رفیقِ مهربان و ، یارِ همدم ،

همه کس دوست می‌دارند و ، من هم ،





نظر با نیکوان ، رسمی‌ست معهود ،

نه این بدعت من آوردم به عالَم ،




#سعدی

ما در ره عشق تو اسیران بلاییم
کس نیست چنین عاشق بیچاره که ماییم

بر ما نظری کن که در این شهر غریبیم
بر ما کرمی کن که در این شهر گداییم

زهدی نه که در کنج مناجات نشینیم
وجدی نه که در گرد خرابات برآییم

نه اهل صلاحیم و نه مستان خرابیم
اینجا نه و آنجا نه که گوییم کجاییم

حلاج وشانیم که از دار نترسیم
مجنون صفتانیم که در عشق خداییم

ترسیدن ما هم چو از بیم بلا بود
اکنون ز چه ترسیم که در عین بلاییم

ما را به تو سریست که کس محرم آن نیست
گر سر برود سر تو با کس نگشاییم

ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است
بردار ز رخ پرده که مشتاق لقاییم

دریاب دل شمس خدا مفتخر تبریز
رحم آر که ما سوخته‌ی داغ خداییم

مولانا

اي بلبل خوش‌نوا، فغان كن
عيد است، نواي عاشقان كن

چون سبزه زخاك  سر برآورد
ترك دل و برگ بوستان كن

#عطار_نیشابوری

ای خوبتر از لیلی بیم است که چون مجنون
عشق تو بگرداند در کوه و بیابانم

یک پشت زمین دشمن گر روی به من آرند
از روی تو بیزارم گر روی بگردانم

#حضرت_سعدی

المنة لله که در میکده باز ایت ...

حضرت حافظ
استاد شجريان

بنال ای بینوا تنبور


هژیر مهرافروز

خبر داری؟ ، ای استخوانی قفس؟ ،

که جانِ تو ، مرغی‌ست ،، نامش نفس؟ ،



چو ، مرغ از قفس رفت و ، بگسست قید ،

دگر ره ، نگردد به سعیِ تو ، صید ،


#دگر ره = دوباره ، یک‌بار دیگر



نگه دار فرصت ،، که عالَم ، دَمی‌ست ،

دَمی پیشِ دانا ،، بِه از ، عالَمی‌ست ،



سکندر ، که بر عالَمی حُکم داشت ،

در آن دَم ، که بگذشت و ،، عالَم گذاشت ،



میسّر نبودش ،، کز او ، عالَمی ،

سِتانند و ،،، مهلت دهندش دَمی ،



برفتند و ، هرکس درود ،، آنچه کِشت ،

نمانَد به جز نامِ نیکو و زشت ،



چرا دل بر این کاروانگه ، نهیم؟ ،

که یاران برفتند و ،، ما ، بر رَهیم ،



پس از ما ، همین گُل دَمَد بوستان ،

نشینند با یکدگر ،، دوستان ،



دل ، اندر دلارامِ دنیا ، مَبَند ،

که ننشست با کس ،، که دل بر نَکَند ،



چو در خاکدانِ لَحَد خُفت مرد ،

قیامت بیفشانَد از موی ،، گَرد ،



نه ، چون خواهی آمد به شیراز در ،

سر و تن بشویی ،، ز گَردِ سفر ،



پس ، ای خاکسارِ گنه ، عن‌قریب ،

سفر کرد خواهی ،، به شهری غریب ،



بِران از دو سرچشمهٔ دیده ،، جوی ،

ور ، آلایشی داری ،،، از خود ، بشوی ،




#سعدی

بوستان

من ، غلامِ آنکه ،، نفروشد وجود ،

جز ، بِدان سلطانِ با اِفضال و ، جود ،




چون بگرید ،، آسمان ، گریان شود ،

چون بنالد ،، چرخ ، یا رَب‌خوان شود ،




من ، غلامِ آن مسِ همّت‌پرست ،

کو ، به غیرِ کیمیا ، نارَد شکست ،




دستِ اِشکسته برآور در دعا ،

سویِ اِشکسته ،، پَرَد فضلِ خدا ،





#مولانا

رویِ تو ،

مگر آینهٔ صُنعِ الهی‌ست؟ ،


حقّا ، که چنین است و ،

درین ، روی و ریا ، نیست ،




زاهد ، دهدم پند ،

ز رویِ تو ،،، زهی روی ،


هیچش ز خدا شرم و ،

ز رویِ تو ، حیا ، نیست ،



#زهی‌روی = در این بیت به معنی " زاهد عجب رویی دارد؟ ، زاهد خیلی پُررو و بی‌حیاست " می‌باشد




دی ، می‌شد و ،

گفتم : صنما ، عهد بجای آر ،


گفتا : غلطی خواجه ،

در این عهد ، وفا نیست ،




چون ، چشمِ تو ،

دل می‌بَرَد از گوشه‌نشینان ،


دنبالِ تو بودن ،

گنه از جانبِ ما ، نیست ،



#حافظ



#دی = دیروز

#غلطی خواجه = خواجه ، در اشتباه هستی - اشتباه می‌کنی ، خواجه -



#عهد در مصرع اول بیت سوم = وعده ، قول و قرار ، پیمان


#عهد در مصرع دوم بیت سوم = زمان ، زمانه ، دوره ، عصر

بدل درد غمت باقی هنوزم
کسی واقف نبو از درد و سوزم

نبو یک بلبل سوته به گلشن
به سوز مو نبو کافر به روزم

#باباطاهر

تو اگر به هر نگاهی ببری هزارها دل

نرسد بدان نگارا که دلی نگاهداری


#شهریار

ای خواجه چه جویی ز شب قدر نشانی

هر شب، شب قدر است اگر قدر بدانی

#جامی

رَواقِ منظرِ چشمِ من آشیانهٔ توست
کَرَم نما و فرودآ که خانه خانهٔ توست 


#حافظ

دلم زِ نازکی خود شکست در غم عشق
و گرنه از تـو نیاید کـه دل شکن باشی


#استاد_ابتهاج

دل آهنم چو آتش چه خوش است در منارش
نه که آینه شود خوش چو در او صفا درآمد

به چه نوع شکر گویم که شکرستان شکرم
ز در جفا برون شد ز در وفا درآمد

#مولانای_جان

همه جورها وفا شد همه تیرگی صفا شد
صفت بشر فنا شد صفت خدا درآمد

همه نقش‌ها برون شد همه بحر آبگون شد
همه کبریا برون شد همه کبریا درآمد

#مولانای_جان