جام می و خون دل
هریک به کسی دادند

در دایره_قسمت
اوضاع چنین باشد

در کار گلاب و گل
حکم ازلی این بود

کاین شاهد بازاری
وان پرده نشین باشد


#حضرت_حافظ

احوال شیخ و قاضی و شرب الیهودشان
کردم سؤال صبحدم از پیر می فروش

گفتا نه گفتنیست سخن گر چه محرمی
درکش زبان و پرده نگه دار و می بنوش


#حضرت_حافظ

ز مشرقِ سرِ کو ،آفتابِ طلعتِ تو
اگر طلوع کند، طالعم همایون است


حکایتِ لبِ شیرین، کلام فرهاد است
شِکَنجِ طُرِّهٔ لیلی مقام مجنون است


دلم بجو که قدت همچو سرو دلجوی است
سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است


ز دورِ باده به جان، راحتی رسان ساقی
که رنجِ خاطرم از جورِ دورِ گردون است


#حضرت_حافظ

ای درویش!
تا امکان است،
آزار به هیچ چیز و هیچ کس مَرِسان
که معصیت نیست،
      اِلا؛ آزار رسانیدن.

#شیخ_عزیزالدین_نسفی

مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن
      که در شریعتِ ما
    غیر از این گناهی نیست


 #حضرت_حافظ

جانِ بیمارِ مرا نیست ز تو روی سؤال
ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد

کِی کُنَد سویِ دلِ خستهٔ حافظ نظری
چشمِ مستش که به هر گوشه خرابی دارد
 

#حضرت_حافظ

دلم بجو که قدت همچو
سرو دلجوی است

سخن بگو که کلامت
لطیف و موزون است


#حضرت_حافظ

معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید


حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید


هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمرده به فتوای من نماز کنید


#حضرت_حافظ

به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
که مونس دم صبحم دعای دولت توست

سرشک من که ز طوفان نوح دست برد
ز لوح سینه نیارست نقش مهر تو شست

بکن معامله ای وین دل شکسته بخر
که با شکستگی ارزد به صد هزار درست

زبان مور به آصف دراز گشت و رواست
که خواجه خاتم جم یاوه کرد و بازنجست

دلا طمع مبر از لطف بی نهایت دوست
چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست

به صدق کوش که خورشید زاید از نفست
که از دروغ سیه روی گشت صبح نخست

شدم ز دست تو شیدای کوه و دشت و هنوز
نمی کنی به ترحم نطاق سلسله سست

مرنج حافظ و از دلبران حفاظ مجوی
گناه باغ چه باشد چو این گیاه نرست


#حضرت_حافظ

 
نقدِ صوفی نه همه صافیِ بی‌غَش باشد
ای بسا خرقه که مُستوجبِ آتش باشد
صوفیِ ما که ز وِردِ سحری مست شدی
شامگاهش نگران باش که سرخوش باشد
خوش بُوَد گر مَحَکِ تجربه آید به میان
تا سِیَه‌روی شود هر که در او غَش باشد
خَطِّ ساقی گر از این گونه زند نقش بر آب
ای بسا رُخ که به خونابه مُنَقَّش باشد
ناز‌پروردِ تَنَعُّم نَبَرَد راه به دوست
عاشقی شیوهٔ رندانِ بلاکش باشد
غمِ دنیای دَنی چند خوری؟ باده بخور
حیف باشد دلِ دانا که مُشَوَّش باشد
دلق و سجادهٔ حافظ بِبَرَد باده‌فروش
گر شرابش ز کفِ ساقی مَه‌وَش باشد


#حضرت_حافظ