عکس می دان نقش دیباجه جهان
نام هر بنده جهان ، خواجه جهان

مدتی بگذار این حیلت پذی
چند دم پیش از اجل آزاد زی

#مثنوی_مولانا 

در این دنیا همه چی برعکس نامیده شده
آنکس که از همه بنده تر است و گرفتار دنیا نامش را گذاشته اند صاحب و مالک دنیا در صورتیکه او غلام دنیاست
مدتی از دام این نامگذاری های پر نیرنگ و حیله خودت را نجات بده و قبل از مرگت آزاده زندگی کن

ای صبح مرا حدیث آن مه کن
ای باد ، مرا ز زلفش آگه کن

ای قرصهٔ آفتاب پیش من
بگشای زبان ، قصد آن مه کن

#خاقانی

ای خجسته رنج و بیماری و تب
ای مبارک  درد و  بیداریِ  شب

چه فرخنده است رنج و بیماری و تب! و چه خجسته است درد و بیداری در شب!

نک مرا پیری از لطف و کَرَم
حق چنین رنجوریی داد و سَقَم

حق تعالی از روی لطف و احسان در دوران سالخوردگی به من این چنین کسالت و بیماری عطا فرمود.
سقم: بیماری

دردِ پُشتم داد هم تا من ز خواب
برجهد  هر  نیم شب  لابد  شتاب

حق تعالی به من درد پشت داد تا من در هر نیمه شب از شدّت درد سرآسیمه از خواب برجهم.

تا نخُسپم جمله‌شب چُون‌گاومیش
 دردها بخشید حق از لطفِ خویش

حق تعالی از روی لطف و کرم خود دردهایی به من داد تا مبادا سرأسر شب را مانند گاومیش بخوابم.


زین‌شکست ان رحم‌ِشاهان جُوش‌کرد
دوزخ از  تهدیدِ من‌ خاموش‌ کرد

به راسطه این درد، دریای رحمت شاهان حقیقت برای من به وش و خروش آمد و دوزخ دیگر مرا نترسانید و خموش شد.
علّت اینکه در اینجا «شاهان» گفته یا برای تعظیم و تفخیم و جامعیّت مقام حق تعالی است. و یا مراد از شاهان خداوند و انبیاء و اولیاء است.

شرح مثنوی

گناه باده پرستـان به توبه نزدیک است

خـدا پناه دهـد از غرورِ هُشیاران...

#صائب تبریزی

اگر بخواهم چیزی را درک کنم، باید مشاهده کنم، نقد نکنم، محکوم نکنم، برای لذت پیگیر آن نباشم یا برای عدم لذت از آن اجتناب نکنم. مشاهدهٔ واقعیت در سکوت صرفاً باید باشد...

#جیدو کریشنامورتی

گر آیَدْت روزی به چیزی نیاز
به دست و به گنج بخیلان میاز

هم از پیشه‌ها آن گزین کاَندر اوی
ز نامش نگردد نهان آبِ روی

همان #دوستی با کسی کن بلند
که باشد به سختی تو را یارمند

تو در انجمن خامشی برگزین
چو خواهی که یک‌سر کنند آفرین

چو گویی همان گوی کآموختی
به آموختن‌در جگر سوختی


#حکیم‌ابوالقاسم_فردوسی

من دوست می‌دارم جفا کز دست جانان می‌برم


طاقت نمی‌دارم ولی افتان و خیزان می‌برم

#سعدی

الهی دانایی ده که در راه نیفتیم و بینایی ده که در چاه نیفتیم.

    ﺍﻟﻬﯽ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻬﺸﺖ،
    ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺍﺳﺖ،
    بی دیدارت درد و ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ.

ﺍﻟﻬﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﮐﻨﯽ
     ﺩﻋﻮﯼ ﺩﺍﺭ ﻧﯿﺴﺘﻢ،
    ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ کنی
    ﺑﯽ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﻧﯿﺴﺘﻢ.

ﺍﻟﻬﯽ !
   ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻮﺭ ﻭ ﻗﺼﻮﺭ ﻧﻨﺎﺯﻡ،
    ﺍﮔﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﺎﺗﻮ ﭘﺮﺩﺍﺯﻡ،
     ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭ بهشت سازم

#ﺧﻮﺍﺟﻪ_ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ_ﺍﻧﺼﺎﺭﯼ

       هر گلی نو که در جهان آید
     ما به عشقش هزار دستانیم

    تنگ چشمان نظر به میوه کنند
         ما تماشاکنانِ بستانیم

   تو به سیمای شخص می‌نگری
        ما در آثارِ صُنع حیرانیم

هر چه گفتیم جز حکایت دوست
    در همه عمر از آن پشیمانیم

     سعدیا بی‌وجودِ صحبت یار
       همه عالم به هیچ نستانیم

#سعدی
#استاد_شجریان

علیرضا قربانی
ارغوان

ارغوان؛ شاخه ی همخونِ جدا مانده ی من…
آسمان تو، چه رنگ است امروز؟
آفتابی ست هوا؛ یا گرفته ست هنوز؟
من در این گوشه که از دنیا بیرون است؛ آسمـانی، به سَرم نیست… از بهـاران، خبرم نیست…

اندر این گوشه ی خاموشِ فراموش شده؛ یادِ رنگینی، در خاطرِ من… گریه می انگیزد… گریه می انگیزد…
ارغـــوانم، آنجـــــاست…
ارغــــوانم، تنهــــاست…

فقدانِ فهم را بلاهت می‌خوانند؛ و ما نقص در کاربرد قوه‌ی تعقل در امورِ عملی را جهالت خواهیم خواند.؛ نقص در قوه‌ی حکم را حماقت، و در نهایت نقصِ جزئی یا حتی کاملِ حافظه را جنون.
آن چه به واسطه‌ی قوه‌ی تعقل به درستی شناخته می‌شود حقیقت (یا صدق) است، یعنی حکم مجرد بر اساس زمینه و دلیل کافی؛ آن چه توسط فهم به درستی شناخته می‌شود واقعیت است. وهم هنگامی اتفاق می‌افتد که یک معلول واحد بتواند با دو علتِ کاملا متفاوت واقع شود، که یکی از آن‌ها اغلب عمل می‌کند، و دیگری بسیار به ندرت. فهم مادامی که معلول‌ها یکسان باشند، در صورت فقدانِ اطلاعات برای تعیینِ این که در یک مورد خاص کدام علت عمل می‌کند، علتِ معمولی را پیش فرض می‌گیرد، و به این خاطر که فعالیتِ فهم نه تفکری و استدلالی بلکه مستقیم و بی‌واسطه است.

جهان همچون اراده و تصور
#آرتور_شوپنهاور

اگر شربتی بایدت سودمند
ز سعدی سِتان تلخ دارویِ پند

به پرویزنِ معرفت بیخته
بشهدِ ظرافت برآمیخته

به جای گلستان اگر بوستان را شاهکار سعدی گفته بودند و یکی از سه حادثه‌ی بی‌نظیر ادب فارسی، سزاوارتر بود. بوستان بیش از چهار هزار بیت است ولی همه آنها یکدست پخته، فصیح و نمونه بلاغتست. شاید نتوان بیش از صدبیت در آن یافت که بر طبع مشکل‌پسندانِ دقیق، سزاوار انتقاد باشد. این کیفیت را در کتاب ادبی دیگر نمی‌توان یافت حتی شاهنامه فردوسی که با همه وزن و اعتبار، تناسب غث و ثمین آن بسی فاحش‌ترست.
شاید همین استواری یکنواخت بوستان، مرحوم ادیب پیشاوری را هنگامی‌که درباره فردوسی و سعدی از وی نظر خواسته‌اند بدین رأی کشانیده بود که بوستان به تنهائی می‌تواند با شاهنامه برابری کند. خود این امر که شخصی پس از شاهنامه بنظم کتابی با همان وزن دست زند و سخن را بدین استحکام و رفعت رساند، اعتماد و ایمان او را بقریحه خویش نشان می‌دهد. و چیزی که هم فهم و قوه تشخیص سعدی‌ را می‌نمایاند و هم ارزش بوستان را زیاد می کند اینست که موضوع آنرا غیر از موضوع شاهنامه قرار داده است.
بوستان را باید شاهکار سعدی نامید بدو دلیل آشکار: از حیث لفظ، پختگی بیان، ترکیبات منسجم، استحكام جمله‌بندی، عذوبت و روانی از سایر گفته پ‌های سعدی پیشی گرفته است. در غزل که سعدی استاد بی‌گمان و بی‌جدل شناخته شده است الفاظ غلط مانند ((کمالیت یا نامأنوس چون غبينه، بواب، مجبول، مغسول و حتی مسلول که آنرا صفت غمزه)) آورده باعتبار اینکه غمزه را به تیغی مانند کرده است، دیده می‌شود. اینگونه مسامحه‌ها در بوستان روی نداده است یا اگر باشد بدرجه‌ای نادر است که بچشم نمی‌خورد.
همچنین گاهی در غزل‌های وی اجزای جمله بطور فاحش و ناروائی در غیر جای خود قرار گرفته و به فصاحت زبان سعدی خلل م‌یرساند مانند: احوال دو چشم من بر هم ننهاده که کلمه «من» میان چشم و صفت او قرار گرفته و جمله را خراب کرده است. اینگونه انحراف‌ها در بوستان دیده نمی‌شود. استحکام جمله‌بندی آن ابیات بلند شاهنامه را بخاطر می‌آورد ولی در همه آنها نرمی زبان سعدی لمس می‌شود:

برانداز بیخی که خار آورد
درختی بپرور که بار آورد

کسی را بده پایه مهتران
که بر کهتران سر ندارد گران

درون فروماندگان شاد کن
ز روز فروماندگی یاد کن

گرفتم ز تو ناتوانتر بسی است
توانا تر از تو هم آخر کسی است

پریشان شود گل بیاد سحر
نه هیزم که نشکافدش جز تبر

جهان پر سماع است و مستی و شور
ولیکن چه بیند در آئینه کور ؟

به خُردان مفرمای کار درشت
که سندان نشاید شکستن بمشت

نخواهی که ضایع شود روزگار
بناکار دیده مفرمای کار

که سفله خداوند هستی مباد
جوانمرد را تنگدستی مباد

کسی را که همت بلند اوفتد
مرادش کم اندر کمند اوفتد

طمع بند و دفتر ز حکمت بشوی
طمع بگسل و هر چه داری بگوی

دل دوستان جمع بهتر که گنج
خزینه تهی به که مردم برنج

مدر پرده کس بهنگام جنگ
که باشد ترا نیز در پرده ننگ

قلمرو سعدی
#علی_دشتی

همه فانی و خوان وحدت تو
مدامست و مدامست و مدامست

چو چشم خود بمالم خود جز تو
کدامست و کدامست و کدامست


#مولانا

عقل همانند چشم است و نقل همانند نور. چشمان بینا در تاریکی سودی ندارد و عاقل نیز بدون وحی کاری از پیش نمی‌برد. به هر اندازه نور بیشتر باشد چشم بهتر راه را پیدا می‌کند و به اندازهٔ وحی، عقل هدایت می‌یابد. با کمال عقل و نقل است که هدایت و بصیرت کامل می‌شود، همانند قدرت بینایی به هنگام ظهر:

﴿أَوَ مَن كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَن مَّثَلُهُ فِي الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِّنْهَا﴾ [انعام: ۱۲۲]

(آیا کسی که مرده بود پس زنده‌اش گردانیدیم و برای او نوری پدید آوردیم تا در پرتو آن میان مردم راه برود همچون کسی است که گویی گرفتار در تاریکی‌هاست و از آن بیرون آمدنی نیست؟).

عرفان و قرآن

🎧 شکیلا رسم زمونه

وقتی از قندپارسی صحبت میکنیم منظورمون اینه:
*واقعا کدام زبان در دنیا چنین ظرایفی و چنین پیچ و تابی داره؟؟؟


مرا تُرکی‌ست مشکین‌ موی و نسرین‌ بوی و سیمین‌بر
سُها لب، مشتری ‌غبغب، هلال ‌ابروی و مَه‌پیکر

چو گردد رام و گیرد جام و بخشد کام و تابد رُخ
بُوَد گل‌بیز و حالت‌خیز و سِحرانگیز و غارتگر

دهانش تنگ و قلبش سنگ و صلحش جنگ و مهرش کین
به قد تیر و به مو قیر و به رخ شیر و به لب شِکَّر

چه بر ایوان، چه در میدان، چه با مستان، چه در بُستان
نشیند تُرش و گوید تلخ و آرد شور و سازد شر

چو آید رقص و دزدَد ساق و گردد دوُر، نشناسم
تُرنج از شست و شست از دست و دست از پا و پا از سر

#جیحون_یزدی

مهرداد آسمانی

( بابا کرم )

برای لحظه ای غم دنیا را بیخیال

آنچه خالی است پر می شود، ذهنت را از تمام باورها و افکار کهنه خالی کن،آنگاه حقیقت آن را پُر می کند...

#اشو