ای ذات و صفات تو مبرا ز عیوب
یک نام ز اسماء تو علام غیوب

رحم آر که عمر و طاقتم رفت بباد
نه نوح بود نام مرا نه ایوب

#ابوسعید_ابوالخیر
- رباعی شمارهٔ ۳۵

گر بر درِ دیر می‌نشانی ما را
گر در رهِ کعبه می‌دوانی ما را

اینها همگی لازمهٔ هستی ماست
خوش آنکه ز خویش وارهانی ما را

#ابوسعید_ابوالخیر

تا چند کشم غصهٔ هر ناکس را
وز خسّتِ خود خاک شوم هر کس را

کارم به دعا چو برنمی‌آید راست
دادم سه طلاق این فلک اطلس را


#ابوسعید_ابوالخیر

در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا
طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا

ور دل به خدا و ساکنِ میکده‌ای
می نوش که عاقبت بخیرست ترا

#ابوسعید_ابوالخیر

حال دنیا را بپرسیدم من از فرزانه‌ای؛
گفت یا آب است یا خاک است یا پروانه‌ای

گفتمش احوال عمرم را بگو این عمر چیست ؟
گفت یا برق است یا باد است یا افسانه‌ای

گفتمش اینها که می بینی چرا دل بسته اند؟
گفت یا خوابند یا مستند یا دیوانه‌ای

گفتمش احوال عمرم را پس از مردن بگو؟
گفت یا باغ است یا نار است یا ویرانه‌ای

#ابوسعید_ابوالخیر

وصلِ تو کجا و منِ مهجور کجا؟
دردانه کجا، حوصلهٔ مور کجا؟

هر چند ز سوختن ندارم باکی
پروانه کجا و آتشِ طور کجا؟

#ابوسعید_ابوالخیر

منصورِ حلّاج، آن نهنگِ دریا
کز پنبهٔ تن دانهٔ جان کرد جدا

روزی‌ که «انا الحّق» به زبان می‌آورد
منصور کجا بود؟ خدا بود خدا

#ابوسعید_ابوالخیر

هرگاه که بینی دو سه سرگردان را
عیبِ رهِ مردان نتوان کرد آن را

تقلید دو سه مقلّدِ بی‌معنی
بدنام کند راهِ جوانمردان را

#ابوسعید_ابوالخیر

گر بر درِ دیر می‌نشانی ما را
گر در رهِ کعبه می‌دوانی ما را

اینها همگی لازمهٔ هستی ماست
خوش آنکه ز خویش وارهانی ما را

#ابوسعید_ابوالخیر