و مهربانی نوازش کنی و یا با غضب خویش مرا بسوزانی . آنچه تو فرمایی ، بر من روان و جاری است . حتّی اگر مرا از خود برانی ، جایز و رواست .

هر که به جَور رقیب یا به جفای حبیب
عهد فرامش کند ، مدّعی بی وفاست
آن کسی که به ستم و عتاب های نگهبان معشوق یا به تندخویی او میثاق دوستی را فراموش کند ، لاف زنی بی وفا بیش نیست .

سعدی ، از اخلاق دوست ، هر چه برآید نکوست
گو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست
ای سعدی ، از خوی یار هر چه حاصل آید برای عاشق نیکوست . بگذار دشنام گوید که حتّی دشنام از لبان شیرین او مثل دعاست.

ای گزیده نقش از نقاش خود
  کی جدایی کی جدایی کی جدا

     با همه بیگانه‌ای و با غمش
    آشنایی آشنایی آشنایی آشنا


#مولانا